Κατά μία έννοια, οι Tindersticks ήταν πάντα στην ηλικία που είναι τώρα. Ενώ οι συνάδελφοί τους τραγούδαγαν για τα "Country Houses" τους (Blur) ή κάθονταν περήφανοι στα "Wonderwalls" τους (Oasis), ο Stuart Staples και οι μουσικοί του σύντροφοι περιέγραφαν γλαφυρά τις δοκιμασίες των συναυλιακών tour ("Ballad Of Tindersticks"), τον τραγικό νεαρό θάνατο μιας αδερφής ("My Sister"), τα κακοφωτισμένα μπαρ κάποιου ξενοδοχείου ("Whiskey & Water"), κουρασμένοι από τον κόσμο στην τρυφερή ηλικία των... 25 ετών.
Το συγκρότημα εξακολουθεί να είναι μια ακμάζουσα δημιουργική δύναμη, σχεδιάζοντας μια ολοένα και πιο προσωπική πορεία μακριά από το mainstream, στο οποίο δεν ήταν ποτέ μέρος, έτσι και αλλιώς. Αναμενόμενα λοιπόν η εμφάνιση των Tindersticks στην σκηνή του Christmas Theatre το βράδυ του Σαββάτου αποτύπωσε αυτή τη συνθήκη: της καθολικής επικράτησης της δεύτερης φάσης της μπάντας, με κανένα από τα τραγούδια των πέντε πρώτων δίσκων (1994-2002).
O frontman Stuart Staples, στα 58 του πλέον, με το ταλαιπωρημένο καπέλο του και το τσαλακωμένο κοστούμι του αποπνέει μια χλιδάτη, ταλαιπωρημένη εμφάνιση, με μια βαρύτονη φωνή που μπορεί να παρομοιαστεί μόνο με το βαθύ σπαραγμό του Bryan Ferry και του Tom Waits. Από την αρχική σύνθεση έχουν απομείνει ο κιθαρίστας Neil Fraser και ο κημπορντίστας Dave Boulter, με τον Αμερικανό ντράμερ Earl Harvin και τον μπασίστα Dan McKinna να συμπληρώνουν το σχήμα τα τελευταία χρόνια.
Από το ευαίσθητο χτύπημα των τυμπάνων του Harvin μέχρι τον κομψό οργανικό ήχο δεκαετίας του '60 που ανέδιδε ο Boulter από τα πλήκτρα και από τη λαμπερή κιθάρα του Fraser μέχρι τα αισθαντικά φωνητικά του Staples, ο ήχος ήταν γεμάτος και έδινε την εντύπωση πως θα μπορούσε να ντύσει κάποια ταινία.
Έχοντας μόλις κυκλοφορήσει τον καινούργιο, πολύ καλό δίσκο "Soft Tissue", το setlist της εμφάνισης τους περιλάμβανε τα έξι από τα οκτώ τραγούδια του δίσκου, με τα "New World", "Turned My Back" (με τον Dan McKinna στα δεύτερα φωνητικά), "Don't Walk, Run" και "Always A Stranger" να ξεχωρίζουν. Το "Falling The Light", χτισμένο γύρω από ένα όμορφο solo κιθάρας, με τους στίχους να μιλάνε για την ομορφιά του νότιου Λονδίνου, το "Nancy", με την μάταιη επίκληση για συγχώρεση και το "The Secret Of Breathing" να μας μοιράζει όντως ένα τέτοιο μυστικό. Η αγάπη του Staples για την soul μουσική είναι πλέον ολοφάνερη στα καινούργια τραγούδια, επηρεασμένος, όπως δήλωσε σε συνεντεύξεις του, από τα τραγούδια Northern Soul που άκουγε η μεγαλύτερη αδερφή του μεγαλώνοντας.
Το "The Bough Bends", από το "Distractions", το πειραματικό άλμπουμ με διασκευές τους, αποτέλεσε και το highlight της εμφάνισης τους. Ένα μεγάλο σε διάρκεια κομμάτι με ρέουσα ανοιχτή φόρμα και χαλαρή αφήγηση, γεμάτο από τους ήχους μιας καταιγίδας, που μοιάζει να αστράφτει από το τραγούδι των πουλιών, που του δίνουν μια γλυκύτητα και χάρη. Στοιχεία που έχει και το "Willow", σύνθεση για την ομότιτλη ταινία της Claires Denis, η οποία συνεργάζεται χρόνια με τους Τindertsticks για τη μουσική των ταινιών της. Η συνολική απόδοση τους πάνω στην σκηνή εξισορροπεί ιδανικά το αίσθημα της νοσταλγίας για την πρότερη εποχή τους, με τη σταδιακή αλλαγή που έχει επέλθει στα τελευταία τους άλμπουμ.
Το όμορφο encore με τα "Stars At Noon", "Pinky In The Daylight" και το συγκινητικό "For The Beauty", βρήκε μεγάλο μέρος του κοινού (σε έναν μακριά από γεμάτο χώρο) να αποθεώνει όρθιο το συγκρότημα, άλλους να αναπολούν τα πρώτα albums και αρκετούς (ανάμεσά στους οποίους και εγώ) να βρίσκονται κάπου στην μέση, ευχαριστώντας σιωπηλά για τις σχεδόν δυο ώρες μουσικής απόλαυσης.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Ευδοξία Μπινοπούλου και στο mixgrill.gr.