Οι U2 είναι για πολλούς μία αμφιλεγόμενη μπάντα, κυρίως λόγω του τραγουδιστή τους Bono, που καταλήγει να είναι μαϊντανός σε διάφορες κοινωνικές δεξιώσεις. Επίσης οι δηλώσεις του, που δε τις φιλτράρει, δε βοηθούν στην εικόνα που έχουν πολλοί για τους U2. Όλα ξεκίνησαν πολύ διαφορετικά όμως, αφού το συγκρότημα από το Δουβλίνο είχε ιδεώδη και πάθος για να αλλάξει με τον τρόπο του το μουσικό κόσμο. Η εμπορικότητα μαζί με συνεργασίες με την Apple σίγουρα κάπου αλλίωσε το όραμά τους.
Παρόλα τα κακώς κείμενα και τις αμφιλεγόμενες παρέες του Bono, η δουλειά των U2 σαν μπάντα συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κορυφαίες του είδους, ενώ ο ίδιος ανάμεσα στους πιο επικοινωνιακούς frontmen. Με τη σύνθεσή τους να μην έχει αλλάξει και τον δεμένο τους ήχο να προσαρμόζεται ανά δεκαετία, ο The Edge, o Larry Mullen Jr. και ο Adam Clayton έχουν μείνει στην ιστορία. Η εμπειρία να δεις live το συγκρότημα σε μία από τις υπερβολικές αλλά και χορταστικές περιοδείες τους παραμένει μοναδική. Το μουσικό στυλ τους έχει βασιστεί στα δυνατά φωνητικά και στο φαλτσέτο του Bono αλλά και στα εφέ της κιθάρας του Edge. Κοινωνικοπολιτικοί στίχοι εναλλάσσονται με προσωπικές εμπειρίες, οδηγώντας σε αξέχαστες στιγμές τις παγκόσμιας δισκογραφίας.
Εμείς λοιπόν εδώ στο mixgrill θα τους ανεβάσουμε στη ζυγαριά, με εσάς θεατές, για να βάλουμε στη σειρά τους 10 καλύτερους δίσκους τους.
10. How To Dismantle A Nuclear Bomb (2004)
Εξαργυρώνοντας την επιτυχία του "All You Can't Leave Behind" του 2000, οι U2 πήγαν τον ήχο τους σε πιο rock μονοπάτια. Με παραγωγό τον παλιό Steve Lillywhite, υπεύθυνο και για την παραγωγή των πρώτων δίσκων τους το "How To Dismantle..." συνεχίζει την πορεία του "All You Can't Leave Behind". Παρόλο που έβαλαν το χέρι τους και άλλοι παραγωγοί στην πορεία, το προσχέδιο κατευθύνθηκε προς τους U2 των 80's με πιο μοντέρνα παραγωγή. Το αποτέλεσμα δεν ήταν αριστουργηματικό αλλά οδήγησε σε μία τεράστια περιοδεία και μία αμφιλεγόμενη συνεργασία με την Apple (κυκλοφόρησαν U2-branded iPods).
Το "How to Dismantle..." πάσχει από το φαινόμενο της μανιέρας, όπου το συγκρότημα προσπαθεί να επαναλάβει φόρμουλες και τεχνάσματα του παρελθόντος. Υπό αυτή την έννοια αυτοπεριορίζονται, εμποδίζοντας τον εαυτό τους να κυκλοφορήσουν μία πραγματικά σημαντική δουλειά. Παραμένει ένας πολύ ευχάριστος δίσκος που αξίζει να βρίσκεται στη δεκάδα με τα καλύτερά τους.
9. No Line On The Horizon (2009)
Η επιστροφή των Daniel Lanois και Brian Eno μαζί με τον Steve Lillywhite δεν έφερε πίσω τις σπίθες του παρελθόντος και τις επιτυχίες των 80's και 90's. Παρόλο που προσπάθησαν να συνδιάσουν πιο ethnic στοιχεία (ξεκίνησαν τις ηχογραφήσεις στη Fez στο Μαρόκο) μαζί με τις studio εμπειρίες τους από τη δεκαετία του '90, κάποια κομμάτια από τις ηχογραφήσεις δε χρησιμοποιήθηκαν καθώς δεν ταίριαζαν με τον ήχο των U2.
