Rotting Christ - The Heretics

Έναν δίσκο χωρις πολλές εκπλήξεις αλλά με την κλασική ενέργεια και σφραγίδα των Rotting Christ

Πιστεύω, Raven, Fire God and Fear

6

Μετά το εξαιρετικό “Rituals” το 2015 οι Rotting Christ επιστρέφουν στο δισκογραφικό προσκήνιο με το νέο τους πόνημα. Ακούει στον τίτλο “The Heretics” και από τον τίτλο του και μόνο μας προϊδεάζει για το γενικότερο ύφος του. «Αιρετικοί» και οι ίδιοι καθώς όλα τα χρόνια της πορείας τους δεν επέλεξαν την «πεπατημένη» και εύκολη οδό για να εκφραστούν καλλιτεχνικά αλλά επέμεναν (ευτυχώς) στα «πιστεύω» τους και χάραξαν την δική τους πορεία στην μουσική.

Ο λόγος ήταν πάντα αυτός που έκανε την μουσική τους τόσο δυνατή ενώ ο ήχος, χωρίς να μπαίνει ποτέ σε δεύτερο πλάνο, στήριζε με ιδανικό τρόπο όλα αυτά που ήθελαν να εκφράσουν. Λέξεις και φράσεις που υπάρχουν σε τραγούδια τους και έχουν γίνει σήμα κατατεθέν, όπως για παράδειγμα το “Non Serviam” δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο την λογική με την οποία εργάζεται η μπάντα αυτή.

Όπως και στο “Rituals” όπου το κάθε κομμάτι έχει να κάνει με μια θρησκευτική τελετή από όλες τις θρησκείες (αποδεκτές ή μη), έτσι και το “The Heretics” στιχουργικά έχει εμπνευστεί από σπουδαίες προσωπικότητες που είχαν μια πιο αντισυμβατική, εως και αιρετική στάση ζωής.

Στο μουσικό και ηχητικό κομμάτι ο δίσκος ακούγεται σαν μια φυσική συνέχεια του “Rituals” με ίσως πιο έντονα και εμφανώς πεισότερα κιθαριστικά μέρη που θυμίζουν λιγάκι μια κάπως παλαιότερη ηχητικά εποχή της μπάντας και σε κάποια κομμάτια ίσως διακρίνονται και riff εποχής “Non Serviam”.

Το πρώτο κομμάτι του δίσκου είναι το "In The Name Of God" το οποίο ξεκινάει με μια απαγγελία ενός αποσπάσματος από τους Αδελφούς Καραμάζοφ του Ντοστογιέφσκι που περιγράφει την ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει σε θαύματα και να τα δημιουργεί ειδάλλως θα είναι αιρετικός, άθεος, επαναστάτης.

Κάπου στα μισά υπάρχει απόσπασμα από το “The War Prayer” του Mark Twain, ενώ τελειώνει με ένα απόσπασμα από την θέληση για δύναμη του Νίτσε. Πώς θα μπορούσε να απουσιάζει ένας εκ των μεγαλύτερων επικριτών της θρησκείας από έναν τέτοιο δίσκο; Μια ατμόσφαιρα τελετής και μυστηρίου επικρατεί σε όλο το κομμάτι με εναλλαγές  φωνητικών και απαγγελίας, καθώς και ψαλμωδίες να συνθέτουν ένα σκοτεινό και απόκοσμο τοπίο.

Το επόμενο κομμάτι έχει τον τίτλο "Ветры злые (Vetry Ziye)" το οποίο είναι μια εξαιρετική συνεργασία με την Irina Zybina από τους  ρώσους Volkers ГРАЙ της οποίας τα φωνητικά στο ρεφραίν εναρμονίζονται άψογα με τα φωνητικά του Σάκη. Τα χορωδιακά μέρη κάνουν και εδώ την παρουσία τους αισθητή και όλο το κομμάτι δίνει την αίσθηση μιας τελετής η καλύτερα προσευχή διατηρώντας τον σκοτεινό και μυσταγωγικό του χαρακτήρα. Τα folk στοιχεία δίνουν μια αίσθηση διαφορετικότητας σε ότι αφορά τη μουσική κατεύθυνση, χωρίς όμως να καθορίζουν ηχητικά το σύνολο του δίσκου.Το κομμάτι τελειώνει με ένα απόσπασμα του John Muir. Δεν θα μπορούσε καλύτερα να μας μεταφέρει στον παγανιστικό του κλίμα. Ένα εξαιρετικό κομμάτι από όλες τις απόψεις.

"Heaven And Hell And Fire" για τη συνέχεια. Ένα κομμάτι που μου θυμίζει λιγάκι το «Κατά Tον Dαίμονα Eαυτού» και μερικούς δίσκους πίσω. Εδώ έχουμε αποσπάσματα από John Milton στην αρχή κι από Thomas Paine στο τέλος. Ίσως από τα κομμάτια που αν δεν τα έχεις ακούσει ξανά καταλαβαίνεις ακαριαία ότι πρόκειται για Rotting Christ. Ακολουθούν τα "Hallowed Be Thy Name" και "Dies Irae". Όχι, θα κρατηθώ και δεν θα κάνω και εγώ το αστειάκι με τους Iron Maiden. Το κομμάτι αυτό είναι και ένα από τα λίγα μεγάλα κομμάτια σε διάρκεια. Το χαρακτηρίζει ο αργός του ρυθμός και τα χορωδιακά μέρη που το κάνουν μεν κάπως ενδιαφέρον αλλά δεν είναι αρκετά στοιχεία για να κατατάξουν το κομμάτι αυτό στα καλύτερα του δίσκου και να κερδίσουν τον ακροατή. Ο αιρετικός που κάνει εδώ την εμφάνισή του ειναι ο William Shakespeare και  απόσπασμα από το «χειμωνιάτικο παραμύθι». “Dies Irae” στα λατινικά σημαίνει «μέρα οργής». Είναι ρωμαιοκαθολικός ψαλμός της νεκρώσιμης ακολουθίας. Ένα αρκετά δυναμικό κομμάτι εναρμονισμένο πλήρως στο ύφος του δίσκου, με επικά μέρη και βαριά riff.

