Οι πολυαναμενόμενες εμφανίσεις του Bruce Springsteen στο Walter Kerr Theatre του Broadway, επιτέλους ξεκίνησαν, ήδη από την Τετάρτη που μας πέρασε. Έως και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχουν δοθεί δύο παραστάσεις. Οι εμφανίσεις του Bruce, με βάση το αρχικό πρόγραμμα, θα συνεχιστούν έως και τις 3 Φεβρουαρίου του επόμενου έτους.
Για το σύνολο των εμφανίσεων έχει ήδη σημειωθεί sold-out με συνοπτικές διαδικασίες, ενώ δεν έλειψαν και τα παράπονα από τη fanbase του Αφεντικού, για τον τρόπο διάθεσης των εισιτηρίων και κυρίως για το ρόλο των μεταπωλητικών εταιριών, που διέθεσαν ένα πολύ μεγάλο αριθμό εισιτηρίων σε εξωφρενικές τιμές.
Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο καλλιτέχνης, τα συγκεκριμένα show είναι απολύτως προσωπικά. Επομένως δεν εμφανίζεται η E-Street Band, αλλά αποκλειστικά ο Bruce συνοδεία κιθάρας και πιάνου. Και αυτός ο «προσωπικός» χαρακτήρας αποτυπώνεται και στην επιλογή των κομματιών.
Και στις δύο πρώτες εμφανίσεις έπαιξε 15 τραγούδια, για περίπου δύο ώρες. Από την επιλογή των τραγουδιών, προκύπτουν κάποιες πρώτες σκέψεις ή εκτιμήσεις αν προτιμάτε, που αφορούν την ανάγκη του δημιουργού να εκφραστεί προς το κοινό, χρησιμοποιώντας ένα περισσότερο εσωτερικό αλλά επ' ουδενί εσωστρεφή τόνο.
Ξεκινάει με το "Growin' Up". Δεν θα μπορούσε να έχει επιλέξει καταλληλότερο κομμάτι. 34 ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη επίσημη κυκλοφορία του και είναι ακόμα σε θέση να περιγράφει τους «κανόνες» της προσωπικής του ενηλικίωσης, με την ίδια αποφασιστικότητα αλλά και σιγουριά. Με το επόμενο "My Hometown" που αναφέρεται σε μνήμες και εικόνες των δύσκολων διαδικασιών ενηλικίωσης, εστιάζει ταυτόχρονα και στην εικόνα του πατέρα του, την οποία κατά καιρούς έχει περιγράψει με γκρίζα χρώματα. Η ίδια ακριβώς εικόνα, με περισσότερο συμβολικό τρόπο, δίνεται στο "My Father's House".
Με το "Wish" το κλίμα αλλάζει άρδην. Η στοργική φιγούρα της μητέρας του, είναι αυτή που ανέκαθεν τον εφοδίαζε με την απαραίτητη εμπιστοσύνη προκειμένου να εκπληρώσει τα όνειρά του. Και αυτήν ακριβώς τη φιγούρα, τιμά μετά από τόσα χρόνια, στεκόμενος στο κέντρο της θεατρικής σκηνής του Broadway.
Το "Thunder Road" δεν θα μπορούσε να λείπει. Είναι το τραγούδι που εξέφρασε όσο κανένα άλλο την εξέγερση του έρωτα. Και ο Bruce ήταν, είναι και θα είναι, ο αιώνιος ποιητής της εξέγερσης και του έρωτα. Και επίσης, ο αναζητητής ενός καλύτερου μέλλοντος που σίγουρα δεν υπάρχει στην Αμερική του Trump. "Promised Land" επομένως, αλλά και "Born In The USA". Οι δημοκρατικές του πεποιθήσεις είναι πασίδηλες και αυτές θέλει να κοινωνήσει στο κοινό του Walter Kerr.
Όσο σπουδαίος και αν είναι ως solo καλλιτέχνης, χρωστά πολλά στην E-Street Band. Και αυτή ακριβώς την οφειλή, αναγνωρίζει και ο ίδιος, εξ ου και η επιλογή του "Tenth Avenue Freeze-Out". Εξίσου πολλά, αν όχι περισσότερα, χρωστά και στη σύζυγό του. Η Patti Scialfa εμφανίζεται στο πλευρό του και ερμηνεύουν μαζί τα "Tougher Than The Rest" και "Brilliant Disguise".
Με το "The Ghost Of Tom Joad", δηλώνει αυτό που ουκ ολίγες φορές έχει δηλώσει μετά την εκλογή Trump: την πολιτική ανυπακοή, αλλά και τη διαρκή αντίσταση μέχρι οι αλυσίδες να σπάσουν. Τόσο οι αλυσίδες της εργατικής τάξης, όσο και των θρησκευτικών και πολιτικών μειονοτήτων.
Το "Long Walk Home" είναι το κομμάτι της ελπίδας και της λύτρωσης. "Everybody has a reason to begin again". Περισσότερο σαφής δεν θα μπορούσε να είναι.
Στο ευρύτερο κοινό έγινε γνωστός με το "Dancing In The Dark". Προφανής επομένως ο λόγος της επιλογής του. Η παράσταση τελειώνει με τα "Land Of Hope And Dreams" και "Born To Run". Και τα δύο, έχουν το ίδιο θέμα: την ελευθερία. Και είναι αυτή ακριβώς η ελευθερία, που ωθεί τον εξηνταοκτάχρονο πλέον, Bruce Springsteen, να στέκεται στο κέντρο μιας μικρής θεατρικής σκηνής του Broadway και να τραγουδά "Who we are, what will do and what we won't".
