Έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που δημιούργησα μια μουσική λίστα γι' αυτήν τη στήλη. Δύο-δυόμιση χρόνια; Κάπου εκεί. Το τελευταίο διάστημα, όμως, νιώθω μια βαθιά νοσταλγία που δεν μπορώ να εξηγήσω με προφανείς λόγους. Μια νοσταλγία μοιράσματος, αγκαλιάς, φιλίας, καλοκαιρινής γαλήνης κι ας είμαστε στην καρδιά του χειμώνα. Ενώ η πανδημία μάς έφερε πολλά κακά, πολλά αρνητικά, μιζέρια, πολλά προβλήματα βραχυπρόθεσμα και μη, μας πρόσφερε παράλληλα τη μοναδική ευκαιρία (επιβεβλημένη ή όχι) να πατήσουμε παύση στο shuffle της καθημερινότητας, να αναλογιστούμε ενσυνείδητα τι θέλουμε από τη ζωή μας, τι μας βαραίνει, τι θέλουμε να κρατήσουμε και τι να αφήσουμε· ποιες είναι επιλογές άλλων και ποιες δικές μας· αν αυτός ο θόρυβος των υποχρεώσεων μας ανήκει ή είναι ανάγκες που μας επέβαλαν άλλοι χωρίς ουσιαστικά να έχουμε λόγο πάνω σε αυτό. Δύσκολη διαδικασία το σκάψιμο. Θέλει δύναμη, θάρρος και μπορεί να αφήσει ρόζους στα χέρια. Δεν αξίζει, όμως, αν αναλογιστείς το θέρος;
Η λίστα περιέρχει δέκα συν ένα τραγούδια που δεν προέρχονται από shuffle του Spotify ή του YouTube, αλλά από ένα shuffle συναισθημάτων νοσταλγίας. Όλα είναι διαλεγμένα ενσυνείδητα από δίσκους που αγαπώ και αποτυπώνουν ακριβώς αυτή τη νοσταλγία μου νιώθω τελευταία. Δεν είναι πολλά, αλλά όσα πρέπει. Εξομολογητική-ψυχαναλυτική λίστα; Μπορεί, αλλά σίγουρα απολαυστική και ταξιδιάρικη!
Τα τραγούδια αυτής της Κυριακής
1. Κωνσταντίνος Βήτα - Το κύμα
2. Caribou - All I Ever Need
3. Bonobo - No Reason (feat. Nick Murphy)
4. DJ Koze - Pick Up
5. Morcheeba - Shoulder Holster
6. Jamie XX - The Rest Is Noise
7. Aphex Twin - Polynomial C
8. Jon Hopkins - Open Eye Signal
9. Four Tet - Angel Echoes
10. Susumu Yokota - Kodomotachi
10+1. Midori Takada - Crossing
* Το "Crossing" της Midori Takada δεν υπάρχει στο Spotify.
* Εικόνα εξωφύλλου: Willem de Kooning "Atiic" (1949), The Metropolitan Museum of Art