Πριν λίγους μήνες, τον Απρίλιο είχε κερδίσει την πρώτη θέση στο Πρωτάθλημα των "Μονομαχιών", του on-line trivial παιχνιδιού μας. Το μεγάλο δώρο για τη Σοφία Ρώτα ήταν 2 εισιτήρια για όλες τις ημέρες του Sziget Festival 2011.
Η Σοφία μας έστειλε τις εντυπώσεις της από το Φεστιβάλ και την πανέμορφη πόλη της Βουδαπέστης. Θέλετε να μάθετε πως πέρασε; Ο λόγος στην ίδια:
Δεν ξέρω με τι να πρωτοξεκινήσω. Η πόλη ήταν υπέροχη και το φεστιβάλ αποδείχθηκε πολύ καλό, παρά το γεγονός ότι δεν είμαι και πολύ φεστιβαλικός τύπος. Θα κάνω μια γενική επισκόπηση του ταξιδιού για να σας δώσω μια ιδέα. Φτάσαμε την Τετάρτη το απόγευμα στην Βουδαπέστη, οπότε δεν προλάβαμε και πολλά συγκροτήματα.
Ακούσαμε στο τέλος τους Interpol και τα τραγούδια τους: slow hands, not even jail και obstacle 1. Κρίμα που δεν τους προλάβαμε από την αρχή. Παρ' όλα αυτά, ευχαριστηθήκαμε τους Pulp που εμφανίστηκαν στην συνέχεια. Ο Jarvis τα έδωσε όλα στην κυριολεξία! Ξεκίνησαν με το κορυφαίο κομμάτι "Do you remember the first time" και ξεσήκωσαν όπως αναμέναμε τον κόσμο (φάγαμε αρκετά σπρωξίματα, αλλά επιζήσαμε). Άλλα αγαπημένα κομμάτια που ερμήνευσαν ήταν μεταξύ άλλων τα disco 2000, feeling called love, i spy, babies, this is hardcore. Όπως αντιλαμβάνεστε ο Jarvis έκανε μονίμως show κατά την διάρκεια των κομματιών, το ευχαριστιόταν υπερβολικά και γύρω στι μιάμιση ώρα έκλεισε με το common people, όπου έγινε ακόμα μεγαλύτερος χαμός.
Πήγαμε και προς την A38 stage για να δούμε τους Hurts αλλά δυστυχώς η σκηνή ήταν κλειστή, μιας και είχε γεμίσει κόσμο ως συνήθως και δεν είχαμε οπτική επαφή. Οπότε μόνο τους ακούγαμε να ερμηνεύουν το Wonderful life, το Devotion, το Stay και αποχωρήσαμε.
Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε με περιήγηση στο μεγαλοπρεπές κοινοβούλιο, περπάτημα γύρω από τον Δούναβη και επίσκεψη στο μουσείο του μουσικού Liszt Ferenc, το οποίο δεν έλεγε και πολλά. Ξεκινήσαμε νωρίς για το obudai island και ακούσαμε κάποια κομμάτια της La Roux, όπως το In for the kill και το πασίγνωστο Bulletproof. Ήταν πολύ καλή. Μετά αποφασίσαμε να πειραματιστούμε λίγο και πήγαμε προς την Α38 stage, όπου εκείνοι την ώρα έπαιζαν οι Xiu Xiu και ομολογώ πως ήταν αρκετά ικανοποιητικοί. Ακούσαμε και τους Colorstar, ένα progressive rock συγκροτημα από την Ουγγαρία. Εμένα προσωπικά δεν με ενθουσίασαν και τους βρήκα μονότονους. Ξαναγυρίσαμε στην main stage για τους Kasabian - αγαπημένο συγκρότημα - με φοβερά κομμάτια όπως club foot, where did all the love go, shoot the runner, empire, lsf και το fire για κλεισιμο. Θεωρώ ότι ο lead singer δεν τα δωσε όλα, αλλά εγώ έμεινα ικανοποιημένη. Προλάβαμε και για πολύ λίγο τους crystal castles & τα i am not in love, celestica (κορυφαία κομμάτια). Ακόμα μεγαλύτερος χαμός επικράτησε στους Chemical Brothers. Χρησιμοποίησαν και πολύ ωραία οπτικά εφέ.
