Έφτασε η ώρα να δούμε τους 10 καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Ποιος δίσκος κατέκτησε την κορυφή και ποιος ήρθε δεύτερος;
Πώς σχολιάζουν, όμως, τη φετινή σοδειά οι συντάκτες μας;
Λεωνίδας Καλμούκος: Το 2015 ήταν συνολικά μία καλή χρονιά με ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες, ειδικά στο πρώτο μισό της. Βλέποντας τις λίστες άλλων εντύπων και sites, είναι κοινή διαπίστωση, ότι δυστυχώς φέτος έλειπαν οι σημαντικές κυκλοφορίες από φρέσκα συγκροτήματα και καλλιτέχνες που κινούνται στον χώρο της alternative rock, με εξαίρεση ίσως την Courtney Barnett. Το 2015 επέστρεψαν στο προσκήνιο αγαπημένα συγκροτήματα με κυκλοφορίες εφάμιλλες της ιστορίας τους όπως οι Blur, Charlatans, Calexico και οι Franz Ferdinand στην συνεργασία της χρονιάς με τους Sparks. Album της χρονιάς, σύμφωνα με τις προτιμήσεις μου, το Current των Tame Impala που είχαν επιπλέον και το καλύτερο τραγούδι για φέτος, το ιδιαίτερα «κολλητικό» Let it happen.
Οδυσσέας Παύλου:Whatever happened to my rock ’n’ roll? Αυτό ήταν το ερώτημα που έθεταν μετά μουσικής οι B.R.M.C. στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Την εποχή εκείνη δεν είχα τέτοιες απορίες. Εκτός από τους ίδιους τους B.R.M.C., η νέα γενιά του rock είχε ονόματα όπως οι Strokes, οι White Stripes, οι Interpol και καμπόσους άλλους και άλλες, που μπορεί να μας θύμιζαν πολλά και διάφορα από το παρελθόν, είχαν όμως το ταλέντο και την ικανότητα να βάλουν και τη δική τους σφραγίδα στην υπόθεση του rock ’n’ roll.
Στο 2015, αλλά και συνολικά στη δεκαετία που τρέχει, έχουν γίνει σαφώς πιο δυσεύρετοι οι δίσκοι του κιθαριστικού ήχου που πραγματικά ενθουσιάζουν και δίνουν την αίσθηση ότι συμβαίνει κάτι καινούργιο. Καθόλου παράξενο ότι στις περισσότερες λίστες των διαφόρων μέσων επικρατούν άλλοι ήχοι, κυρίως ηλεκτρονικοί, είτε με πιο πειραματικό χαρακτήρα, είτε πιο χορευτικοί. Και καθόλου παράξενο που η νοσταλγία για το rock άλλων εποχών είναι πιο ισχυρή από ποτέ, με αποτέλεσμα να βλέπουμε συνέχεια επιστροφές ονομάτων με ιστορία δεκαετιών. Επειδή, όμως, όλα κάνουν κύκλους, θέλω να πιστεύω ότι το rock θα κάνει πάλι την επιστροφή του (εδώ επανήλθε το βινύλιο και αρχίσαμε να ακούμε ξανά κασέτες). Ως τότε, τις φωτιές κρατάνε αναμμένες οι δίσκοι των Sleater-Kinney και των Built To Spill από την παλιά φρουρά και η Courtney Barnett από τους καινούργιους. Και επειδή αναγνωρίζω ότι δεν υπάρχουν μόνο οι ηλεκτρικές κιθάρες, βάζω επίσης τη Julia Holter και τη Holly Herndon στους ήχους που κρατάω από το 2015. Και οι Tame Impala, εδώ που τα λέμε, καλά τα πήγαν. Τελικά δεν ήταν και τόσο άσχημα τα πράγματα, αλλά μάλλον προτιμώ τις λίστες μου από άλλες χρονιές που τελειώνανε σε 5".
