Ο Θοδωρής Σμπιλής είναι ένας ανερχόμενος νέος καλλιτέχνης που μας ξάφνιασε ευχάριστα εδώ στο MixGrill με τον πρώτο του δίσκο «Ναι, Οξυγόνο». Άγγιξε, μάλιστα, την πρωτιά για τον δίσκο του μήνα, τον περασμένο Οκτώβριο, παρόλο που προτιμήσαμε την επίσης πολύ καλή καινούρια δουλειά του Δημήτρη Ζερβουδάκη. Ο ίδιος έχει ήδη δραστηριότητα στο διαδίκτυο με διασκευές και δικά του τραγούδια ενώ συμμετέχει και στο σχήμα Rebeltes. Βρήκαμε αφορμή, λοιπόν, να τον ρωτήσουμε για όλα αυτά και, φυσικά, για το πώς δημιουργήθηκε αυτός ο πραγματικά ενδιαφέρων δίσκος.
Μπορείτε να ακούσετε ή να αγοράσετε τα ελληνόστιχα τραγούδια του συνοδεία πλούσιων ενορχηστρώσεων με τσέλο, μαντολίνο, μπουζούκι και τρομπέτα (μεταξύ άλλων), στο Bandcamp παρακάτω. Το «Ναι, Οξυγόνο» είναι επίσης διαθέσιμο στο YouTube και σύντομα θα βγει στο Spotify και σε φυσική μορφή. Μετά το κλικ στην «αναπαραγωγή», λοιπόν, διαβάστε στη συνέχεια όλα τα άλλα που μας είπε.
MixGrill: Ο πρώτος σου δίσκος κυκλοφόρησε πριν από έναν μήνα περίπου. Πώς βλέπεις το αποτέλεσμα αυτό το διάστημα και τι αντιδράσεις έχεις λάβει;
Θοδωρής Σμπιλής: Υπάρχει μια θετική ατμόσφαιρα γενικά. Για μένα οι δικοί μου άνθρωποι είναι μια σημαντική αρχή. Τους στέλνω τα κομμάτια φρέσκα για να ακούσω τη γνώμη τους. Οπότε ένα συγκινητικό σημάδι είναι το ότι αυτοί οι άνθρωποι που με γνωρίζουν καλά άκουσαν ξανά το υλικό, ανεξάρτητα από μένα και τη σχέση μας, ως κάτι το αυθύπαρκτο. Συγκινήθηκαν με κομμάτια που δεν περίμενα, ταυτίστηκαν με άλλα ή εντόπισαν στιχάκια που δεν τα είχαν προσέξει πριν, κι αυτό με έκανε πολύ χαρούμενο. Είμαι ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα και είμαι της άποψης πως αν κάτι αφορά την ψυχή σου βαθιά και ειλικρινά μπορεί να αφορά κι άλλο κόσμο.
MG: Έχει λίγα χρόνια που το κανάλι σου στο YouTube είναι ενεργό, αρχικά με διασκευές. Πότε και πώς ξεκίνησε η σχέση σου με τη μουσική και πότε με το να γράφεις στίχους;
ΘΣ: Η σχέση μου με τη μουσική ξεκίνησε σε μικρή ηλικία, κάνοντας μαθήματα πιάνου και θεωρίας, τα οποία σταμάτησα πριν λάβω κάποιο πτυχίο. Επίσης ήμουν και σε χορωδίες, στην Αιδηψό που μεγάλωσα, φαλτσάροντας βέβαια το κατά δύναμιν και αυτή τη δεξιότητα μου προσπαθώ να διατηρήσω έως σήμερα! Η σχέση μου με τους στίχους, με την τραγουδοποιΐα δηλαδή, άρχισε τη στιγμή που έμαθα τα πρώτα μου δύο ακόρντα στην κιθάρα, στα δεκαοκτώ μου. Ενστικτωδώς δηλαδή έγραψα το πρώτο μου τραγούδι χωρίς καλά, καλά να ξέρω πώς να την πιάνω. Από τότε, όσο μου το επιτρέπει η έμπνευση, δεν έχω σταματήσει.
