Πέρασαν 5 χρόνια από την εμφάνιση του Ty Segall στο An Club, για να επιστρέψει στο Gagarin205 σε ένα μίνι φεστιβάλ με εγχώρια συγκροτήματα. Ο Ty γέμισε εύκολα το Gagarin κυρίως με μικρότερες ηλικίες, κάτι που είναι πολύ ενθαρρυντικό για το συναυλιακό μας μέλλον. Σίγουρα έπαιξε ρόλο το χαμηλό αντίτιμο του εισιτηρίου αλλά και οι Chickn με τους Bonnie Nettles, που έχουν το δικό τους κοινό. Παρ' όλα αυτα, δεν μπορούμε να το μην το σχολιάσουμε σαν κάτι πολύ θετικό.
Ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται όταν ξεκίνησε το set των The Bonnie Nettles, μία μπάντα που υφίσταται από το 2015. Αν εξαιρέσουμε πως ο τραγουδιστής προσπαθεί να βασιστεί λίγο περισσότερο από ότι πρέπει στο κομμάτι της εικόνας, αυτό που τους λείπει είναι οι συνθέσεις. Όμως ο ήχος τους ήταν καλός και δουλεμένος θυμίζοντας τους Brian Jonestown Massacre. Έχουν και τον πρώτο τους δίσκο στα σκαριά, άρα η μπάντα είναι σε διαδικασία ζύμωσης και αναμένουμε το τελικό αποτέλεσμα.
Δεύτεροι ανέβηκαν οι Chickn, που μας έπαιξαν ένα set υψηλής ενέργειας, παρουσιάζοντας ουσιαστικά το 'Woosers', τον τελευταίο δίσκο τους. Ο Άγγελος Κράλλης και η παρέα του παίξανε το «δικό τους» acid glam σε ένα πιο συμπυκνωμένο πρόγραμμα από αυτό που παρουσίασαν το προηγούμενο Σάββατο με τον Κώστα Τουρνά (πάλι στο Gagarin205, που το έχουνε κάνει δεύτερο σπίτι τους).
Έδειξαν για μία ακόμη φορά πως είναι ένα συγκρότημα που ξεχωρίζει στην εγχώρια σκηνή λόγω του ηχητικού εύρους τους αλλά και της αφοσίωσης τους. Αυτή τη φορά επέλεξαν μόνο γρήγορες συνθέσεις και όχι τζαμαρίσματα για να ζεστάνουν τον κόσμο. Το συνονθύλευμα από κιθάρες, τρομπέτες μαζί με το δεμένο rhythm section θα κάνει το κοινό να θυμάται τα "Am I Cher", το "I Cry Diamonds" και το "Elevational Love Of Frank Zappa", ώστε να ψάξει περισσότερο τους Chickn, γιατί το αξίζουν.
Ο Ty Segall, αφού βοήθησε στο στήσιμο της σκηνής, πήρε την κιθάρα του και με την Freedom Band ξεκίνησε το δικό του πρόγραμμα. Το μικρόφωνο ήταν στα πλάγια έχοντας στα αριστερά του τον κόσμο, πετυχαίνοντας μία αμεσότητα στην επικοινωνία του με το κοινό, παρόλο που ήταν φειδωλός στα λόγια του. Tο μαλλί του καλλιτέχνη πήγαινε πάνω κάτω μαζί με το κοινό, το οποίο πραγματικά από το πρώτο τραγούδι δεν σταμάτησε το συνεχές χοροπήδημα. Μέχρι το κλείσιμο της κουρτίνας με το "She" (σε συλλεκτικό extended version) η συναυλία του Ty Segall ήταν ένα συναυλιακό όργιο με συνεχές crowdsurfing και ανεβασμένη αδρεναλίνη.
Ο ήχος δεν ήταν πάντα καθαρός στη συναυλία με αποτέλεσμα να χάνονται σκόρπιες νότες και στίχοι. Αυτό δε μείωσε την συνολική εμπειρία και σίγουρα δεν σταμάτησε την υπερδιέγερση των πρώτων σειρών. Ο Ty Segall είχε σκοπό να τραβήξει το κοινό του στον αυθορμητισμό, ένα κοινό που ήταν παραπάνω από δεκτικό για οτιδήποτε έκανε ο καλλιτέχνης επί σκηνής. Όλα τα κομμάτια ήταν διαφορετικά και πιο φασαριόζικα από ότι τα έχουμε συνηθίσει στις παραγωγές των δίσκων του, δείχνοντας πως ο Ty "ζει" μέσα στους συναυλιακούς χώρους. Στο "Finger" για παράδειγμα οι κιθάρες είχαν κυριεύσει τον ήχο με τα φωνητικά να μπαίνουν σε δεύτερο πλάνο.