Δημήτρης Όρλης: Ψάχνοντας την απάντηση στο τι είναι αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει το 2015 με βάση τους δίσκους που κυκλοφόρησαν, αντιμετωπίζω ένα βουνό μουσικής και λέξεων. Είναι οι πειραματισμοί ή είναι τα αθώα, μα ειλικρινή ντεμπούτο άλμπουμ; Είναι η παλιά-καλή rock ή είναι η μελωδική και μοναχική folk τραγουδοποιϊα; Ή μήπως είναι η ξέφρενη jazz και το hip hop που καταφέρνει ακόμα να διευρύνει τα μουσικά μας όρια; Όπου κι αν βρίσκετε την απάντησή σας, στον Lamar ή την Barnett, στους Young Fathers ή τους Wolf Alice ή τον Sufjan Stevens, ένα πράγμα είναι σίγουρο: Το 2015 ήταν μια πλούσια και παραγωγική χρονιά για μουσικό κάθε είδους.
Ας δούμε λοιπόν ποιοι δίσκοι έφτασαν στην πρώτη δεκάδα:
10. Kendrick Lamar - To Pimp A Butterfly
Υπάρχουν πολλά που μπορείς να πεις για το φετινό αριστούργημα του Kendrick Lamar. Μπορείς, π.χ., να μιλήσεις για την Βαβέλ μουσικών και γενικότερα ηχητικών αναφορών, οι οποίες τοποθετούνται αριστοτεχνικά η μία δίπλα στην άλλη. Ή μπορείς να θαυμάσεις τη στιχουργική δεινότητα και την οξυδερκή ματιά του K-Dot, την ανοιχτομυαλιά και την πολλαπλών γωνιών οπτική του. Ό,τι και να πεις, όμως, δεν πρέπει να ξεχάσεις το βασικότερο στοιχείο που κάνει τούτο τον δίσκο σημαντικό: την συγκυρία. Σε μια περίοδο που στην Αμερική και στον κόσμο ολόκληρο επανέρχεται το σκοτεινό πρόσωπο της καταπίεσης, ένα κοινωνικοπολιτικό μανιφέστο που καταφτάνει καβάλα στο zeitgeist δεν μπορεί παρά να έχει πολλά να μας διδάξει.
[Μιχάλης Τσαντίλας]
9. Julia Holter - Have You In My Wilderness
Η Julia Holter ξεκίνησε τη δισκογραφική πορεία της με δύο ιδιαίτερες δουλειές πειραματικής art-pop που ηχογράφησε μόνη της, στο δωμάτιο της. Έχοντας ήδη από τον προηγούμενο δίσκο της, το υπέροχο “Loud City Song” του 2013, τη βοήθεια και άλλων μουσικών και τις ανέσεις ενός σύγχρονου στούντιο στη διάθεσή της, η δημιουργός από την Καλιφόρνια έχει ανοίξει για τα καλά τα φτερά της και μας προσφέρει όλο και πιο πλούσιες συνθέσεις, που συνδυάζουν με μοναδικό τρόπο στοιχεία κλασσικής σύνθεσης, συμφωνικής pop, πειραματικής ηλεκτρονικής μουσικής και jazz. To “Have You In My Wilderness” είναι άλλη μια εξαιρετική δημιουργία από τη Julia Holter που καταφέρνει ίσως το πιο δύσκολο για ένα μουσικό της δεκαετίας αυτής: να ακούγεται πρωτότυπη και αυθεντική, χωρίς να λυγίζει από το βάρος των ακουσμάτων και των επιρροών της.
[Οδυσσέας Παύλου]
8. Florence & The Machine - How Big How Blue How Beautiful
Big, Blue, Beautiful! Ένα αποτέλεσμα μεγάλο, για το οποίο άξιζε η αναμονή. Ένας δίσκος άκρως προσωπικός, αρκετά μελαγχολικός (feeling blue) και παράλληλα ήρεμος (συνειρμικά με ταξιδεύει στην ηρεμία της θάλασσας και του μπλε). Μια πιο ολοκληρωμένη δουλειά από καλλιτέχνες, εμφανώς πιο ώριμους και κατασταλαγμένους. Ώριμοι και κατασταλαγμένοι, καθώς δεν είναι εύκολο να γράψεις έναν τόσο προσωπικό δίσκο με θέματα που άπτονται της πραγματικότητας, της δικής σου καθημερινότητας και των τρόπων που έχεις βρει να επιβιώνεις, των αντισωμάτων σου. Είναι δύσκολο και παρακινδυνευμένο να ανοίγεσαι και να δίνεις απλόχερα τον εαυτό σου σε τόσους ανθρώπους. Πιστεύω, λοιπόν, πως η Florence έχει φτάσει σε αυτό το σημείο και το αποτέλεσμα είναι για μένα εξαιρετικό.