Το συγκρότημα προσπάθησε να ξεφύγει από την ασφάλεια των "All That You Can't Live Behind" και "How To Dismantle An Atomic Bomb", κυκλοφορώντας έναν λιγότερο εμπορικό δίσκο, όμως κάποιες ιδέες ξεθώριασαν όταν τελικά μπήκαν στον δίσκο. Η έμπνευση όμως υπήρχε, και αν βάλουμε σε μια παρένθεση το αρκετά μέτριο "Get On Your Boots", το "No Line On The Horizon" έχει στοιχεία που κερδίζουν ακροατές έξω απ' το φάσμα των φανατικών της μπάντας.
8. Pop (1997)
Η συνέχεια της dance/techno φάσης των U2 χρησιμοποιεί sampling και λούπες, με το rock πάντα να ελοχεύει σε όλο το δίσκο. Το πρόβλημα με τη συγκεκριμένη δουλειά της μπάντας είναι πως βιάστηκαν να κυκλοφορήσουν το δίσκο λόγο του προγραμματισμού της περιοδείας που ακολούθησε. Ως εκ τούτου σε κάποια κομμάτια τα αποτελέσματα ήταν πιο πρόχειρα από ότι οι ίδιοι θα ήθελαν. Για παράδειγμα το "Gone" και το "Please" έχουν κυκλοφορήσει και σε καλύτερα remixes από το δίσκο, ενώ το "Miami" στην περιοδεία Popmart (που πέρασε και από τη Θεσσαλονίκη) ήταν πια ένα πολύ διαφορετικό τραγούδι.
Μέσα στην υπερβολή του και την προσπάθεια να ικανοποιήσει το mainstream ρεύμα της εποχής αλλά και τους θαυμαστές της μπάντας, το "Pop" είναι μια αδικημένη δουλειά που αποτέλεσε και το τελευταίο μεγάλο άνοιγμα των U2 προς εναλλακτικά είδη μουσικής. Ο Eno δεν συνεργάστηκε αυτή τη φορά με το συγκρότημα: την παραγωγή ανέλαβαν ο Mark Ellis (Flood), Howard Bernstein και Steve Osborne που είχαν επιρροές από την ηλεκτρονική μουσική.
7. Zooropa (1993)
Το αδελφάκι του "Achtung Baby". Η αρχική ιδέα ήταν να κυκλοφορήσει σαν EP αλλά η έμπνευση οδήγησε το συγκρότημα σε έναν ολόκληρο δίσκο. Ο πειραματισμός με την dance σκηνή συνεχίζεται σε περισσότερο βάθος. Χωρίς να είναι τόσο στοχευμένο όσο ο προκάτοχός του, έχει συνθέσεις που έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της δισκογραφίας των U2. Εκτός από τη συνεργασία με τον Johnny Cash ("The Wanderer") που κλείνει το δίσκο, το συγκρότημα παίζει και με τη γερμανική disco ("Lemon"), ενώ τα φωνητικά μοιράζεται με τον Bono και ο The Edge (στο "Numb").
Όσο απλοϊκό και αν ακούγεται, τον ήχο του "Zooropa" μπορούμε να τον περιγράψουμε σαν να έχει βάλει κάποιος τους INXS και τους Depeche Mode στο blender. Το αποτέλεσμα ικανοποίησε τους οπαδούς του "Achtung Baby" αλλά ίσως ξένισε τους πιο σκληροπυρηνικούς παλιούς οπαδούς.