MG: Πώς προέκυψε η ανάγκη για τη δημιουργία του «Ναι, Οξυγόνο»; Είχαν μαζευτεί πολλά έτοιμα τραγούδια και τα μάζεψες ή δημιουργήθηκαν αφού μπήκε η ιδέα του δίσκου;
ΘΣ: Κάτι ανάμεσα νομίζω. Είχα όντως γράψει αρκετά κομμάτια αλλά κάποια από αυτά συνομιλούσαν παραπάνω. Ήδη είχα ξεκινήσει να τα μοιράζομαι με την Ηλιάνα (σ.σ. Ηλιάνα Κορέτση: τσέλο, φωνητικά και ενορχήστρωση των εγχόρδων στον δίσκο) και εκείνη μου πρότεινε να τα πάμε στον Ηλία (σ.σ. Ηλίας Βαμβακούσης: κιθάρα, μαντολίνο, μπουζούκι στον δίσκο) για μια ακρόαση αρχικά. Όντως του άρεσαν και έτσι ξεκινήσαμε να τα δουλεύουμε κατευθείαν. Στην πορεία προέκυψαν ακόμη δύο τραγούδια, αφαιρέθηκαν άλλα δύο κι έτσι συμπληρώθηκε η ενότητα που έφτασε στα αυτιά σας κι ελπίζω και λίγο στην καρδούλα σας.
MG: Από τον τίτλο αντιλαμβάνομαι μια ανακουφιστική χαρά πως τα τραγούδια σου βρήκαν «επιτέλους» οξυγόνο. Θες να μας πεις λίγα περισσότερα για τον τίτλο και τι σημαίνει για σένα η κυκλοφορία του πρώτου σου δίσκου;
ΘΣ: Γενικά με τους τίτλους δεν τα πάω πολύ καλά. Οι συνεργάτες και οι φίλοι μου ήδη είχαν ακούσει όλα τα τραγούδια με τρεις διαφορετικούς τίτλους στο καθένα! Ο τίτλος «Ναι, Οξυγόνο» προέκυψε μετά την ολοκλήρωση της παραγωγής και ήμουν σίγουρος γι' αυτόν. Όπως τα λέτε, ένιωσα μια ανακουφιστική χαρά με την ολοκλήρωσή του. Είναι ένα πόνημα περίπου τεσσάρων χρόνων και όλο αυτό το διάστημα γύριζαν στο νου μου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και φλέρταραν διαρκώς με αυτή την αίσθηση του ανικανοποίητου. Πλέον, ως παρατηρητής, είμαι ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα όπως είπα και πριν.
MG: Πώς σου φάνηκε η διαδικασία της ηχογράφησης; Πώς προέκυψαν και πώς εξελίχθηκαν οι συνεργασίες με τους μουσικούς; Έχει γίνει όμορφη δουλειά στις ενορχηστρώσεις, με τρομπέτα, τσέλο, κλπ.
ΘΣ: Αν μπορούσα να τα βάλω σε μια ιεραρχία, πρώτα, πρώτα θεωρώ τη στιγμή της δημιουργίας αναντικατάστατη μέσα μου. Θυμάμαι όταν έγραφα το «Η Χαρά Δεν Είναι Ντροπή», τα στιχάκια με έγδαραν για να βγουν. Η διαδικασία της ηχογράφησης έρχεται έπειτα, και την απόλαυσα, με όλες τις δυσκολίες βέβαια, στο έπακρο. Τελευταίο βάζω το ζωντανό αν και φυσικά όλα έχουν τον αναπόσπαστο ρόλο τους για έναν μουσικό. Συγκεκριμένα στη διαδικασία της ηχογράφησης με βοήθησε πολύ ο Ηλίας κι έπειτα ο Clyde (σ.σ. Clyde Jabra, ηλεκτρική κιθάρα στον δίσκο). Ο Ηλίας είναι ένας εξαιρετικός τραγουδοποιός και πολυοργανίστας. Αυτό βοήθησε πολύ όσον αφορά την ενορχήστρωση. Επί τόπου πολλές φορές βάζαμε τις ιδέες μπροστά στα μικρόφωνα και τις ακούγαμε. Μου έδωσε επίσης πολύ χώρο να ελευθερωθώ και να αποδώσω δημιουργικά την τότε αρκετά πρωτόγονη και ακατέργαστη αντίληψη μου όσον αφορά τη παραγωγή. Με καθοδήγησε πολύ αδελφικά. Επίσης, πιο πρακτικά αφού παίζαμε ζωντανά και μοιραζόμασταν κοινό δρόμο, άκουγα μέσα μου όλα σχεδόν τα κομμάτια με τον ήχο του τσέλου και συγκεκριμένα με την αισθητική και το πάθος της Ηλιάνας πάνω στο όργανό της. Με τον Clyde έπειτα, έχουμε φιλία περίπου δέκα χρόνια, είχαμε μπάντες μαζί και συνεννοούμαστε με κλειστά μάτια. Σιγά σιγά ήρθε και η πολύτιμη βοήθεια των υπολοίπων μουσικών που άλλοτε με «οδηγίες χρήσης», κι άλλοτε με απόλυτη σιωπή και χώρο, έβαλαν το ταλέντο και το μεράκι τους και τους ευγνωμονώ.
