Βαθμολογία:
7
Τι θα ακούσετε:
shoegaze, dream pop, synth pop
Το 2017, οι πρωτοπόροι του shoegaze Slowdive κυκλοφόρησαν τον ομότιτλο δίσκο τους σχεδόν 22 χρόνια μετά την διάλυση τους, πατώντας πάνω στον ηχητικό καμβά των κλασσικών δίσκων τους "Souvlaki" και "Pygmalion" και εμπλουτίζοντας τις συνθέσεις τους με στοιχεία δανεισμένα από post rock, ambient και synth pop μουσικά περιβάλλοντα. Η τελευταία τους δισκογραφική δουλειά "Everything Is Alive" κινείται στο ίδιο μονοπάτι, εδραιώνοντας τη θέση τους ως κύριων εκφραστών του shoegaze καθώς αναζητούν νέα μουσικά σύνορα. Υπάρχουν στιγμές στα οκτώ τραγούδια του δίσκου που ακούγονται σαν χαρακτηριστικοί Slowdive —με τεράστιες κιθάρες και αιθέρια φωνητικά— και άλλες που, αν ακούγονταν εκτός πλαισίου, δεν θα τις αποδίδαμε αυτόματα στο συγκρότημα. Αυτή η συγχώνευση του ποιοι ήταν και ποιοι θέλουν να γίνουν είναι εν μέρει αυτό που τους κάνει ενδιαφέροντες.
Αυτή η επισφαλής ισορροπία ανθίζει στο "Kisses", με τα φωνητικά της Rachel Goswell και του Neil Halstead να λιώνουν μαζί καθώς το μπάσο και τα κρουστά μπλέκονται το ένα στο άλλο. Το ίδιο το τραγούδι είναι από πολλές απόψεις o μικρόκοσμος των πάντων στο "Everything is Alive", με το μουσικό πειραματισμό να μένει πιστός στην υπόσχεση ότι «όλα ξεκινούν εκ νέου». Όμως, το βάρος της εμπειρίας δεν χάνεται στο άλμπουμ. Είναι η αλληλοσυμπλήρωση των δυο βασικών συνθετών που χρωματίζει τα τραγούδια και τους προσδίδει λάμψη.
Υπάρχουν στιγμές που το συγκρότημα αφαιρεί οτιδήποτε μουσικά περιττό, όπως στο "Chained To A Cloud", ή δίνει το γενικό περίγραμμα των σκηνών που περιγράφουν κάποιοι από τους στίχους τους. Εξακολουθούν να είναι ένα συγκρότημα που δρα στις σκιές, ένα συγκρότημα που καλύπτεται από μουσική ομίχλη και δεν αισθάνεται την ανάγκη να ξεκαθαρίσει τα πάντα. Η μαγεία πηγάζει από τα πράγματα που κρύβουν, κάτι που δεν αφορά τόσο την υποβολή ερωτήσεων όσο την απάντηση αυτών με άλλες ερωτήσεις, επιβεβαιώνοντας ότι κάτω από τα στρώματα από κιθάρες και παραμορφωμένων φωνητικών υπάρχει μια ενωτική δύναμη που δένει τους πάντες και τα πάντα.
Το "Αndalucia Plays" είναι ένα αργό κομμάτι νοσταλγίας, εμπνευσμένο από τον John Cale, με ακουστική κιθάρα που ταιριάζει με τη γαλήνια διάθεση που αποπνέει ο δίσκος, ενώ το "Shanty", με τα χαρακτηριστικά του synths, βγάζει μια εντελώς '80s αισθητική.
Στα "Alife" και "The Slab" τα ντραμς έχουν το πρώτο ρόλο, με τον Neil Halstead να τραγουδάει καθαρά και την Rachel Goswell να τυλίγει την φωνή της σε εφέ και παραμόρφωση. Σε πολλά τραγούδια είναι φανερή και η επιρροή των εξαιρετικών Mojave 3, της neofolk μπάντας που σχημάτισε ο Halstead μετά την διάλυση των Slowdive πίσω στην δεκαετία του '90. Αυτός ο «λυγμός» του ιδιώματος, το λεγόμενο twang, δείχνει να ταιριάζει και στο μουσικό πλαίσιο των Slowdive.
Υπάρχει μια αίσθηση άνεσης μέσα σε αυτά τα 40 λεπτά, άνεσης που το συγκρότημα κατακτά αβίαστα. Οι Slowdive επιβεβαιώνουν για άλλη μια φορά τη σημασία τους για την σκηνή στην οποία δημιουργούν. Και, ενώ φαινομενικά έχουν τελειοποιήσει τον ήχο τους, εξακολουθούν να έχουν αρκετή ώθηση για να συνεχίσουν να τον σπρώχνουν προς τα εμπρός, ένα αστραφτερό ηχητικό τοπίο τη φορά. Για ένα είδος που συχνά έχει χαρακτηρισθεί εως και διχαστικό και συχνά δικαιολογεί την ενδοσκόπηση, εδώ οι Slowdive δείχνουν την τέχνη τους, σπρώχνοντάς το προς τα έξω, πέρα από τον ενικό. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος που είναι τόσο συναισθηματικός και καθαρτικός όσο και ελπιδοφόρος.