Οι Playground Theory για παραπάνω από μια δεκαετία κατορθώνουν να πειραματίζονται, να μεταβάλλονται και εν τέλει να προσαρμόζονται, διατηρώντας ένα αναλλοίωτο ύφος. Πρόσφατα κυκλοφόρησε ο νέος τους δίσκους με όνομα "Tears Go Upwards" από την Puzzlemusik. Μετά το release party του δίσκου, οι Playground Theory εξηγούν στο Mix Grill όλα εκείνα που τους εμπνέουν, ανησυχούν αλλά και που προσδίδουν ταυτότητα στην τέχνη τους. Μάθαμε επίσης για τα εξώφυλλά τους, αλλά και το φρέσκο οπισθόφυλλο, που είναι ένα μέρος από τη συλλογή σκίτσων που αντιστοιχούν στα τραγούδια του δίσκου.
Mix Grill: Το νέο σας άλμπουμ "Tears Go Upwards" μόλις κυκλοφόρησε. Πέρα από το release party που έγινε στις 21/2, να περιμένουμε κάποια άλλη ζωντανή παρουσίαση του δίσκου ή και γενικότερα ζωντανές εμφανίσεις;
Playground Theory: Πιστεύουμε ότι πριν το καλοκαίρι θα επανέλθουμε στις ζωντανές εμφανίσεις. Στόχος είναι να γίνει κανονική live παρουσίαση αλλά και συμμετοχή μας σε άλλες εκδηλώσεις. Επιπλέον, έχουμε διάφορα πράγματα στο μυαλό μας που θα ενισχύσουν την κυκλοφορία και ελπίζουμε να καταφέρουμε να τα υλοποιήσουμε.
MG: "Tears Go Upwards", ποια είναι η ιστορία πίσω από τον τίτλο του νέου σας δίσκου;
PT: Ο τίτλος του νέου μας δίσκου λειτουργεί μεταφορικά, καθώς συνεχίζουμε να εκφραζόμαστε με αναφορές στις εμπειρίες που έχουμε σε καθημερινή βάση αλλά και στις επιλογές του παρελθόντος που πλέον μας έχουν κάνει πιο «σοφούς». Για εμάς τα δάκρυα κυλάνε προς τα πάνω, δεν είναι τα πραγματικά δάκρυα του παρελθόντος, είναι η δύναμη για νέες δημιουργίες και συνεργασίες. Το "Tears Go Upwards" έρχεται σαν μια απάντηση να ομαδοποιήσει ελπιδοφόρα όλες αυτές τις στιγμές εμπειριών.
MG: Η νέα σας δουλειά κυκλοφορεί σε όλες τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες αλλά και σε φυσική μορφή. Βλέπετε να υπάρχει πλέον πρακτικός λόγος η μουσική να κυκλοφορεί σε φυσική μορφή, ειδικά για ανερχόμενους καλλιτέχνες ή εξυπηρετεί αποκλειστικά για συμβολικό σκοπό;
PT: Ο συμβολικός σκοπός από μόνος του είναι πολύ ισχυρός, ενισχύει το brand name του συγκροτήματος, ακόμα και αν αυτό είναι ακόμα ανερχόμενο.
Πρακτικός λόγος είναι η παρουσία αρκετών ανθρώπων με αγάπη για τη συλλογή μουσικής σε φυσική μορφή, κυρίως του βινυλίου.
MG: Το εξώφυλλο είναι κάπως μινιμαλιστικό, σε μαύρο φόντο. Από αυτή την άποψη μοιάζει και λίγο με το εξώφυλλο του "Connect The Dots". Ποια η έμπνευση από πίσω και πόσο σημαντικό ρόλο θεωρείτε πως παίζει το εξώφυλλο ενός δίσκου στην πορεία του ίδιου του δίσκου;
PT: Στον προηγούμενο μας δίσκο η επιλογή του χρώματος ήταν πιο καθοριστική λόγω της επιλογής ονόματος και την σύνδεση αυτού με την ιδέα του εικαστικού, τον αστρικό χάρτη. Αυτή τη φορά στο "Tears Go Upwards" το μαύρο εξώφυλλο έρχεται να κάνει αντίθεση στις λευκές εικονογραφήσεις του κάθε τραγουδιού. Ο σχεδιασμός του έχει γίνει με την ίδια τεχνοτροπία αλλά χωρίς σκιές και με ένα πιο αφαιρετικό τρόπο που εκφράζει την παύση του χρόνου και την αντιστροφή του χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένη μορφή ή πεδίο.