6. Boy (1980)
Η πρώτη επίσημη κυκλοφορία του συγκροτήματος με παραγωγή του Steve Lillywhite. Η ηχώ της κιθάρας του Edge και το πάθος στα φωνητικά του Bono κέντρισαν την προσοχή των μουσικόφιλων και των μουσικοκριτικών, καθιστώντας το "Boy" ένα ολοκληρωμένο άκουσμα και ένα επιτυχημένο ντεμπούτο. Η αθωότητα της μπάντας είναι εμφανής, ενώ η θεματολογία της επανάστασης και της αλλαγής δεν έχει ακόμα αλλοιωθεί από την εμπορικότητα - αν και αυτό έγινε αρκετά πιο μετά για τους U2.
Κάπου ανάμεσα στο punk και το new wave, το "Boy" έδειξε το δρόμο που θα ακολουθούσαν οι U2 και ας μην άλλαξε τη διεθνή μουσική σκηνή.
5. The Unforgettable Fire (1984)
Το 1984 ήταν η χρονιά που σηματοδότησε πρώτη ουσιαστική αλλαγή στον ήχο της μπάντας (η δεύτερη ήταν το 1991 με το "Achtung Baby"). Ήταν το ξεκίνημα της συνεργασίας των U2 με τον Brian Eno και τον συνεργάτη του Daniel Lanois σε μία ορχηστρική και απελευθερωμένη δουλειά. Στο πλαίσιο της καινούριας ηχητικής αρχιτεκτονικής, το ρυθμικό μέρος της μπάντας εμπλουτίστηκε με funk στοιχεία και οι στίχοι έγιναν πιο αόριστοι. Στάθηκε σαν ένα μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στο "War" και την εκκωφαντική επιτυχία του "Joshua Tree".
Πιθανόν ο πιο σημαντικός δίσκος των U2, το "Unforgettable Fire" μπερδεύει έξυπνα τις avant garde φαντασιώσεις του Eno με τους U2 σαν μουσικό σύνολο αλλά και σαν rock συγκρότημα. Ο τίτλος προέρχεται από μία έκθεση τέχνης βασισμένη στην ατομική έκρηξη στη Hiroshima.
4. War (1983)
Πολιτικοποιημένο και ωμό, το "War" του 1983 είναι ένας κιθαριστικός δίσκος. Πιο επιθετικό από το "Boy" και το "October", πάντα χρησιμοποιώντας το post-punk από το οποίο προήλθε το μουσικό υβρίδιο των U2, το "War" αποκρυσταλλώνει το όραμα της μπάντας. Το συγκρότημα δείχνει ωριμότητα στον τρόπο που συνδυάζονται οι αντιπολεμικές ιδέες με τη μουσική, χωρίς να χάνεται η ουσία.
Με αυτή τη κυκλοφορία φάνηκε στο ευρύ κοινό το ταλέντο των U2 με ένα ιδανικό πάντρεμα της φωνής του Bono, των riffs του Edge με το rhythm section του Larry και του Adam. Είναι η πρώτη δουλειά τους που γυρίζει το διακόπτη προς το riff rock, αφήνοντας τις μινιμαλιστικές ενορχηστρώσεις του "October" που είχε προηγηθεί.
3. All That You Can't Leave Behind (2000)
Όλες οι πολύ επιτυχημένες rock μπάντες περνάνε τη φάση πειραματισμού και κατόπιν έχουν την ανάγκη να γυρίσουν στις ρίζες τους. Σίγουρα τίποτα δεν είναι το ίδιο μετά από δέκα χρόνια εναλλακτικών ήχων, χορευτικής μουσικής - ακόμα και techno - όμως το "All That You Can't Leave Behind" επανέφερε τους U2 στην κορυφή, σαν ένα "Joshua Tree" της καινούριας χιλιετίας κι ας μην είχε το ίδιο εκτόπισμα. Η κιθάρα του Edge επέστρεψε με τα delay του και με καθαρό ήχο και όλα πια ακούγονται πιο οργανικά.
Με τον Eno και τον Lanois να επιστρέφουν (μαζί με τον πιο συμβατικό rock ήχο της μπάντας) το "All That You Can't Leave Behind" είναι αναμφισβήτητα ένας κλασσικός δίσκος, που για πολλούς ήταν η τελευταία σημαντική δουλειά του Bono και της παρέας του.
