The Waterboys στο Ηρώδειο: Ο θεός Πάνας ζωντάνεψε, και εμείς μαζί του

Λίγα συγκροτήματα έχουν τόσο μεγάλη ζωντανή φήμη όσο οι The Waterboys. Από τη «μεγάλη μουσική» τους περίοδο της δεκαετίας του 1980, μέσω της επιδραστικής μίξης ροκ, κέλτικης μουσικής, gospel και country μέχρι τη σειρά άλμπουμ εξαιρετικής ποιότητας της τελευταίας δεκαετίας. Από το "An Appointment With Mr. Yates" έως και το "Good Luck Seeker", οι The Waterboys συνδυάζουν σταθερά μουσικότητα, έμπνευση και αυτοσχεδιασμό για να φτάσουν πάντα στα ύψη τις ερμηνείες των κλασικών τους τραγουδιών, κάτι που επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά για μια ακόμα φορά και στην εμφάνιση τους στο Ηρώδειο πριν μια βδομάδα. 

Λίγο μετά τις 21:00 και αφού έχουν κάτσει και οι τελευταίοι θεατές σε ένα sold out Ηρώδειο, ο Mike Scott πήρε θέση μόνος του πίσω από τα keyboards και ξεκίνησε να παίζει το "Don't Bang The Drum" σε μια πολύ όμορφη και αισθαντική αφαιρετική εκτέλεση, βάζοντας γκολ από τα αποδυτήρια, κατά το κοινώς λεγόμενο, μιας και είναι αυτό ακριβώς που δεν περιμέναμε για έναρξη της συναυλίας. Με πεντακάθαρο ήχο και εμφάνιση που πληροί τα ροκ κλισέ (λουλουδάτο καμπάνα τζιν παντελόνι, πουκάμισο και καουμπόικο καπέλο), μας έβαλε με τη μια συμμέτοχους σε όσα θα ακούσουμε και θα δούμε για το επόμενο δίωρο περίπου. «Εδώ είμαστε, σε ένα μαγικό μέρος, σε ένα ιερό μέρος. Τι θα παίξεις, λοιπόν, εδώ;» λένε οι στίχοι του τραγουδιού, και είναι σαν να ρωτάει ο Scott τον εαυτό του και ταυτόχρονα να μας δίνει το μουσικό στίγμα όλης της καριέρας του. 

Μαζί με τον Mike Scott, τα σημερινά μέλη των The Waterboys περιλαμβάνουν τον "Brother" Paul Brown από το Μέμφις στα πλήκτρα, ο οποίος και έκλεψε την παράσταση με τον τρόπο που έπαιζε και ζούσε κάθε στιγμή της συναυλίας (και βέβαια με το φοβερό πουκάμισό του, κάτι ανάμεσα σε Van Halen και Cobra Kai), τον πιανίστα James Holliwell από την Κορνουάλη, τον ντράμερ Eamon Ferris από το Μπέλφαστ και τον Angus Ralston στο μπάσο. Και ενώ αναμφίβολα αυτή η σύνθεση δεν μπορεί να φτάσει τις συγκινητικές και δυνατές εμφανίσεις της δεκαετίας του 1980, όταν το παίξιμο του Ιρλανδού βιολονίστα Steve Wickham αντικατόπτριζε τόσο όμορφα τον ποιητικό λόγο του Mike Scott, υπηρετεί και με το παραπάνω την τωρινή συνθήκη του συγκροτήματος.

Η μπάντα μάς χάρισε ωραίες ερμηνείες σε μερικά από τα πιο γνωστά και αγαπητά τραγούδια της: "Fisherman's Blues", "How Long Will I Love You" και βέβαια το "This Is The Sea", από το ομότιτλο άλμπουμ, μια ευθεία απάντηση στο "The River" του Bruce Springsteen, μια από τις βασικές μουσικές επιρροές του Mike Scott. Επιπλέον, υπήρξε πραγματική, αδιαμεσολάβητη ενέργεια σε τραγούδια όπως το "A Girl Called Johnny", το "Glastonbury Song" και το "Where The Action Is". Όμως, είναι η δυάδα των "Return Of The Pan" και "Τhe Pan Within" που αποτέλεσαν την κορύφωση της εμφάνισης των The Waterboys, μιας και συμβολίζουν όλα όσα είναι και υιοθετούλν. Κομμάτια εμπνευσμένα από τον αρχαίο θεό Πάνα (γνωστή η αγάπη του Scott για την Αρκαδία και την ιστορία της), το «αφεντικό» τους όπως χαρακτηριστικά ανέφερε. Στο μεν πρώτο συμμετείχε στο κλαρίνο ο Έλληνας δεξιοτέχνης Πάνος Σκουτέρης σε μια λειτουργική μουσική συνύπαρξη, στο δε δεύτερο ακούσαμε την εισαγωγή και το κλείσιμο από το θρυλικό "Because The Night" της Patti Smith, σε έναν ομολογουμένως ταιριαστό συνδυασμό.

Λίγο πριν το τέλος τα "Medicine Bow" και "Be My Enemy" μάς έδωσαν τους πιο ροκ Waterboys της βραδιάς, ενώ το ελεγειακό "In My Time On Earth" έκλεισε την εμφάνισή τους, για να επιστρέψουν εν μέσω αποθέωσης και να μας παίξουν ένα «ερωτικό τραγούδι», όπως λένε, ("And a Bang On The Ear") και βέβαια το "The Whole Of the Moon", το οποίο ντύθηκε οπτικά με το φως από τα κινητά σχεδόν όλων των θεατών, στην πιο ευφορική στιγμή όλης της συναυλίας.

Υπάρχει κάτι αρκετά ποιητικό στον τρόπο με τον οποίο οι The Waterboys αλληλοεπιδρούν με το κοινό τους, κάτι που κάνει τις παραστάσεις τους να είναι πιο πνευματικές από μια κανονική συναυλία. Πραγματικοί μουσικοί και βαθιά αφοσιωμένοι στα τραγούδια τους και στους θαυμαστές τους, η απόδοσή τους φαντάζει αιθέρια, λιγότερο σαν δουλειά, περισσότερο σαν απάντηση σε ένα εσωτερικό κάλεσμα για δημιουργία και επικοινωνία με τον κόσμο. Και αυτό μπορείτε να το πάρετε σαν έντονη προτροπή να τους δείτε οπωσδήποτε στην επόμενη εμφάνισή τους, που ευελπιστούμε ότι δεν θα αργήσει.

The Waterboys - Setlist