Σίγουρα παίζει σημαντικό ρόλο το εξώφυλλο ενός δίσκου αλλά δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτοι σε αυτό, έχουμε ακούσει δίσκους που είναι μουσικά διαμάντια και μπορεί να υστερούσαν εικαστικά στο εξώφυλλο τους, αλλά έχουν γράψει ιστορία. Υπεύθυνος για το artwork είναι και αυτή την φορά ο γραφίστας και φίλος Άγγελος Μπολώτος (ο οποίος προσέφερε και τεχνικές λεπτομέρειες στην απάντηση της ερώτησης).
MG: Ποιοι είναι οι Playground Theory σήμερα και πώς έχετε αλλάξει ως ομάδα από εκείνη την πρώτη πρόβα;
PT: Στην πρώτη πρόβα δεν είχαμε καν φωνή, η Μάρσια Ισραηλίδη ήρθε λογικά στην επόμενη. Ο Δημήτρης Νέγκας (Πλήκτρα), ο Βαγγέλης Κατσουλάκης (Ντράμς - Κρουστά) και η Μάρσια (Φωνή - Πλήκτρα) έχουμε μείνει από την πρώτη αυτή περίοδο, όπου παίζαμε πιο indie και λεγομασταν Cellar Door. Έχουν περάσει πολλά (και καλά) παιδιά από την ομάδα και τώρα είμαστε πολύ χαρούμενοι που μας πλαισιώνουν ο Διαμαντής Καζούρης (Κιθάρα) και Τόλης Μετζηδάκης (Μπάσο).
Συνολικά, αν λέγαμε ότι κάτι έχει αλλάξει είναι ότι δυστυχώς ή ευτυχώς τα πιο πολλά τραγούδια μας γεννιούνται πλέον μπροστά από μια οθόνη και όχι σε ένα προβάδικο...
MG: Αντίστοιχα, τι διαφορές παρατηρείτε στο χώρο της μουσικής του 2009 που ξεκινήσατε με το σήμερα και πού εντοπίζεται κυρίως η εξέλιξη των Playground Theory στο πέρασμα αυτής της δεκαετίας;
PT: Παρατηρούμε πόσο έχουν ανέβει δυο διαμετρικά αντίθετοι πόλοι, το streaming αλλά και οι πωλήσεις βινυλίου. Επίσης διάφοροι περιορισμοί (π.χ. ασφαλίσεις καλλιτεχνών) κατέστησαν πιο δύσκολη και λιγότερο απολαυστική την διαδικασία ενός live. Οι PT από την άλλη μεγάλωσαν, ίσως να έγιναν λίγο πιο σοφοί ως προς τις τελικές παραγωγές των κομματιών τους και τις κινήσεις τους στο χώρο.
MG: Με ποιους τρεις καλλιτέχνες ή και συγκροτήματα θα θέλατε ιδανικά να συνεργαστείτε και γιατί με τον καθένα από αυτούς;
PT: Επειδή είμαστε πέντε άτομα με αρκετά διαφορετικά μουσικά γούστα, επιτρέψτε μας να αναφέρουμε λίγα παραπάνω και να μην επεκταθούμε στο γιατί: Death In Vegas, Faith No More, Stone Roses, Dead Can Dance, Thom Yorke, Massive Αttack, The Submotion Orchestra, Glen Hansard, Flying Lotus, Alessandro Cortini, Air.
