Ο Sam Mendes επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη με μια ταινία για τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, αφιερωμένη στον παππού του Alfred Mendes και εμπνευσμένη από προσωπικές του ιστορίες.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου δύο νεαροί στρατιώτες της όγδοης διμοιρίας του βρετανικού στρατού αναλαμβάνουν μια φαινομενικά αδύνατη αποστολή. Μέσα σε λίγες ώρες πρέπει να μεταφέρουν στους διοικητές της διμοιρίας του δεύτερου τάγματος την εντολή για αναβολή της στρατιωτικής επίθεσης εναντίον των Γερμανών, οι οποίοι φαίνεται να υποχωρούν, καθώς πρόκειται για παγίδα. Ανάμεσα στους άνδρες που ετοιμάζονται να επιτεθούν βρίσκεται και ο μεγάλος αδερφός ενός εκ των δύο αγγελιοφόρων. Οπλισμένοι με θάρρος και τόλμη, θα πρέπει να δράσουν βιαστικά αλλά μεθοδικά για να σώσουν τους 1600 άνδρες που ετοιμάζονται να θυσιαστούν. Με την αδελφική αγάπη να εξαλείφει κάθε ενδοιασμό, θα κάνουν τα πάντα για να τα καταφέρουν.
Ο Sam Mendes ("American Beauty", "Skyfall") με τη βοήθεια του δεξιοτέχνη διευθυντή φωτογραφίας Roger Deakins δημιουργεί την ψευδαίσθηση ενός μονόπλανου διάρκειας 119 λεπτών. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για ένα ενιαίο πλάνο, αλλά για μια έξυπνη σύνθεση σκηνών, που δίνουν την αίσθηση ενός απέραντου μονόπλανου. Η κάμερα ακολουθεί ακατάπαυστα τους δύο πρωταγωνιστές, χωρίς καμία διακοπή, εντείνοντας την αγωνία, ταυτίζοντας τον θεατή με το κάθε λεπτό της δράσης.
Οι δύο πρωταγωνιστές George MacKay και Dean-Charles Chapman, σχεδόν άγνωστοι στο ευρύ κοινό, καταφέρνουν να αποδώσουν αυτό ακριβώς για το οποίο επιλέχθηκαν. Χωρίς κάποιο από τα μεγάλα ονόματα στους τίτλους των πρωταγωνιστών, η προσοχή του θεατή πέφτει εξ ολοκλήρου στην σκηνοθεσία και το σενάριο της ταινίας. Έτσι η αγωνία αυξάνεται, τα πρόσωπα παύουν να είναι σημαντικά και όλα κυλούν σε ταυτόχρονα διαστήματα.
Η ιδέα αυτή θα είχε τελειοποιηθεί αν κατά την διάρκεια της ταινίας δεν εμφανίζονταν ξαφνικά -έστω και για λίγο- ορισμένα μεγάλα ονόματα της βιομηχανίας. Ενώ ο σκηνοθέτης κατάφερε να επικεντρωθεί η προσοχή του θεατή στο σκηνοθετικό του κομψοτέχνημα, ανά διαστήματα υπάρχουν άχαρες παρεμβολές από την εμφάνιση γνωστών ηθοποιών σε μικρούς ρόλους, που είναι όμως αρκετοί ώστε να αποσυντονίσουν ελαφρώς τον θεατή. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Benedict Cumberbatch, που παρά το υποκριτικό του ταλέντο, κατάφερε να μας αποσπάσει την προσοχή, για να σχολιάσουμε χαμηλόφωνα το πόσο καλά υποδύεται τους εντελώς διαφορετικούς ρόλους που έχει υποδυθεί στην καριέρα του!
Η σκηνοθεσία του Sam Mendes είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Από την ιδέα μέχρι την υλοποίηση του μονόπλανου, το παιχνίδι με το φως, την εναλλαγή από την ημέρα στη νύχτα, τις λάμψεις από τις εκρήξεις που θυμίζουν αποκάλυψη, πρόκειται για μια προσεγμένη και άρτια δουλειά. Ωστόσο, η δυναμική της σκηνοθεσίας έρχεται σε αντίθεση με το σχετικά πρόχειρο σενάριο. Στην προσπάθεια να μην γίνει βαρετή η ιστορία, ο Mendes προσπάθησε να χωρέσει λίγο απ' όλα. Δράση, έρωτα, αυτοθυσία, αδελφική αγάπη και μια δόση από αδικία. Από την άλλη, μοιάζει σαν να αφοσιώθηκε τόσο έντονα στην δημιουργία της τέλειας σκηνοθεσίας - πιθανότατα θα κερδίσει πανηγυρικά τα Oscars στις κατηγορίες σκηνοθεσία και διεύθυνση φωτογραφίας - που το σενάριο σχεδόν δεν είχε καμία σημασία!
Θάρρος, τόλμη, αυτοθυσία και ηρωισμός είναι όλες αυτές οι έννοιες που η ταινία μας κάνει να σκεφτούμε με μια διαφορετική ματιά, αυτή του πολέμου. Όσες και αν ήταν οι σεναριακές αστοχίες αλλά και ο εμφανώς ενοχλητικός τρόπος με τον οποίο χειραγωγείται ο θεατής απέναντι στον απεχθή τρόπο που παρουσιάζονται οι Γερμανοί, το "1917" παίρνει την θέση που του αξίζει ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, για την εξαιρετική δημιουργία ενός απέραντου μονόπλανου.