Ο Πρόδρομος Doe τραγουδάει και γράφει στίχους στο συγκρότημα Jane Doe, έχει εκδώσει μερικά βιβλία, σχεδιάζει επιτραπέζια παιχνίδια, παίζει μπάσκετ και διάφορα άλλα. Μια ακόμα ασχολία του είναι η παρουσίαση στο Mix Grill της στήλης «100 αγαπημένοι ελληνικοί στίχοι από το 2000 και μετά».
Χρήστος Θηβαίος - Με Τον Έκτορα
Χρήστος Θηβαίος, Γιώργος Ανδρέου - Μυστήριο Τραίνο [2006]
Στιχουργός: Γιώργος Ανδρέου
Έχει τραγουδήσει ωραίους στίχους ο Χρήστος Θηβαίος. Απόδειξη η τρίτη του παρουσία στη λίστα ως ερμηνευτής. Αυτήν τη φορά δανείζει τη φωνή του στο πόνημα του Γιώργου Ανδρέου «Με τον Έκτορα».
Ο Ανδρέου είναι μία σεμνή περίπτωση καλλιτέχνη. Θα μπορούσε να στέκεται δίπλα στους πιο «θορυβώδεις» δημιουργούς της γενιάς του, δίπλα στον Κραουνάκη, τον Παπαδημητρίου ή ακόμα και τον Καραμουρατίδη, να επενδύσει ξανά και ξανά στο «Μικρή Πατρίδα» που ακούγεται συνεχώς στο ραδιόφωνο ή διασκευάζεται σε συναυλίες, γενικά να πουλήσει το έργο του αντί να το αφήσει να μιλάει μοναχό του. Δεν το έκανε. Πιθανότατα του στοιχίζει σε αναγνωσιμότητα αλλά θα πόνταρα μισό ευρώ πως ο ίδιος δεν καίγεται και πολύ. Επιστρέφει όποτε θέλει, σχεδόν πάντα με τους δικούς του όρους.
Το «Με τον Έκτορα» κυκλοφόρησε το 2006 και στην πρώτη ακρόαση μού έκανε το απαραίτητο κλικ ο στίχος.
Εσένα σε φωνάζαν Αχιλλέα
μα εγώ αγαπούσα ξέρεις πιο πολύ
εκείνους που η ζωή ξεχνάει μονάχους
χωρίς αγάπη, σπίτι και φιλί
Εσένα σε φωνάζαν Αχιλλέα
ήθελες να 'σαι εσύ ο δυνατός
μα ο κόσμος ο γεμάτος από πόνο
για 'μένα ήτανε φίλος πιο πιστός
Ήμουνα πάντα με τον Έκτορα
που ήξερε πως δεν έχει ελπίδα
μα βγήκε από τα τείχη και πολέμησε
για της ψυχής του την πατρίδα
Ήμουνα πάντα με τον Έκτορα
Ένα ακόμα τραγούδι που παίρνει το μέρος των νικημένων; Όχι, ακόμα χειρότερα. Ένα τραγούδι που παίρνει το μέρος εκείνων που αν και ξέρουν πως θα χάσουν, μπαίνουν στη μάχη κουβαλώντας το όνειρό τους και την ελπίδα πως η ήττα τους θα πάει τον κόσμο λίγο παραπέρα. Δεν θεωρούν τη πτώση τους θυσία αλλά απαραίτητο σημείο στο χάρτη που θα δείξει καινούργιους τόπους στις γενιές που θα έρθουν. Μικροί και ταπεινοί μέσα στις κολοσσιαίες τους ουτοπίες.
Εσένα που σε λέγαν Αχιλλέα
σε ξάπλωσε στην άκρη του γιαλού
εκείνη η κρυφή πληγή στη φτέρνα
που λέει το παραμύθι του τυφλού
Κι εμένα με τρομάζει όταν νυχτώνει
το μαύρο που σκεπάζει στην καρδιά
το βλέμμα σου κι εκείνη τη φιλία
που είχαμε σαν ήμασταν παιδιά
Ήμουνα πάντα με τον Έκτορα
που ήξερε πως δεν έχει ελπίδα
μα βγήκε από τα τείχη και σκοτώθηκε
για της ψυχής του την πατρίδα
Ήμουνα πάντα με τον Έκτορα
Ποιος μπορεί στ' αλήθεια να πει πως ήταν με τους Έκτορες αυτού του κόσμου και όχι με τους Αχιλλέες (sic); Ποιος μπορεί να πει πως έγινε Έκτορας προσπαθώντας να υπερασπιστεί τα πιστεύω του; Ελάχιστοι.
Για εμάς, τη συντριπτική πλειοψηφία, απομένουν τα υπέροχα λόγια του Ανδρέου να μας κρατάν το χέρι και να μας σκουπίζουν τα δάκρυα. Κι αν δεν είχαμε την ευκαιρία να πεθάνουμε για ό,τι αξίζει, μπορούμε ακόμα να ζήσουμε γι' αυτό.