Ο τελευταίος διπλός δίσκος του δημιουργηκότατου Ty Segall 'Freedom's Goblin' (δίσκος του μήνα για εμάς εδώ στο Mixgrill για τον Μάρτιο) είχε αρκετές συμμετοχές στο setlist. Μας έπαιξε την επιθετική του διασκευή του στο "Every 1's a Winner" των Hot Chocolate, το καθαρό garage rock του "Fanny Dog", το glam rock -ala T-Rex - του "Μy Lady's on Fire" αλλά και το τριπαρισμένο "Despoiler of Cadaver". Το ανατρεπτικό "Warm Hands (Freedom Returned)" από τον προηγούμενο δίσκο του ('Ty Segall') βρέθηκε στη μέση του set. Ο Ty αντάλλαζε βλέμματα με τον πληκτρά Ben Boye για να συγχρονιστούν, δίνοντάς του τη σκυτάλη για το "Ceasar". Το "Cherry Red" - που το φώναζε το κοινό - δεν έλειψε από το setlist του Ty, όπως και "Love Fuzz" σε μία εκτέλεση που θύμιζε Motörhead.
Η συναυλία μπορεί να περιγραφεί με τρεις πολύ διαφορετικές φράσεις από τρεις πολύ καλούς φίλους που βρέθηκαν στο χώρο: "Ο Ty Segall επένδυσε πολύ στο θόρυβο χάνοντας ένα κομμάτι από τη μουσικότητα του", "Γίναμε πουρές, ο Ty έδωσε πόνο" και βέβαια "Ακόμα και ο Ty κάνει λάθη στη κιθάρα".
Ο υπογράφων του άρθρου αναγνωρίζει την αλήθεια σε όλες αυτές τις απόψεις και στέκεται κάπου στη μέση. Μπορεί σε στιγμές η συναυλία του Ty να θύμιζε εφηβική φαντασίωση, όμως ήταν ένα πηγαίο ξέσπασμα που απόλαυσαν και η μπάντα αλλά και οι παρευρισκόμενοι.
Ty Segall Setlist
Wave Goodbye
Fanny Dog
Finger
Squealer
Breakfast Eggs
Candy Sam
Every 1's a Winner (Hot Chocolate cover)
Despoiler of Cadaver
Warm Hands (Freedom Returned)
Lady is on fire
Goodbye Bread
Ceasar
Altar
Girlfriend
Cherry red
Love Fuzz
Ghost
Encore
She
[Οι φωτογραφίες του άρθρου ανήκουν στον Ξενοφώντα Καράμπαλη και το Mix Grill]
Ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται όταν ξεκίνησε το set των The Bonnie Nettles, μία μπάντα που υφίσταται από το 2015. Αν εξαιρέσουμε πως ο τραγουδιστής προσπαθεί να βασιστεί λίγο περισσότερο από ότι πρέπει στο κομμάτι της εικόνας, αυτό που τους λείπει είναι οι συνθέσεις. Όμως ο ήχος τους ήταν καλός και δουλεμένος θυμίζοντας τους Brian Jonestown Massacre. Έχουν και τον πρώτο τους δίσκο στα σκαριά, άρα η μπάντα είναι σε διαδικασία ζύμωσης και αναμένουμε το τελικό αποτέλεσμα.
Δεύτεροι ανέβηκαν οι Chickn, που μας έπαιξαν ένα set υψηλής ενέργειας, παρουσιάζοντας ουσιαστικά το 'Woosers', τον τελευταίο δίσκο τους. Ο Άγγελος Κράλλης και η παρέα του παίξανε το «δικό τους» acid glam σε ένα πιο συμπυκνωμένο πρόγραμμα από αυτό που παρουσίασαν το προηγούμενο Σάββατο με τον Κώστα Τουρνά (πάλι στο Gagarin205, που το έχουνε κάνει δεύτερο σπίτι τους).
Έδειξαν για μία ακόμη φορά πως είναι ένα συγκρότημα που ξεχωρίζει στην εγχώρια σκηνή λόγω του ηχητικού εύρους τους αλλά και της αφοσίωσης τους. Αυτή τη φορά επέλεξαν μόνο γρήγορες συνθέσεις και όχι τζαμαρίσματα για να ζεστάνουν τον κόσμο. Το συνονθύλευμα από κιθάρες, τρομπέτες μαζί με το δεμένο rhythm section θα κάνει το κοινό να θυμάται τα "Am I Cher", το "I Cry Diamonds" και το "Elevational Love Of Frank Zappa", ώστε να ψάξει περισσότερο τους Chickn, γιατί το αξίζουν.
