Μία συραφή μονόπρακτων από την τριλογία «Κομμάτια Και Θρύψαλα» του Γιώργου Σκούρτη, επινοημένη από το Γιάννη Σολδάτο σε σκηνοθεσία Γιώργου Λιβανού, ανεβαίνει αυτήν την περίοδο στο Studio Κυψέλης. Με αυτήν την αφορμή, αναζητήσαμε την ηθοποιό Πέπη Οικονομοπούλου για μία συζήτηση γύρω από τα βιώματά της, τη συγγραφή και, φυσικά, το θέατρο, το χώρο που την «αγκάλιασε» από πολύ νωρίς.
MixGrill: Σας ευχαριστούμε πολύ, κυρία Οικονομοπούλου, για τη συνέντευξη στο MixGrill. Είστε ένας άνθρωπος γεμάτος ζωή και δράση. Γράφετε, παίζετε, σκηνοθετείτε. Πότε ξεκίνησε το θέατρο να σας συγκινεί;
Πέπη Οικονομοπούλου: Όταν ήμουν πολύ μικρή, η μαμά μου, ως φοιτήτρια τότε, και ο πατέρας μου με παίρνανε μαζί στο θέατρο και έτσι μπήκε μέσα στη ζωή μου. Μετά βέβαια πέρασα από διάφορες κρίσεις μέχρι να αποφασίσω ν’ ασχοληθώ με την τέχνη αυτή.
M.G.: Έχετε σπουδάσει υποκριτική στη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης και στη Δραματική Σχολή Κωστή Μιχαηλίδη και σκηνοθεσία στην Ανώτατη Δραματική Σχολή Βαρσοβίας. Ποια είναι αυτά που κρατάτε μέχρι και σήμερα από τις δασκάλους σας και ποια έχετε αφήσει πίσω;
Π.Ο.: Δεν έχω αφήσει τίποτα πίσω, τα κρατάω όλα. Εκτός από τις σπουδές αυτές που γνωρίζετε, έχω παρακολουθήσει πάρα πολλά σεμινάρια και τα έχω επαυξήσει αυτά που έμαθα και τα έχω βελτιώσει.
M.G.: Ποιο ήταν το πρώτο θεατρικό έργο που παρακολουθήσατε; Αποτέλεσε αυτό το έργο την απαρχή για τη σχέση σας με το θέατρο;
Π.Ο.: Δεν θυμάμαι ακριβώς ποιο, αλλά σίγουρα ήταν μια τραγωδία που παιζόταν στο Ηρώδειο. Από παιδί έβλεπα και τραγωδίες με τους γονείς μου. Έτσι, είχα μία εξοικείωση μέσω των παραστάσεων που έβλεπα στο θέατρο παιδί αλλά εντάξει, δεν ξέρω αν αυτό με οδήγησε στο να γίνω ηθοποιός.
M.G.: Ποια είναι η κινητήριος δύναμη που σας ωθεί να συνεχίζετε να ασχολείστε με την ηθοποιία είτε ως ερμηνεύτρια είτε ως σκηνοθέτιδα;
Π.Ο.: Το θέατρο είναι κάτι που με γεμίζει και μέσα από αυτό έχω έναν στόχο στη ζωή μου. Αυτό αισθάνομαι. Επιπλέον, εκφράζομαι ως άνθρωπος αλλά και όσα με απασχολούν. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό: να μοιράζομαι τα συναισθήματά μου και τις σκέψεις μου με τους άλλους ανθρώπους.
M.G.: Όταν αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το θέατρο, αντιμετωπίσατε δυσκολίες από ανθρώπους του χώρου αλλά και από δικούς σας;
Π.Ο.: Οι γονείς μου γκρινιάξανε λίγο στην αρχή, γιατί δεν τους το χα πει. Πήγα κι έδωσα στο πανεπιστήμιο και κρυφά στο θέατρο και μπαίνω και στα δύο. Έλεγα ότι πήγαινα στο πανεπιστήμιο, δήθεν ότι παρακολουθώ νομικά, αλλά μετά αναγκάστηκα και το είπα μετά από ένα χρόνο. Τους κακοφάνηκε και μετά είπανε και οι δύο «Κάνε ό,τι θες». Οι άνθρωποι του χώρου με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ. Είμαι τυχερή με βοήθησαν και στο ξεκίνημά μου και μετά. Μέχρι σήμερα νιώθω να με περιβάλλει μία στοργή γενικά στο θέατρο. Δεν έχω νιώσει άσχημα.