2. Achtung Baby (1991)
Στο "Achtung Baby" οι U2 άλλαξαν εντελώς ύφος και μουσική κατεύθυνση. Μετά το μπερδεμένο "Rattle And Hum" (που είχε βέβαια το "When Love Comes To Town", το οποίο ο B.B. King δε σταμάτησε ποτέ να παίζει), η μπάντα εμπλούτισε τις συνθέσεις της με μοτίβα και επιρροές από την ηλεκτρονική μουσική, το alternative rock μαζί με πινελιές που προέρχονται από την industrial σκηνή. Οι ηχογραφήσεις ξεκίνησαν στο Βερολίνο με τον Daniel Lanois και τον Brian Eno στο τιμόνι της παραγωγής. Αν και δημιουργήθηκαν εντάσεις όσον αφορά στη μετάλλαξη του ήχου των U2 (που παραλίγο να διαλύσουν τη μπάντα), η ισορροπία τελικά βρέθηκε. Στιχουργικά πρόκειται για έναν πιο σκοτεινό και προσωπικό δίσκο που στέκεται και σαν κοινωνικό σχόλιο προς την τότε εκκολαπτόμενη μοντέρνα καταναλωτική κουλτόυρα - χωρίς αυτό να αποτελεί αποκλειστικά τον βασικό του άξονα. Η κιθάρα του Edge υποστηρίζει το ηχητικό αποτέλεσμα μέσα σε όλες τις προσθήκες του Eno, παραμένοντας το περιτύλιγμα των U2 κι ας μη θυμίζει την κιθάρα του "Joshua Tree".
Το "Achtung Baby" είναι ένα album που μπορούμε να προτείνουμε ακόμα και σε κάποιον που δεν του αρέσουν οι U2 καθώς ξεφεύγει από το κλασσικό rock με το οποίο πολλές φορές ταυτίζονται. Πρόκειται για το πιο περιπετειώδες και τολμηρό εγχείρημά τους, το οποίο προσπάθησαν να επαναλάβουν αλλά δεν τα κατάφεραν με τόσο μεγάλη επιτυχία. Φαίνεται ότι μεταγενέστερα συγκροτήματα όπως οι Radiohead το άκουσαν πολύ προσεκτικά.
1. The Joshua Tree (1987)
Το "Unforgettable Fire" έδωσε στους U2 τη βάση που χρειάζονταν για να δουλέψουν πάνω στον καλύτερο και πιο επιτυχημένο δίσκο της καριέρας τους. Βαθιά επηρεασμένος από το παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό χάρτη, ο δίσκος κατακρίνει την εξωτερική πολιτική της Αμερικής ενώ τη φέρνει σε αντίθεση με τη φυσική ομορφιά και της ιδέες στις οποίες χτίστηκε το αμερικανικό κράτος. Από τα ανθρώπινα δικαιώματα μέχρι τον ψυχρό πόλεμο, οι U2 αγγίζουν πολλά θέματα με λυρισμό και χωρίς υποκρισία. Σε μια εποχή που όλα ήταν πιο αγνά - και οι ίδιοι οι U2 - το "Joshua Tree" αποτέλεσε έναν από τους πιο σημαντικούς δίσκους της δεκαετίας. Το πάθος της μπάντας είναι έκδηλο σε όλο το δίσκο και όσο βαρύγδουπη και αν είναι η θεματολογία του, η μουσική είναι εθιστική και η χημεία της μπάντας πιο δυνατή από ποτέ.
Οι Daniel Lanois και Brian Eno βρίσκονται για μία ακόμα φορά στο studio με τη μπάντα, λειτουργώντας σαν μέλη του συγκροτήματος, καταφέρνοντας να μετατρέψουν τους πειραματισμούς τους σε αξέχαστα ρεφρέν και μελωδίες επηρεασμένες από τα blues, τη folk και τη gospel. Το "Joshua Tree" αποτελεί σημείο αναφοράς για τους οπαδούς των U2 (άλλωστε πολύ πρόσφατα περιόδευαν και σε εορταστική περιοδεία όπου έπαιξαν ολόκληρο το δίσκο) και πρόκειται για τo album που μας έρχεται πρώτο στο μυαλό όταν σκεφτόμαστε τη μπάντα από το Δουβλίνο.