MG: Πάμε λίγο πίσω, για πες μας για τους Rebeltes. Ποιοι είσαστε (ή ήσασταν) και πώς θα συνεχιστεί η πορεία τους με τις προσωπικές σου δουλειές;
ΘΣ: Είμαστε ακόμα. Οι Rebeltes για μένα είναι ένα πολύ διαφορετικό κεφάλαιο και ξεχωριστό. Γίναμε, πλέον, ένα σώμα που εργάζεται και δημιουργεί με τον δικό του και συγκεκριμένο τρόπο. Υπάρχει μια ροκ διάθεση, αν θα μπορούσα να το πω έτσι, και στο κομμάτι της πρόβας και των ζωντανών. Πήρε τον δρόμο του και δεν επηρεάζει την προσωπική μου εργασία. Είμαστε μόνο λιγάκι παραπάνω μαραζωμένοι, με τη δεδομένη κατάσταση, γιατί η μπάντα έπαιρνε ανάσες κυρίως από τις ζωντανές εμφανίσεις και συγκεκριμένα από την αλληλεπίδραση με τον κόσμο. Πολλά αγκαλιάσματα!
MG: Όλος ο δίσκος περιέχει τραγούδια στα ελληνικά, αλλά έχεις κυκλοφορήσει και τραγούδια στα αγγλικά. Είναι κάποιο συγκεκριμένο project με το όνομα «Π» που βλέπουμε στο YouTube;
ΘΣ: Τα πρώτα μου ψελλίσματα στο στίχο τα έκανα στα αγγλικά όπως επίσης και οι πρώτες μπάντες. Τα ακούσματα φταίνε νομίζω. Έτσι έχω γράψει πολλά τραγούδια στα αγγλικά, με διαφορετικό ύφος και σε άλλο τοπίο. Το project αυτό έχει μια ενότητα κομματιών και μια δική του πορεία μέσα μου. Πάντως, όσον αφορά τον στίχο, εκφράζομαι και λειτουργώ πιο ελεύθερα στα ελληνικά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν πονάω και τα αγγλόφωνα τραγούδια μου.
MG: Σκέφτηκες να συμπεριλάβεις και αγγλόφωνα τραγούδια σου στον δίσκο; Υπάρχει περίπτωση να κυκλοφορήσεις έναν τέτοιο δίσκο στο μέλλον;
ΘΣ: Τίποτα δεν μπορώ μα πω με σιγουριά, αλλά νομίζω πως δεν θα το έκανα. Ζουν σε διαφορετικούς τόπους μέσα μου. Αν το κάνω θα 'ναι το project που είπαμε προηγουμένως και θα περιλαμβάνει μόνο αγγλόφωνα τραγούδια.
MG: Νωρίτερα μέσα στη χρονιά είχες μελοποιήσει ένα ποίημα του Λαπαθιώτη. Ποια είναι η σχέση σου με την ποίηση; Τι έχεις διαβάσει τελευταία που σου άρεσε και τι νομίζεις επηρέασε τα όσα ακούμε στο δίσκο σου;
ΘΣ: Ναι, αυτή ήταν μια δυνατή στιγμή! Το διάβασα τυχαία στο ίντερνετ, από ένα φίλο που το ανέβασε και με συγκίνησε βαθιά από την πρώτη ανάγνωση. Κατευθείαν έπιασα τη κιθάρα και ήταν σαν να προϋπήρχε μέσα μου το τραγούδισμά του. Πιστεύω πως τα ποιήματα, συχνά, κάνουν ό,τι κι ο έρωτας. Βάζουν το αιώνιο σε μια στιγμή. Τώρα κάποιο συγκεκριμένα δεν ξέρω να σας πω που να με επηρέασε, και μη νομίζετε ότι έχω φάει την ποίηση με το κουτάλι, αλλά υποψιάζομαι ότι κάπου κάπου με επηρεάζει χωρίς να το γνωρίζω, όχι μόνο στη μουσική αλλά και στο πώς θα μιλήσω στον περιπτερά.
