Κάθε συναυλιακή εξόρμηση έχει μέσα της το στοιχείο της προσμονής. Προσμονή για το τι θα ακούσεις, τι θα δεις, τι θα συζητήσεις και τι θα… υποστείς πηγαίνοντας και φεύγοντας από το συναυλιακό χώρο. Ειδικά για μένα, που με ορμητήριο τη Θεσσαλονίκη βρέθηκα απευθείας στο Κ.Π.Ι.Σ.Ν. για τη δεύτερη μέρα της σύμπραξης Release Athens και SNF Nostos, η προσμονή για το τι με περίμενε ήταν μεγάλη.
Το μπάσιμο στο κλίμα έγινε στο κανάλι του Κέντρου Πολιτισμού, εκεί όπου ένα μελίσσι ανθρώπων παρακολουθούσε τις παράλληλες εκδηλώσεις του Nostos, βόλταρε ή στεκόταν σε κάποια ουρά για το πολυπόθητο βραχιολάκι του Release. Η σκιά των δέντρων δίπλα στο κανάλι ήταν σωτήρια, και ευτυχώς με μια μικρή καθυστέρηση μπόρεσα να μπω στο χώρο του φεστιβάλ.
Σαλονικιώτικος βαρδάρης και γαλλικός αέρας VS καλιφορνέζικος ήλιος, σημειώσατε Χ
Κατευθύνθηκα με τη μία στο Ξέφωτο του Κέντρου Πολιτισμού, εκεί όπου οι καλιφορνέζοι Groundation θα έδιναν το εναρκτήριο λάκτισμα. Ο κόσμος, καθισμένος στα λίγα σκιερά σημεία, περίμενε την έναρξη. Λίγο μετά τις 18:20 η δεκαμελής μπάντα ανέβηκε στη σκηνή υπό τους ήχους ενός μυστικιστικού track. Ξεκίνημα με το “Wish Them Well” του 2004 και ο κόσμος εξαρχής ανταποκρίθηκε με λίκνισμα και χειροκροτήματα. Ο ισορροπημένος ήχος, η όμορφη θέα και τα θετικά vibes έκαναν την πρώτη μου επαφή με αυτό το stage άκρως θετική.
Το βασικό λόγο είχε, φυσικά, ο χαρισματικός frontman Harrison Stafford, που με τη χαρακτηριστική του φωνή έδινε τον τόνο. Μας χάρισε, μάλιστα, μια από τις πιο ωραίες ευχαριστίες που ακούσαμε όλο το βράδυ: «Η ζωή είναι μικρή, για αυτό και σας ευχαριστούμε που δίνετε το χρόνο σας για να μας ακούσετε».
Όμως, έπρεπε να φύγω νωρίς, αφού ήθελα να είμαι παρών στη συναυλιακή επιστροφή των συμπατριωτών μου Mikro, ιδίως μετά από τα όσα είχα συζητήσει με το συνιδρυτή τους, Νίκο Μπιτζένη. Βουρ προς Πλατεία Νερού, λοιπόν, σκεπτόμενος πόσες φορές θα χρειαστεί να κάνω αυτήν τη δεκάλεπτη διαδρομή μπρος-πίσω μέσα στη μέρα.
Οι πρωτοπόροι της electronica Mikro έδωσαν μία συναυλία αντάξια των προσδοκιών και του λιγοστού χρόνου που είχαν στη διάθεσή τους. Έχοντας εμφανή χαρά για την επαναφορά τους στη σκηνή μετά από οχτώ χρόνια, ο Μπιτζένης αλληλεπίδρασε με το κοινό και μάς κάλεσε να αγνοήσουμε την κάψα του ήλιου, χορεύοντας επιτυχίες όπως το «Σε Τροχιά», το «Η Σειρά Σου», και φυσικά, το «Αυτή Η Πόλη», που προκάλεσε και τη μεγαλύτερη ανταπόκριση των ζεσταμένων θεατών. Αλλά και η αγγλόφωνη δισκογραφία τους έκανε ένα πέρασμα, με την εναλλαγή της Chloe Ann στα φωνητικά και το “Just Another Day”.
Στις γιγαντοοθόνες της Πλατείας Νερού εμφανίστηκε ξαφνικά σε ζωντανή μετάδοση η παράλληλη εμφάνιση των Γάλλων Dub Inc, παροτρύνοντας τον κόσμο να πάει εκεί. «Τους είχα δει στο Νεστόριο, ήταν τέλειοι!» μου λέει μια φίλη. Ακόμα μια τρεχάλα, λοιπόν, προς το Ξέφωτο, για να δω τι εννοούσε, έστω για δέκα λεπτά.