[Άννα Παπαδάκη]
7. New Order - Music Complete
Θρίαμβος! Ενθουσιασμός! Λυσσάξτε! Φάτε τα μούτρα σας! Σε αυτό το άλμπουμ λειτουργούν σε γενικές γραμμές, όλα τέλεια. Οι New Order, χωρίς την παρουσία του Peter Hook (στη θέση του ο Tom Chapman), αλλά με εκείνη της Gillian, το έχουν κάνει με απόλυτη επιτυχία και στο παρελθόν, το κάνουν και τώρα τόσο απρόσμενα. Άλλοτε προς disco κατευθύνσεις με Giorgio Moroder πινελιές, άλλοτε σε πιο dance rock κατευθύνσεις, κι άλλοτε παίζοντας με τα πιανάκια τους και λιγότερο με τις κιθάρες τους. Το “Music Complete” είναι αριστούργημα. Μπορεί να είμαι υπερβολικός, αλλά είναι τέτοιος ο ενθουσιασμός για ένα συγκρότημα με το παρελθόν των New Order και τις κορυφές που έχει προσφέρει. Δεν υπάρχουν αδύναμες στιγμές, κι αν νιώθεις έτσι σε κάποια 2-3 τραγούδια, είναι ίσως επειδή τα υπόλοιπα είναι εξαιρετικά. Δέος!!!
[Δημήτρης Καμπούρης]
6. Alabama Shakes - Sound And Color
Μετά από τη μεγάλη επιτυχία του ‘Boys & Girls’ το 2012, το δεύτερο άλμπουμ των Alabama Shakes ήταν μια απ’ τις πιο αναμενόμενες κυκλοφορίες της χρονιάς. Το δυνατό τους σημείο και κύριο χαρακτηριστικό είναι η εξαιρετική φωνή και ερμηνεία της Brittany Howard, η οποία παίζει και τα περισσότερα απ’ όσα ακούγονται στην κιθάρα. Αυτό είναι και το κοινό σημείο αναφοράς στους δύο τους δίσκους, καθώς ενώ ο πρώτος ήταν γεμάτος από στοιχεία της μουσικής του αμερικάνικου νότου με βάση τη soul και μια δόση νοσταλγίας, το ‘Sound And Color’ είναι ένα γενναίο βήμα, σχεδόν στα τυφλά, σε μια διαφορετική κατεύθυνση με λίγες ψυχεδελικές, funk, αλλά ακόμα και punk στιγμές.
[Δημήτρης Όρλης]
5. Benjamin Clementine - At Least For Now
Το “At least for now” είναι σίγουρα το πιο ενδιαφέρον άλμπουμ της χρονιάς. Είναι πολλά τα στοιχεία που κάνουν ξεχωριστό το “At least for now” και το δημιουργό του. Αν έπρεπε να επιλέξουμε ένα, τότε αυτό είναι η φωνή του Benjamin, που είναι γεμάτη πάθος και δύναμη. Ο τρόπος που τα τραγούδια ερμηνεύονται είναι μοναδικός. Τις ερμηνείες αυτές τις καθορίζουν όμως οι βιωματικοί και ποιητικοί του στίχοι, που ουσιαστικά είναι ιστορίες ολόκληρες που μιλούν για πολλά από αυτά που έχει περάσει στην περιπετειώδη ζωή του ο νεαρός. Κι όλα αυτά φυσικά δε θα είχαν σημασία, αν δεν υπήρχαν κι οι μουσικές που ο Benjamin Clementine μας προσφέρει στο “At least for now”. Τα πάντα ακουμπούν στο πιάνο και στον τρόπο που παίζει ο δημιουργός του, που ακόμη κι αν δεν είσαι ειδικός, καταλαβαίνεις τη διαφορά, νιώθεις πως εδώ έχεις να κάνεις με κάτι ξεχωριστό.
