Αν και έχουν περάσει κάποιες μέρες από τη συναυλία των Rolling Stones, στο Red Bull Ring του Spielberg, εξακολουθώ να έχω μέσα μου τους ήχους και τις εικόνες μιας ανεπανάληπτης βραδιάς και μοναδικής συναυλιακής εμπειρίας. Μιας εμπειρίας, που θα με συνοδεύει για το υπόλοιπο της ζωής μου και που μόνο οι Rolling Stones θα μπορούσαν να προσφέρουν, όχι μόνο σε εμένα, αλλά σε 95.000 κόσμου που συγκεντρώθηκε την 16η Σεπτεμβρίου, στα καταπράσινα και μαγευτικά λειβάδια της μικρής πολίχνης της Αυστρίας.
Αυτοί οι 95.000, έφθασαν από παντού. Είδα λεωφορεία από τη Σλοβακία, την Πολωνία, την Ιταλία και φυσικά από την πανέμορφη και γειτνιάζουσα Σλοβενία, που μία ημέρα μετά, έζησε και αυτή το δικό της παραμύθι, με την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ. Από την πρωτεύουσά της, τη Λουμπλιάνα, ξεκινήσαμε και εμείς το πρωί του Σαββάτου και μετά από περίπου τέσσερις ώρες φθάσαμε στο χώρο του event. Λόγω του ότι τις προηγούμενες ημέρες έβρεχε ακατάπαυστα, το έδαφος είχε καλυφθεί από στρώματα λάσπης που σε δυσκόλευαν πολύ στο να μετακινηθείς. Το γεγονός αυτό ουδόλως επηρέασε το κέφι του κοινού ή την όλη διάθεση. Προσωπικά μιλώντας, την ίδια ακριβώς εμπειρία είχα ζήσει δέκα χρόνια πριν, όταν είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου τους Rolling Stones, στο Slane Castle της Ιρλανδίας. Η ιστορία επομένως επαναλήφθηκε, αλλά όχι σαν φάρσα, αλλά σαν μια κινηματογραφική ταινία που σου αρέσει να την βλέπεις και να την ξαναβλέπεις.
Στις 17.00 περίπου, ανέβηκε στη σκηνή ο John Lee Hooker Jr, κληρονόμος ενός από τα πλέον "βαριά" ονόματα στο χώρο της blues. Για σαράντα λεπτά, έκανε ό,τι μπορούσε προκειμένου να ευχαριστήσει τους 20.000 θεατές που εκείνη την ώρα είχαν συγκεντρωθεί στο χώρο της συναυλίας. Το muddy-blues του Jr σε συνδυασμό με αρκετά gospel στοιχεία, υπήρξε τουλάχιστον ικανοποιητικό και ιδανικός προπομπός για ό,τι θα επακολουθούσε.
Μετά από μια ώρα περίπου, ήρθε η σειρά των Kaleo, που ήταν χωρίς ίχνος υπερβολής, εκπληκτικοί. Οι Ισλανδοί rockers, επέλεξαν να βασίσουν τη set-list τους σε αμιγώς blues-garage-rock τραγούδια και όπως αποδείχθηκε πολύ καλά έκαναν. Δεν ήταν μόνο τα γνωστά τους hit-singles "No Good", και "Hot Blood" που συνεπήραν το κοινό, αλλά το σύνολο των τραγουδιών τους, από το εναρκτήριο "Broken Bones" έως και το "Rock'n'Roller" με το οποίο και έκλεισαν την εμφάνισή τους.
Η αποχώρηση των Ισλανδών, σήμανε την αντίστροφη μέτρηση για την έλευση των Stones. Το video wall (σε τέσσερα ορθογώνια παραλληλόγραμμα) «έπαιζε» με τα χρώματα της θρυλικότερης γλώσσας στην ιστορία της μουσικής, μετατρέποντας το πλαίσιό της ενίοτε σε κίτρινο και άλλοτε σε κυανό. Στις 20.40 ακριβώς, ήρθε επιτέλους η ώρα που όλοι περιμέναμε.