Έφτασα στη σκηνή την ώρα που έπαιζαν το στανταράκι τους “Tout Ce Qu'ils Veulent” Αυτό που είδα επιβεβαίωσε τη φίλη. Ο Hakim "Bouchkour" Meridja και η παρέα του χάρισαν μία performance γεμάτη ενέργεια, γνωρίζοντας καλά ότι είναι και θα είναι σταθερά στις προτιμήσεις του ελληνικού κοινού. Κάτι το γρασίδι, κάτι οι τζίβες, κάτι τα ξυπόλυτα πόδια που άρχισα να διακρίνω, ένιωσα ότι το Νεστόριο πράγματι μετακόμισε στα Νότια Προάστια.
OMD: Οι πιονέροι του synthpop ήχου στα πόδια μας
Πίσω στην Πλατεία Νερού, οι Βρετανοί Orchestral Manoeuvres In The Dark (OMD) μάς βύθισαν στο νοσταλγικό synthpop κόσμο τους. Η αρχή έγινε χαλαρά με το “Atomic Ranch” του 2013, για να κάνουμε μετά βουτιά απευθείας στο παρελθόν, με το “Electricity” και το “Messages”. Η υπόλοιπη setlist είχε λίγο από όλα, πράγμα λογικό όταν μιλάμε για μια μπάντα με τόσο μεγάλο χρονικό εύρος στη δισκογραφία της. Κλείσιμο φυσικά με το “Enola Gay” και τα απαραίτητα sing-along να ολοκληρώνουν ιδανικά το set.
Η απόδοση της μπάντας ήταν αυτό που θα περίμενε κανείς: επαγγελματική και διεκπεραιωτική αλλά όχι με την κακή έννοια. Ωραίο παίξιμο, κάποια απαραίτητα παιχνίδια με το κοινό και μέχρι εκεί. Οι OMD φάνηκαν να ξέρουν τι ήθελε το κοινό που ήταν κάτω από το stage και του το έδωσαν. Ειδικά συγχαρητήρια αξίζουν στον τραγουδιστή-μπασίστα Andy McCluskey, που με το μαύρο του πουκάμισο τράβηξε όλη τη ζέστη, ίδρωσε και κάποια στιγμή λούστηκε με ένα μπουκάλι νερό για να συνεχίσει. “Im’ 64 years old!” μας εξήγησε, και εμείς δεν είχαμε παρά να τον συγχαρούμε για την άκρως θετική του διάθεση μέσα στις δύσκολες καιρικές συνθήκες.
Tash Sultana: Το fusion παιδί-θαύμα από τη Μελβούρνη
Και κάπου εκεί, με εισαγωγή τα “Big Smoke” και “Mystic” είχε φτάσει η ώρα για το δικό μου απωθημένο, το θαυματουργ@ καλλιτέχνη από τη Μελβούρνη, Tash Sultana. Ένα απωθημένο που καλύφθηκε και με το παραπάνω, χαρίζοντας την πιο αξέχαστη στιγμή της βραδιάς για μένα.
Η συναυλία του κινήθηκε σε δύο μοτίβα. Στο πρώτο και το τελευταίο μέρος του σήκωσε στις πλάτες του όλο το βάρος του performance, εναλλάσσοντας όργανα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Έπαιζε ένα riff, το έβαζε σε λούπα, καθόταν στα ντραμς, το ίδιο, σηκωνόταν, έφτιαχνε τα samples του κομματιού, έπαιζε κάποιο πνευστό και μετά τραγουδούσε, και όλα αυτά με απίστευτο συγχρονισμό. Ο κεντρικός ρόλος που είχε στο πρώτο μέρος του live φάνηκε και από το videowall της σκηνής, που ουσιαστικά εστιάζε πάνω σε αυτό. Ταυτόχρονα, τα κοντινά πλάνα στα monitors αποκάλυπταν τις παθιασμένες του γκριμάτσες, τα κουλουριάσματα στο πάτωμα, τα δυναμικά χοροπηδητά σε αυτό το συναυλιακό παιχνίδι για έναν.
Στο μεσαίο μέρος της συναυλίας, που ξεκίνησε με το “Crop Circles” το «παιχνίδι» εμπλουτίστηκε με μία μπάντα και το ηχόχρωμα άλλαξε κάπως προς το πιο «συναυλιακό». Κάπου εκεί ήρθε και η πρώτη ουσιαστική επαφή με το κοινό, που περιελάμβανε τους καθιερωμένους επαίνους για την Ελλάδα αλλά και ένα happy birthday για μια κοπέλα από το crew. Λίγο αργότερα, άρπαξε την ακουστική του κιθάρα και μας χάρισε το “Coma”, λέγοντας παιχνιδιάρικα: “If you wanna smoke marijuana, that’s the time to do it”.