[Δημήτρης Καμπούρης]
4. Jamie Xx - In Colour
Με τέρμα τα ηχεία βάζω να παίζει το "The Rest is Noise" κι αναρωτιέμαι, αν υπάρχει άραγε κάποιος που άκουσε φέτος το In Colour και δεν σκέφτηκε έπειτα ότι όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς θόρυβος. Ένας δίσκος με ποικιλία, ιδιαίτερες συνεργασίες και ετερόκλητα σημεία αναφοράς. Οι μουσικορυθμικές εναλλαγές ανάμεσα στα τραγούδια προσθέτουν μια αίσθηση ζωντάνιας και εναργούς ενέργειας, και δίνουν τη δυνατότητα στον ακροατή να αντιληφθεί την εξέλιξη του άλμπουμ μπροστά στα μάτια του σχεδόν κινηματογραφικά. Οι χορευτικοί του τόνοι είναι έτοιμοι να τον παρασύρουν σε ένα ολονύκτιο ξέφρενο σαββατόβραδο επάνω στην πίστα προξενώντας του πλήρη αδιαφορία για τον περίγυρο. Ένας από τους δίσκους της χρονιάς και όχι άδικα.
[Παρασκευή Τόμα]
3. Courtney Barnett - Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit
Έπειτα από μερικά χρόνια συναυλιών και την κυκλοφορία μερικών EP, ήρθε η ώρα για τη νεαρή τραγουδοποιό απ’ τη Μελβούρνη να κυκλοφορήσει το πρώτο της άλμπουμ. Επιτέλους. Τα σημάδια που είχε δείξει στις μέχρι πρότινος δουλειές της φανέρωναν μια στιχουργική δεινότητα, η οποία, αν και ακατέργαστη, δε μπορούσε να αγνοηθεί. Στο άλμπουμ αυτό όμως είναι πολύ πιο έτοιμη απ’ τους περισσότερους πρωτάρηδες και τραγουδάει ιστορίες βγαλμένες απ’ τα πιο απλά πράγματα της καθημερινής ζωής. Δυσκολεύομαι να γράψω πως είναι ένας άριστος δίσκος, αλλά είναι σίγουρα ένα εξαιρετικό ντεμπούτο από μια πολλά υποσχόμενη κοπελιά.
[Δημήτρης Όρλης]
2. Blur - The Magic Whip
Η βάση στην οποία στηρίζονται οι Blur για το "The Magic Whip" είναι βέβαια το παρελθόν τους, είτε ως μπάντα ή solo projects.Ο Damon Albarn κι ο Graham Coxon παρέμειναν ενεργοί και αρκετά ανήσυχοι τα χρόνια, που οι Blur είχαν χωρίσει τα τσανάκια τους. Η σύνθεση των πειραματισμών αυτών των δύο μουσικών και το δέσιμο, η εμπειρία που έχουν οι άλλοι δύο προσέφεραν ένα τελικό αποτέλεσμα, το οποίο κατά τη γνώμη μου κοιτάζει στο παρόν κι ενδεχομένως και στο μέλλον.
[Γιώργος Μπαλιώτης]
1. Tame Impala – Currents
Οι Tame Impala κυκλοφόρησαν τον πιο mainstream και καλύτερο δίσκο της καριέρας τους. Με το τρίτο album τους οι Αυστραλοί γνώρισαν την αποδοχή που τους άξιζε και δίκαια βρίσκεται στα καλύτερα στις λίστες των περισσότερων μουσικών εντύπων και sites. Το "Currents" είναι ένα δείγμα άρτιας ψυχεδελικής pop με τα synths να κυριαρχούν σε χορευτικές φόρμες που φλερτάρουν κατά διαστήματα με τα 90’s. Ξεχωρίζουν, εκτός από το τραγούδι της χρονιάς 'Let it Happen' που θα βρίσκεται ψηλά και στις προτιμήσεις μου για τα τραγούδια της δεκαετίας που διανύουμε, και τα 'Cause I’m a man', 'Eventually' και 'Disciples'.