Η αρχή έγινε με το "Sympathy For The Devil", με το θαύμα της φύσης, Mick Jagger να μας συστήνεται, φορώντας το κλασσικό παλτό που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τον εν λόγω ύμνο. Σταδιακά εμφανίστηκαν και οι υπόλοιποι, με τον Keith Richards να ανάβει το πρώτο τσιγάρο της ημέρας. Ο ήχος ήταν εκπληκτικού επιπέδου και η όλη ατμόσφαιρα παρέπεμπε σε μια ατελείωτη γιορτή, με τον ουρανό να βάφεται πορφυρός από τις αναρίθμητες φλόγες που ξεπηδούσαν από τις γιγαντοοθόνες. Συνέχισαν με το "It's Only Rock'n'Roll", με κάποια προβληματάκια είναι η αλήθεια ως προς τον συντονισμό, γεγονός που ουδόλως μείωσε τα θετικότατα vibes του όλου event.
Με το "Tumbling Dice" που ακολούθησε, μεταβήκαμε στις ένδοξες εποχές των mid-seventies, ενώ με τα "Just Your Fool" και "Ride 'Em On Down", επιστρέψαμε στην πλέον πρόσφατη κυκλοφορία τους "Blue And Lonesome". Και τα τρία κομμάτια, εκτελέστηκαν άψογα.
Εκεί που η συγκίνηση χτύπησε κόκκινο, ήταν στο "Under My Thumb", που συγκαταλέγεται στα θρυλικότερα κομμάτια των Stones της δεκαετίας των sixties. Ποσώς με ενδιαφέρει εάν το εισαγωγικό ριφάκι δεν παίχθηκε όπως θα έπρεπε. 50 και πλέον χρόνια συνεχούς παρουσίας, καθρεφτίστηκαν μέσα από το τραγούδι αυτό, γεγονός μοναδικό στην ιστορία της rock. Συνέχισαν με το ψυχεδελικό "She's A Rainbow", κομμάτι που επιλέχθηκε από το κοινό, μέσα από το επίσημο site του συγκροτήματος. Ο ένας και μοναδικός Ronnie Wood «έβγαλε» την περισσότερη δουλειά στην κιθάρα, με τον μεγάλο απόντα Brian Jones να επιστρέφει στις μνήμες όλων μας, επειδή χωρίς τον Brian, ίσως και να μην υπήρχαν οι Rolling Stones. Αυτός ήταν που πλούτισε το αρχικό όνειρο και οι υπόλοιποι συνέχισαν και συνεχίζουν να το ομορφαίνουν, έως και τις ημέρες μας.
Στο "You Can't Always Get What You Want", έδωσαν ρέστα, αποδεικνύοντας τους λόγους για τους οποίους εξακολουθούν και βρίσκονται στο σανίδι. Τα backing vocals, δημιούργησαν την αρμόζουσα χορωδιακή ατμόσφαιρα, ενώ ο Mick Jagger «έπαιζε» με τους τόνους της φωνής του, όπως στα χρόνια του "Let It Bleed". Στο "Paint It Black", παρουσιάστηκαν κάποια προβλήματα συντονισμού, με τον Charlie Watts να «μένει» λίγο πίσω στα drums, αλλά ο Mick ήταν πάλι εκεί για να «κρύψει» τις όποιες αστοχίες.
Ακολούθησε το περισσότερο funky "Miss You", με τις μπασογραμμές του Darryl Jones να κυριαρχούν. Στη συνέχεια ανέλαβε τα lead vocals ο Keith Richards, κάτι που συμβαίνει πάντα στις συναυλίες των Stones. Τραγούδησε τα "Happy" και "Slipping Away", με τη χροιά της φωνής του να μυρίζει alcohol and cigarettes.
Στο "Midnight Rambler" έδωσαν κιθαριστικό και φωνητικό ρεσιτάλ και στο "Honky Tonk Women", απέδειξαν για χιλιοστή φορά στην καριέρα τους, γιατί είναι η μοναδική μπάντα που συνδυάζει τόσο αρμονικά, τη blues, τη rock και την country.
