Slipknot στη Πλατεία Νερού: Το πανηγυρικό metal φινάλε του Release Festival

Το τελευταίο Σάββατο του Release Festival ήταν το πολυπληθέστερο και το πιο επιτυχημένο από όλες τις απόψεις, παρά το ακριβό εισιτήριο. Μικροί και μεγάλοι έφτασαν μέχρι τις τουαλέτες του φεστιβάλ, δημιουργώντας ένα όμορφο χάος από εκεί μέχρι τη σκηνή. Μία συναυλιακή σεζόν υπερβολικά γεμάτη αλλά και ένα μαραθώνιο Release Festival, έφτασαν και τα δύο στο τέλος τους. Συναυλιακοί χώροι που γέμισαν, με λίγες αστοχίες και απογοητεύσεις σε γενικές γραμμές, μας οδήγησαν ένα θορυβώδες φινάλε στην Πλατεία Νερού από τους Slipknot, χωρίς βέβαια να ξεχνάμε τους Βραζιλιάνους Sepultura, που ξεσήκωσαν πρώτοι τους θεατές.

Οι Sepultura, με μία σύνθεση που δε συμπεριλαμβάνει πια αυθεντικά μέλη (από το 2006), δεν δυσκολεύτηκαν να κερδίσουν το κοινό που είχε ήδη γεμίσει τον χώρο ασφυκτικά. Για να σας δώσουμε μια εικόνα, ο κόσμος ήταν στριμωγμένος μέχρι και στο χώρο που ήταν τα μπαρ της διοργάνωσης από τις 20:30 και μετά. Κρίνοντας από την αποδοχή του συγκροτήματος, υπήρξαν οπαδοί που διασκέδασαν στην εμφάνιση των Sepultura αντίστοιχα με αυτή των Slipknot. Σε ένα ολοκληρωμένο σόου με δεκαπέντε τραγούδια, την τιμητική τους είχαν οι δίσκοι “Chaos A.D.” και ο τελευταίος τους, “Quadra” που κυκλοφόρησε το 2020 και στέκεται ισάξια δίπλα στους τρεις πρώτους κλασικούς δίσκους τους.

Με το ξεκίνημα του “Isolation”, ο frontman Derrick Green δεν σταμάτησε να ευχαριστεί το κοινό για την υποδοχή, ίσως οριακά τρομαγμένος πως θα τον τραβήξουν και αυτόν κάτω στο κέντρο της πλατείας. Ο συνδυασμός thrash/groove metal του συγκροτήματος δημιουργεί περίεργες αντιδράσεις στο metal κοινό που δεν ξέρει πότε να χορέψει και πότε να ρίξει ξύλο. Τελικά φάνηκε να υπερτερεί το δεύτερο, ενώ το “Capital Enslavement” διαδέχτηκε το “Cut-Throat” από το “Roots”, αλλά και τα πιο παλιά “Convicted In Life” και “Troops Of Doom”.

Μπορεί το συγκρότημα να έχει μεταμορφωθεί σε κάτι καινούργιο και να μη θυμίζει πια τους Sepultura της δεκαετίας του '90, όμως δεν ζουν στο παρελθόν δισκογραφικά, ενα χαρακτηριστικό που τους διαχωρίζει από μία οποιαδήποτε tribute band. Παράλληλα είναι προφανές πως η σύνθεσή τους έχει τη δυναμική να προσφέρει ένα δυνατό κοκτέιλ από όλο το χρονολόγιό τους.

Tα “Ratamahatta” και “Roots Bloody Roots” έκλεισαν με τους κιθαριστικούς κρότους του Jean Patton (αφού ο Andreas Kisser απουσιάζει από το tour λόγω του θανάτου της γυκαίκας του) και τα ουρλιαχτά του Derrick τη συναυλία των Sepultura στη χώρα μας, με τη βοήθεια του κοινού που συμμετείχε στις απαραίτητες φωνητικές γέφυρες. Το τελευταίο metal πάρτυ της σεζόν είχε μόλις αρχίσει.

Οι Slipknot είχαν να έρθουν στη χώρα μας από το Sonisphere Festival του 2011 και τελικά μας επισκέφτηκαν με το πιο εντυπωσιακό τους σόου. Δύο πύργοι βρίσκονταν αριστερά και δεξιά στη σκηνή όπου οι Shawn "Clown" Crahan και Michael "Tortilla Man" Pfaff χτυπούσαν βαρέλια, ούρλιαζαν και επιδίδονταν σε ασταμάτητο headbanging. Με τον γιο του Max Weinberg της E-Street Band στα drums, τον Jay Weinberg, μπορεί να μην είχαμε drums που να γυρίζουν ανάποδα, όμως είχαμε μια έξαλλη κατάσταση μονίμως στο background, με τον Sid Wilson - που είναι o turntablist - να πηγαίνει μπροστά στη σκηνή να δείχνει το κεφάλι που είχε στα χέρια του.

