"We all could be heroes just for one day…"
Έτσι μας συστήθηκε η συναυλία-αφιέρωμα στον David Bowie λίγες βδομάδες πριν και αυτό ακριβώς συνέβη την Κυριακή 15 Μαΐου στον 1ο όροφο του Gazarte!
Ο εξωγήινος χαμαιλέοντας που άλλαξε μια για πάντα τα δεδομένα της μουσικής και την προσωπικότητά της γενικότερα, μας άφησε για τ’ άστρα και για άλλους πλανήτες πριν από 4 περίπου μήνες προκαλώντας τεράστια αναταραχή στο μουσικόφιλο -και όχι μόνο- κοινό. Μια πλειάδα εξαίρετων Ελλήνων καλλιτεχνών οργάνωσε και παρουσίασε γι’ αυτόν ένα “tribute” με τραγούδια από όλη του τη δισκογραφία, αποδίδοντας έτσι έναν φόρο τιμής στον εκλεκτό Bowie, με τον τίτλο "Heroes". Παράλληλα, η βραδιά αυτή πέρα από τιμητικό και ψυχαγωγικό χαρακτήρα είχε και ανθρωπιστική χροιά, καθώς τα έσοδα της συναυλίας θα διατεθούν για την ενίσχυση των προσφύγων μέσω της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ.
Η σκηνή του Gazarte "άναψε" γύρω στις 22:00 με ένα τραγούδι από τον τελευταίο δίσκο του "Blackstar" το "Lazarus", τραγούδι το οποίο μετά τον θάνατό του χαρακτηρίστηκε ως προφητικό τόσο για τους στίχους όσο και για το βίντεο-κλιπ του. Η συναυλία άνοιξε με τον Γιώργο Μπίλιο - που υπήρξε και πρωτοστάτης του όλου εγχειρήματος – και στη συνέχεια γέμισε με όλους τους καλλιτέχνες που συνεργάστηκαν για το μουσικό αυτό πόνημα. Οι συμμετέχοντες ήταν οι Νεκτάριος Nekk Γεωργιάδης , Tolis Fasois, Gadless, George Gaudy, Θοδωρής Μαυρογιώργης, Θοδωρής Ζευκιλής, Theodore αλλά και η Lou Is που έδινε τη γυναικεία της νότα και παρουσία στο "ανδροκρατούμενο" σκηνικό. Όλοι τους πολύ καλοί ερμηνευτές με φωνή και χαρακτήρα.
Δυο-δυο, τρεις-τρεις ή και μόνοι τους ερμήνευσαν με σεβασμό, μεγάλο ενθουσιασμό και πολλή αγάπη 24 λατρεμένα τραγούδια του David Bowie, φέρνοντάς τα στο δικό τους στυλ. Στο πλάι τους ήταν η εξαιρετική και καλά δουλεμένη μπάντα που αποτελείτο από τους: Αλέξανδρο Λιβιτσάνο (πιάνο/πλήκτρα), Στέλιο Πασχάλη (τύμπανα), Γιώργο Βασιλάτο (κιθάρες), Mάριο-Λαζ Ιωαννίδη (κιθάρες), Θοδωρή Kαπετανάκο (μπάσο) και Sam Marlieri (σαξόφωνο). Η ορεξάτη ομάδα τραγουδιστών και μουσικών, κατάφερε μέσα από την όλη παρουσία της, την πολύ καλή δουλειά που φάνηκε ότι υπήρξε αλλά και την επιλογή των τραγουδιών που έκανε να συνδυάσει και να αποτυπώσει σε μια συναυλία δύο ωρών όλες τις πτυχές της πολυδιάστατης προσωπικότητας του David Bowie.
Ταξιδέψαμε στην μακρόχρονη και γεμάτη ανατροπές, μεταμορφώσεις, πειραματισμούς και μαγεία πορεία του, είδαμε -σαν παιχνίδισμα της φαντασίας- τον Ziggy Stardust κι άλλοτε έναν Λεπτό Λευκό Δούκα να παρελαύνουν στη σκηνή κι ακούσαμε μια μεγάλη γκάμα ύμνων που σημάδεψαν το μουσικό στερέωμα. Μερικοί από αυτοί: "The man who sold the world", "Space Oddity", "Rebel Rebel", "Ashes to ashes", "Wild is the wind", "Life on Mars", "Cat people", "Tonight", "Tuesday's child", "Μoonage daydream" κ.α.
Το κλίμα τόσο στη σκηνή όσο και κάτω από αυτήν (τα δύο ήταν πολύ κοντά το ένα στο άλλο και σχεδόν στο ίδιο επίπεδο) ήταν πολύ θερμό και υπήρχε διάχυτη στο χώρο μια πολύ θετική ενέργεια που μπορούσες άνετα να τη νιώσεις. Συν τοις άλλοις, υπήρχε η χάρη της όρθιας συναυλίας κι έτσι το κοινό όχι μόνο τραγουδούσε αλλά και χόρευε με περίσσια ελευθερία. Ειδικά προς το τέλος του προγράμματος , ο κόσμος ξεσηκώθηκε ακόμη πιο πολύ και κινήθηκε ενθουσιασμένος στους ρυθμούς του "Under Pressure" και του "Let’s Dance" , ενώ έδωσε ρέστα στο τελευταίο τραγούδι που δεν ήταν άλλο από το "Heroes" . Και κάπως έτσι, με το πανηγυρικό αυτό κλείσιμο αλλά και όλη την υπόλοιπη συναυλία ο καθένας μας ένιωσε ήρωας έστω για μια βραδιά.