Συνέχισαν με το καταιγιστικό "Street Fighting Man", αποδεικνύοντας και στους πλέον δύσπιστους, πόσο μπροστά ήταν από την εποχή τους. Με το "Start Me Up" μεταφερθήκαμε στις περισσότερο rock-dance περιόδους των eighties, για να επιστρέψουμε στις classic-Stones εποχές, με τo "Brown Sugar", ένα από τα πλέον εμβληματικά κομμάτια του αιώνιου μουσικού παραμυθιού, που ονομάζεται Rolling Stones. Λίγο τα χάλασε κιθαριστικά ο Keith, αλλά ο έτερος Glimmer Twin ήταν πάλι εκεί, για να μας κάνει να ξεχάσουμε τις όποιες τεχνικές αστοχίες, κινούμενος και τραγουδώντας σαν αιώνιος έφηβος. Οι τίτλοι τέλους του κύριου μέρους, γράφτηκαν με το "Satisfaction", εν μέσω μαζικού παροξυσμού.
Η μπάντα αποσύρθηκε προσωρινά για να επιστρέψει μετά από πέντε λεπτά για το απαραίτητο encore, με το "Gimme Shelter". Εκεί φάνηκε η απουσία της Lisa Fischer, αφού ναι μεν η τωρινή αντικαταστάτριά της είναι καλή, όμως το status της Lisa δεν το αγγίζει επ' ουδενί. Ο επίλογος γράφτηκε με το κορυφαίο κομμάτι της ιστορίας των Stones, το "Jumpin' Jack Flash". Πολλά λόγια δεν χρειάζονται. Εν έτει 2017, είδα τους Rolling Stones να παίζουν το J.J.F, με το ίδιο πάθος και την ίδια ορμή, που είχαν και στα sixties.
Όταν τα φώτα άναψαν μετά από 130 λεπτά και ένα ακόμα show της "No Filter Tour" είχε τελειώσει, αναλογιζόμουν εάν είναι αυτή η τελευταία φορά που τους έβλεπα. Επειδή γενικώς στη ζωή μου δεν μπορώ να συμβιβαστώ με ιδέες περί τέλους, θεωρώ ότι το Συμπόσιο του Ζητιάνου, δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ. Ποτέ όμως.
Αυτοί οι 95.000, έφθασαν από παντού. Είδα λεωφορεία από τη Σλοβακία, την Πολωνία, την Ιταλία και φυσικά από την πανέμορφη και γειτνιάζουσα Σλοβενία, που μία ημέρα μετά, έζησε και αυτή το δικό της παραμύθι, με την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ. Από την πρωτεύουσά της, τη Λουμπλιάνα, ξεκινήσαμε και εμείς το πρωί του Σαββάτου και μετά από περίπου τέσσερις ώρες φθάσαμε στο χώρο του event. Λόγω του ότι τις προηγούμενες ημέρες έβρεχε ακατάπαυστα, το έδαφος είχε καλυφθεί από στρώματα λάσπης που σε δυσκόλευαν πολύ στο να μετακινηθείς. Το γεγονός αυτό ουδόλως επηρέασε το κέφι του κοινού ή την όλη διάθεση. Προσωπικά μιλώντας, την ίδια ακριβώς εμπειρία είχα ζήσει δέκα χρόνια πριν, όταν είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου τους Rolling Stones, στο Slane Castle της Ιρλανδίας. Η ιστορία επομένως επαναλήφθηκε, αλλά όχι σαν φάρσα, αλλά σαν μια κινηματογραφική ταινία που σου αρέσει να την βλέπεις και να την ξαναβλέπεις.