Παρόλα τα κακώς κείμενα και τις αμφιλεγόμενες παρέες του Bono, η δουλειά των U2 σαν μπάντα συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κορυφαίες του είδους, ενώ ο ίδιος ανάμεσα στους πιο επικοινωνιακούς frontmen. Με τη σύνθεσή τους να μην έχει αλλάξει και τον δεμένο τους ήχο να προσαρμόζεται ανά δεκαετία, ο The Edge, o Larry Mullen Jr. και ο Adam Clayton έχουν μείνει στην ιστορία. Η εμπειρία να δεις live το συγκρότημα σε μία από τις υπερβολικές αλλά και χορταστικές περιοδείες τους παραμένει μοναδική. Το μουσικό στυλ τους έχει βασιστεί στα δυνατά φωνητικά και στο φαλτσέτο του Bono αλλά και στα εφέ της κιθάρας του Edge. Κοινωνικοπολιτικοί στίχοι εναλλάσσονται με προσωπικές εμπειρίες, οδηγώντας σε αξέχαστες στιγμές τις παγκόσμιας δισκογραφίας.
Εμείς λοιπόν εδώ στο mixgrill θα τους ανεβάσουμε στη ζυγαριά, με εσάς θεατές, για να βάλουμε στη σειρά τους 10 καλύτερους δίσκους τους.
10. How To Dismantle A Nuclear Bomb (2004)
Εξαργυρώνοντας την επιτυχία του "All You Can't Leave Behind" του 2000, οι U2 πήγαν τον ήχο τους σε πιο rock μονοπάτια. Με παραγωγό τον παλιό Steve Lillywhite, υπεύθυνο και για την παραγωγή των πρώτων δίσκων τους το "How To Dismantle..." συνεχίζει την πορεία του "All You Can't Leave Behind". Παρόλο που έβαλαν το χέρι τους και άλλοι παραγωγοί στην πορεία, το προσχέδιο κατευθύνθηκε προς τους U2 των 80's με πιο μοντέρνα παραγωγή. Το αποτέλεσμα δεν ήταν αριστουργηματικό αλλά οδήγησε σε μία τεράστια περιοδεία και μία αμφιλεγόμενη συνεργασία με την Apple (κυκλοφόρησαν U2-branded iPods).
Το "How to Dismantle..." πάσχει από το φαινόμενο της μανιέρας, όπου το συγκρότημα προσπαθεί να επαναλάβει φόρμουλες και τεχνάσματα του παρελθόντος. Υπό αυτή την έννοια αυτοπεριορίζονται, εμποδίζοντας τον εαυτό τους να κυκλοφορήσουν μία πραγματικά σημαντική δουλειά. Παραμένει ένας πολύ ευχάριστος δίσκος που αξίζει να βρίσκεται στη δεκάδα με τα καλύτερά τους.
9. No Line On The Horizon (2009)
Η επιστροφή των Daniel Lanois και Brian Eno μαζί με τον Steve Lillywhite δεν έφερε πίσω τις σπίθες του παρελθόντος και τις επιτυχίες των 80's και 90's. Παρόλο που προσπάθησαν να συνδιάσουν πιο ethnic στοιχεία (ξεκίνησαν τις ηχογραφήσεις στη Fez στο Μαρόκο) μαζί με τις studio εμπειρίες τους από τη δεκαετία του '90, κάποια κομμάτια από τις ηχογραφήσεις δε χρησιμοποιήθηκαν καθώς δεν ταίριαζαν με τον ήχο των U2.