[Λεωνίδας Καλμούκος]
Δείτε εδώ όλα τα άρθρα της ανασκόπησης της χρονιάς.
Πώς σχολιάζουν, όμως, τη φετινή σοδειά οι συντάκτες μας;
Λεωνίδας Καλμούκος: Το 2015 ήταν συνολικά μία καλή χρονιά με ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες, ειδικά στο πρώτο μισό της. Βλέποντας τις λίστες άλλων εντύπων και sites, είναι κοινή διαπίστωση, ότι δυστυχώς φέτος έλειπαν οι σημαντικές κυκλοφορίες από φρέσκα συγκροτήματα και καλλιτέχνες που κινούνται στον χώρο της alternative rock, με εξαίρεση ίσως την Courtney Barnett. Το 2015 επέστρεψαν στο προσκήνιο αγαπημένα συγκροτήματα με κυκλοφορίες εφάμιλλες της ιστορίας τους όπως οι Blur, Charlatans, Calexico και οι Franz Ferdinand στην συνεργασία της χρονιάς με τους Sparks. Album της χρονιάς, σύμφωνα με τις προτιμήσεις μου, το Current των Tame Impala που είχαν επιπλέον και το καλύτερο τραγούδι για φέτος, το ιδιαίτερα «κολλητικό» Let it happen.
Οδυσσέας Παύλου:Whatever happened to my rock ’n’ roll? Αυτό ήταν το ερώτημα που έθεταν μετά μουσικής οι B.R.M.C. στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Την εποχή εκείνη δεν είχα τέτοιες απορίες. Εκτός από τους ίδιους τους B.R.M.C., η νέα γενιά του rock είχε ονόματα όπως οι Strokes, οι White Stripes, οι Interpol και καμπόσους άλλους και άλλες, που μπορεί να μας θύμιζαν πολλά και διάφορα από το παρελθόν, είχαν όμως το ταλέντο και την ικανότητα να βάλουν και τη δική τους σφραγίδα στην υπόθεση του rock ’n’ roll.
Στο 2015, αλλά και συνολικά στη δεκαετία που τρέχει, έχουν γίνει σαφώς πιο δυσεύρετοι οι δίσκοι του κιθαριστικού ήχου που πραγματικά ενθουσιάζουν και δίνουν την αίσθηση ότι συμβαίνει κάτι καινούργιο. Καθόλου παράξενο ότι στις περισσότερες λίστες των διαφόρων μέσων επικρατούν άλλοι ήχοι, κυρίως ηλεκτρονικοί, είτε με πιο πειραματικό χαρακτήρα, είτε πιο χορευτικοί. Και καθόλου παράξενο που η νοσταλγία για το rock άλλων εποχών είναι πιο ισχυρή από ποτέ, με αποτέλεσμα να βλέπουμε συνέχεια επιστροφές ονομάτων με ιστορία δεκαετιών. Επειδή, όμως, όλα κάνουν κύκλους, θέλω να πιστεύω ότι το rock θα κάνει πάλι την επιστροφή του (εδώ επανήλθε το βινύλιο και αρχίσαμε να ακούμε ξανά κασέτες). Ως τότε, τις φωτιές κρατάνε αναμμένες οι δίσκοι των Sleater-Kinney και των Built To Spill από την παλιά φρουρά και η Courtney Barnett από τους καινούργιους. Και επειδή αναγνωρίζω ότι δεν υπάρχουν μόνο οι ηλεκτρικές κιθάρες, βάζω επίσης τη Julia Holter και τη Holly Herndon στους ήχους που κρατάω από το 2015. Και οι Tame Impala, εδώ που τα λέμε, καλά τα πήγαν. Τελικά δεν ήταν και τόσο άσχημα τα πράγματα, αλλά μάλλον προτιμώ τις λίστες μου από άλλες χρονιές που τελειώνανε σε 5".
