Μανώλης Γαλιάτσος - Δια Μέσου Των Πραγμάτων, Μετά Απ’ Αυτά
Ο Μανώλης Γαλιάτσος επανέρχεται με έναν ακόμα πολύ καλό δίσκο, τα κάλλη του οποίου διατηρούνται ή ανακαλύπτονται εκ νέου και μετά από πολλές ακροάσεις. Οι πυκνές συνθέσεις, οι εξαιρετικές ενορχηστρώσεις με πολλά όργανα (έγχορδα, πνευστά, ηλεκτρική κιθάρα), και οι στίχοι (Γ. Βαρβέρη, Antonio Porchia, Karl Marx) στα μισά κομμάτια έρχονται στο γνώριμο για τον συνθέτη ύφος και ήθος. Μην αφήσετε τη διάρκειά του να σας αποτρέψει από το να βυθιστείτε στα όσα ακούγονται στον δίσκο αυτό.
[Δημήτρης Όρλης]
Echo Tides - Ανδρομέδα FM
Τα Echo Tides φτάνουν αισίως στον τρίτο -και ξεκάθαρα καλύτερο- δίσκο τους. Η ξαστεριά των μελωδιών, οι ανεπιτήδευτες ερμηνείες, η ροπή του ήχου προς πιο φωτεινά χρώματα, βοηθούν πολύ. Όσο για την επιλογή της μητρικής τους γλώσσας, κατ’ αποκλειστικότητα πια, κάθε άλλο παρά δευτερεύουσας σημασίας πρέπει να θεωρείται: η ευστοχία της χρήσης της εκτοξεύει το αποτέλεσμα.
[Μιχάλης Τσαντίλας]
Νίκος Ζιώγαλας - Άλλες Φωνές
Ο Νίκος Ζιώγαλας συστήνει έναν δίσκο πολυσυμμετοχικό, ειδικά ως προς την ερμηνευτική του διάσταση. Νέα κομμάτια αλλά και διασκευές επιτυχιών του, που ως επί το πλείστον κινούνται στο γνωστό του ύφος. Όλο το βάρος εντοπίζεται στις σπουδαίες ερμηνείες των συνεργατών του Ζιώγαλα, ωστόσο μόνο σε στιγμές κατορθώνεται η όποια μουσική έξαψη. Αν και πρόκειται για αξιοπρεπή δουλειά, μια συνδρομή από μερικούς νεότερους καλλιτέχνες ίσως συμπλήρωνε το σύγχρονο στοιχείο που μοιάζει να λείπει.
[Γιάννης Κουρεμένος]
Μεθυσμένα Ξωτικά - Ανκόρ
Ενεργοί από το 1997(!), το συγκρότημα κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό το νέο του άλμπουμ, με εξώφυλλο που παραπέμπει άμεσα στο ντεμπούτο των Rage Against The Machine, παραπλήσια στιχουργική, αλλά εντελώς άλλη μουσική προσέγγιση, μην καταφέρνοντας να κερδίσουν το ενδιαφέρον του υποψήφιου ακροατή, με μια σειρά τραγουδιών που άλλοτε πατάνε στα πανκ ροκ κλισέ και άλλοτε ηχούν σαν ραπ με κιθάρες.
[Χάρης Πολονύφης]
Beats Pliz - Arte Povera
Είναι πολύ καλός ο δίσκος του Beats Pliz με τους εννιά καλεσμένους ράπερ. Καταφέρνει μέσα σε μισή ώρα και κάτι να χωρέσει τις περισσότερες, αν όχι όλες, τις παθογένειες του ελληνόφωνου hip hop. Το μόνο που ενώνει τις ρίμες που ακούγονται - εκτός από τον εκάστοτε εγωισμό, σαφώς - είναι τα beats πίσω τους, τα οποία βέβαια φλερτάρουν έντονα με μια επικότητα που δεν προσεγγίζεται ούτε στο ελάχιστο από τα λιγοστά καλά στιχάκια εδώ.
[Δημήτρης Όρλης]