Eurovision: Έχουμε τελικά τη μουσική που μας αξίζει;

Ήρθε πάλι η άνοιξη, ο καλός καιρός, η θερινή ισημερία, η Eurovision και —τι πρωτότυπο!— για άλλη μια χρονιά όλοι έχουν άποψη και σκοτώνονται για το τραγούδι που θα μας εκπροσωπήσει.

Ας δούμε ψύχραιμα τα πράγματα:

Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision (αγγλικά: Eurovision Song Contest), που μερικές φορές αναφέρεται και ως ESC ή και ως σκέτο Eurovision, είναι ένας διεθνής διαγωνισμός τραγουδιού που διοργανώνεται κάθε χρόνο από την Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU). Συμμετέχουν χώρες με καλλιτέχνες που εκπροσωπούν ως επί το πλείστον ευρωπαϊκές χώρες (υπάρχει βέβαια και το Ισραήλ ή παλιότερα η Ρωσία).

Έχει βασιστεί στο παλιότερο Φεστιβάλ Μουσικής του Σαν Ρέμο, που πραγματοποιήθηκε στην Ιταλία πρώτη φορά το 1951. Η Eurovision πραγματοποιείται ετησίως —εκτός από το 2020, χρονιά υγειονομικού αποκλεισμού— από το 1956, κάτι που την καθιστά τον πιο μακροχρόνιο ετήσιο διεθνή τηλεοπτικό διαγωνισμό μουσικής και ένα από τα πιο μακροχρόνια τηλεοπτικά προγράμματα στον κόσμο.

Οι ρίζες της Eurovision προέρχονται αρχικά από την επιθυμία να προωθηθεί η διασυνοριακή συνεργασία στις τηλεοπτικές εκπομπές μεταξύ ευρωπαϊκών χωρών την περίοδο μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, κάτι που οδήγησε στην ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ραδιοτηλεοπτικής Ένωσης το 1950 για το σκοπό αυτό.

Τα πρώτα χρόνια του διαγωνισμού, οι χώρες-συμμετέχοντες τραγουδούσαν στη γλώσσα τους, πράγμα που, όπως κι άλλοι «τυπικοί» ή «άτυποι» κανόνες, άλλαξε στην πορεία του θεσμού λόγω προσθήκης μελών και αλλαγών γεωγραφικών ή κοινωνικών. Από το 1999 ο κανονισμός άλλαξε, καθιστώντας ελεύθερη την επιλογή γλώσσας. Αυτό έκανε πολλές χώρες μέλη να επιλέξουν τα αγγλικά.

Η Eurovision κατατάσσεται πρώτη ετησίως ανάμεσα στις τηλεοπτικές μεταδόσεις μη αθλητικών events, με τεράστια τηλεοπτική θεαματικότητα και με εκατοντάδες εκατομμύρια θεατές παγκοσμίως. Η συμμετοχή στο διαγωνισμό έχει δώσει συχνά στους καλλιτέχνες τεράστια ώθηση και, σε ορισμένες περιπτώσεις, μακροχρόνια διεθνή επιτυχία. Αρκετοί από τους καλλιτέχνες με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στον κόσμο έχουν διαγωνιστεί σε παλιότερους διαγωνισμούς, όπως οι ABBA, η Celine Dion, ο Julio Iglesias, η δική μας Νανά Μούσχουρη και η Olivia Newton-John, και μερικά από τα single με τις καλύτερες πωλήσεις στον κόσμο έχουν λάβει την πρώτη τους διεθνή παράσταση στη σκηνή της Eurovision.

Τώρα κάποιες σκέψεις σχετικά με τον διαγωνισμό.

Είναι ανώφελο να κάνουμε συγκρίσεις με παλιότερα τραγούδια. Δεν είναι μόνο τα τραγούδια διαφορετικά, είναι και οι εποχές. Θα υπήρχε η ίδια ανταπόκριση σήμερα σε ένα τραγούδι όπως το «Λίγο Κρασί, Λίγο Θάλασσα Και Το Αγόρι Μου», που αποτέλεσε την πρώτη μας επίσημη συμμετοχή στον Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision;

Παλιότερα εστιάζαμε στο τραγούδι και την ερμηνεία του καλλιτέχνη. Τώρα υπάρχει ένα ολόκληρο show που έχει χορό, κίνηση, φώτα, εφέ... Και ξέρετε, όταν έρχεται «η ώρα της κρίσεως», η μνήμη κρατά όχι πάντα το ποιοτικότερο κομμάτι αλλά το εντυπωσιακότερο ή τέλος πάντων αυτό που είχε κάτι το χαρακτηριστικό. Ως πιτσιρικάς θεατής έχω συγκρατήσει το “Dschinghis Khan” (Τζένγκις Χαν), λόγω του πανύψηλου χορευταρά με την χρυσή στολή. Μάντεψτε: Το κομμάτι ποτέ δεν κέρδισε στον εν λόγω διαγωνισμό.

Μας ενοχλούν απ' τη μία τα lobby και οι «συμμαχίες» των κρατών που παίρνουν μέρος στο διαγωνισμό, απ' την άλλη εγώ προσωπικά «έκλαιγα» από τα γέλια όταν για χρόνια ανταλλάσαμε 12αρια με την Κύπρο σταθερά και απαράβατα.

Μήπως παίρνουμε πολύ σοβαρά αυτόν τον διαγωνισμό; Μήπως ενδόμυχα επιδιώκουμε την προβολή της εθνότητας/εθνικότητας μας ως καλύτερη, σε βάρος των υπόλοιπων Ευρωπαίων ή μη;

Είναι λογικό να παθιαζόμαστε και να ερίζουμε με την επιλογή ενός καλλιτέχνη και του άσματος που θα πει; Όταν ο ίδιος ο διαγωνισμός, η σύστασή του, η ιστορία του ξεκίνησε για να φέρει κοντά τις ευρωπαϊκές χώρες που σιγά-σιγά ανάρρωναν από τα τραύματα του πολέμου;

Μήπως έχουμε μάθει να τοποθετούμε ταμπέλες σε όλα ώστε να τα περιορίσουμε και να τα κατανοήσουμε; Και αν ισχύει αυτό, τότε θα πρέπει επίσης να κατανοήσουμε ότι η μουσική είναι άυλη, δεν έχει σύνορα, ούτε κανόνες. Το ίδιο και η ακρόασή της και το τι εισπράττει ο καθένας από αυτό.

Η τέχνη και δη η μουσική ενώνει, δεν χωρίζει.

Έχω ξαναγράψει σε άρθρα ότι οι μουσικοί μεταξύ τους δεν προσδιορίζονται με το είδος της μουσικής που παίζουν αλλά με την ιδιότητα του μουσικού και του οργάνου το οποίο παίζουν.

Υ.Γ: Η Μαρίνα Σάττι είναι μια ταλαντούχα καλλιτέχνης. Το τραγούδι έχει πολλά μουσικά στοιχεία μέσα του, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Όσο και να θέλουμε, ένα ετερόκλητο ευρωπαϊκό μουσικό κοινό θα αποφασίσει για την τύχη του. Και η ερώτηση μου είναι η εξής:

Αν υποθέσουμε ότι ενθουσιάζει το κοινό και κατορθώνει και κερδίσει τον μουσικό διαγωνισμό, όσοι ήταν πολέμιοι του δεν θα αισθανθούν στιγμιαία περήφανοι;