Δημήτρης Όρλης: Ψάχνοντας την απάντηση στο τι είναι αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει το 2015 με βάση τους δίσκους που κυκλοφόρησαν, αντιμετωπίζω ένα βουνό μουσικής και λέξεων. Είναι οι πειραματισμοί ή είναι τα αθώα, μα ειλικρινή ντεμπούτο άλμπουμ; Είναι η παλιά-καλή rock ή είναι η μελωδική και μοναχική folk τραγουδοποιϊα; Ή μήπως είναι η ξέφρενη jazz και το hip hop που καταφέρνει ακόμα να διευρύνει τα μουσικά μας όρια; Όπου κι αν βρίσκετε την απάντησή σας, στον Lamar ή την Barnett, στους Young Fathers ή τους Wolf Alice ή τον Sufjan Stevens, ένα πράγμα είναι σίγουρο: Το 2015 ήταν μια πλούσια και παραγωγική χρονιά για μουσικό κάθε είδους.
Ας δούμε λοιπόν ποιοι δίσκοι έφτασαν στην πρώτη δεκάδα:
10. Kendrick Lamar - To Pimp A Butterfly
Υπάρχουν πολλά που μπορείς να πεις για το φετινό αριστούργημα του Kendrick Lamar. Μπορείς, π.χ., να μιλήσεις για την Βαβέλ μουσικών και γενικότερα ηχητικών αναφορών, οι οποίες τοποθετούνται αριστοτεχνικά η μία δίπλα στην άλλη. Ή μπορείς να θαυμάσεις τη στιχουργική δεινότητα και την οξυδερκή ματιά του K-Dot, την ανοιχτομυαλιά και την πολλαπλών γωνιών οπτική του. Ό,τι και να πεις, όμως, δεν πρέπει να ξεχάσεις το βασικότερο στοιχείο που κάνει τούτο τον δίσκο σημαντικό: την συγκυρία. Σε μια περίοδο που στην Αμερική και στον κόσμο ολόκληρο επανέρχεται το σκοτεινό πρόσωπο της καταπίεσης, ένα κοινωνικοπολιτικό μανιφέστο που καταφτάνει καβάλα στο zeitgeist δεν μπορεί παρά να έχει πολλά να μας διδάξει.
[Μιχάλης Τσαντίλας]
9. Julia Holter - Have You In My Wilderness
Η Julia Holter ξεκίνησε τη δισκογραφική πορεία της με δύο ιδιαίτερες δουλειές πειραματικής art-pop που ηχογράφησε μόνη της, στο δωμάτιο της. Έχοντας ήδη από τον προηγούμενο δίσκο της, το υπέροχο “Loud City Song” του 2013, τη βοήθεια και άλλων μουσικών και τις ανέσεις ενός σύγχρονου στούντιο στη διάθεσή της, η δημιουργός από την Καλιφόρνια έχει ανοίξει για τα καλά τα φτερά της και μας προσφέρει όλο και πιο πλούσιες συνθέσεις, που συνδυάζουν με μοναδικό τρόπο στοιχεία κλασσικής σύνθεσης, συμφωνικής pop, πειραματικής ηλεκτρονικής μουσικής και jazz. To “Have You In My Wilderness” είναι άλλη μια εξαιρετική δημιουργία από τη Julia Holter που καταφέρνει ίσως το πιο δύσκολο για ένα μουσικό της δεκαετίας αυτής: να ακούγεται πρωτότυπη και αυθεντική, χωρίς να λυγίζει από το βάρος των ακουσμάτων και των επιρροών της.
[Οδυσσέας Παύλου]
8. Florence & The Machine - How Big How Blue How Beautiful
Big, Blue, Beautiful! Ένα αποτέλεσμα μεγάλο, για το οποίο άξιζε η αναμονή. Ένας δίσκος άκρως προσωπικός, αρκετά μελαγχολικός (feeling blue) και παράλληλα ήρεμος (συνειρμικά με ταξιδεύει στην ηρεμία της θάλασσας και του μπλε). Μια πιο ολοκληρωμένη δουλειά από καλλιτέχνες, εμφανώς πιο ώριμους και κατασταλαγμένους. Ώριμοι και κατασταλαγμένοι, καθώς δεν είναι εύκολο να γράψεις έναν τόσο προσωπικό δίσκο με θέματα που άπτονται της πραγματικότητας, της δικής σου καθημερινότητας και των τρόπων που έχεις βρει να επιβιώνεις, των αντισωμάτων σου. Είναι δύσκολο και παρακινδυνευμένο να ανοίγεσαι και να δίνεις απλόχερα τον εαυτό σου σε τόσους ανθρώπους. Πιστεύω, λοιπόν, πως η Florence έχει φτάσει σε αυτό το σημείο και το αποτέλεσμα είναι για μένα εξαιρετικό.