MG: Το τραγούδι «Το Θηρίο» κυκλοφόρησε πριν από ενάμιση χρόνο περίπου και ενώ υπάρχει στην playlist στο YouTube, δεν υπάρχει μέσα στο δίσκο στο Bandcamp. Ανήκει στο «Ναι, Οξυγόνο» τελικά; Γιατί δεν δημοσίευσες κάποιο (ακόμα) από τα τραγούδια νωρίτερα μέσα στη χρονιά ως προπομπό του δίσκου;ΘΣ: Τον τίτλο «Ναι, Οξυγόνο», τον δανείστηκα από τα στιχάκια του θηρίου «τα παιδιά σα γελάσουν, οξυγόνο ξανά, θα χυθεί ν' ανασάνεις αέρα». Είναι κομμάτι του, ως μπόνους όμως, να το πω έτσι γιατί είναι ξεχωριστό κατά μια έννοια. Είχε ολοκληρωθεί δύο χρόνια πριν αποκλειστικά από τον Clyde σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο στο κομμάτι της ηχογράφησης και της παραγωγής, που είναι σε άλλα τραγούδια του δίσκου, όπως και ο Ηλίας. Ολόκληρος ο δίσκος όμως ολοκληρώθηκε σε μίξη και μάστερ από τους Τίτο Καριωτάκη και Χρήστο Χαρμπίλα στο Royal Alzheimer Hall στη Θεσσαλονίκη. Έτσι, κατά μία έννοια το «Το Θηρίο» έχει μια αυτονομία, αν και θα ήθελα στο μέλλον να το «πειράξω» κι άλλο και να το ενορχηστρώσω με περισσότερα όργανα.
MG: Με το Bandcamp, το Spotify και τις λοιπές streaming υπηρεσίες πώς τα πας; Για ποιο λόγο δεν έβαλες τον δίσκο στο Spotify; Ως ακροατής, ποιο προτιμάς να χρησιμοποιείς;
ΘΣ: Ο δίσκος έχει ανέβει ήδη στο Bandcamp για όποιον θέλει να στηρίξει το έργο μου και θα ανέβει σύντομα στο Spotify και τις υπόλοιπες streaming υπηρεσίες, απλά στη πορεία αντιμετώπισα προβλήματα με τη πλατφόρμα που το ανέλαβε. Γενικά, δεν έχω κάποια υποστήριξη από δισκογραφική εταιρεία και είναι τελείως προσωπική η εργασία με τη βοήθεια φίλων.
MG: Πώς πέρασες τον πρώτο και απρόσμενο εγκλεισμό και τι διαφορές βλέπεις γενικά και στον εαυτό σου αυτές τις μέρες; Τι σκέφτεσαι πως θα σου λείψει και τι όχι από αυτές τις περιόδους;
ΘΣ: Ο πρώτος εγκλεισμός με βρήκε σε μια παράξενη στιγμή της ζωής μου. Ήταν μόλις είχα μετακομίσει στην Έδεσσα, όπου και βρίσκομαι έως τώρα. Ήταν μια περίοδος που δεν μπορούσα να ερμηνεύσω τα βήματά μου και να πατήσω σταθερά πάνω τους. Αναρωτιόμουν κι εγώ, μέσα σ' όλους πιστεύω, για το τι πρόκειται να συμβεί. Μιλούσα πολύ με φίλους που δεν είχα την ευκαιρία να το κάνω πριν κι αυτό ίσως να μου λείψει περισσότερο μα κι αυτό ακόμα δεν συγκρίνεται με το να 'σαι κοντά και αντικρυστά. Επειδή είμαι άνθρωπος του σπιτιού δεν με πείραξε ιδιαίτερα το να καθίσω μέσα, αλλά νομίζω σε ενοχλεί - θες δεν θες - αυτή η μουντίλα, η θλίψη και η αμηχανία στον αέρα που φτάνει μέχρι τις ακριβές μας ανάσες. Πλέον, έχουμε ψιλιαστεί όλοι νομίζω την κοροϊδία της αποκλειστικής ευθύνης που μας έχουνε φορτώσει, και μαζί φορτωθήκαμε κι ένα βαρίδι ψυχικό και υλικό.