Το συγκρότημα προσπάθησε να ξεφύγει από την ασφάλεια των "All That You Can't Live Behind" και "How To Dismantle An Atomic Bomb", κυκλοφορώντας έναν λιγότερο εμπορικό δίσκο, όμως κάποιες ιδέες ξεθώριασαν όταν τελικά μπήκαν στον δίσκο. Η έμπνευση όμως υπήρχε, και αν βάλουμε σε μια παρένθεση το αρκετά μέτριο "Get On Your Boots", το "No Line On The Horizon" έχει στοιχεία που κερδίζουν ακροατές έξω απ' το φάσμα των φανατικών της μπάντας.
8. Pop (1997)
Η συνέχεια της dance/techno φάσης των U2 χρησιμοποιεί sampling και λούπες, με το rock πάντα να ελοχεύει σε όλο το δίσκο. Το πρόβλημα με τη συγκεκριμένη δουλειά της μπάντας είναι πως βιάστηκαν να κυκλοφορήσουν το δίσκο λόγο του προγραμματισμού της περιοδείας που ακολούθησε. Ως εκ τούτου σε κάποια κομμάτια τα αποτελέσματα ήταν πιο πρόχειρα από ότι οι ίδιοι θα ήθελαν. Για παράδειγμα το "Gone" και το "Please" έχουν κυκλοφορήσει και σε καλύτερα remixes από το δίσκο, ενώ το "Miami" στην περιοδεία Popmart (που πέρασε και από τη Θεσσαλονίκη) ήταν πια ένα πολύ διαφορετικό τραγούδι.
Μέσα στην υπερβολή του και την προσπάθεια να ικανοποιήσει το mainstream ρεύμα της εποχής αλλά και τους θαυμαστές της μπάντας, το "Pop" είναι μια αδικημένη δουλειά που αποτέλεσε και το τελευταίο μεγάλο άνοιγμα των U2 προς εναλλακτικά είδη μουσικής. Ο Eno δεν συνεργάστηκε αυτή τη φορά με το συγκρότημα: την παραγωγή ανέλαβαν ο Mark Ellis (Flood), Howard Bernstein και Steve Osborne που είχαν επιρροές από την ηλεκτρονική μουσική.
7. Zooropa (1993)
Το αδελφάκι του "Achtung Baby". Η αρχική ιδέα ήταν να κυκλοφορήσει σαν EP αλλά η έμπνευση οδήγησε το συγκρότημα σε έναν ολόκληρο δίσκο. Ο πειραματισμός με την dance σκηνή συνεχίζεται σε περισσότερο βάθος. Χωρίς να είναι τόσο στοχευμένο όσο ο προκάτοχός του, έχει συνθέσεις που έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της δισκογραφίας των U2. Εκτός από τη συνεργασία με τον Johnny Cash ("The Wanderer") που κλείνει το δίσκο, το συγκρότημα παίζει και με τη γερμανική disco ("Lemon"), ενώ τα φωνητικά μοιράζεται με τον Bono και ο The Edge (στο "Numb").
Όσο απλοϊκό και αν ακούγεται, τον ήχο του "Zooropa" μπορούμε να τον περιγράψουμε σαν να έχει βάλει κάποιος τους INXS και τους Depeche Mode στο blender. Το αποτέλεσμα ικανοποίησε τους οπαδούς του "Achtung Baby" αλλά ίσως ξένισε τους πιο σκληροπυρηνικούς παλιούς οπαδούς.
6. Boy (1980)
Η πρώτη επίσημη κυκλοφορία του συγκροτήματος με παραγωγή του Steve Lillywhite. Η ηχώ της κιθάρας του Edge και το πάθος στα φωνητικά του Bono κέντρισαν την προσοχή των μουσικόφιλων και των μουσικοκριτικών, καθιστώντας το "Boy" ένα ολοκληρωμένο άκουσμα και ένα επιτυχημένο ντεμπούτο. Η αθωότητα της μπάντας είναι εμφανής, ενώ η θεματολογία της επανάστασης και της αλλαγής δεν έχει ακόμα αλλοιωθεί από την εμπορικότητα - αν και αυτό έγινε αρκετά πιο μετά για τους U2.
