Ο κόσμος είχε ήδη ξεκινήσει να μαζεύεται πριν ακόμη ανοίξουν οι πόρτες του Θεάτρου Βράχων. Στην αρχή παρέες μικρότερης ηλικίας και αργότερα ακροατές όλων των ηλικιών γέμισαν ασφυκτικά κάθε σπιθαμή του θεάτρου, η οποία είχε έστω κάποια ορατότητα στη σκηνή. Χαρακτηριστικό της προσέλευσης αποτελεί δε το γεγονός πως πληθώρα φιλόμουσου κοινού παρακολούθησε όλο το πρόγραμμα από την κορυφή των Βράχων,
προσεγγίζοντας επικίνδυνα την άκρη τους, ώστε να έχουν ανεμπόδιστη πανοραμική θέα στο χώρο.
προσεγγίζοντας επικίνδυνα την άκρη τους, ώστε να έχουν ανεμπόδιστη πανοραμική θέα στο χώρο.
Η Ελευθερία Αρβανιτάκη και ο Γιάννης Κότσιρας, με μια ομάδα από τους επί χρόνια συνεργάτες τους, βγήκαν στη σκηνή με σχεδόν καθόλου καθυστέρηση (γεγονός σπάνιο για εμφανίσεις τόσο «μεγάλων ονομάτων») και ο κόσμος τους υποδέχτηκε με ένα σαφώς
εγκάρδιο χειροκρότημα.
Μέσα σε δυόμιση περίπου ώρες όλο το θέατρο μετέβη σε ένα συναισθηματικό ταξίδι που το μόνο που ήταν σταθερό ήταν πως όλοι τραγουδούσαν ασταμάτητα! Το «Έφυγες νωρίς» και το «Φύλακας άγγελος» να φέρνουν δάκρυα, ενώ μετά από λίγο να σείεται το ίδιο κοινό στο «Κόκκινο φουστάνι» και στο πιο καινούργιο «Καρδιά μου». Μια συνταγή άκρως ισορροπημένη, και άλλωστε δοκιμασμένη, που δύσκολα άφησε κάποιον δυσαρεστημένο (όπως απέδειξε ολόκληρο το θέατρο που δεν ήθελε να φύγει μετά το πέρας της συναυλίας).
Για τον ιστορικό πλέον χώρο του Θεάτρου Βράχων δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Αν και ο υπερβολικός αέρας δυσχέραινε το έργο των καλλιτεχνών επί σκηνής, οι εξαιρετικοί φωτισμοί της Μαρίας Βενετάκη δημιουργούσαν την απαιτούμενη ατμόσφαιρα. Όσον αφορά μάλιστα ειδικά στην Ελευθερία Αρβανιτάκη, ο χώρος έχει άρρηκτα συνδεθεί με το όνομά της, γεγονός που σίγουρα ξύπνησε μνήμες στους παλαιότερους κατά την ερμηνεία
των διαχρονικών της επιτυχιών.
των διαχρονικών της επιτυχιών.
Μια ιδιαιτέρως φορτισμένη στιγμή της βραδιάς αποτελεί η εικόνα ενός ασφυκτικά γεμάτου Θεάτρου Βράχων με τους φακούς των κινητών αναμμένους, τα φώτα χαμηλωμένα και ερμηνευτές και κοινό να τραγουδούν παρέα. Όμως, προσωπικά, η αποκορύφωση της βραδιάς ήρθε όταν το κοινό σώπασε εντελώς για κάποια δευτερόλεπτα, σαν να ήταν το θέατρο εντελώς άδειο. Προς το τελείωμα του προγράμματος η Ελευθερία Αρβανιτάκη ερμήνευσε το «Της Καληνύχτας Τα Φιλιά». Στην «κορώνα» (κλασική πλέον μεν, αρκετά δύσκολη δε) προς το τέλος του τραγουδιού, η βουή από το κοινό εξαφανίστηκε, το ίδιο το κοινό «εξαφανίστηκε» σαν να κράτησαν όλοι την ανάσα τους και για κάποιο δευτερόλεπτα στο χώρο βρισκόταν μόνη η αέρινη ερμηνεύτρια να κάνει ό,τι τόσα χρόνια ξέρει καλύτερα. Ιδιαίτερη στιγμή ήταν ακόμη όταν στην εισαγωγή του θρυλικού «Δυνατά» ο Γιάννης Κότσιρας «παρήγγειλε» στο κοινό να σηκωθεί και σε λίγα δευτερόλεπτα ένα θέατρο «χόρευε αγκαλιά».
Η Ελευθερία Αρβανιτάκη και ο Γιάννης Κότσιρας μετά από δεκαετίες στο μουσικό στερέωμα δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Ωστόσο, γνωρίζοντας πως δεν πρέπει να επαναπαύονται, κατορθώνουν να πολλαπλασιάζουν το κοινό τους διατηρώντας ένα αδιαμφισβήτητο καλλιτεχνικό επίπεδο. Η συνεργασία τους επί σκηνής αποδεικνύει την ιστορία της συνεργασίας τους καθώς η χημεία τους είναι μοναδική. Φροντίστε να τους προλάβετε σε κάποιο σταθμό της περιοδείας τους, αξίζει!