M.G.: Αν σας δινόταν η ευκαιρία να ξαναρχίσετε τη ζωή σας, τι θα αλλάζατε;
Π.Ο.: Τίποτα απολύτως, θα έκανα ακριβώς τα ίδια πράγματα.
M.G.: Εκτός από το θέατρο, ασχολείστε και με το βιβλίο. Έχετε κυκλοφορήσει μάλιστα το βιβλίο «Ρωμαίος Και Ιουλιέτα Στον Καθρέφτη» από τις εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη. Αυτοί οι δύο κόσμοι, θέατρο και βιβλίο, συναντιούνται για εσάς ή είναι αντίπαλες δυνάμεις μέσα σας;
Π.Ο.: Το βιβλίο αυτό αφορά το θέατρο, δηλαδή ήταν τα βιώματά μου όπως τα είχα ζήσει και στην Ελλάδα αλλά και στην Πολωνία. Ήταν ακριβώς η ίδια κατάσταση. Δηλαδή τότε που πήγαινα στο θέατρο τέχνης «Κάρολος Κουν», ήτανε πολύ πρωτοποριακό και μη αποδεκτό από το κλασικό θέατρο, το Εθνικό να πούμε. Στην Πολωνία η διδασκαλία έμοιαζε με αυτήν στο «Κάρολος Κουν», γιατί εγώ πήγαινα στην Ακαδημία, και δεν αποδεχόντουσαν ποιον; Τον Γκροτόφσκι! Οπότε, τη σύγκρουση που είχα ζήσει εδώ, κλασικό και μοντέρνο, εξακολουθούσα να τη ζω με διαφορετικό τρόπο στην Πολωνία.
Αυτό με έκανε κάποια στιγμή να σκεφτώ ότι αυτή η σύγκρουση του κλασικού με το μοντέρνο θέατρο μπορεί να εκφραστεί με κάποιον τρόπο και στον κόσμο. Άρχισα να το γράφω στο μυαλό μου εκεί που καθόμουνα, γιατί ήμουν βοηθός σε κάποιο θέατρο εκτός του ότι πήγαινα και στη σχολή. Και λέω: «Θα ήταν ωραία να είναι, ας πούμε, οι Μοντέγοι η κλασική σχολή και οι Καπουλέτοι η μοντέρνα σχολή». Έτσι, εμπνεύστηκα από αυτό που έχω ζήσει, από τα βιώματά μου. Κι ανέβασα το έργο: Παρομοίωσα τις δύο σχολές με πρόσωπα. Το θέατρο και το βιβλίο δεν είναι αντίπαλες δυνάμεις για μένα, γιατί γράφω θεατρικά κείμενα. Το θέατρο είναι μέσα μου.
M.G.: Το θέατρο σάς βοηθάει στο να εκφράζετε τις σκέψεις σας στο χαρτί ή το αντίστροφο: από το χαρτί εμπνέεστε και παίζετε στο θέατρο;
Π.Ο.: Από τη ζωή εμπνέομαι.
M.G.: Αυτήν την περίοδο πρωταγωνιστείτε μαζί με έναν 11μελη θίασο στο έργο «Κομμάτια Και Θρύψαλα», στο Studio Κυψέλης. Ένα έργο του κυρίου Γιώργου Σκούρτη. Πρόκειται για μία τριλογία αναπροσαρμοσμένη στα σημερινά δεδομένα από τον κύριο Γιάννη Σαλδάτο και σκηνοθεσία από το κύριο Γιώργο Λιβανό. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Π.Ο.: Με τον Λιβανό και πέρυσι έπαιζα «Στο μπαλκόνι του Ζενέ». Ήμασταν χρόνια φίλοι, εγώ είχα θέατρο κι ερχόταν και στο θέατρο, τον ήξερα από εκεί από τις παραστάσεις που ανέβαζα.
M.G.: Είναι ένα θεατρικό έργο που διαπραγματεύεται ιστορίες ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Αναφέρεται στον έρωτα, την ελπίδα, την αναζήτηση την τέλειου και τη φθορά. Θέματα διαχρονικά που ταλανίζουν όλους μας. Εσείς, κ. Οικονομόπουλου, θεωρείτε πως είναι μάταιο να αναζητά κάποιος το τέλειο ή ήρθαμε στον κόσμο για την αναζήτηση και την κατάκτησή του;
Π.Ο.: Σχεδόν δεν μπορώ να σας απαντήσω πάνω σε αυτό. Αν αποζητάς το τέλειο είναι μάταιο αυτό.
