Εσείς τι λέτε, ο παραπάνω ομιλητής έχει το δικαίωμα της γνώμης γύρω από τα διαζύγια (εν προκειμένω); Μπορεί να εκφέρει την άποψή του στην παρέα που τον φιλοξενεί; Θα βοηθήσει να προαχθεί η συζήτηση; Ή είναι ο ίδιος που θα συζητήσει ταυτόχρονα για τη Formula 1, τη γλουτένη, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τους vegans και το ποιος είναι ο καλύτερος τενίστας στον κόσμο;
Τι μας συμβαίνει; Πώς έχουμε γίνει έτσι; Αποψάρες εκτοξεύονται από παντού. Ωκεανός «συνταγογραφούμενης» ανοησίας. Πολύ συχνά, μάλιστα, από χείλη που θα έπρεπε (ή θα περίμενες) να μένουν ερμητικά κλειστά σε αυτές τις εποχές.
Πόσο δύσκολη είναι αυτή η τόση δα μικρή φρασούλα: «δεν γνωρίζω το θέμα»; Και πόσες φορές δεν μας την είπαν οι δάσκαλοί μας μέσα στα χρόνια: «χειρότερη από την αμάθεια είναι η ημιμάθεια». Κι εμείς αποφασίσαμε να τους βγάλουμε σωστούς.
Δεν ξέρω σχεδόν τίποτα. Τα περισσότερα πράγματα δεν τα γνωρίζω. Και όσα νομίζω ότι γνωρίζω δεν τα γνωρίζω ούτε αυτά. Έτσι, ολοένα και συχνότερα, προσπαθώ να μη μιλάω στις παρέες (τις όποιες παρέες έχουν απομείνει). Και στο κάτω - κάτω της γραφής, καθώς ο χρόνος μου λιγοστεύει, δε με νοιάζει και να μάθω τίποτα άλλο εκτός από τον ίδιο μου τον εαυτό. Για να τον φροντίσω, να τον αγαπήσω, να τον ανεχτώ, να τον γιατροπορεύσω και να τον αποδεχτώ.
Τρέχω μεγάλες αποστάσεις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Κυρίως για την ενδοσκόπηση που μου προσφέρουν και για αυτό το γαλήνεμα των εντάσεων και την αίσθηση ότι είμαι ζωντανός κάθε που βάζω α(θ)λητικά παπούτσια. Δεν ξέρω, όμως, τίποτα για το τρέξιμο.
Μελετώ το ελληνικό τραγούδι από μικρό παιδί. Σε βαθμό αυτιστικό. Μου έγραψε πρόσφατα μια φίλη: «μα πώς τα ξέρεις όλα αυτά;». Ξέρω πολύ λιγότερα από όσα δεν ξέρω. Κι αν με ρωτήσουν κάτι, ένα όνομα, έναν τίτλο, μια χρονολογία, και δεν την ξέρω, όσο κι αν αισθάνομαι ντροπή, λέω αυτό ακριβώς: δεν ξέρω.
Λένε πως η άγνοια σκοτώνει. Οι αποψάρες να δεις τι κάνουν. Καλή Κυριακή σας.