Το κλείσιμο ήρθε, μετά από ένα χορταστικό set από νέα και παλιότερα κομμάτια, με το “Jungle”, το τραγούδι που το καθιέρωσε και το οδήγησε σε μια ζωή μακριά από τις δυσκολίες του παρελθόντος του. Έχοντας απομείνει και πάλι μόνο στη σκηνή, το Tash Sultana χάρισε μία extended έξτρα ηλεκτρισμένη έκδοση του κομματιού, κάνοντάς μας και πάλι να αναρωτιόμαστε μήπως είχαμε μόλις δει μία από τις πιο πηγαίες συναυλίες του φετινού καλοκαιριού.
Όλη η Πλατεία Νερού ένα απέραντο dancefloor με τους Röyksopp
Τελευταία μετάβαση πίσω στην Πλατεία Νερού, για τους δεύτερους headliners της βραδιάς, τους Νορβηγούς Röyksopp. Έχοντας κάνει είσοδο με τις χαρακτηριστικές τους στολές (που σύντομα έβγαλαν), μας έβαλαν κατευθείαν στο κλίμα με το “Impossible” από την περσινή δισκογραφική τους τριλογία “Profound Mysteries”. Ακολούθησε το “The Girl And The Robot” και κάπου εκεί εμφανίστηκε και η συνοδεία των Svein Berge και Torbjørn Brundtland: μία τετράδα χορευτών που «έντυσε» σκηνογραφικά τη βραδιά, ελλείψει και φυσικών φωνητικών στα κομμάτια.
Αποκορύφωμα της βραδιάς φυσικά η back-to-back παρουσία των “Running To The Sea” και “What Else Is There?”, με την… κλασική λαοθάλασσα κινητών να συμπληρώνει τα εντυπωσιακά laser lights της σκηνής. Κλείσιμο με το επίσης περσινό “Like An Old Dog”, σε μία setlist που είχε τις δυνατές στιγμές της, αλλά εστίασε κυρίως στις πρόσφατες δουλειές των Röyksopp, αφήνοντας έξω άλλα κλασικά κομμάτια (το “Epple” ήταν η μεγαλύτερη απουσία για μένα).
Röyksopp - Setlist
Impossible
Suite for a Robotic Girl
Here She Comes Again
Monument
Feel It
Breathe
You Don't Have a Clue
Running to the Sea
What Else Is There?
Sordid Affair
Do It Again
Like An Old Do
M83: Διονυσιακή ατμόσφαιρα που δίνει υποσχέσεις για το μέλλον
Υπήρξε, όμως, και ένα σχήμα που δεν πρόλαβα να δω, και αυτό ήταν οι M83. Σας μεταφέρω, ωστόσο, τις εντυπώσεις των φίλων από το MixGrill Δημήτρη Καμπούρη, Σταύρου Κασιμάτη και Γιώργου Μπαλιώτη, που τους είδαν.
Οι Γάλλοι, όπως μου είπαν, χάρισαν μία συναυλία που ξεκίνησε νωχελικά αλλά ανέβηκε σταδιακά, ιδίως από το “Wait” και μετά. Ο δε ήχος φάνηκε κάπως μπουκωμένος αν ήσουν μπροστά, αλλά έφτιαξε κάπως σταδιακά (Σταύρος Κασιμάτης). Παράλληλα, η εντύπωση που δόθηκε σε έναν βαθμό ήταν ότι οι επιλογές των κομματιών ήταν κυρίως εστιασμένες πάνω στα δικά τους θέλω και όχι στα standards του κόσμου, όπως αντίστοιχα συνέβη και με τους Röyksopp (Γιώργος Μπαλιώτης).
Το κοινό, με τη σειρά του, ήταν κυρίως σε αναμονή των Röyksopp, και έτσι δυσκολεύτηκε ίσως να μπει στον «κόσμο» της μπάντας. Ίσως σε κάποια μικρότερη σκηνή η στενότερη αλληλεπίδραση των μελών μεταξύ τους να έφερνε μεγαλύτερη αλληλεπίδραση και με τον κόσμο, «απογειώνοντας» περισσότερο το τελικό αποτέλεσμα.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, σε στιγμές όπως το ευφορικό “Midnight City”, το διονυσιακό “Mirror” αλλά και νωρίτερα στα “Noise” και “Wait”, όλα συντονίστηκαν κι οι M83 απέδειξαν ότι αποτελούν ένα τεράστιο όνομα που αξίζει να δει κανείς σε ανοιχτό ή κλειστό χώρο, μόνους ή στα πλαίσια ενός φεστιβάλ (Δημήτρης Καμπούρης). Και αυτό ελπίζουμε να ξανασυμβεί το συντομότερο δυνατό.
Οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν από το Release Athens Festival.