Μια βραδιά με τον John Cale στο Ηρώδειο

Ο συμπατριώτης του John Cale, ο Ουαλός Dylan Thomas, έγραψε το 1947: "Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rave at close of day; Rage, rage against the dying of the light". Και πράγματι, ο Cale καίγεται, κραυγάζει, οργίζεται ακόμα. Αυτός ο 81χρονος πλέον άντρας, που εκδιώχθηκε από τους Velvet Underground πριν ακόμα διαλυθούν οι Beatles, δεν έχει πατήσει ποτέ το μονοπάτι που άνοιξε κάποιος άλλος. Έχει κάνει την περιπέτεια τρόπο ζωής και καλλιτεχνικής έκφρασης. Είναι αυτός που δημιουργεί ασταμάτητα νέα μουσική κυριολεκτικά εδώ και 60 χρόνια. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που το δεύτερο τραγούδι στη συναυλία που έδωσε το βράδυ της Δευτέρας, σε ένα κατά το ήμισυ γεμάτο Ηρώδειο, ήταν αυτό το μελοποιημένο ποίημα. Έδωσε με αυτόν τον τρόπο το στίγμα του για όσα θα ακολουθούσαν.

Το ξεκίνημα έγινε με το "JUMBO In Tha Modernworld", ένα αυτόνομο single με έτος κυκλοφορίας το 2006. Αυτό ανέλαβε το ρόλο καλωσορίσματος, δίνοντας στο κοινό το χρόνο να ρίξει μια ματιά σε όσα γίνονταν στην σκηνή. Σε καλή φόρμα και με συνοδεία κιθάρας, μπάσου και ντραμς, ο Cale άρχισε να παίζει τα τραγούδια του υποβοηθούμενος από την Athens Philarmonia, τα μέλη της οποίας είχαν καταλάβει το μεγαλύτερο σχεδόν μέρος της σκηνής. Μια σύμπραξη που ενώ στα πρώτα τραγούδια της συναυλίας έμοιαζε να μην είναι απόλυτα πετυχημένη, κατάφερε να συντονιστεί όσο προχωρούσε η βραδιά και να βοηθήσει στο χτίσιμο μιας ατμόσφαιρας. 

Σειρά εχε το "Ghost Story", ίσως η πιο αξιοσημείωτη σύνθεση μέσα από το ντεμπούτο άλμπουμ του "Vintage Violence", με το "Helen Of Troy", μέσα από το ομότιτλο δίσκο του 1975 να ακολουθεί. Σύνθεση που, όπως ο ίδιος έχει πει, κουβαλάει κάτι από το πνεύμα της Patti Smith, μιας και εκείνη την περίοδο ολοκλήρωνε την παραγωγή στον κλασικό δίσκο της "Horses".

Η δυάδα των "Half Past France" και "Hanky Panky Nohow", μέσα από τον καλύτερο solo δίσκο του Cale ("Paris 1919") ήταν σίγουρα μια από τις δυνατές στιγμές της παράστασης. Στο μεν πρώτο παραμένει ασαφές εάν ο αφηγητής του τραγουδιού είναι ένας κουρασμένος από τη μάχη στρατιώτης του Α' Παγκοσμίου Πολέμου που επιστρέφει από το μέτωπο ή απλά ένας εξαντλημένος μουσικός που περιοδεύει και αναρωτιέται πού ακριβώς βρίσκεται στον χάρτη. Στο δε το δεύτερο κομμάτι έχει κάποιους από τους καλύτερους στίχους που έχει γράψει ("Nothing frightens me more, than religion at my door, I never answer panic knocking, falling down the stairs upon the law"). 

Το "Moonstruck (Nico's Song)" έφερε στο προσκήνιο τον νέο του πολύ καλό δίσκο "Mercy", με το τραγούδι να αποτελεί ένα ιδιότυπο κλείσιμο του ματιού στη Nico, την αξέχαστη μούσα τόσο του ίδιου όσο και του Velvet Underground σύμπαντος, ενώ το έτερο τραγούδι που ακούστηκε μέσα από την τελευταία τoυ δουλειά ήταν το αισθαντικό "Noise Of You", σε έναν δίσκο όπου ο John Cale αναλογίζεται την αγωνία που προκαλεί η άνοδος του λαϊκισμού και της ακροδεξιάς, η πανδημία και η κλιματική κρίση. Η τέχνη ως ερμηνεία της πραγματικότητας ή καλύτερα ως καθρέφτης αυτής.

Αναπόφευκτα θα ακούγαμε και κάτι από τη μυθική μπανάνα, με το "Waiting For The Man" να ηχεί αποφασιστικά (αν και λίγο αμήχανα) ροκ και το "Sunday Morning" να προσομοιάζει ηχητικά ακριβώς σε αυτό που λέει ο τίτλος, ένα νωχελικό Κυριακάτικο πρωινό. Κάπου ανάμεσα παίχτηκε και το "Hedda Gabler", χαρίζοντάς μας την ελεύθερη ερμηνεία του Cale στο ομότιτλο θεατρικό έργο του Ίψεν, με τον καίριο στίχο "She'll go down in history, down in all her misery" να φέρνει στο νου μιαν άλλη αυτοκαταστροφική ξανθιά Γερμανίδα. 

Το κλείσιμο της συναυλίας ήρθε με τη διασκευή στο "Heartbreak Hotel" του Elvis Presley, με «ανατριχιαστικές» κραυγές και σκοτεινά συνθεσάιζερ να αποδομούν πλήρως το κομμάτι, σε μια ολική επανεκτέλεση περισσότερο παρά διασκευή. Με το πέρας του τραγουδιού μάς αποχαιρέτησε εν μέσω χειροκροτήματων αλλά και μαζικών αποχωρήσεων (που ήταν σταθερές σε όλη την διάρκεια της συναυλίας), και εμφανίστηκε ξανά απλά για να μας ευχαριστήσει και να μας συστήσει να «θυμόμαστε αυτό που πρέπει να κάνουμε», ακυρώνοντας έτσι το προγραμματισμένο "Villa Albani", που μπορεί και να παιζόταν στο μεγαλοπρεπές μαύρο πιάνο που παράμεινε αχρησιμοποίητο στο δεξιό κομμάτι της σκηνής.

Με σχεδόν δυο ώρες μουσικής, ιδιαίτερων ερμηνειών, κάπως αμήχανων περασμάτων σε κάποια από τα τραγούδια, μικρές αστοχίες στη σύνδεση όλων των εμπλεκομένων μουσικών και όχι συνειδητής παρουσίας μεγάλου μέρους του κοινού στην συναυλία, η τελική αποτίμηση της βραδιάς μοιάζει να είναι αντανάκλαση του ίδιου του John Cale. Γεμάτη αντιθέσεις, λάμψεις μεγαλείου, μπερδεμένα σήματα και σκόπιμη αποδομηση της μεγάλης ροκ παράδοσης. 

John Cale - Setlist

1. JUMBO in tha Modernworld
2. Do Not Go Gentle Into That Good Night
3. Ghost Story
4. Mercy
5. Helen Of Troy
6. Half Past France
7. Hanky Panky Nohow
8. Moonstruck (Nico's Song)
9. I'm Waiting for the Man (διασκευή The Velvet Undergroun)
10. Hedda Gabler
11. Sunday Morning (διασκευή The Velvet Underground)
12. Ship Of Fools
13. Noise Of You
14. Hatred
15. Barracuda
16. Heartbreak Hotel (διασκευή Elvis Presley)

Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Χάρη Πολονύφη και στο mixgrill.gr.