Κάπου ανάμεσα στο punk και το new wave, το "Boy" έδειξε το δρόμο που θα ακολουθούσαν οι U2 και ας μην άλλαξε τη διεθνή μουσική σκηνή.
5. The Unforgettable Fire (1984)
Το 1984 ήταν η χρονιά που σηματοδότησε πρώτη ουσιαστική αλλαγή στον ήχο της μπάντας (η δεύτερη ήταν το 1991 με το "Achtung Baby"). Ήταν το ξεκίνημα της συνεργασίας των U2 με τον Brian Eno και τον συνεργάτη του Daniel Lanois σε μία ορχηστρική και απελευθερωμένη δουλειά. Στο πλαίσιο της καινούριας ηχητικής αρχιτεκτονικής, το ρυθμικό μέρος της μπάντας εμπλουτίστηκε με funk στοιχεία και οι στίχοι έγιναν πιο αόριστοι. Στάθηκε σαν ένα μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στο "War" και την εκκωφαντική επιτυχία του "Joshua Tree".
Πιθανόν ο πιο σημαντικός δίσκος των U2, το "Unforgettable Fire" μπερδεύει έξυπνα τις avant garde φαντασιώσεις του Eno με τους U2 σαν μουσικό σύνολο αλλά και σαν rock συγκρότημα. Ο τίτλος προέρχεται από μία έκθεση τέχνης βασισμένη στην ατομική έκρηξη στη Hiroshima.
4. War (1983)
Πολιτικοποιημένο και ωμό, το "War" του 1983 είναι ένας κιθαριστικός δίσκος. Πιο επιθετικό από το "Boy" και το "October", πάντα χρησιμοποιώντας το post-punk από το οποίο προήλθε το μουσικό υβρίδιο των U2, το "War" αποκρυσταλλώνει το όραμα της μπάντας. Το συγκρότημα δείχνει ωριμότητα στον τρόπο που συνδυάζονται οι αντιπολεμικές ιδέες με τη μουσική, χωρίς να χάνεται η ουσία.
Με αυτή τη κυκλοφορία φάνηκε στο ευρύ κοινό το ταλέντο των U2 με ένα ιδανικό πάντρεμα της φωνής του Bono, των riffs του Edge με το rhythm section του Larry και του Adam. Είναι η πρώτη δουλειά τους που γυρίζει το διακόπτη προς το riff rock, αφήνοντας τις μινιμαλιστικές ενορχηστρώσεις του "October" που είχε προηγηθεί.
3. All That You Can't Leave Behind (2000)
Όλες οι πολύ επιτυχημένες rock μπάντες περνάνε τη φάση πειραματισμού και κατόπιν έχουν την ανάγκη να γυρίσουν στις ρίζες τους. Σίγουρα τίποτα δεν είναι το ίδιο μετά από δέκα χρόνια εναλλακτικών ήχων, χορευτικής μουσικής - ακόμα και techno - όμως το "All That You Can't Leave Behind" επανέφερε τους U2 στην κορυφή, σαν ένα "Joshua Tree" της καινούριας χιλιετίας κι ας μην είχε το ίδιο εκτόπισμα. Η κιθάρα του Edge επέστρεψε με τα delay του και με καθαρό ήχο και όλα πια ακούγονται πιο οργανικά.
Με τον Eno και τον Lanois να επιστρέφουν (μαζί με τον πιο συμβατικό rock ήχο της μπάντας) το "All That You Can't Leave Behind" είναι αναμφισβήτητα ένας κλασσικός δίσκος, που για πολλούς ήταν η τελευταία σημαντική δουλειά του Bono και της παρέας του.
