Με τον ίδιο ακριβώς λανθασμένο τρόπο που κάποιες φορές συγχέουμε τη
γνώση, με την νοητική κατανόηση, μοιάζει να μπερδεύουμε και τη μαγεία, τη "φύση" της μουσικής δηλαδή, με την ακρόαση του ήχου. Δύο εντελώς
διαφορετικά πράγματα... Αν πάμε δηλαδή λίγες δεκαετίες πριν, το "ακούω
μουσική" είχε με έναν τρόπο την έννοια του "εστιάζω εντός μου" όντας παράλληλα ορθάνοιχτος στην ενότητα του όλου.. (θα το βαρύνουμε λίγο
σήμερα, μα υπόσχομαι πολύ χιούμορ σε επόμενα επεισόδια). Όλα αυτά, πάντα
μέσα από μια διαδικασία (λέγε με βυνίλιο) που περισσότερο θύμιζε
τελετουργικό "ιερουργίας", παρά οτιδήποτε άλλο.
Λίγο αργότερα, τα χρώματα, τα εξώφυλλα, η ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ του κάθε άλμπουμ, έπαψαν να υπάρχουν. Η ευκολία του CD, ήταν ταυτόχρονα και το μονοπάτι για να φτάσουμε στο σημερινό αδιέξοδο χάλι... Άμεση πρόσβαση στα πάντα, 1.000.000 τραγούδια το δευτερόλεπτο, μα τίποτα που να θυμίζει στο ελάχιστο μια ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ διαδικασία... Καθρέφτης της εποχής, συμφωνώ. Μόνο που αν τελικά ταξιδεύουμε με την ταχύτητα του φωτός καθημερινά και ασταμάτητα, χωρίς την έννοια του χρόνου-τόπου, τότε μάλλον ακυρώνουμε στην ουσία και την ίδια την προσωπική μας ατομικότητα κάπου στο βάθος... Δε νομίζετε; Επαναλαμβάνω, πως μιλάω για τη μουσική ή με αφορμή, με κέντρο την μουσική αν θέλετε.
Είχα λίγο πριν τα Χριστούγεννα μια συζήτηση με έναν αδελφικό φίλο και συνάδελφο στο ραδιόφωνο. Ετοιμάζαμε και οι δυο την ανασκόπηση, τα σημαντικότερα άλμπουμ κατα τη γνώμη μας για ακόμη μια χρονιά. Ωραία δουλειά ετοιμάζεις του είπα, για να μου απαντήσει "ναι, αλλά χρειάστηκε να ακούσω πολλά άλμπουμ ξέρεις...". Αυτό, το αναφέρω, γιατί ήταν σαν να άκουγα τον εαυτό μου. ΔΕΝ ακούμε πια μουσική σύμφωνοι, ακούμε άλμπουμ, παίρνουμε ερεθίσματα, ενθουσιαζόμαστε ή απογοητευόμαστε, μα κάτι λείπει...
Κι αυτό που τελικά λείπει ειναι ο εαυτός μας... Δεν συμμετέχουμε, απλά λειτουργούμε "παράλληλα", δεν ταυτιζόμαστε, δεν είναι πια η διαδικασία της ακρόασης ενός άλμπουμ ένα διάμεσο ανάμεσα σε μας και σε μια ιδανική "δυνατότητα" αν θέλετε... Είναι απλά μια λειτουργία. Ό,τι πιο πολύτιμο, ο "μύθος", αυτός που γεννά την επιθυμία για μια νεα "κατανόηση", μια υπερβατική δυναμική ίσως, απουσιάζει...
Συζητώντας με έναν άνθρωπο που γνωρίζει τα πράγματα "απο μέσα" όσο ελάχιστοι, τον άκουσα να μου λέει (ΗΤΑΝ στο Woodstock, όπως ήταν και στο πρώτο live των RAMONES) πως "αυτό ειναι το τέλος της μουσικής"... Δεν θα αναφέρω εδώ ονόματα, γιατί ξέρω πως και ο ίδιος δεν θα το ήθελε, θα πω απλά πως ένα άρθρο του με αντίστοιχη θεματολογία, δυο χρόνια πριν, ήταν ίσως ό,τι σημαντικότερο διάβασα στον διεθνή μουσικό τύπο (στο περιοδικό 'WORD' συγκεκριμένα).
Μοιάζει δηλαδή (μιλώντας πάντα για τη μουσική) να έχουμε χρόνο "για τα πάντα", μα ταυτόχρονα για ΤΙΠΟΤΑ συγκεκριμένο... Κι αυτό από μόνο του, μου λέει πως κάτι πολύ βασικό "δεν μένει πια εδώ"... Το αποσπασματικό έχει πάρει τη θέση του ουσιαστικού... Και ουσιαστικό, είναι πάντα ΚΑΤΙ στο οποίο εστιάζουμε με έναν τρόπο. Αυτό ναι, κάπου μας βγάζει... ακόμη και στα ομορφότερα λάθη... μα ακριβώς για αυτά τα "λάθη" μας δεν γυρεύουμε ακόμη τραγούδια με κάποια αξία για ΜΑΣ....;
Όσο κι αν έχουμε δαιμονοποιήσει τελικά τις λάθος επιλογές μας, όσος φόβος κι αν κρατά επίμονα το "φως" μακριά από τα μάτια μας, θέλω να πιστεύω πως τελικά η επιθυμία μας για περισσότερη "ομορφιά", θα μας κάνει να κόψουμε λίγο ταχύτητα... έστω κι αν αυτό μας κοστίσει σε δημόσιες σχέσεις...
