Η ψυχολογική επίδραση που ασκούν οι παραστατικές τέχνες στους θεατές έχει οριστεί, αναλυθεί και φυσικά βιωθεί με πολλούς τρόπους. Αρκεί να ανατρέξουμε στην τελευταία θεατρική παράσταση ή συναυλία που κάπως μας ταρακούνησε συναισθηματικά, για να καταλάβουμε την ουσία και την αξία αυτής της επίδρασης στον ψυχικό μας κόσμο. Για να νιώσουμε αυτήν την εγγύτητα, χωρικά και ψυχολογικά, που μόνο το ζωντανό θέαμα μπορεί να προσφέρει.
Όμως, τι γίνεται όταν ένας καλλιτέχνης αλλάζει τη συνηθισμένη ροή των πραγμάτων; Τι συμβαίνει όταν μετατρέπεται από αστραφτερό pop star σε κωμικοτραγικό αντι-ήρωα, με σκοπό να προκαλέσει την πολυπόθητη κάθαρση όχι μόνο στο κοινό του, όπως συμβαίνει συνήθως, αλλά κυρίως στον ίδιο του τον εαυτό;
Το περασμένο Σάββατο είχαμε την ευκαιρία να δούμε αυτή την ιδιαίτερη εκδοχή στη σχέση καλλιτέχνη-κοινού μέσα από την εμφάνιση του Robbie Williams στο Rockwave Festival. Μία εμφάνιση που ισορροπούσε ανάμεσα στη συναυλία και το το stand-up comedy. Μια εμφάνιση-ξεγύμνωμα του Williams, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η αρχή έγινε όταν, μετά το μεγαλειώδες “Let Me Entertain You”, το δεύτερο κατά σειρά κομμάτι της συναυλίας, ο 49χρονος Βρετανός μάς ρώτησε αν είμαστε έτοιμοι να μας διασκεδάσει. Αφού έλαβε τις ενθουσιώδεις κραυγές κατάφασης που περίμενε από το κοινό, έκανε λόγο για μία συναυλιακή οδύσσεια, απ’ την οποία θα περάσουν μερικές από τις καλύτερες αλλά και τις χειρότερες στιγμές της καριέρας του: «Μία εμφάνιση ψυχαναλυτική για εμένα, διασκεδαστική για εσάς», μας είπε.
Κάπου εκεί καταλάβαμε ότι είχαμε να κάνουμε με κάτι περισσότερο από μία best-of εμφάνιση για τα 25 χρόνια σόλο καριέρας του Robbie Williams. Και αυτό μας εντυπώθηκε ακόμα περισσότερο όταν έπιασε κουβέντα με τον “Dimitris”, έναν από τους θεατές μπροστά στη σκηνή. Η απορία στα μάτια του Δημήτρη σχετικά με τη συμμετοχή του τραγουδιστή στους Take That ήταν η τέλεια αφορμή για να προβληθεί στο videowall της σκηνής το πρώτο βιντεοκλίπ που γύρισαν ποτέ, για το κομμάτι “Do What You Like”. Ένα βιντεοκλίπ στο οποίο οι 20χρονοι τότε Take That επεδείκνυαν τα μούσκουλα και τις χορευτικές τους κινήσεις με μια χορογραφία εθιστική αλλά και αφόρητα cringe.
Κάποια στιγμή το βίντεο «πάγωσε» και εστίασε στην πίσω ευαίσθητη περιοχή του Williams. “That’s my ass”, ομολόγησε χαμογελώντας, “and it’s not like that anymore!”. Το ξεγύμνωμα είχε μόλις ξεκινήσει.
Το υπόλοιπο κουβάρι της ιστορίας είναι γνωστό από τα tabloid και τις συνεντεύξεις που έδωσε κατά καιρούς ο Robbie. «Ήμουν προορισμένος να σπάω τους κανόνες», παραδέχτηκε σε εμάς. Το μικρόβιο του να διεκδικήσει το δικό του χώρο ως lead τραγουδιστής είχε μπει μέσα του και πίστευε ότι δεν θα μπορούσε να βρει αυτό που του αρμόζει στη συγκεκριμένη boy band. Μέσα σε μια θολούρα ενθουσιασμού ανακατεμένου με τρομακτική ανασφάλεια, πείσμα και τριπάρισμα από ουσίες, «το 1995 παράτησα τους Take That και έφυγα για ένα Σαββατοκύριακο μόνος μου στο Glastonbury, γεμάτος ως τα μπούνια με κοκαΐνη και σαμπάνια». Αυτό το τριήμερο παρτάρισμα, μαζί και με τους Oasis, ήταν η αρχή της νέας του ζωής. «Οι μάνατζερ και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας μού είπαν ότι, από τη στιγμή που τους παράτησα και έφυγα, δεν μπορούσα πια να συνεχίσω μαζί τους», μας διηγείται.
Το 1997 κυκλοφόρησε το solo ντεμπούτο “Life Thru A Lens”, που τον εκτόξευσε στην κορυφή με το κομμάτι “Angels”. Το εξώφυλλο του άλμπουμ είναι αποκαλυπτικό, με τον 23χρονο καλλιτέχνη να κοιτά γεμάτος αυταρέσκεια και αποφασιστικότητα στο φωτογραφικό φακό, την ίδια ώρα που ορδές παπαράτσι τον κυνηγούν για να τον απαθανατίσουν και εκείνοι.
