Έχω ακούσει πολλά για την ηλικία μου.
Τα περισσότερα, από μένα τον ίδιο.
Από αστεία και χαβαλέδες, μέχρι σοβαρά και μεγαλόστομα.
Έτσι, έφτασα εδώ.
Μου είπε προ ημερών ένας αγαπημένος μακρινός και κοντινός φίλος: «αμαρτία είναι να οικειοποιηθείς τη ζωή κάποιου άλλου».
Μου το είπε και με απελευθέρωσε.
Δεν φοβάμαι πια.
Μόνο τρέχω.
Τρέχω και (δεν) φτάνω να τα προλάβω όλα. Όλα όσα αγαπώ, όλα όσα θέλω να ζήσω, όλα όσα θέλω να δημιουργήσω, όλα όσα θέλω να αγκαλιάσω, όλα όσα θέλω να φιλήσω, όλα όσα θέλω να γράψω, όλα όσα θέλω να τρέξω, όλα όσα θέλω να προσφέρω, όλα.
Στο μέσο της διαδρομής.
Ή στο ξεκίνημά της.
Γιατί αρχίζει να μου αρέσει όλο αυτό.
«Είναι μαγική η ζωή», που λέει και ένας άλλος αγαπημένος μου φίλος.
Κι αν μιλήσουμε για δώρα, να, τέτοια θέλω: κουβέντες χρήσιμες και καθοριστικές, συναισθήματα ατόφια και σπάνια, μουσικές όλων των ειδών και όλων των στιγμών και αρμονία μεταξύ αυτών που σκέφτομαι, αυτών που νιώθω και αυτών που πράττω.
Με την ίδια παιδιάστικη έκπληξη και με την ίδια παραδοσιακή φιλοξενία να αντιμετωπίζω την ασπροφορούσα χαρά και τη μαυροφορούσα θλίψη.
Άντε, ίσως και μια ωραία κουβέντα δική μου, που να μείνει σε κάποιον, όπως έμειναν οι παραπάνω σε μένα.
Τέλος, ένα χάδι.
Ένα χάδι ακούραστο, σαν της μάνας.
Ένα χάδι ποθητό, σαν του πατέρα.
Ένα χάδι σκέτο, σαν από μηχανής θεός.