Η τρίτη μέρα περιελάμβανε περιήγηση στην άλλη πλευρά της πόλης την Βούδα. Φοβερά τα κάστρα της Βούδας και των Ψαράδων, καθώς και η εκκλησία του Ματτία! Η θέα φοβερή! Περάσαμε από την γέφυρα με τα λιοντάρια και γενικά το μάτι μας χόρτασε αξιοθέατα.
Ακόμη, πήγαμε στην Vaci Utca, μια από τις πιο γνωστές οδούς της Βουδαπέστης, σαν να λέμε η δικιά μας Ερμού. Στο φεστιβάλ παρακολουθήσαμε τους Skunk Anansie. Το συγκεκριμένο συγκρότημα δεν το ήξερα, αλλά η τραγουδίστρια τα έδωσε όλα πάνω στην σκηνή. Κατέβαινε μονίμως στο πλήθος, περπατούσε πάνω τους και το μετέδωσε και στο κοινό αυτό! Φυσικά ακούσαμε και τους Peter Bjorn and John με το αγαπημένο Young folks και το ανέμελο σφύριγμα. Εκείνη την μέρα ανακαλύψαμε και ένα stage όπου πήγαινε όποιος ήθελε και τραγουδούσε καραόκε. Ήταν πραγματική απόλαυση να ακούς μερικούς. Η μέρα ολοκληρώθηκε με τους Prodigy, αν και δεν είμαι fan τους. Ξεκίνησαν με το world is on fire και έπαιξαν ακόμη τα breathe, omen, poison, invaders must die, take me to the hospital. Έπεσε πάρα πολύ σπρώξιμο και ο κόσμος χόρευε σαν τρελός.
Η προτελευταία μέρα από αξιοθέατα περιλάμβανε το κάστρο Vajdahunyad (υπέροχο και αυτό), το οποίο βρισκόταν δίπλα από μια λίμνη. Ακόμη, επισκεφθήκαμε και το museum of terror, στην andrassy avenue. Πραγματικά το καλύτερο μουσείο που έχω δει! Είχε να κάνει με τους Ναζί και την Σοβιετική Ενωση. Εκεί βρίσκονταν τα αρχηγεία τους και υπήρχε πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό. Άξιζε 100%.
Το απόγευμα στο φεστιβάλ πάλι - η συνήθεια που έγινε λατρεία. Ακούσαμε Kate Nash, η οποία ήταν αρκετά εύθυμη λες και τα χε τσούξει. Κορυφαία στιγμή ο τύπος που είχε γράψει στο σώμα του marry me και τον ανέβασε πάνω στο stage για να του τραγουδήσει. Μείναμε και για τους kaiser chiefs, που πιστέυω ήταν η καλύτερη συναυλία στο sziget. O Ricky Wilson αν και λίγο πιωμένος έκανε μια πάρα πολύ καλή εμφάνιση, ξεσήκωσε το κοινό και πήγαινε μονίμως από την μια άκρη του stage στην άλλη. Ξεκίνησαν με το everyday i love you less and less στην συνέχεια είπαν τα never miss a beat, everything is average nowadays, ruby, i predict a riot και ολοκλήρωσαν με το oh my god. Ηighlight της εμφάνισης ήταν, όταν κατά τη διάρκεια ενός τραγουδιού κάποιοι ανάμεσα στο κοινό είχαν σηκώσει μια κοπέλα με αναπηρικό καροτσάκι. Τους 30 seconds to mars δεν τους ακούσαμε, μιας και προτιμήσαμε να δούμε μια παράσταση που έπαιζε εκεί στο giant street theatre, τους pan optikum. Μου άρεσε αρκετά.
Οι εντυπώσεις μου όπως καταλάβατε ήταν πολύ θετικές. Η Βουδαπέστη είναι μια πανέμορφη πόλη. Στα μόνα αρνητικά, θα έβαζα το αργό service και το ότι λίγοι είναι αυτοί που μιλάνε αγγλικά. Το φεστιβάλ σίγουρα ήταν μια εμπειρία που άξιζε και θα την θυμάμαι! Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτό το δώρο που μου κάνατε!