Με νέα σύνθεση (Γιάννης Παπαϊωάννου, Ελένη Τζαβάρα, Τάσος Νικόγιαννης, Κώστας Ματιάτος), οι Mechanimal επιστρέφουν, με το ξημέρωμα του 2016, κυκλοφορώντας ένα νέο, τρίτο στη σειρά, δισκογραφικό πόνημα. Το Delta Pi Delta βρίσκει το γκρουπ να απομακρύνεται για πρώτη φορά από την αστική δομή και να δημιουργεί με επίκεντρο πιο φυσικά τοπία.
Με αφορμή αυτή τη νέα κυκλοφορία, με χαρά υποδεχόμαστε τους Mechanimal, οι οποίοι μάς κάνουν ποδαρικό για τη νέα χρονιά επιλέγοντας μια δεκάδα δίσκων που αγάπησαν μέσα στο 2015.
1. Captain Of None - Colleen
Παρά το γεγονός ότι η επιρροή των dub ρυθμών της Tζαμάικα είναι τόσο λεπτή, σχεδόν ανεπαίσθητη, ο αντίκτυπος αυτής της μαύρης μουσικής γίνεται αισθητός σε όλο αυτό το εξαιρετικό άλμπουμ της Cecile Schott. Ένα άλμπουμ που έχει γραφτεί με τόση εφευρετικότητα, όπου η Schott χορδίζει το αγαπημένο της
όργανο, τη viola da gamba, σαν μια κιθάρα στο εθιστικό ηχητικό σύμπαν ενός αντισυμβατικού ποπ άλμπουμ.
2. Art Angels - Grimes
Η Claire Boucher αποδεικνύει άλλη μια φορά ότι ένα σωστό ποπ άλμπουμ πρέπει να είναι εξαιρετικά διασκεδαστικό, απολαυστικά παράξενο και αναζωογονητικά καυστικό.
3. Death Magic - HEALTH
Ένα τερατώδες άλμπουμ στο οποίο ο ηλεκτρονικός και ο βιομηχανικός ήχος χτίζουν ένα ακραίο μυστικιστικό ποπ σύμπαν, το οποίο όχι μόνο έχει ωριμάσει
(πάντα σε σχέση με τη δισκογραφία της μπάντας) αλλά ανοίγει και νέους δρόμους για το λεγόμενο synthpunk είδος.
4. Haunted - The Underground Youth
Βασανισμένη ψυχεδέλεια από το Manchester, η οποία μπορεί να μην ξεφεύγει από την κλισαρισμένη δυστοπική απελπισία που χαρακτηρίζει το είδος, αλλά είναι τόσο πυκνή σε στρώσεις ερωτικής μελαγχολίας, που το “στοιχειωμένο” μοιάζει να αποκτά μια άλλη σπάνια διάσταση, πλημμυρισμένο από την απέραντη και βαθιά ορχηστρική χλιδή της “σκοτεινής” κουλτούρας.
5. The Agent Intellect - Protomartyr
To τρίτο άλμπουμ των Protomartyr είναι όλα όσα θα περίμενε κανείς να είναι από μια μπάντα της ίδιας γεωγραφικής θέσης (Detroit): αστείο, ψυχρό,
αφυπνιστικό, τρομακτικό, πιασάρικο, αναζωογονητικό, ανθρώπινο, σκοτεινό (αλλά λιγότερο post-punk από τα δύο προηγούμενά τους), γεμάτο από δύναμη και θέληση, όχι μόνο να φτάσουν τους Motown προκατόχους τους, αλλά και να υπερβούν κάθε δική τους και δική μας προσδοκία.
6. Philip Jeck: Cardinal
Στην καλύτερη περίπτωση, η μουσική του Philip Jeck μπορεί να σε κάνει να φανταστείς τον κόσμο από την αρχή. Ο Βρετανός συνθέτης χρησιμοποιεί ως επί το πλείστον πικάπ, δανείζεται αποσπάσματα από δίσκους, τα επεξεργάζεται μέσα σε φίλτρα και εφέ και δημιουργεί τον ιδιαίτερο ήχο του, ο οποίος είναι πλούσιος από συναισθήματα χαμένα μέσα σε μια δυστοπική αμηχανία. Το Cardinal, το νέο του άλμπουμ μετά από 5 χρόνια, δεν είναι μια εύκολη ακρόαση, αλλά μια παγανιστική γιορτή που δοξάζει το μεγαλείο του ήχου.
7. Sonnet - Benoît Pioulard
To Sonnet δεν άφησε να φανούν τρομερές αλλαγές στην μουσική που κάνει ο Τhomas Meluch πίσω από το όνομα Benoît Pioulard, αν και η δισκογραφία του έχει αρχίσει και αποκτά συμπαντικές διαστάσεις, με αποτέλεσμα κάθε νέο του βήμα να ωθεί και τον ήχο του σε μια νέα στρατόσφαιρα. Οι ήχοι του Sonnet παίζουν πάνω σε ένα ambient μοτίβο και μπορεί να παρεξηγηθούν εύκολα για την περιβαλλοντική τους απλότητα, αλλά σύντομα συνειδητοποιείς ότι μετά από κάθε άκουσμα αυτού του άλμπουμ, κανένας ήχος δεν μένει ποτέ ο ίδιος.
8. Deluxer - Astrobrite
Ο ήχος αυτού του άλμπουμ είναι συγχυσμένος, όμορφος, παράφωνος και μοιάζει σαν να βγαίνει κατευθείαν από τα σπλάχνα του δημιουργού του. Αλλά, το πιο σημαντικό πράγμα για το Deluxer είναι ότι σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό μπορεί και αποκαθιστά την πίστη στο shoegaze ως μουσικό είδος, γιατί, κακά τα ψέματα, είναι ένα είδος που τα τελευταία χρόνια έχει πραγματικά χαθεί σε μια αδιάφορη ιντερνετική μόδα.
9. Dumb Flesh - Blanck Mass
Παντοδύναμο και καινοτόμο, με τα κυκλικά συνθεσάιζερ και τα beats να μπερδεύονται μοναδικά σε μια βαθιά ηχητική δομή, η οποία υπενθυμίζει ότι ο
σκοτεινός θόρυβος μπορεί, πολύ εύκολα, να λιώσει μέσα σε ένα μωσαϊκό από αιθέριες ηλεκτρονικές μελωδίες.
10. Frozen Niagara Falls - Prurient
Το καλύτερο άλμπουμ του 2015, επειδή μερικές φορές είναι δύσκολο να ξέρεις τι είναι πιο ανησυχητικό: μια απρόσμενη περιβαλλοντική καταστροφή ή η συνεχής απάθεια μιας κοινωνίας, χαμένης στη ζοφερή διαδικτυακή της αγωνία;