the sonics

BOOM!:"Στο Garage Rock όλα επιστρέφουν στις ρίζες που δημιουργήθηκαν τη δεκαετία του '60"

Ο σκηνοθέτης Jordan Albertsen συζητά μαζί μας για τη δική του ιστορία πίσω από το "BOOM! A Film About The Sonics".

Διαβάστηκε φορες

Μία ιστορία χρειάζεται πάντα το σωστό αφηγητή. Ο σκηνοθέτης Jordan Albertsen ανέλαβε ακριβώς αυτόν το ρόλο στο “BOOM!: A Film About The Sonics”, ένα ντοκιμαντέρ που ταξιδεύει από τα '60s έως το σήμερα μαζί με το θρυλικό συγκρότημα, φέρνοντας αναμνήσεις και ξεχασμένα περιστατικά στην επιφάνεια. Η δύναμη της μουσικής, ένα κλισέ που έχει χρησιμοποιηθεί από άπειρους δημοσιογράφους, συγγραφείς και διανοούμενους, είναι ξεκάθαρη στο νέο αυτό μουσικό ντοκιμαντέρ. Η επιρροή μίας μπάντας από τα 60s που επέστρεψε δεκαετίες μετά, μαζί με το μουσικό ρεύμα που δημιούργησε, είναι η ζωντανή απόδειξη.

Το MixGrill ήρθε σε επαφή με τον Jordan Albertsen για μια συζήτηση για το “BOOM!: A Film About The Sonics” και το πώς αυτό έγινε πραγματικότητα.


ΜixGrill: Πώς αποφάσισες τη κινηματογραφική δομή που ακολούθησες στο “BOOM!: A Film About The Sonics”;

Jordan Albertsen: Η κινηματογραφική δομή στήθηκε κατά τη διάρκεια των συνεντεύξεων. Αρχικά ήθελα να πω την ιστορία της μπάντας με χρονολογική σειρά και να καταλήξω στο reunion, ακολουθώντας την περπατημένη. Όμως, μετά τη συνέντευξη με τον Buck Ormsby, όπου συνειδητοποίησα πόσο γνωστή ήταν η μουσική τους στην άλλη άκρη του ωκεανού χωρίς οι ίδιοι να το ξέρουν, άνοιξε ένα νέο κομμάτι της ιστορίας. Όταν έμαθα το πώς η μουσική τους έφτασε σε φυσική μορφή στην Ευρώπη, τη φοβερή ιστορία για το τι έκανε ο Buck, ήξερα πως πρέπει να το κυνηγήσω.

Μ.G.: Πώς ήταν η δημιουργική διαδικασία κατά τη διάρκεια των γυρισμάτωv; Υπήρξαν εξελίξεις που δεν περίμενες;

J.A.: Είναι δύσκολο να το απαντήσω αυτό, καθώς η δημιουργική διαδικασία διήρκεσε για 15 χρόνια της ζωής μου. Συνεπώς, όλα άλλαξαν, στην κυριολεξία όλα. Στην αρχή ήθελα να μαζέψω αρκετά λεφτά, να προσλάβω ανθρώπους που να ασχοληθούν με το project. Αλλά τίποτα από αυτά δεν έγινε. Το documentary ποτέ δε χρηματοδοτήθηκε και έπρεπε τελικά να κάνω όλες της δουλειές. Ποτέ δεν ήθελα να γίνω μοντέρ, αλλά τελικά χρειάστηκε για να ολοκληρώσω το documentary. Έτσι, το "BOOM!" συνδέθηκε και με τη δικιά μου ιστορία, η δημιουργική διαδικασία έγινε κομμάτι της ιστορίας που ήθελα να πω.

Μ.G.: Ποια ιδέα ή ποιο συγκεκριμένο γεγονός ήταν αυτό που σε έκανε να πάρεις την τελική απόφαση για να κάνεις το documentary για τους Sonics;

J.A.: Ήταν όταν οι Sonics έκαναν το reunion και εγώ με τον πατέρα μου πήγαμε στη συναυλία τους στο Paramount Theater στο Seattle. Θυμάμαι να έχω ξαφνιαστεί με την ενέργεια που είχε μια garage band των '60s, πενήντα χρόνια μετά! Ήταν απίστευτο! Αυτή η βραδιά με έκανε να πάρω απόφαση να ξεκινήσω το "BOOM!". 

Μ.G.: Ποιο κομμάτι της ιστορίας το Sonics σε εμπνέει πιο πολύ;

J.A.: Με εντυπωσιάζει το γεγονός πως αυτό που έκαναν πέντε άτομα όταν ήταν παιδιά συνεχίστηκε και διαδόθηκε, επηρεάζοντας τόσο κόσμο. Πόσο μάλλον χωρίς οι ίδιοι να γνωρίζουν πως κάποιος ακούει τη μουσική τους και τελικά αποτελεί βασική επιρροή σε μία ολόκληρη γενιά από punk rockers.


Μ.G.: Πιστεύεις πως μουσικές ιστορίες σαν αυτή που παρουσιάζεις στο ντοκιμαντέρ των Sonics μπορούν να γίνουν έμπνευση για νέες garage rock bands εν έτει 2023;

J.A.: Το πιστεύω και το ελπίζω! To garage rock φαίνεται πως δεν σταματάει να ακούγεται, να παίζεται και να εξελίσσεται συνέχεια. Όμως, τελικά όλα επιστρέφουν στις ρίζες που δημιουργήθηκαν τη δεκαετία του '60.