Στις 17.00 περίπου, ανέβηκε στη σκηνή ο John Lee Hooker Jr, κληρονόμος ενός από τα πλέον "βαριά" ονόματα στο χώρο της blues. Για σαράντα λεπτά, έκανε ό,τι μπορούσε προκειμένου να ευχαριστήσει τους 20.000 θεατές που εκείνη την ώρα είχαν συγκεντρωθεί στο χώρο της συναυλίας. Το muddy-blues του Jr σε συνδυασμό με αρκετά gospel στοιχεία, υπήρξε τουλάχιστον ικανοποιητικό και ιδανικός προπομπός για ό,τι θα επακολουθούσε.
Μετά από μια ώρα περίπου, ήρθε η σειρά των Kaleo, που ήταν χωρίς ίχνος υπερβολής, εκπληκτικοί. Οι Ισλανδοί rockers, επέλεξαν να βασίσουν τη set-list τους σε αμιγώς blues-garage-rock τραγούδια και όπως αποδείχθηκε πολύ καλά έκαναν. Δεν ήταν μόνο τα γνωστά τους hit-singles "No Good", και "Hot Blood" που συνεπήραν το κοινό, αλλά το σύνολο των τραγουδιών τους, από το εναρκτήριο "Broken Bones" έως και το "Rock'n'Roller" με το οποίο και έκλεισαν την εμφάνισή τους.
Η αποχώρηση των Ισλανδών, σήμανε την αντίστροφη μέτρηση για την έλευση των Stones. Το video wall (σε τέσσερα ορθογώνια παραλληλόγραμμα) «έπαιζε» με τα χρώματα της θρυλικότερης γλώσσας στην ιστορία της μουσικής, μετατρέποντας το πλαίσιό της ενίοτε σε κίτρινο και άλλοτε σε κυανό. Στις 20.40 ακριβώς, ήρθε επιτέλους η ώρα που όλοι περιμέναμε.
Η αρχή έγινε με το "Sympathy For The Devil", με το θαύμα της φύσης, Mick Jagger να μας συστήνεται, φορώντας το κλασσικό παλτό που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τον εν λόγω ύμνο. Σταδιακά εμφανίστηκαν και οι υπόλοιποι, με τον Keith Richards να ανάβει το πρώτο τσιγάρο της ημέρας. Ο ήχος ήταν εκπληκτικού επιπέδου και η όλη ατμόσφαιρα παρέπεμπε σε μια ατελείωτη γιορτή, με τον ουρανό να βάφεται πορφυρός από τις αναρίθμητες φλόγες που ξεπηδούσαν από τις γιγαντοοθόνες. Συνέχισαν με το "It's Only Rock'n'Roll", με κάποια προβληματάκια είναι η αλήθεια ως προς τον συντονισμό, γεγονός που ουδόλως μείωσε τα θετικότατα vibes του όλου event.
Με το "Tumbling Dice" που ακολούθησε, μεταβήκαμε στις ένδοξες εποχές των mid-seventies, ενώ με τα "Just Your Fool" και "Ride 'Em On Down", επιστρέψαμε στην πλέον πρόσφατη κυκλοφορία τους "Blue And Lonesome". Και τα τρία κομμάτια, εκτελέστηκαν άψογα.
Εκεί που η συγκίνηση χτύπησε κόκκινο, ήταν στο "Under My Thumb", που συγκαταλέγεται στα θρυλικότερα κομμάτια των Stones της δεκαετίας των sixties. Ποσώς με ενδιαφέρει εάν το εισαγωγικό ριφάκι δεν παίχθηκε όπως θα έπρεπε. 50 και πλέον χρόνια συνεχούς παρουσίας, καθρεφτίστηκαν μέσα από το τραγούδι αυτό, γεγονός μοναδικό στην ιστορία της rock. Συνέχισαν με το ψυχεδελικό "She's A Rainbow", κομμάτι που επιλέχθηκε από το κοινό, μέσα από το επίσημο site του συγκροτήματος. Ο ένας και μοναδικός Ronnie Wood «έβγαλε» την περισσότερη δουλειά στην κιθάρα, με τον μεγάλο απόντα Brian Jones να επιστρέφει στις μνήμες όλων μας, επειδή χωρίς τον Brian, ίσως και να μην υπήρχαν οι Rolling Stones. Αυτός ήταν που πλούτισε το αρχικό όνειρο και οι υπόλοιποι συνέχισαν και συνεχίζουν να το ομορφαίνουν, έως και τις ημέρες μας.
