Ο νέος δίσκος του Ορφέα Περίδη «Ονειροπόλων Μόχθοι» είναι ο ορισμός του κύκλου τραγουδιών, με ενιαία θεματολογία, μιας και μιλάμε για 12 τραγούδια αφιερωμένα στους μήνες του έτους. Ο τραγουδοποιός ξεκίνησε να δουλεύει αυτήν την ιδέα πριν 5 χρόνια, όταν διάβασε ένα αφιέρωμα της εφημερίδας «Καθημερινή», στο οποίο διάφοροι επιστήμονες, λαογράφοι κ.ά., παρουσίαζαν στοιχεία, κυρίως της ελληνικής παράδοσης του 19ου αιώνα, που συνδέονται με τους μήνες.
Αυτή η πηγή έμπνευσης έκανε τη θεματολογία των τραγουδιών αρκετά εξειδικευμένη (χρησιμοποιούνται μάλιστα ατόφιες φράσεις απ’τα κείμενα του αφιερώματος) και την κράτησε μακριά από τα διάφορα «κλισέ» που συνοδεύουν τον κάθε μήνα. Ομολογώ πως χρειάστηκε να ανοίξω εγκυκλοπαίδειες και να περιηγηθώ στο διαδίκτυο για να «ξεκλειδώσω» τα νοήματα των στίχων. Συμβουλή πρώτη, λοιπόν, προς τους ακροατές του δίσκου: μην τον βάλετε σαν soundtrack άλλων σας ασχολιών αν θέλετε να γευτείτε όλους τους χυμούς του...
Διότι, αν και οι στίχοι δοκιμάζουν τα όρια των λαογραφικών μας γνώσεων, ο δίσκος δεν είναι ούτε εκπαιδευτικής, ούτε εγκυκλοπαιδικής υφής, αλλά βρίθει από εικόνες και διαχρονικά νοήματα. Έτσι, μπορεί να πρέπει να ψάξεις για να μάθεις τι ήταν τα «αρχαία Ανθεστήρια» και τι σχέση έχουν με τον Φεβρουάριο, ωστόσο αμέσως θυμάσαι και κάποια δική σου «μεθυσμένη αποκριά». Μπορεί να αναρωτιέσαι αν οι ψαράδες που ανεβαίνουν στη φασολιά τον Απρίλη έχουν καμιά σχέση με το γνωστό μύθο του Τζακ και γιατί τα νερά λευτερώθηκαν με το σκότωμα του δράκου απ’τον Αϊ-Γιώργη, αλλά στην επόμενη στροφή παραδίνεσαι στο «πόσο κρατάει ο έρωτας, όσο ανοιχτό ένα άνθος». Και συνεχίζεις να αναρωτιέσαι, για τη Λάμια την παιδοκλέφτρα, τον αγέλαστο Λάζαρο, τον Τρύφωνα των αμπελιών, τους 40 μάρτυρες, πάντα όμως απολαμβάνοντας ένα ταξίδι μέσα στην ελληνική παράδοση, τη φύση, τα ουράνια, τη γη και τη θάλασσα.
Μουσικά ο Ορφέας Περίδης συνεχίζει για δεύτερο συνεχόμενο album να κοιτά προς τη Δύση, τουλάχιστον ως προς τις φόρμες των περισσότερων τραγουδιών. Έχοντας την ενορχηστρωτική υπογραφή του Γιώτη Κιουρτσόγλου, αλλά και όλους τους Human Touch στον πυρήνα μιας εξαιρετικής μπάντας, έχει καταφέρει να κάνει κάτι το εντυπωσιακό. Χωρίς να αποχωρίζεται το απόλυτα αναγνωρίσιμο συνθετικό του ύφος, ντύνει με καθαρά «δυτικές» μελωδίες και φόρμες (που άλλοτε παραπέμπουν σε Αμερικάνικη folk, άλλοτε σε Μεσαιωνικούς ήχους της Ευρώπης - το τσέμπαλο θα φταίει που μου βγαίνουν τέτοια λόγια!) στίχους γραμμένους κυρίως σε 15σύλλαβο που προσωπικά με έκαναν να πιστέψω ότι είναι κάτι σαν σύγχρονα κάλαντα ή δημοτικά ποιήματα!
Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιους μήνες - τραγούδια, αυτοί θα ήταν σίγουρα ο τόσο ευαίσθητος Φεβρουάριος, με το λιτό συνδυασμό πιάνο - φωνή, ο jazzy Ιανουάριος που σε κάνει να νιώθεις ότι έξω χιονίζει ενώ εσύ ακούς jazz μπροστά στο τζάκι και ο χαρούμενος, «παιδικός» Δεκέμβριος, που θα έπρεπε να μοιραστεί στα σχολεία (και τα σπίτια!) όλης της χώρας. Εξαιρετικός και ο Αύγουστος, ευφυέστατη η μεταφορά ενός κειμένου σε τροπάριο στο Νοέμβριο, ενώ ο Μάιος θα μπορούσε να είναι ένα απ’τα κορυφαία κομμάτια του Περίδη αν δεν θύμιζε τόσο έντονα το Παραμύθι.