M.G.: Εσείς προσωπικά το αναζητάτε ή θεωρείτε ότι είναι μάταιο το τέλειο;
Π.Ο.: Είναι μάταιο να αναζητάς το τέλειο γιατί νομίζω πως δεν υπάρχει.
M.G.: Το έργο «Κομμάτια Και Θρύψαλα» είναι ένα από τα σπουδαιότερα έργα. Ανέβηκε στο Θέατρο Τέχνης πριν από 50 χρόνια και συνεχίζει ανεβαίνει όλα αυτά τα χρόνια, όπως και στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος πριν από μια εικοσαετία. Συνδυάζει το ρομαντισμό με τη σκληρότητα. Εσείς θεωρείτε πως μπορούν να συνδυαστούν αυτά τα δύο στοιχεία σε έναν άνθρωπο;
Π.Ο.: Ναι, το πιστεύω πως μπορούν να συνδυαστούν αυτά τα δύο σε έναν άνθρωπο.
M.G.: Θα θέλατε να μας πείτε δύο λόγια για το δικό σας ρόλο και αν βρίσκεται κοινά σημεία ή όχι με την ηρωίδα σας;
Π.Ο.: Το έργο «Κομμάτια Και Θρύψαλα» αποτελείται από μονόπρακτα, οπότε παίζω τρεις ρόλους. Ομολογώ ότι βιώματα από τους ρόλους αυτούς εγώ δεν έχω. Ωστόσο, έχω παραδείγματα γύρω μου. Ο Σκούρτης έχει την αίσθηση και την ικανότητα να πιάσει τη μέση ελληνίδα νοικοκυρά. Εμένα ο ένας ρόλος μου είναι ότι κάνω μια νοικοκυρά που θέλει να είναι τέλεια. Κάνω μία κριτική, μέσα από αυτό που παίζω, σε όλη αυτή τη στάση ζωής, του να είσαι τόσο πολύ πια αφοσιωμένη στον άντρα, τα παιδιά και στο νοικοκυριό, που να μην εξελίσσεσαι ως άνθρωπος και να μην τους ικανοποιείς κιόλας. Στον άλλο ρόλο μου παίζω μια μητέρα που ο γιος της είναι απεργοσπάστης. Και στον τρίτο κάνω μία γυναίκα με τον άντρα της που τη ζηλεύει και δεν τα βρίσκουν, που επίσης δεν έχω βιώσει κάτι ανάλογο. Τι κοινά να έχω; Απλώς εμπνέομαι από τη ζωή και τους ανθρώπους γύρω μου και παίζω τους ρόλους αυτούς. Έχω δει πόσο δυστυχισμένος μπορεί να γίνει κανείς μέσα από αυτά τα πράγματα.
M.G.: Κάνετε σχέδια για το μέλλον ή αφήνετε τα πράγματα ελεύθερα να σας οδηγήσει η ζωή;
Π.Ο.: Όχι, κάνω σχέδια. Στην προκειμένη περίπτωση, έχω γράψει κάτι και περιμένω να το ανεβάσω ένα θεατρικό έργο που λέγεται «Όσο Κρατάει Η Φλόγα». Όσο κι αν σας φανεί περίεργο, έχει σχέση με την αρχαία τραγωδία. Χρησιμοποιούνται μονόλογοι από ασθενείς ως μια ψυχική θεραπεία.
M.G.: Ανυπομονούμε να το δούμε τότε. Το έργο στο οποίο παίζετε αυτή την περίοδο είναι μια κοινωνικοπολιτική σάτιρα. Θα θέλατε να μας πείτε δύο λόγια για τους συντελεστές της παράστασης;
Π.Ο.: Το έχει σκηνοθετήσει ο Γιώργος Λιβανός σε διασκευή του Γιάννη Σολδάτου, ο οποίος έχει γράψει ένα ολόκληρο μονόπρακτο. Σκηνικά η Δέσποινα Βολίδη και πιάνο η Νίκη Γκουντούμη.
M.G.: Μία ευχή σας για το μέλλον της ανθρωπότητας και πιο συγκεκριμένα μια συμβουλή σας για τους νέους ανθρώπους που θέλουν να ξεκινήσουν την πορεία τους στο θέατρο τώρα;
Π.Ο.: Γενικά για τη ζωή, θα έλεγα να αγαπήσουμε περισσότερο αυτόν τον πλανήτη. Όσο για τους νέους, να έχουν υπομονή και επιμονή για το θέατρο!