Κάπως έτσι συνοψίζεται και η ζωή του για τα επόμενα 20 χρόνια. Ο Robbie Williams αποθεώθηκε, κυλίστηκε, δοξάστηκε και εκτέθηκε ξανά και ξανά. Την ίδια στιγμή που γέμιζε στάδια, χτίζοντας μια επιμελώς ατημέλητη εικόνα επαγγελματία performer με συνήθειες έξαλλου ροκ σταρ, έφτασε πολύ κοντά στο θάνατο από τη χρήση ουσιών.
Ευτυχώς σε αυτήν την αλλοπρόσαλλη πορεία πάντα εμφανίζονταν οι κατάλληλοι από μηχανής θεοί. Ο πρώτος ήταν ο Elton John, που ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ‘90 τον έπεισε να μπει σε αποτοξίνωση για το αλκοόλ, όταν τον πέτυχε να τρεκλίζει μια μέρα μπροστά στην πόρτα του. Η δεύτερη ήταν η σύζυγός του, Ayda Field. «Στη ζωή μου έχω δύο αρχές», λέει απευθυνόμενος στον Δημήτρη πίσω στη Μαλακάσα. «Πρώτον: μην παντρευτείς ποτέ. Δεύτερον, μην αποκτήσεις ποτέ παιδιά».
Σιωπή, στραβό χαμόγελο και προσθέτει: «Είμαι παντρεμένος 23 χρόνια και έχω τέσσερα υπέροχα παιδιά!».
Ο κύκλος έχει ολοκληρωθεί, λοιπόν. Το άτακτο παιδι νοικοκυρεύτηκε και γλίτωσε από τον κακό του εαυτό, δρέποντας τους καρπούς του ταλέντου και της συμπάθειας που έχει από τον κόσμο. Μέχρι και τη σχέση του με τους Take That αποκατέστησε. «Είμαι στην καλύτερη φάση που υπήρξα ποτέ!», δήλωσε σε εμάς, και η γλώσσα του σώματός του μάλλον μας έπεισε.
Υπήρξε, όμως, και επιμύθιο, λίγο πριν μας χαρίσει το αποκορύφωμα της βραδιάς με το “Angels”. Στο μεταξύ, είχε αλλάξει το χρυσοποίκιλτο γιλέκο του (για το οποίο έγινε ολόκληρος ντόρος) με μια μεγαλειώδη ρόμπα, την οποία πήγε να βγάλει για λίγα δευτερόλεπτα, προκαλώντας ενθουσιώδεις κραυγές.
«Από μικρός είχα μια φωνή στο κεφάλι μου που μου έλεγε ότι δεν ήμουν αρκετός, ότι δεν άξιζα. Αυτό ήταν που με έκανε τόσο αντιδραστικό. Φοβόμουν απλά το να ζήσω σαν άνθρωπος. Ήμουν στο peak της καριέρας μου, κι όμως αυτή η φωνή παρέμενε εκεί, και δυνάμωνε όλο και περισσότερο. Όμως, με έναν περίεργο τρόπο το ότι είστε εδώ, το ότι σας αρέσει αυτό που κάνω, το ότι θέλετε να είμαι καλά με βοηθά να το αντιμετωπίσω, με βοηθά αυτές οι φωνές να ηρεμήσουν κάπως. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ».
Φεύγοντας από τη Μαλακάσα, συνεπαρμένοι από το μουσικό υπερθέαμα που είδαμε (το οποίο ήταν εξαιρετικό, άσχετα που δεν αναλύθηκε σε αυτό το άρθρο), είχαμε νιώσει και εμείς τις δικές μας φωνές να κοπάζουν για λίγο. Ο μεγαλοπρεπής καλλιτέχνης που εμείς, μια μάζα χιλιάδων διαφορετικών ανθρώπων, ήρθε να απολαύσει είχε κατέβει για λίγο από τη σκηνή του (ή από το καλάμι του!) και μας πλησίασε, αντανακλώντας με την ειλικρινή του εξομολόγηση τις δικές μας φοβίες, τις δικές μας ελπίδες, τη δική μας ανθρώπινη κατάσταση.
Ας είμαστε ειλικρινείς, προφανώς και η εξομολόγηση του Williams ήταν προαποφασισμένη και σκηνοθετημένη, προφανώς και τα όσα μοιράστηκε μαζί μας τα μοιράζεται με κάθε κοινό που συναντά σε αυτήν την περιοδεία του. Εξάλλου, και η ίδια η μουσική του κυριαρχείται από τέτοια μοτίβα. Όπως μας είπε και ο ίδιος: «Στα μισά μου κομμάτια φωνάζω για το πόσο τέλειος είμαι, και στα άλλα μισά είμαι γεμάτος παγίδευση και απόγνωση, και περιμένω τη σχέση με κάποια γυναίκα για να σωθώ».
Όμως, ακόμα και έτσι ήταν μια από τις ελάχιστες φορές που ένας ποπ καλλιτέχνης έφερε τα διαλυμένα του κομμάτια επί σκηνής, όχι απλά σαν στιχουργικό μοτίβο ή σαν παιχνίδισμα με κάποιο κουτσομπολιό, αλλά σαν αναπόσπαστο και οργανικό κομμάτι της performance του. Έδειξε έτσι ότι και τα είδωλα έχουν τις δικές τους ρωγμές, όπως όλοι και όλες. Και αυτό ήταν από μόνο του μια καθαρτική εμπειρία, όχι μόνο για εκείνον αλλά και για εμάς.
Robbie, εμείς σε ευχαριστούμε πολύ!
Οι φωτογραφίες ανήκουν στη Δήμητρα Κανάκη.