«Πιστεύω». Εδώ φυσικά προκειται για το πιστεύω του Νίκου Καζαντζάκη από την «Ασκητική». Πώς θα μπορούσε άλλωστε να λείπει ο Καζαντζάκης  από ένα τέτοιο δίσκο. Η απαγγελία του Σάκη είναι ανατριχιαστική. Η μουσική από πίσω αρκετά στατική επί τούτου έτσι ώστε όλη η προσοχή του ακροατή να στραφεί στον στίχο. Θυμίζει αρκετά το «Ελθέ Κύριε» από το “Rituals” που ήταν βασισμένο στην ίδια ακριβως λογική. Στο επόμενο κομμάτι είναι η σειρά για ένα απόσπασμα του βολταίρου. Είναι το κομμάτι "Fire, God And Fear". Είναι και το πρώτο κομμάτι που δόθηκε στη δημοσιότητα ως δειγμα γραφης τους νέου album. Θα έλεγε κανείς ότι είναι  μια συνέχεια (ή αντιγραφή) του “Santus Spiritus Diavolos” με μικρές αλλαγές. Πέρα από αυτό είναι ένα ακόμα κομμάτι πιστό στον καθιερωμένο πλέον ήχο των Rotting Christ.

Επόμενο κομμάτι το “The Voice Of Universe” όπου χαρακτηρίζεται από της πολλές γλώσσες των στίχων και μια επιθετική και πομπώδης διάθεση με αρκετά λυρικά στοιχεία. Φέρνει γεύση από “Άπαγε Σατανά”, αλλά πολύ γρηγορά ακολουθεί ένα δικό του δρόμο. Στο “The New Messiah” η ποικιλία στις κιθάρες κυριαρχεί και ο ήχος την μπάντας ακολουθεί πιο σκοτεινά μονοπάτια. Μας παραπέμπει σε μια “Non Serviam” ατμόσφαιρα με φρέσκο ήχο του σήμερα. Συγκαταλέγεται άνετα στα δυνατά κομμάτια του δίσκου.

Με το κομμάτι “Raven” ολοκληρώνεται το έργο “The Heretics” από τους Rotting Christ. Το κομμάτι είναι αφιερωμένο στο ομότιτλο έργο του  Edgar Allan Poe. Μουσικά αποτελεί μια μικρή περίληψη του τι ακούσαμε μέχρι τωρα. Και εδώ ο λόγος και η απαγελία είναι σε πρώτο πλάνο, αλλά το main riff είναι κατά την γνώμη μου από τα πιο μελωδικά και δυνατά του δισκου αυτού.

Ομολογώ ότι μετά το εξαιρετικό “Rituals” είχα μεγαλύτερες προσδοκίες για τον επόμενο δίσκο των Rotting Christ. Πέρα από το στιχουργικό concept με τα αποσπάσματα των «αιρετικών» που το βρήκα ιδιαιτέρως εξαιρετικό, θα τολμήσω να πω ότι στο μουσικό μέρος, το αυτί μου δεν ικανοποιήθηκε όσο περίμενα.

Για κάποιον που το “The Heretics” είναι η πρώτη του επαφή με το συγκρότημα ο δίσκος είναι απλά τέλειος. Για κάποιον πιο παλιό οπαδό όμως που έχει μια καλύτερη εικόνα της πορείας του συγκροτήματος μέχρι τώρα, ο δίσκος αυτός ακούγεται μεν ευχάριστα και σίγουρα θα κάνει τους σβερκους μας να κουνηθουν στις συναυλιές τους, αλλά φαντάζει σαν ένα μουσικό κολάζ από διάφορα παλαιότερα κομμάτια τους. Τα λίγα νέα στοιχεία δεν είναι ικανά για να εδραιώσουν ηχητικά ένα καινούριο αποτέλεσμα. Ο Σάκης κινηθηκε εμφανως εκ του ασφαλούς χωρίς καμία ιδιαίτερη έκπληξη και κανένα ρίσκο. Σιγουρα η έκφραση «μια από τα ίδια» δεν μπορει να ταιριάξει εδώ, αλλά το γεγονός ότι όλος ο δίσκος θυμίζει κάτι άλλο από αυτούς, με βάζει σε σκέψεις.

Ωστόσο πλέον κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί οτι οι Rotting Christ μετά από τριάντα χρόνια παρουσίας στο χώρο έχουν καταφέρει εδώ και καιρό να έχουν τον δικό τους ήχο και να αφήνουν κάθε φορά την δική τους μουσική σφραγίδα στην παγκόσμια μουσική. Και αν καμια φορά γινόμαστε λιγο πιο αυστηροί μαζί τους είναι ξεκάθαρα γιατι τους λατρεύουμε και θα τους λατρεύουμε.

Σχετικό θέμα

δίσκοι 2022

Bruce Springsteen - Only The Strong Survive