[Άννα Παπαδάκη]
7. New Order - Music Complete
Θρίαμβος! Ενθουσιασμός! Λυσσάξτε! Φάτε τα μούτρα σας! Σε αυτό το άλμπουμ λειτουργούν σε γενικές γραμμές, όλα τέλεια. Οι New Order, χωρίς την παρουσία του Peter Hook (στη θέση του ο Tom Chapman), αλλά με εκείνη της Gillian, το έχουν κάνει με απόλυτη επιτυχία και στο παρελθόν, το κάνουν και τώρα τόσο απρόσμενα. Άλλοτε προς disco κατευθύνσεις με Giorgio Moroder πινελιές, άλλοτε σε πιο dance rock κατευθύνσεις, κι άλλοτε παίζοντας με τα πιανάκια τους και λιγότερο με τις κιθάρες τους. Το “Music Complete” είναι αριστούργημα. Μπορεί να είμαι υπερβολικός, αλλά είναι τέτοιος ο ενθουσιασμός για ένα συγκρότημα με το παρελθόν των New Order και τις κορυφές που έχει προσφέρει. Δεν υπάρχουν αδύναμες στιγμές, κι αν νιώθεις έτσι σε κάποια 2-3 τραγούδια, είναι ίσως επειδή τα υπόλοιπα είναι εξαιρετικά. Δέος!!!
[Δημήτρης Καμπούρης]
6. Alabama Shakes - Sound And Color
Μετά από τη μεγάλη επιτυχία του ‘Boys & Girls’ το 2012, το δεύτερο άλμπουμ των Alabama Shakes ήταν μια απ’ τις πιο αναμενόμενες κυκλοφορίες της χρονιάς. Το δυνατό τους σημείο και κύριο χαρακτηριστικό είναι η εξαιρετική φωνή και ερμηνεία της Brittany Howard, η οποία παίζει και τα περισσότερα απ’ όσα ακούγονται στην κιθάρα. Αυτό είναι και το κοινό σημείο αναφοράς στους δύο τους δίσκους, καθώς ενώ ο πρώτος ήταν γεμάτος από στοιχεία της μουσικής του αμερικάνικου νότου με βάση τη soul και μια δόση νοσταλγίας, το ‘Sound And Color’ είναι ένα γενναίο βήμα, σχεδόν στα τυφλά, σε μια διαφορετική κατεύθυνση με λίγες ψυχεδελικές, funk, αλλά ακόμα και punk στιγμές.
[Δημήτρης Όρλης]
5. Benjamin Clementine - At Least For Now
Το “At least for now” είναι σίγουρα το πιο ενδιαφέρον άλμπουμ της χρονιάς. Είναι πολλά τα στοιχεία που κάνουν ξεχωριστό το “At least for now” και το δημιουργό του. Αν έπρεπε να επιλέξουμε ένα, τότε αυτό είναι η φωνή του Benjamin, που είναι γεμάτη πάθος και δύναμη. Ο τρόπος που τα τραγούδια ερμηνεύονται είναι μοναδικός. Τις ερμηνείες αυτές τις καθορίζουν όμως οι βιωματικοί και ποιητικοί του στίχοι, που ουσιαστικά είναι ιστορίες ολόκληρες που μιλούν για πολλά από αυτά που έχει περάσει στην περιπετειώδη ζωή του ο νεαρός. Κι όλα αυτά φυσικά δε θα είχαν σημασία, αν δεν υπήρχαν κι οι μουσικές που ο Benjamin Clementine μας προσφέρει στο “At least for now”. Τα πάντα ακουμπούν στο πιάνο και στον τρόπο που παίζει ο δημιουργός του, που ακόμη κι αν δεν είσαι ειδικός, καταλαβαίνεις τη διαφορά, νιώθεις πως εδώ έχεις να κάνεις με κάτι ξεχωριστό.
