Υπό το φως του Παρθενώνα, είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε μια από τις κορυφαίες μουσικούς παγκοσμίως, τη Vanessa Mae. Αγαπητή τόσο για τις δημιουργίες της όσο και για την ευγενική παρουσία της, γέμισε τις κερκίδες του Ωδείου Ηρώδου Αττικού σε ασφυκτικό σημείο. Οι θεατές προσέρχονταν ακόμα και μετά τη έναρξη, ενώ αναρωτιόμασταν πού θα χωρέσουν να καθίσουν (!).
Η έμπνευση και το αξιοθαύμαστο μουσικό ταλέντο της μας γοήτευσε και μάς καθήλωσε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Τη Vanessa Mae πλαισίωνε μια μικρή χορωδία και μια πολύ εντυπωσιακή 18μελής ορχήστρα.
Τα "Sabre Dance" ,"Toccata Fugue" και "Art of war" παρέπεμπαν και live σε φυσικά και υπερφυσικά στοιχεία, ενώ οι φωτισμοί μάς προσέφεραν θέαμα υψηλών προδιαγραφών. Μουσικές από διαφορετικά μέρη του κόσμου, ενωμένες, στροβιλίζονταν στην Αθηναϊκή φθινοπωρινή ατμόσφαιρα.
Αναπάντεχα όμως, μόλις 1 ώρα μετά την έναρξη, η "βασίλισσα του βιολιού" άρχισε να μας... αποχαιρετά παίζοντας το "Destiny". Εξέφρασε πόσο χαρούμενη είναι που επέστρεψε στην Ελλάδα και ευχαρίστησε το κοινό για την παρουσία του. Στη 1 ώρα και περίπου 20' η συναυλία έκλεισε με το "Storm", ενώ το κάπως "παγωμένο" χειροκρότημα του κοινού υποδήλωνε την επιθυμία να την κρατήσει κι άλλο κοντά του.
Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να θίξω το ζήτημα της διάρκειας των συναυλιών που πολλές φορές μάς έχει απασχολήσει. Αναμφισβήτητα το να πληρώνεις ένα εισιτήριο αρκετά ακριβό στις εποχές μας συνεπάγεται πως περιμένεις το αντίκρισμά του να είναι ανάλογο. Ωστόσο, σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορούμε να αναγνωρίσουμε στους καλλιτέχνες το γεγονός ότι οι συναυλίες τους έχουν αρχή, μέση και τέλος το οποίο οριοθετείται τόσο από τη θεματολογία όσο και από τις αντοχές τους.
Κοντολογίς, ήταν μια συναυλία που θα ξαναπήγαινα και που άξιζε πραγματικά να παρακολουθήσει κανείς. Οι φρέσκες μελωδίες και η εφευρετικότητα της Vanessa Mae είναι πραγματικά αξιοζήλευτες!
Η έμπνευση και το αξιοθαύμαστο μουσικό ταλέντο της μας γοήτευσε και μάς καθήλωσε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Τη Vanessa Mae πλαισίωνε μια μικρή χορωδία και μια πολύ εντυπωσιακή 18μελής ορχήστρα.
Τα "Sabre Dance" ,"Toccata Fugue" και "Art of war" παρέπεμπαν και live σε φυσικά και υπερφυσικά στοιχεία, ενώ οι φωτισμοί μάς προσέφεραν θέαμα υψηλών προδιαγραφών. Μουσικές από διαφορετικά μέρη του κόσμου, ενωμένες, στροβιλίζονταν στην Αθηναϊκή φθινοπωρινή ατμόσφαιρα.
Αναπάντεχα όμως, μόλις 1 ώρα μετά την έναρξη, η "βασίλισσα του βιολιού" άρχισε να μας... αποχαιρετά παίζοντας το "Destiny". Εξέφρασε πόσο χαρούμενη είναι που επέστρεψε στην Ελλάδα και ευχαρίστησε το κοινό για την παρουσία του. Στη 1 ώρα και περίπου 20' η συναυλία έκλεισε με το "Storm", ενώ το κάπως "παγωμένο" χειροκρότημα του κοινού υποδήλωνε την επιθυμία να την κρατήσει κι άλλο κοντά του.
Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να θίξω το ζήτημα της διάρκειας των συναυλιών που πολλές φορές μάς έχει απασχολήσει. Αναμφισβήτητα το να πληρώνεις ένα εισιτήριο αρκετά ακριβό στις εποχές μας συνεπάγεται πως περιμένεις το αντίκρισμά του να είναι ανάλογο. Ωστόσο, σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορούμε να αναγνωρίσουμε στους καλλιτέχνες το γεγονός ότι οι συναυλίες τους έχουν αρχή, μέση και τέλος το οποίο οριοθετείται τόσο από τη θεματολογία όσο και από τις αντοχές τους.
Κοντολογίς, ήταν μια συναυλία που θα ξαναπήγαινα και που άξιζε πραγματικά να παρακολουθήσει κανείς. Οι φρέσκες μελωδίες και η εφευρετικότητα της Vanessa Mae είναι πραγματικά αξιοζήλευτες!