Υ.Γ.: Η πρώτη βραδιά αφιερώθηκε στον Tom Petty.
Για το σύνολο των εμφανίσεων έχει ήδη σημειωθεί sold-out με συνοπτικές διαδικασίες, ενώ δεν έλειψαν και τα παράπονα από τη fanbase του Αφεντικού, για τον τρόπο διάθεσης των εισιτηρίων και κυρίως για το ρόλο των μεταπωλητικών εταιριών, που διέθεσαν ένα πολύ μεγάλο αριθμό εισιτηρίων σε εξωφρενικές τιμές.
Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο καλλιτέχνης, τα συγκεκριμένα show είναι απολύτως προσωπικά. Επομένως δεν εμφανίζεται η E-Street Band, αλλά αποκλειστικά ο Bruce συνοδεία κιθάρας και πιάνου. Και αυτός ο «προσωπικός» χαρακτήρας αποτυπώνεται και στην επιλογή των κομματιών.
Και στις δύο πρώτες εμφανίσεις έπαιξε 15 τραγούδια, για περίπου δύο ώρες. Από την επιλογή των τραγουδιών, προκύπτουν κάποιες πρώτες σκέψεις ή εκτιμήσεις αν προτιμάτε, που αφορούν την ανάγκη του δημιουργού να εκφραστεί προς το κοινό, χρησιμοποιώντας ένα περισσότερο εσωτερικό αλλά επ' ουδενί εσωστρεφή τόνο.
Ξεκινάει με το "Growin' Up". Δεν θα μπορούσε να έχει επιλέξει καταλληλότερο κομμάτι. 34 ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη επίσημη κυκλοφορία του και είναι ακόμα σε θέση να περιγράφει τους «κανόνες» της προσωπικής του ενηλικίωσης, με την ίδια αποφασιστικότητα αλλά και σιγουριά. Με το επόμενο "My Hometown" που αναφέρεται σε μνήμες και εικόνες των δύσκολων διαδικασιών ενηλικίωσης, εστιάζει ταυτόχρονα και στην εικόνα του πατέρα του, την οποία κατά καιρούς έχει περιγράψει με γκρίζα χρώματα. Η ίδια ακριβώς εικόνα, με περισσότερο συμβολικό τρόπο, δίνεται στο "My Father's House".
Με το "Wish" το κλίμα αλλάζει άρδην. Η στοργική φιγούρα της μητέρας του, είναι αυτή που ανέκαθεν τον εφοδίαζε με την απαραίτητη εμπιστοσύνη προκειμένου να εκπληρώσει τα όνειρά του. Και αυτήν ακριβώς τη φιγούρα, τιμά μετά από τόσα χρόνια, στεκόμενος στο κέντρο της θεατρικής σκηνής του Broadway.
Το "Thunder Road" δεν θα μπορούσε να λείπει. Είναι το τραγούδι που εξέφρασε όσο κανένα άλλο την εξέγερση του έρωτα. Και ο Bruce ήταν, είναι και θα είναι, ο αιώνιος ποιητής της εξέγερσης και του έρωτα. Και επίσης, ο αναζητητής ενός καλύτερου μέλλοντος που σίγουρα δεν υπάρχει στην Αμερική του Trump. "Promised Land" επομένως, αλλά και "Born In The USA". Οι δημοκρατικές του πεποιθήσεις είναι πασίδηλες και αυτές θέλει να κοινωνήσει στο κοινό του Walter Kerr.
Όσο σπουδαίος και αν είναι ως solo καλλιτέχνης, χρωστά πολλά στην E-Street Band. Και αυτή ακριβώς την οφειλή, αναγνωρίζει και ο ίδιος, εξ ου και η επιλογή του "Tenth Avenue Freeze-Out". Εξίσου πολλά, αν όχι περισσότερα, χρωστά και στη σύζυγό του. Η Patti Scialfa εμφανίζεται στο πλευρό του και ερμηνεύουν μαζί τα "Tougher Than The Rest" και "Brilliant Disguise".
Με το "The Ghost Of Tom Joad", δηλώνει αυτό που ουκ ολίγες φορές έχει δηλώσει μετά την εκλογή Trump: την πολιτική ανυπακοή, αλλά και τη διαρκή αντίσταση μέχρι οι αλυσίδες να σπάσουν. Τόσο οι αλυσίδες της εργατικής τάξης, όσο και των θρησκευτικών και πολιτικών μειονοτήτων.
Το "Long Walk Home" είναι το κομμάτι της ελπίδας και της λύτρωσης. "Everybody has a reason to begin again". Περισσότερο σαφής δεν θα μπορούσε να είναι.
Στο ευρύτερο κοινό έγινε γνωστός με το "Dancing In The Dark". Προφανής επομένως ο λόγος της επιλογής του. Η παράσταση τελειώνει με τα "Land Of Hope And Dreams" και "Born To Run". Και τα δύο, έχουν το ίδιο θέμα: την ελευθερία. Και είναι αυτή ακριβώς η ελευθερία, που ωθεί τον εξηνταοκτάχρονο πλέον, Bruce Springsteen, να στέκεται στο κέντρο μιας μικρής θεατρικής σκηνής του Broadway και να τραγουδά "Who we are, what will do and what we won't".
Υ.Γ.: Η πρώτη βραδιά αφιερώθηκε στον Tom Petty.