Ο Corey Taylor ιδιαίτερα κεφάτος με το ελληνικό κοινό, από το εναρκτήριο “Disasterpiece” ήταν έτοιμος για να δημιουργήσει πανικό. Η ασταμάτητη εμφάνιση του συγκροτήματος έκανε τις μάσκες όλων να στάζουν, και ανέβαζε ακόμα περισσότερο την ένταση και τη συχνότητα των ακροβατικών επί σκηνής. Όταν το “Sulfur” ξεκίνησε τα moshpits δεν σταματούσαν ταμάταγαν και πολλαπλασιαζόντουσαν όσο το set των Slipknot έμπαινε στα βαθιά. Πρέπει να μετρήσαμε κοντά στα δέκα ταυτόχρονα moshpits, συνεπώς καταλαβαίνετε ότι δεν ήταν τυχαία η έλλειψη από μπουκαλάκια με νερό προς το τέλος της συναυλίας, που ήταν και το μόνο αρνητικό που μπορούμε να προσάψουμε σε μία διοργάνωση που εδώ και χρόνια δεν απογοητεύει.

Brutal φωνητικά εναλλάσσονταν με κανονικά στο “Before I Forget”, για να αρχίσει το sing along στο “Dead Memories” και να ακολουθήσει πόλεμος στο “Heretic Anthem” και το “Psychosocial”. Η αλήθεια είναι πως αγχωθήκαμε όταν ο "Clown" Crahan άρχισε να κουνάει τον πύργο του αλλά μετά θυμηθήκαμε ότι είναι όλα μέρος του σόου. Τα καπνογόνα πάντως ήταν ελάχιστα και απ' ό,τι φαίνεται οι διοργανωτές ήταν αρκετά προσεκτικοί ώστε να αποφευχθούν ακραίες metal αντιδράσεις λατρείας και αγάπης προς το συγκρότημα. (Εικάζουμε πως έπαιξε ρόλο το ξέσπασμα του Bruce Dickinson στη συναυλία των Maiden εναντίον οπαδού που άνοιξε καπνογόνο σχετικά κοντά του.)

Με τον Corey - που φορούσε τη νέα του μάσκα σε όλη τη συναυλία - να ρωτάει συνέχεια αν θέλουμε να ακούσουμε ένα τραγούδι ακόμα και να εξαγριώνει καλοπροαίρετα το κοινό, το setlist έφτασε στο “Duality” και τελικά στο “Spit It Out”. Σε εκείνο το σημείο ο Taylor κάλεσε τον κόσμο να κάτσει κάτω, όπως είθισται στο συγκεκριμένο κομμάτι, για να σηκωθούν όλοι με το δικό του σήμα, μετατρέποντας σε αρένα πάλης το κομμάτι της Πλατείας Νερού που βρίσκεται μπροστά από τον πύργο του ηχολήπτη.

Μετά από τα “People = Shit” και “Surfacing”, μαζί με πολλά λίτρα κηροζίνης για τους πίδακες από φλόγες που είχαν φέρει μαζί τους, ατυχήματα από τα επί σκηνής ακροβατικά και έναν Corey Taylor που έφυγε κουτσαίνοντας από τη σκηνή του Release, οι Slipknot ολοκλήρωσαν τη συναυλία τους. Αντικειμενικά μιλάμε για μια συναυλία-ξέσπασμα, είτε κάποιος ήταν οπαδός των Slipknot είτε όχι. Μια χαοτική και πολύ ενεργητική εμφάνιση από τους headliners και μια ιδιαίτερα γεμάτη μέρα από πλευράς lineup, που απέδειξε για άλλη μια φορά πως το metal έχει κοινό όλων των ηλικιών, είτε παίρνει τη μορφή των Slipknot, είτε των Iron Maiden, είτε των Manowar. 

Εμείς απλά θα κλείσουμε λέγοντας «και του χρόνου», αναμένοντας τις επόμενες ανακοινώσεις των διοργανωτών του Release Festival, που αυτή τη στιγμή έχει την πρώτη θέση στις εταιρείες παραγωγής συναυλιών στην Ελλάδα, κι ας έχουμε κάποιες παρατηρήσεις κυρίως για τον ήχο του φεστιβάλ.

Slipknot Setlist @ Release Festival 23.07.2022

Disasterpiece
Wait And Bleed
All Out Life
Sulfur
Before I Forget
The Chapeltown Rag
Dead Memories
Unsainted
The Heretic Anthem
Psychosocial
Duality
Custer
Spit It Out
-
People = Shit
Surfacing