2. Achtung Baby (1991)
Στο "Achtung Baby" οι U2 άλλαξαν εντελώς ύφος και μουσική κατεύθυνση. Μετά το μπερδεμένο "Rattle And Hum" (που είχε βέβαια το "When Love Comes To Town", το οποίο ο B.B. King δε σταμάτησε ποτέ να παίζει), η μπάντα εμπλούτισε τις συνθέσεις της με μοτίβα και επιρροές από την ηλεκτρονική μουσική, το alternative rock μαζί με πινελιές που προέρχονται από την industrial σκηνή. Οι ηχογραφήσεις ξεκίνησαν στο Βερολίνο με τον Daniel Lanois και τον Brian Eno στο τιμόνι της παραγωγής. Αν και δημιουργήθηκαν εντάσεις όσον αφορά στη μετάλλαξη του ήχου των U2 (που παραλίγο να διαλύσουν τη μπάντα), η ισορροπία τελικά βρέθηκε. Στιχουργικά πρόκειται για έναν πιο σκοτεινό και προσωπικό δίσκο που στέκεται και σαν κοινωνικό σχόλιο προς την τότε εκκολαπτόμενη μοντέρνα καταναλωτική κουλτόυρα - χωρίς αυτό να αποτελεί αποκλειστικά τον βασικό του άξονα. Η κιθάρα του Edge υποστηρίζει το ηχητικό αποτέλεσμα μέσα σε όλες τις προσθήκες του Eno, παραμένοντας το περιτύλιγμα των U2 κι ας μη θυμίζει την κιθάρα του "Joshua Tree".
Το "Achtung Baby" είναι ένα album που μπορούμε να προτείνουμε ακόμα και σε κάποιον που δεν του αρέσουν οι U2 καθώς ξεφεύγει από το κλασσικό rock με το οποίο πολλές φορές ταυτίζονται. Πρόκειται για το πιο περιπετειώδες και τολμηρό εγχείρημά τους, το οποίο προσπάθησαν να επαναλάβουν αλλά δεν τα κατάφεραν με τόσο μεγάλη επιτυχία. Φαίνεται ότι μεταγενέστερα συγκροτήματα όπως οι Radiohead το άκουσαν πολύ προσεκτικά.
1. The Joshua Tree (1987)
Το "Unforgettable Fire" έδωσε στους U2 τη βάση που χρειάζονταν για να δουλέψουν πάνω στον καλύτερο και πιο επιτυχημένο δίσκο της καριέρας τους. Βαθιά επηρεασμένος από το παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό χάρτη, ο δίσκος κατακρίνει την εξωτερική πολιτική της Αμερικής ενώ τη φέρνει σε αντίθεση με τη φυσική ομορφιά και της ιδέες στις οποίες χτίστηκε το αμερικανικό κράτος. Από τα ανθρώπινα δικαιώματα μέχρι τον ψυχρό πόλεμο, οι U2 αγγίζουν πολλά θέματα με λυρισμό και χωρίς υποκρισία. Σε μια εποχή που όλα ήταν πιο αγνά - και οι ίδιοι οι U2 - το "Joshua Tree" αποτέλεσε έναν από τους πιο σημαντικούς δίσκους της δεκαετίας. Το πάθος της μπάντας είναι έκδηλο σε όλο το δίσκο και όσο βαρύγδουπη και αν είναι η θεματολογία του, η μουσική είναι εθιστική και η χημεία της μπάντας πιο δυνατή από ποτέ.
Οι Daniel Lanois και Brian Eno βρίσκονται για μία ακόμα φορά στο studio με τη μπάντα, λειτουργώντας σαν μέλη του συγκροτήματος, καταφέρνοντας να μετατρέψουν τους πειραματισμούς τους σε αξέχαστα ρεφρέν και μελωδίες επηρεασμένες από τα blues, τη folk και τη gospel. Το "Joshua Tree" αποτελεί σημείο αναφοράς για τους οπαδούς των U2 (άλλωστε πολύ πρόσφατα περιόδευαν και σε εορταστική περιοδεία όπου έπαιξαν ολόκληρο το δίσκο) και πρόκειται για τo album που μας έρχεται πρώτο στο μυαλό όταν σκεφτόμαστε τη μπάντα από το Δουβλίνο.