Λίγο αργότερα, τα χρώματα, τα εξώφυλλα, η ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ του κάθε άλμπουμ, έπαψαν να υπάρχουν. Η ευκολία του CD, ήταν ταυτόχρονα και το μονοπάτι για να φτάσουμε στο σημερινό αδιέξοδο χάλι... Άμεση πρόσβαση στα πάντα, 1.000.000 τραγούδια το δευτερόλεπτο, μα τίποτα που να θυμίζει στο ελάχιστο μια ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ διαδικασία... Καθρέφτης της εποχής, συμφωνώ. Μόνο που αν τελικά ταξιδεύουμε με την ταχύτητα του φωτός καθημερινά και ασταμάτητα, χωρίς την έννοια του χρόνου-τόπου, τότε μάλλον ακυρώνουμε στην ουσία και την ίδια την προσωπική μας ατομικότητα κάπου στο βάθος... Δε νομίζετε; Επαναλαμβάνω, πως μιλάω για τη μουσική ή με αφορμή, με κέντρο την μουσική αν θέλετε.
Είχα λίγο πριν τα Χριστούγεννα μια συζήτηση με έναν αδελφικό φίλο και συνάδελφο στο ραδιόφωνο. Ετοιμάζαμε και οι δυο την ανασκόπηση, τα σημαντικότερα άλμπουμ κατα τη γνώμη μας για ακόμη μια χρονιά. Ωραία δουλειά ετοιμάζεις του είπα, για να μου απαντήσει "ναι, αλλά χρειάστηκε να ακούσω πολλά άλμπουμ ξέρεις...". Αυτό, το αναφέρω, γιατί ήταν σαν να άκουγα τον εαυτό μου. ΔΕΝ ακούμε πια μουσική σύμφωνοι, ακούμε άλμπουμ, παίρνουμε ερεθίσματα, ενθουσιαζόμαστε ή απογοητευόμαστε, μα κάτι λείπει...
Κι αυτό που τελικά λείπει ειναι ο εαυτός μας... Δεν συμμετέχουμε, απλά λειτουργούμε "παράλληλα", δεν ταυτιζόμαστε, δεν είναι πια η διαδικασία της ακρόασης ενός άλμπουμ ένα διάμεσο ανάμεσα σε μας και σε μια ιδανική "δυνατότητα" αν θέλετε... Είναι απλά μια λειτουργία. Ό,τι πιο πολύτιμο, ο "μύθος", αυτός που γεννά την επιθυμία για μια νεα "κατανόηση", μια υπερβατική δυναμική ίσως, απουσιάζει...
Συζητώντας με έναν άνθρωπο που γνωρίζει τα πράγματα "απο μέσα" όσο ελάχιστοι, τον άκουσα να μου λέει (ΗΤΑΝ στο Woodstock, όπως ήταν και στο πρώτο live των RAMONES) πως "αυτό ειναι το τέλος της μουσικής"... Δεν θα αναφέρω εδώ ονόματα, γιατί ξέρω πως και ο ίδιος δεν θα το ήθελε, θα πω απλά πως ένα άρθρο του με αντίστοιχη θεματολογία, δυο χρόνια πριν, ήταν ίσως ό,τι σημαντικότερο διάβασα στον διεθνή μουσικό τύπο (στο περιοδικό 'WORD' συγκεκριμένα).
Μοιάζει δηλαδή (μιλώντας πάντα για τη μουσική) να έχουμε χρόνο "για τα πάντα", μα ταυτόχρονα για ΤΙΠΟΤΑ συγκεκριμένο... Κι αυτό από μόνο του, μου λέει πως κάτι πολύ βασικό "δεν μένει πια εδώ"... Το αποσπασματικό έχει πάρει τη θέση του ουσιαστικού... Και ουσιαστικό, είναι πάντα ΚΑΤΙ στο οποίο εστιάζουμε με έναν τρόπο. Αυτό ναι, κάπου μας βγάζει... ακόμη και στα ομορφότερα λάθη... μα ακριβώς για αυτά τα "λάθη" μας δεν γυρεύουμε ακόμη τραγούδια με κάποια αξία για ΜΑΣ....;
Όσο κι αν έχουμε δαιμονοποιήσει τελικά τις λάθος επιλογές μας, όσος φόβος κι αν κρατά επίμονα το "φως" μακριά από τα μάτια μας, θέλω να πιστεύω πως τελικά η επιθυμία μας για περισσότερη "ομορφιά", θα μας κάνει να κόψουμε λίγο ταχύτητα... έστω κι αν αυτό μας κοστίσει σε δημόσιες σχέσεις...