Μ.G.: Τι σε έκανε να υιοθετήσεις μια πιο προσωπική προσέγγιση στο ντοκιμαντέρ αντί μιας πιο παραδοσιακής, στην οποία θα ανέλυες το μουσικό background και τις μπάντες της περιόδου όπου οι Sonics ξεκίνησαν;

J.A.: Ειλικρινά, βγήκε έτσι από ανάγκη. Πάντα υπολόγιζα σε κάποιον πολύ γνωστό για να κάνει τον αφηγητή στο "BOOM!". Αλλά κατάλαβα πως θα έπρεπε να το κάνω μόνος μου, κάτι το οποίο δε με ξετρέλανε σαν ιδέα στην αρχή.  Έπρεπε μάλιστα να μιλήσω και για τη δική μου ιστορία, κάτι που επίσης δεν είχα αποφασίσει από την αρχή. Έτσι, το project δυσκόλεψε ακόμα πιο πολύ. Έψαχνα έναν τρόπο να τα δέσω όλα μεταξύ τους και πρόσεξα πως όποτε μιλούσα για τον πατέρα μου και εμένα, σε συνδυασμό με το πώς μας ένωσαν οι Sonics, όλοι άκουγαν με προσοχή. Όταν λοιπόν το δοκίμασα στην αφήγηση του documentary, αμέσως κατάλαβα ότι ήταν αυτό που χρειαζόταν.

Μ.G.: Ο πατέρας σου, που είναι και αυτός φανατικός με τους Sonics, συμμετείχε στο στήσιμο και την οργάνωση του ντοκιμαντέρ;

J.A.: Δεν συμμετείχε και δεν ήξερε καν ότι ήταν μέσα στο "Boom!.." μέχρι που του το έδειξα. Ήταν μια ιδιαίτερα συναισθηματική μέρα για αυτόν.


Μ.G.: Δυσκολεύτηκες για τις συνεντεύξεις των διάσημων μουσικών προσκεκλημένων που έχει το ντοκιμαντέρ, όπως η Nancy Wilson και ο Mike McCready;

J.A.: Δυσκολεύτηκα πολύ. Περίπου στα μέσα της προσπάθειάς μου να ολοκληρωθεί το ντοκυμαντέρ, χάσαμε τον Buck Ormsby, ο οποίος ήταν ο βασικός μου σύνδεσμος για τις high profile συνεντεύξεις. Δεν ήταν στενάχωρο μόνο επειδή ο Buck και εγώ είχαμε μια στενή σχέση, αλλά και γιατί όλα έδειχναν πως χωρίς αυτόν το"BOOM!" ήταν ένα project που δε θα τελείωνε. Τότε τα παράτησα και μετακόμισα στο L.A., για να καταλήξω τελικά στην Montana, όπου ξεκίνησα να δουλεύω σε ένα εστιατόριο σούσι. Πίστευα πως το "BOOM!" είχε τελειώσει και δεν ήθελα πια να ασχολούμαι με σκηνοθεσία και ταινίες. Η ψυχολογία μου είχε πέσει πολύ χαμηλά και είχα εξουθενωθεί.

Και ξαφνικά, από το πουθενά, μία μέρα ο Mike McCready και η οικογένειά του ήρθαν στο εστιατόριο που δούλευα. Τον έπιασα και του μίλησα, λέγοντάς του πως εδώ και καιρό προσπαθώ να έρθω σε επικοινωνία μαζί του καθώς ετοίμαζα ένα ντοκυμαντέρ για τους Sonics. Ξαφνιάστηκε και εξέφρασε το ενδιαφέρον του για να συμμετέχει, ενώ έβγαλε το κινητό του και με ρώτησε τι άλλο χρειάζομαι: Με έφερε σε επαφή με πολλούς rock stars, με αποτέλεσμα η συνάντηση μαζί του να αλλάξει την πορεία της καριέρας μου. Όχι μόνο έσωσε το ντοκιμαντέρ αλλά έσωσε και τη ζωή μου. Ήμουν στη πιο άσχημη φάση μου και ο Mike άλλαξε τα πάντα. Του χρωστάω πολλά.

Μ.G.: Υπάρχουν ενδιαφέρουσες ιστορίες που τελικά δεν μπήκαν στο τελικό edit του "BOOM!";

J.A.: Είχαμε μερικές ξεκαρδιστικές ιστορίες με την μπάντα να ξεφεύγει εκτός ελέγχου. Αλλά μία ιστορία που μου έμεινε είναι η πρώτη συναυλιακή εμπειρία της Nancy Wilson των Heart. Οι Sonics να παίζουν σε bowling center, σε μία βραδιά που από την περιγραφή της ακούγεται εντελώς παρανοϊκή: Μέλη της μπάντας να κρέμονται από την οροφή και το κοινό να χάνει το μυαλό του. Από αυτά που μου είπε, φάνηκε πως εκείνο το βράδυ την επηρέασε πολύ —ήταν μια εμπειρία ζωής. 

Μ.G.: Έχεις σκοπό να ασχοληθείς και με άλλα μουσικά ντοκιμαντέρ ή κινηματογραφικές βιογραφίες συγκροτημάτων;

J.A.: Θα ήθελα πολύ να κάνω και άλλη ταινία που να έχει τη μουσική σα κεντρικό θέμα. Υπάρχουν πολλές ωραίες ιστορίες που περιμένουν να βγουν προς τα έξω. Το μέλλον θα δείξει!

* To "Boom! A Film About The Sonics" θα προβληθεί στο Gimme Shelter Film Festival στο Gagarin205 στις 06 Νοεμβρίου σε πανελλήνια πρεμίερα, με την παρουσία του σκηνοθέτη Jordan Albertsen και live set The Acid Visions.



Διαβάστε ακόμα