Όλη η ευαισθησία, η ευγένεια και η ποιότητα που χαρακτηρίζουν αυτόν τον σπουδαίο τραγουδοποιό βρίσκονται και σε αυτόν τον δίσκο, ίσως πιο έντονα από ποτέ. Με τη βελούδινη φωνή του μας χαρίζει και εδώ μερικές από τις καλύτερες ερμηνείες του, σε έναν δίσκο που μοιάζει με φωτογραφικό album, μοιράζοντας απλόχερα εικόνες, αρώματα, συναισθήματα .
Αυτή η πηγή έμπνευσης έκανε τη θεματολογία των τραγουδιών αρκετά εξειδικευμένη (χρησιμοποιούνται μάλιστα ατόφιες φράσεις απ’τα κείμενα του αφιερώματος) και την κράτησε μακριά από τα διάφορα «κλισέ» που συνοδεύουν τον κάθε μήνα. Ομολογώ πως χρειάστηκε να ανοίξω εγκυκλοπαίδειες και να περιηγηθώ στο διαδίκτυο για να «ξεκλειδώσω» τα νοήματα των στίχων. Συμβουλή πρώτη, λοιπόν, προς τους ακροατές του δίσκου: μην τον βάλετε σαν soundtrack άλλων σας ασχολιών αν θέλετε να γευτείτε όλους τους χυμούς του...
Διότι, αν και οι στίχοι δοκιμάζουν τα όρια των λαογραφικών μας γνώσεων, ο δίσκος δεν είναι ούτε εκπαιδευτικής, ούτε εγκυκλοπαιδικής υφής, αλλά βρίθει από εικόνες και διαχρονικά νοήματα. Έτσι, μπορεί να πρέπει να ψάξεις για να μάθεις τι ήταν τα «αρχαία Ανθεστήρια» και τι σχέση έχουν με τον Φεβρουάριο, ωστόσο αμέσως θυμάσαι και κάποια δική σου «μεθυσμένη αποκριά». Μπορεί να αναρωτιέσαι αν οι ψαράδες που ανεβαίνουν στη φασολιά τον Απρίλη έχουν καμιά σχέση με το γνωστό μύθο του Τζακ και γιατί τα νερά λευτερώθηκαν με το σκότωμα του δράκου απ’τον Αϊ-Γιώργη, αλλά στην επόμενη στροφή παραδίνεσαι στο «πόσο κρατάει ο έρωτας, όσο ανοιχτό ένα άνθος». Και συνεχίζεις να αναρωτιέσαι, για τη Λάμια την παιδοκλέφτρα, τον αγέλαστο Λάζαρο, τον Τρύφωνα των αμπελιών, τους 40 μάρτυρες, πάντα όμως απολαμβάνοντας ένα ταξίδι μέσα στην ελληνική παράδοση, τη φύση, τα ουράνια, τη γη και τη θάλασσα.
Μουσικά ο Ορφέας Περίδης συνεχίζει για δεύτερο συνεχόμενο album να κοιτά προς τη Δύση, τουλάχιστον ως προς τις φόρμες των περισσότερων τραγουδιών. Έχοντας την ενορχηστρωτική υπογραφή του Γιώτη Κιουρτσόγλου, αλλά και όλους τους Human Touch στον πυρήνα μιας εξαιρετικής μπάντας, έχει καταφέρει να κάνει κάτι το εντυπωσιακό. Χωρίς να αποχωρίζεται το απόλυτα αναγνωρίσιμο συνθετικό του ύφος, ντύνει με καθαρά «δυτικές» μελωδίες και φόρμες (που άλλοτε παραπέμπουν σε Αμερικάνικη folk, άλλοτε σε Μεσαιωνικούς ήχους της Ευρώπης - το τσέμπαλο θα φταίει που μου βγαίνουν τέτοια λόγια!) στίχους γραμμένους κυρίως σε 15σύλλαβο που προσωπικά με έκαναν να πιστέψω ότι είναι κάτι σαν σύγχρονα κάλαντα ή δημοτικά ποιήματα!
Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιους μήνες - τραγούδια, αυτοί θα ήταν σίγουρα ο τόσο ευαίσθητος Φεβρουάριος, με το λιτό συνδυασμό πιάνο - φωνή, ο jazzy Ιανουάριος που σε κάνει να νιώθεις ότι έξω χιονίζει ενώ εσύ ακούς jazz μπροστά στο τζάκι και ο χαρούμενος, «παιδικός» Δεκέμβριος, που θα έπρεπε να μοιραστεί στα σχολεία (και τα σπίτια!) όλης της χώρας. Εξαιρετικός και ο Αύγουστος, ευφυέστατη η μεταφορά ενός κειμένου σε τροπάριο στο Νοέμβριο, ενώ ο Μάιος θα μπορούσε να είναι ένα απ’τα κορυφαία κομμάτια του Περίδη αν δεν θύμιζε τόσο έντονα το Παραμύθι.
Όλη η ευαισθησία, η ευγένεια και η ποιότητα που χαρακτηρίζουν αυτόν τον σπουδαίο τραγουδοποιό βρίσκονται και σε αυτόν τον δίσκο, ίσως πιο έντονα από ποτέ. Με τη βελούδινη φωνή του μας χαρίζει και εδώ μερικές από τις καλύτερες ερμηνείες του, σε έναν δίσκο που μοιάζει με φωτογραφικό album, μοιράζοντας απλόχερα εικόνες, αρώματα, συναισθήματα .