[Δημήτρης Καμπούρης]
4. Jamie Xx - In Colour
Με τέρμα τα ηχεία βάζω να παίζει το "The Rest is Noise" κι αναρωτιέμαι, αν υπάρχει άραγε κάποιος που άκουσε φέτος το In Colour και δεν σκέφτηκε έπειτα ότι όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς θόρυβος. Ένας δίσκος με ποικιλία, ιδιαίτερες συνεργασίες και ετερόκλητα σημεία αναφοράς. Οι μουσικορυθμικές εναλλαγές ανάμεσα στα τραγούδια προσθέτουν μια αίσθηση ζωντάνιας και εναργούς ενέργειας, και δίνουν τη δυνατότητα στον ακροατή να αντιληφθεί την εξέλιξη του άλμπουμ μπροστά στα μάτια του σχεδόν κινηματογραφικά. Οι χορευτικοί του τόνοι είναι έτοιμοι να τον παρασύρουν σε ένα ολονύκτιο ξέφρενο σαββατόβραδο επάνω στην πίστα προξενώντας του πλήρη αδιαφορία για τον περίγυρο. Ένας από τους δίσκους της χρονιάς και όχι άδικα.
[Παρασκευή Τόμα]
3. Courtney Barnett - Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit
Έπειτα από μερικά χρόνια συναυλιών και την κυκλοφορία μερικών EP, ήρθε η ώρα για τη νεαρή τραγουδοποιό απ’ τη Μελβούρνη να κυκλοφορήσει το πρώτο της άλμπουμ. Επιτέλους. Τα σημάδια που είχε δείξει στις μέχρι πρότινος δουλειές της φανέρωναν μια στιχουργική δεινότητα, η οποία, αν και ακατέργαστη, δε μπορούσε να αγνοηθεί. Στο άλμπουμ αυτό όμως είναι πολύ πιο έτοιμη απ’ τους περισσότερους πρωτάρηδες και τραγουδάει ιστορίες βγαλμένες απ’ τα πιο απλά πράγματα της καθημερινής ζωής. Δυσκολεύομαι να γράψω πως είναι ένας άριστος δίσκος, αλλά είναι σίγουρα ένα εξαιρετικό ντεμπούτο από μια πολλά υποσχόμενη κοπελιά.
[Δημήτρης Όρλης]
2. Blur - The Magic Whip
Η βάση στην οποία στηρίζονται οι Blur για το "The Magic Whip" είναι βέβαια το παρελθόν τους, είτε ως μπάντα ή solo projects.Ο Damon Albarn κι ο Graham Coxon παρέμειναν ενεργοί και αρκετά ανήσυχοι τα χρόνια, που οι Blur είχαν χωρίσει τα τσανάκια τους. Η σύνθεση των πειραματισμών αυτών των δύο μουσικών και το δέσιμο, η εμπειρία που έχουν οι άλλοι δύο προσέφεραν ένα τελικό αποτέλεσμα, το οποίο κατά τη γνώμη μου κοιτάζει στο παρόν κι ενδεχομένως και στο μέλλον.
[Γιώργος Μπαλιώτης]
1. Tame Impala – Currents
Οι Tame Impala κυκλοφόρησαν τον πιο mainstream και καλύτερο δίσκο της καριέρας τους. Με το τρίτο album τους οι Αυστραλοί γνώρισαν την αποδοχή που τους άξιζε και δίκαια βρίσκεται στα καλύτερα στις λίστες των περισσότερων μουσικών εντύπων και sites. Το "Currents" είναι ένα δείγμα άρτιας ψυχεδελικής pop με τα synths να κυριαρχούν σε χορευτικές φόρμες που φλερτάρουν κατά διαστήματα με τα 90’s. Ξεχωρίζουν, εκτός από το τραγούδι της χρονιάς 'Let it Happen' που θα βρίσκεται ψηλά και στις προτιμήσεις μου για τα τραγούδια της δεκαετίας που διανύουμε, και τα 'Cause I’m a man', 'Eventually' και 'Disciples'.
[Λεωνίδας Καλμούκος]
Δείτε εδώ όλα τα άρθρα της ανασκόπησης της χρονιάς.