Τελικά παρά τα ευχολόγια, τις μετρήσεις στη σύγκλιση των πλανητών και τις προσευχές στο βούδα, τον αλλάχ, τον πωστονελένετοθεότωνσαϊεντολόγων και την παναγιά τη νταρντάνα, η ελλαδάρα μας δε θα είναι, για μια ακόμα φορά, μια από τις στάσεις στην ευρωπαϊκή περιοδεία του μεγάλου Bruce Springsteen αυτή την άνοιξη. Προφανώς οι μεγάλοι promoters κοτέψανε γιατί τα ντόλαρς ήτανε πολλά και δεν ξέρανε αν θα τα παίρνανε πίσω. Και κλάααααμα οι Brucistas.
Τα τελευταία χρόνια στο αθάνατο συναυλιακό καλοκαίρι μας ερχότανε πάντα ένα μεγάλο όνομα που στα ντουζένια του δε θα περνούσε ούτε έξω απ’ τα βαλκάνια. Το 2009 οι AC/DC, το 2010 οι Aerosmith, πέρυσι οι Bon Jovi, φέτος οι Red Hot Silly Peppers. Δεν ξέρω ποιο θα είναι το μεγάλο όνομα - απωθημένο για το καλοκαίρι του 2013, αλλά τα πράματα δε δείχνουνε καλά.
Κι όμως, εγώ πιστεύω ότι παρά την κρισάρα, το χούγι είναι χούγι και αν έρθει κάποιος μεγάλος μουσικός θα γίνουνε οικονομίες, θα σπάσουνε κουμπαράδες, θα γίνουνε επιδρομές στις γιαγιάδες και τους παππούδες, όλο και θα βρεθεί το εξηντάρι που απαιτείται. Και ξέρω πολλούς Brucistas, συμπεριλαμβανομένης και της αφεντομουτσουνάρας μου, που δε μασάνε και τρέχουνε στα εξωτερικά και τον βλέπουνε.
Πάντως η αλήθεια είναι ότι πολλοί ελληνάρες έχουνε πρόβλημα με τον Boss. Για παράδειγμα έχω ακούσει από πολλούς να τον αποκαλούνε «αμερικάνο βλάχο». Χμμμ, προφανώς όσοι χαρακτηρίζουνε κάποιον βλάχο σημαίνει ότι είναι ευπατρίδηδες και κατάγονται από τζάκι. Προσωπικά, δεν ξέρω και πολλούς τέτοιους. Και αφού δεν ασχολούνται με βλάχους όπως ο Springsteen, μάλλον θα πηγαίνουνε στο μέγαρο και θα ακούνε άριες παρέα με την κυρία βαρδινογιάννη. Ή η προφορά του Αγγελάκα, ας πούμε, θα τους φαίνεται αριστοκρατική και προϊόν καλλιέργειας.
Το άλλο που έχει κάτσει στο λαιμό πολλών είναι εκείνο το «Βorn in the USA» με την αστερόεσσα στο εξώφυλλο. Παρά το γεγονός ότι το ομότιτλο κομμάτι δεν είναι κάποιο πατριωτικό παραλήρημα αλλά το αντίθετο μάλιστα. Καταλαβαίνω όμως πόσο δύσκολο είναι να ξεπεράσει κάποιος τον αντιαμερικανισμό που τον ταϊζουνε από μικρό παιδί τα κόμματα της αριστεράς και της προόδου και οι φυλλάδες τους. Ειδικά αν δεν έχει δική του βούληση. Αλλά πώς να το κάνουμε ρε μάγκες, το rock ’n’ roll είναι αμερικανικό δημιούργημα. Μην πυροβολείτε τον φίλτατο Βruce επειδή είναι αμερικανός.
Άλλωστε αμερικανοί είναι - και περισσότερο apple pie - και οι Βοn Jovi που τα βγάλανε τα λεφτά τους πέρυσι, χωρίς να έχουνε ούτε το ένα εκατοστό από τις τραγουδάρες του Springsteen. Ίσως βέβαια τη δουλειά να την κάνανε οι ξανθές μπούκλες του John και όχι τόσο η μουσική, oπότε πάω πάσο. Το ίδιο και οι Αerosmith που προς έκπληξη πολλών γεμίσανε το Καραϊσκάκη ενώ δεν τους παίζουνε καθόλου ούτε τα ραδιόφωνα, ούτε τα «ροκ» μπαρ. Ούτε ο Springsteen πολυακούγεται σε δαύτα αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Έπειτα είναι και η βαρβατίλα που βγάζει ο Βruce που κάθεται στο λαιμό μιας γενιάς και βάλε από μετροσέξουαλ αγοράκια και κοριτσάκια που έχουνε γαλουχηθεί από τη βρετανική φλωραρία των James, των Placebo, των Radiohead, των Puressence και ότι άλλη pop τσιχλόφουσκα μεταδίδουνε τα υποτιθέμενα «ροκ» ραδιόφωνα.
Τέλος, η άλλη γκράντε μαλακία που έχω ακούσει γι’ αυτόν είναι ότι είναι «εμπορικός». Εκεί που όλοι οι άλλοι μουσικοί βγάζουνε δίσκους τζάμπα για να τους μοιράζει ο ερυθρός σταυρός στα παιδάκια της Aφρικής αντί τροφίμων, ο Springsteen είναι εμπορικός. ΟΚ, σηκώνω τα χέρια μαζί με την επιστήμη.
Mε όλα αυτά, οι ντόπιοι διοργανωτές - που έτσι κι αλλιώς δε φημίζονται για τα ευγενή ρίσκα τους - μάλλον δεν κάνανε καν κρούση. Είναι κρίμα πάντως να στερείται ο αληθινός έλληνας καβλάντης τις συναυλίες - μαραθώνιους που δίνει ο τιτανοτεράστιος εξαιτίας κάποιων ηλίθιων προκαταλήψεων. Στις 31 Ιουλίου στο Ελσίνκι, την τελευταία βραδιά της ευρωπαϊκής τουρνέ για το «Wrecking Ball», ο άνθρωπος έπαιξε τέσσερις ώρες και έξι λεπτά!!! Αφού είχε παίξει άλλα 40 λεπτά ακουστικά για τα αρρωστάκια που ήμασταν εκεί από νωρίς, μιάμιση ώρα πριν την κανονική εμφάνιση. Έσπασε ακόμη και το δικό του ρεκόρ. Και με τα γκάζια στο τέρμα περικαλώ, αψηφώντας όλους τους φυσικούς νόμους γύρω απ’ τις φωνητικές χορδές και τη σωματική αντοχή. Και οι εβδομήντα χιλιάδες φινλανδοί γύρω μου - μαζί με τους Brucistas που τον ακολουθούνε ακόμα και στην τουαλέτα - είχανε μια από ’κείνες τις εμπειρίες για τις οποίες θα μιλάνε χρόνια.
Long live The Boss!