MG: Ποιο τραγούδι σου και ποιο άλλης ή άλλου μουσικού θα αφιέρωνες στα όσα ζούμε το τελευταίο διάστημα;
ΘΣ: Το «Το Θηρίο» νομίζω απ' τα δικά μου, θα' θελα να ξορκίσουμε αυτόν τον ρημάδι τον φόβο. Μετά, από άλλους, το «Όλα Είναι Δρόμος» από Τρύπες, το θεωρώ από τα πιο αισιόδοξα τραγούδια που έχουν γραφτεί.
MG: Είσαι καινούριος στον χώρο, αλλά πώς βλέπεις τη δημόσια καλλιτεχνική ζωή αυτόν τον χρόνο και πώς τον εαυτό σου μέσα σε αυτήν; Διαδικτυακές συναυλίες παρακολούθησες ή θα έδινες αν είχες την ευκαιρία; Τι σκέφτεσαι για τον μερικό αποκλεισμό των μουσικών και άλλων επαγγελματιών του χώρου από τα μέτρα στήριξης;
ΘΣ: Όσο μπορούσα παρακολούθησα, ναι, και ίσως να κάνω κι εγώ αν μου δοθεί η ευκαιρία, απλά είναι δύσκολο εδώ που είμαι σε ό,τι αφορά τα μέσα και τους μουσικούς. Θα 'θελα πολύ να έπαιζα τον δίσκο με τους μουσικούς που τον χτίσαμε και μαζί τον ονειρευτήκαμε αλλά αυτό είναι δύσκολο. Τώρα για τα πρόσωπα της καλλιτεχνικής ζωής, σχεδόν πάντα και ειδικά στη δύσκολη αρχή τους, προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν την αλήθεια τους μέσω της τέχνης. Κάνοντας άλλες δουλειές, όπως και εγώ, άσχετες με το αντικείμενό τους. Ένα παράδειγμα στα τόσα, μια φίλη μου που την θεωρώ εξαιρετική ηθοποιό, δούλευε σε εταιρία τηλεφωνικών πωλήσεων, 9 με 5 και κατευθείαν πήγαινε για πρόβα χωρίς να πληρώνεται και στο τέλος να παίρνει ψίχουλα από τη παράσταση, που άντε να μετρήσεις την καλλιτεχνική της αξία σε λεφτά. Μεταξύ μας ό,τι κάνουμε δηλαδή, τα σωματεία, η στήριξη που σχετίζεται με την κοινοποίηση της εργασίας μας όπως η δική σας, βοηθώντας ο καλλιτεχνικός κόσμος ο ένας τον άλλον με όποιο τρόπο μπορούμε. Ο υπόλοιπος κόσμος, που δεν σχετίζεται επαγγελματικά με την τέχνη, αλλά νοιάζεται και πολλές φορές από το υστέρημά του, ενισχύει αυτή μας την προσπάθεια. Μια υπόγεια και αληθινή αλληλεγγύη δηλαδή για το αυτονόητο, ότι όποιος ασχολείται με την τέχνη όπως ανασαίνει, μοιράζει δύναμη, φέρνει το δάκρυ και το χαμόγελο, μηδενίζει αποστάσεις μέσα και έξω μας και ανάθεμα, αξίζει να μπορεί να πληρώσει το νοίκι και το ρεύμα του!
MG: Οι μέρες μας μόνο για σχέδια και προγράμματα δεν είναι, αλλά έχεις σκεφτεί καθόλου πώς θα δραστηριοποιηθείς μουσικά το προσεχές διάστημα; Νιώθεις πως χρειάζεσαι κάποιο είδος «αγρανάπαυσης»;
ΘΣ: Η «αγρανάπαυση» είναι κατοχυρωμένη από τον Θανάση πλέον! Εφόσον είναι αδύνατον να παρουσιάσω τον δίσκο ζωντανά σε κάποια σκηνή, έχω σκοπό να κάνω κάποια βιντεοκλίπ για τα κομμάτια και σιγά σιγά να μπω στη διαδικασία της ηχογράφησης του δεύτερου δίσκου που είναι έτοιμος όσον αφορά την ενότητα των κομματιών, και περιμένουν μαζί με μένα να ντυθούν.
*Οι φωτογραφίες ειναι του Νώντα Εμμανουήλ από το Photorocking.com.