Ο Ty Segall, αφού βοήθησε στο στήσιμο της σκηνής, πήρε την κιθάρα του και με την Freedom Band ξεκίνησε το δικό του πρόγραμμα. Το μικρόφωνο ήταν στα πλάγια έχοντας στα αριστερά του τον κόσμο, πετυχαίνοντας μία αμεσότητα στην επικοινωνία του με το κοινό, παρόλο που ήταν φειδωλός στα λόγια του. Tο μαλλί του καλλιτέχνη πήγαινε πάνω κάτω μαζί με το κοινό, το οποίο πραγματικά από το πρώτο τραγούδι δεν σταμάτησε το συνεχές χοροπήδημα. Μέχρι το κλείσιμο της κουρτίνας με το "She" (σε συλλεκτικό extended version) η συναυλία του Ty Segall ήταν ένα συναυλιακό όργιο με συνεχές crowdsurfing και ανεβασμένη αδρεναλίνη.
Ο ήχος δεν ήταν πάντα καθαρός στη συναυλία με αποτέλεσμα να χάνονται σκόρπιες νότες και στίχοι. Αυτό δε μείωσε την συνολική εμπειρία και σίγουρα δεν σταμάτησε την υπερδιέγερση των πρώτων σειρών. Ο Ty Segall είχε σκοπό να τραβήξει το κοινό του στον αυθορμητισμό, ένα κοινό που ήταν παραπάνω από δεκτικό για οτιδήποτε έκανε ο καλλιτέχνης επί σκηνής. Όλα τα κομμάτια ήταν διαφορετικά και πιο φασαριόζικα από ότι τα έχουμε συνηθίσει στις παραγωγές των δίσκων του, δείχνοντας πως ο Ty "ζει" μέσα στους συναυλιακούς χώρους. Στο "Finger" για παράδειγμα οι κιθάρες είχαν κυριεύσει τον ήχο με τα φωνητικά να μπαίνουν σε δεύτερο πλάνο.
Ο τελευταίος διπλός δίσκος του δημιουργηκότατου Ty Segall 'Freedom's Goblin' (δίσκος του μήνα για εμάς εδώ στο Mixgrill για τον Μάρτιο) είχε αρκετές συμμετοχές στο setlist. Μας έπαιξε την επιθετική του διασκευή του στο "Every 1's a Winner" των Hot Chocolate, το καθαρό garage rock του "Fanny Dog", το glam rock -ala T-Rex - του "Μy Lady's on Fire" αλλά και το τριπαρισμένο "Despoiler of Cadaver". Το ανατρεπτικό "Warm Hands (Freedom Returned)" από τον προηγούμενο δίσκο του ('Ty Segall') βρέθηκε στη μέση του set. Ο Ty αντάλλαζε βλέμματα με τον πληκτρά Ben Boye για να συγχρονιστούν, δίνοντάς του τη σκυτάλη για το "Ceasar". Το "Cherry Red" - που το φώναζε το κοινό - δεν έλειψε από το setlist του Ty, όπως και "Love Fuzz" σε μία εκτέλεση που θύμιζε Motörhead.
Η συναυλία μπορεί να περιγραφεί με τρεις πολύ διαφορετικές φράσεις από τρεις πολύ καλούς φίλους που βρέθηκαν στο χώρο: "Ο Ty Segall επένδυσε πολύ στο θόρυβο χάνοντας ένα κομμάτι από τη μουσικότητα του", "Γίναμε πουρές, ο Ty έδωσε πόνο" και βέβαια "Ακόμα και ο Ty κάνει λάθη στη κιθάρα".
Ο υπογράφων του άρθρου αναγνωρίζει την αλήθεια σε όλες αυτές τις απόψεις και στέκεται κάπου στη μέση. Μπορεί σε στιγμές η συναυλία του Ty να θύμιζε εφηβική φαντασίωση, όμως ήταν ένα πηγαίο ξέσπασμα που απόλαυσαν και η μπάντα αλλά και οι παρευρισκόμενοι.
Ty Segall Setlist
Wave Goodbye
Fanny Dog
Finger
Squealer
Breakfast Eggs
Candy Sam
Every 1's a Winner (Hot Chocolate cover)
Despoiler of Cadaver
Warm Hands (Freedom Returned)
Lady is on fire
Goodbye Bread
Ceasar
Altar
Girlfriend
Cherry red
Love Fuzz
Ghost
Encore
She
[Οι φωτογραφίες του άρθρου ανήκουν στον Ξενοφώντα Καράμπαλη και το Mix Grill]