Βαθμολογία:
7,5
Τι θα ακούσετε:
pop, synth pop, folk
Σεπτέμβριος 1989 και σε ένα σαλόνι σπιτιού στην Καλλιθέα η τηλεόραση είναι κολλημένη στο MTV που παίζει τις επιτυχίες της εποχής. Την προσοχή μου αποσπά ένα άκρως εντυπωσιακό video clip, με έντονα χρώματα, καλειδοσκοπικές εικόνες και μια κολλητική μελωδία. Είναι το "Sowing The Seeds Of Love" του αγγλικού συγκροτήματος Tears for Fears. Από το 1983 και το ντεμπούτο τους "The Hurting", το ντουέτο των Roland Orzabal και Curt Smith έντυσαν μουσικά τις μετεφηβικές αγωνίες και φοβίες τους με γλυκές pop μελωδικές γραμμές, διακριτικά synthesizers και αξιομνημόνευτα ρεφραίν.Αφαίρεσαν τον διδακτισμό και τα βαρύγδουπα τσιτάτα από τα τραγούδια τους, κρατώντας όμως την ουσία ενός γνήσια pop κομματιού. Για αυτό άλλωστε αποτέλεσαν ένα από τα αξιολογότερα συγκροτήματα του είδους για τη δεκαετία του '80.
Δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά και οι Tears for Fears επιστρέφουν καλύτεροι από ποτέ. Από το πολύ όμορφο εξώφυλλο φαινεται πως κάτι καλό υπάρχει εδώ. Στο σύνολο του ο δίσκος είναι το αποτέλεσμα μουσικά ώριμων δημιουργών, που διανύουν τη μέση ηλικία αποδεχόμενοι την απώλεια ως απόλυτα φυσιολογική εξέλιξη της ζωής. Ο θάνατος της επί 35 χρόνια γυναίκας του Orzabal το 2017 αναμφισβήτητα ορίζει το γενικότερο πλαίσιο πάνω στο οποίο κινούνται τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου. Σε συνεντεύξεις του μίλησε ξεκάθαρα για το πώς ο χαμός της συζύγου ενεργοποίησε ξανά μέσα του την επιθυμία να ξαναβρεί τον Smith και να ηχογραφήσουν μαζί τα τραγούδια που είχε αρχίσει να δουλεύει.
Το "Please Be Happy" αποτελεί το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, με τον Orzabal να εύχεται στους στίχους του τραγουδιού να βρει η γυναίκα του τη γαλήνη που τόσο της έλειψε εν ζωή (υπέφερε από άνοια προερχόμενη από πολύχρονη κατάχρηση αλκοόλ). Το "Break The Man" είναι κατά κάποιον τρόπο η συνέχεια του "Woman In Chains" από το μακρινό 1989, ενώ το ομότιτλο του δίσκου είναι άλλη μια σύνθεση που ξεχωρίζει. Είναι όμως το "Rivers Of Mercy’ που διεκδικεί και κερδίζει τον τίτλο της καλύτερης σύνθεσης του άλμπουμ. Μια χαμηλών τόνων μπαλάντα που παρομοιάζει τον πόνο που φεύγει σιγά σιγά με το νερό του ποταμού που ρέει. Ο στόχος, μοιάζουν να λένε οι Tears for Fears, είναι να αντιμετωπίζεις το τυχόν τραύμα με χάρη και γνώση πως όλα αποτελούν μέρος του κύκλου της ζωής.
Παίρνοντας το όνομά τους από τη θεωρία του ψυχολόγου Arthur Janov με το όνομα primal scream therapy (με τους John Lennon και Bobby Gillespie να είναι οι γνωστότεροι υποστηρικτές αυτής) οι Tears for Fears για άλλη μια φορά προσεγγίζουν ψυχοθεραπευτικά τη δημιουργία μουσικής και την αξία που έχει η αποδοχή των πραγμάτων όπως αυτά ακριβώς είναι, καταφέρνοντας να μιλήσουν για σοβαρα θέματα με μια ελαφριά συνθετική προσέγγιση. Το "The Tipping Point" θα βρίσκεται σε αρκετές λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς όταν με το καλό έρθει ο Δεκέμβρης.