MG: Όλη σας η δισκογραφία μέχρι σήμερα έχει εκδοθεί μέσω της Puzzlemusik. Ποιος είναι ο πιο χαρακτηριστικός τρόπος που συμβάλλει η εταιρεία στις δημιουργίες σας;
PT: Έχουμε αναφέρει πολλές φορές ότι πολλές συνθέσεις προέκυψαν μέσα από «ασκήσεις» σε σεμινάρια που διεξήγαγε ο Χρήστος Αλεξόπουλος, ιδρυτής της Puzzlemusik, του οποίου τη συμβουλή και τη «φροντίδα» πάντα αναζητούμε. Μέσω της εταιρείας γνωρίσαμε επίσης και τον Γιώργο Πρινιωτάκη των Artracks studios που μας άντεξε για τρίτη φορά και έκανε παραγωγή στην κυκλοφορία μας, αλλά και πολλούς ακόμα ενδιαφέροντες ανθρώπους.
MG: Μπορείτε να διαλέξετε δύο δίσκους που θα θέλατε να είχατε δημιουργήσει ή συμμετέχει; Έναν από τον κατάλογο της «μαμάς» Puzzlemusik και έναν οποιονδήποτε από τη δεκαετία που μας πέρασε.
PT: Πάλι θα θα προτείνουμε λίγους παραπάνω:
α) Slowdive - Slowdive, Radiohead - A Moon Shaped Pool, The Βlack Keys - Εl Camino
β) Misuse - April, The Next Step Quintet - The Next Step Quintet, Jane Doe - Recipes For Refugees
MG: Στη δουλειά σας περιλαμβάνονται από παραδοσιακές διασκευές μέχρι και dream-pop κομμάτια. Ποια σημεία τομής βρίσκει ένας ακροατής αλλά πολύ περισσότερο ένας δημιουργός, σε τέτοιες φαινομενικά απόμακρες μουσικές;
PT: Οι παραδοσιακές διασκευές που επιμεληθήκαμε, επειδή προέρχονται από τα Επτάνησα έχουν δυτικότροπη αρμονία, οπότε ήταν μικρότερος ο δρόμος που έπρεπε να καλύψει ένας δημιουργός για να φέρει το κομμάτι στα μέτρα του. Οι αρμονίες των κομματιών αυτών μας ενέπνευσαν αφενός να δουλέψουμε τη διασκευή τους επηρεασμένοι και από κάποιες παραγωγές της 4AD που ακούγαμε εκείνη την περίοδο, ενώ το συναίσθημα που βγάζουν μας είναι αυτό που μας έδειξε το δρόμο για την τελική ενορχήστρωση και παραγωγή. Οπότε τα σημεία τομής ήταν ξεκάθαρα για εμάς. Τουλάχιστον για τον προηγούμενο δίσκο που έχουμε πλέον πάρει όλο το feedback ξέρουμε ότι το κομμάτι αγαπήθηκε πολύ, άγγιξε το κοινό που του άρεσε συνολικά ο δίσκος, αλλά απέκτησε και το δικό του.
MG: Οι διασκευές παραδοσιακών τραγουδιών αποκαλύπτουν μια στενή επαφή με τη Ζάκυνθο. Τόσο το “Prison Song” ως εκδοχή του «Φυλακίσια» από τον προηγούμενο δίσκο, όσο και το «Το Λιμάνι» ως εκδοχή του «Είσαι Το Λιμάνι Μου» στον καινούριο είναι τραγούδια από τη νησί. Ποια είναι η σχέση σας με τη Ζάκυνθο;
PT: Ο Δημήτρης έχει καταγωγή από το νησί και μάλιστα ήμασταν όλοι μαζί όταν πρωτοακούσαμε τα «Φυλακίσια» από τοπικούς μουσικούς και μας δημιούργησε αυτό το ιδιαίτερο συναίσθημα. Χαιρόμαστε που η στιγμή αυτή τελικά έμεινε αποτυπωμένη. Μακάρι και το «Λιμάνι» να αποτελέσει ένα μουσικό καταφύγιο και ευχόμαστε όλοι όσοι αναζητούν καταφύγιο να βρουν το λιμάνι τους...