Ο Anthony Gonzales μου φτιάχνει τη διάθεση. Κάθε φορά που ασχολείται μαζί μας, που κυκλοφορεί δηλαδή ένα cdάκι κάτι καλό έχει να μας προσφέρει. Αυτή τη φορά μάλιστα που προσφέρει και cdάρα; Και για να εξηγούμαι, δε μιλώ ποιοτικά, αλλά σε ποσότητα, 2πλό cd έφερε στον κόσμο, δεν είναι και λίγο. Και για να εξηγούμαι εκ νέου, και ποιοτικά μια χαρά τα κατάφερε, αν κι η αλήθεια είναι πως δε μπορώ να είμαι και πολύ αντικειμενικός με τους M83.
Κι αυτό γιατί λατρεύω την POP που κάνουν. Πείτε την ambient, shoegaze, electro, synth, indie, dream, arty, progressive POP, όπως και να την πείτε, μου δημιουργεί την ίδια υπέροχη αίσθηση. Στο Hurry Up, We ‘re Dreaming, που έχει μάλιστα συλλέξει όλα εκείνα τα στοιχεία που τον έκαναν γνωστό στις προηγούμενες δουλειές του, απλά παραδίνομαι. Θα μπορούσε να είναι ένα best of, με νέα τραγούδια όμως, αυτό κι αν θα ήταν πρωτοτυπία.
22 τραγούδια (οκ…μερικά είναι εισαγωγικά), χωρισμένο σε 2 μέρη, όπου, όπως ο ίδιος ο Gonzales είπε, το ένα συμπληρώνει το άλλο, το 1ο περισσότερο uptempo, το 2ο πιο εσωτρεφές, με τα synths να έχουν κι αυτή τη φορά πρωταγωνιστικό ρόλο και μια ατμόσφαιρα τόσο 80ς, που είναι σα μόλις να προσγειώθηκες από τη μηχανή του χρόνου. Όλα όμως φτιαγμένα με μαεστρία κι υψηλή αισθητική, κι αυτό το τελευταίο είναι που κάνει τόσο ξεχωριστούς τους M83.
Θέλει χρόνο και πολλά ακούσματα το νέο cd των Μ83, κι ίσως κάποιες στιγμές αισθανθείς και μια κούραση, ιδιαίτερα προς το τέλος (κι εγώ αν μπορούσα να ψηφίσω σε ένα άτυπο δημοψήφισμα-είναι της μόδας τα δημοψηφίσματα-για το αν ήθελα μονό η διπλό το Hurry Up…μονό θα το επέλεγα, αλλά για πες τώρα εσύ ποια τραγούδια θα επέλεγες;). Οι συμμετοχές επίσης έχουν ενταχθεί πλήρως στο όραμα του Anthony Gonzales και δεν κάνουν τη διαφορά ή την κάνουν με τη διακριτικότητα τους (ο καθένας το βλέπει όπως θέλει).
Πολλά έχουν ακουστεί και γραφτεί μέχρι τώρα για αυτή τη δουλειά, κάποιοι «παλιοί» ξενέρωσαν, οι «νεότεροι» μάλλον το έχουν πάρει καλύτερα. Θεωρώ πάντως, αντικειμενικά προσπαθώ να το θέσω, ότι όλοι πρέπει να ακούσουν το Hurry Up, We ‘re Dreaming, γιατί η σχέση ποιότητας και ποσότητας, αξίζει τα λεφτά της στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Αγαπημένα τραγούδια: New Map, Midnight City (μέχρι και το σαξόφωνο στο τέλος του «δένει»), Raconte-Moi Une Histoire (για να νοιώσεις πάλι παιδί), Year One, One UFO (γιατί μου φτιάχνει τη διάθεση, ακούστε με), Wait (αυτό θα σε ταξιδέψει νομίζω περισσότερο από όλα, ίσως το καλύτερο τραγούδι του cd).
Κι αυτό γιατί λατρεύω την POP που κάνουν. Πείτε την ambient, shoegaze, electro, synth, indie, dream, arty, progressive POP, όπως και να την πείτε, μου δημιουργεί την ίδια υπέροχη αίσθηση. Στο Hurry Up, We ‘re Dreaming, που έχει μάλιστα συλλέξει όλα εκείνα τα στοιχεία που τον έκαναν γνωστό στις προηγούμενες δουλειές του, απλά παραδίνομαι. Θα μπορούσε να είναι ένα best of, με νέα τραγούδια όμως, αυτό κι αν θα ήταν πρωτοτυπία.
22 τραγούδια (οκ…μερικά είναι εισαγωγικά), χωρισμένο σε 2 μέρη, όπου, όπως ο ίδιος ο Gonzales είπε, το ένα συμπληρώνει το άλλο, το 1ο περισσότερο uptempo, το 2ο πιο εσωτρεφές, με τα synths να έχουν κι αυτή τη φορά πρωταγωνιστικό ρόλο και μια ατμόσφαιρα τόσο 80ς, που είναι σα μόλις να προσγειώθηκες από τη μηχανή του χρόνου. Όλα όμως φτιαγμένα με μαεστρία κι υψηλή αισθητική, κι αυτό το τελευταίο είναι που κάνει τόσο ξεχωριστούς τους M83.
Θέλει χρόνο και πολλά ακούσματα το νέο cd των Μ83, κι ίσως κάποιες στιγμές αισθανθείς και μια κούραση, ιδιαίτερα προς το τέλος (κι εγώ αν μπορούσα να ψηφίσω σε ένα άτυπο δημοψήφισμα-είναι της μόδας τα δημοψηφίσματα-για το αν ήθελα μονό η διπλό το Hurry Up…μονό θα το επέλεγα, αλλά για πες τώρα εσύ ποια τραγούδια θα επέλεγες;). Οι συμμετοχές επίσης έχουν ενταχθεί πλήρως στο όραμα του Anthony Gonzales και δεν κάνουν τη διαφορά ή την κάνουν με τη διακριτικότητα τους (ο καθένας το βλέπει όπως θέλει).
Πολλά έχουν ακουστεί και γραφτεί μέχρι τώρα για αυτή τη δουλειά, κάποιοι «παλιοί» ξενέρωσαν, οι «νεότεροι» μάλλον το έχουν πάρει καλύτερα. Θεωρώ πάντως, αντικειμενικά προσπαθώ να το θέσω, ότι όλοι πρέπει να ακούσουν το Hurry Up, We ‘re Dreaming, γιατί η σχέση ποιότητας και ποσότητας, αξίζει τα λεφτά της στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Αγαπημένα τραγούδια: New Map, Midnight City (μέχρι και το σαξόφωνο στο τέλος του «δένει»), Raconte-Moi Une Histoire (για να νοιώσεις πάλι παιδί), Year One, One UFO (γιατί μου φτιάχνει τη διάθεση, ακούστε με), Wait (αυτό θα σε ταξιδέψει νομίζω περισσότερο από όλα, ίσως το καλύτερο τραγούδι του cd).