Στο "You Can't Always Get What You Want", έδωσαν ρέστα, αποδεικνύοντας τους λόγους για τους οποίους εξακολουθούν και βρίσκονται στο σανίδι. Τα backing vocals, δημιούργησαν την αρμόζουσα χορωδιακή ατμόσφαιρα, ενώ ο Mick Jagger «έπαιζε» με τους τόνους της φωνής του, όπως στα χρόνια του "Let It Bleed". Στο "Paint It Black", παρουσιάστηκαν κάποια προβλήματα συντονισμού, με τον Charlie Watts να «μένει» λίγο πίσω στα drums, αλλά ο Mick ήταν πάλι εκεί για να «κρύψει» τις όποιες αστοχίες.
Ακολούθησε το περισσότερο funky "Miss You", με τις μπασογραμμές του Darryl Jones να κυριαρχούν. Στη συνέχεια ανέλαβε τα lead vocals ο Keith Richards, κάτι που συμβαίνει πάντα στις συναυλίες των Stones. Τραγούδησε τα "Happy" και "Slipping Away", με τη χροιά της φωνής του να μυρίζει alcohol and cigarettes.
Στο "Midnight Rambler" έδωσαν κιθαριστικό και φωνητικό ρεσιτάλ και στο "Honky Tonk Women", απέδειξαν για χιλιοστή φορά στην καριέρα τους, γιατί είναι η μοναδική μπάντα που συνδυάζει τόσο αρμονικά, τη blues, τη rock και την country.
Συνέχισαν με το καταιγιστικό "Street Fighting Man", αποδεικνύοντας και στους πλέον δύσπιστους, πόσο μπροστά ήταν από την εποχή τους. Με το "Start Me Up" μεταφερθήκαμε στις περισσότερο rock-dance περιόδους των eighties, για να επιστρέψουμε στις classic-Stones εποχές, με τo "Brown Sugar", ένα από τα πλέον εμβληματικά κομμάτια του αιώνιου μουσικού παραμυθιού, που ονομάζεται Rolling Stones. Λίγο τα χάλασε κιθαριστικά ο Keith, αλλά ο έτερος Glimmer Twin ήταν πάλι εκεί, για να μας κάνει να ξεχάσουμε τις όποιες τεχνικές αστοχίες, κινούμενος και τραγουδώντας σαν αιώνιος έφηβος. Οι τίτλοι τέλους του κύριου μέρους, γράφτηκαν με το "Satisfaction", εν μέσω μαζικού παροξυσμού.
Η μπάντα αποσύρθηκε προσωρινά για να επιστρέψει μετά από πέντε λεπτά για το απαραίτητο encore, με το "Gimme Shelter". Εκεί φάνηκε η απουσία της Lisa Fischer, αφού ναι μεν η τωρινή αντικαταστάτριά της είναι καλή, όμως το status της Lisa δεν το αγγίζει επ' ουδενί. Ο επίλογος γράφτηκε με το κορυφαίο κομμάτι της ιστορίας των Stones, το "Jumpin' Jack Flash". Πολλά λόγια δεν χρειάζονται. Εν έτει 2017, είδα τους Rolling Stones να παίζουν το J.J.F, με το ίδιο πάθος και την ίδια ορμή, που είχαν και στα sixties.
Όταν τα φώτα άναψαν μετά από 130 λεπτά και ένα ακόμα show της "No Filter Tour" είχε τελειώσει, αναλογιζόμουν εάν είναι αυτή η τελευταία φορά που τους έβλεπα. Επειδή γενικώς στη ζωή μου δεν μπορώ να συμβιβαστώ με ιδέες περί τέλους, θεωρώ ότι το Συμπόσιο του Ζητιάνου, δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ. Ποτέ όμως.