Μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις πριν από δύο χρόνια, παρουσιάστηκε ξανά η «Κάρμεν» του Ζωρζ Μπιζέ από την Εθνική Λυρική Σκηνή στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού. Αυτή τη φορά πρωταγωνίστρια ήταν, ίσως η σημαντικότερη Κάρμεν της εποχής μας, η Ανίτα Ρατσβελισβίλι και στην παράσταση της 28ης Ιουλίου η Κέιτ Ώλντριτς. Η σκηνοθεσία ανήκει και πάλι στον Στήβεν Λάνγκριτζ ενώ η μουσική διεύθυνση στον Λουκά Καρυτινό.
Η «Κάρμεν» είναι ένα από τα εμβληματικότερα έργα της γαλλικής όπερας. Ο κεντρικός χαρακτήρας της τσιγγάνας, Κάρμεν αποτελεί σύμβολο της ελευθερίας και του έρωτα και προοιωνίζει τη γυναίκα- φεμινίστρια, που θα εμφανιζόταν τον επόμενο αιώνα, καθιστώντας το, ένα από τα ριζοσπαστικότερα έργα της εποχής. Τη διαχρονικότητα αυτή του έργου, τόνισε με τη σκηνοθεσία του ο Στήβεν Λανγκριτς με ιδιαίτερη μαεστρία. 
Η παράσταση ξεκίνησε με αναχρονίες. Συγκεκριμένα, ο νεκρός ταύρος της Δ Πράξης βρισκόταν ήδη στη σκηνή και έπειτα απομακρύνθηκε και έκαναν την εμφανισή τους οι πρόσφυγες και μετανάστες της Γ Πράξης. Η σκηνοθετική ματιά ήταν σύγχρονη και ουσιαστικά έγινε μια προσπάθεια να μεταφερθεί στο σήμερα και να εκφράσει φλέγοντα επίκαιρα ζητήματα. Το πανδοχείο του Λίγιας Πάστα μετατράπηκε σε ένα σύγχρονο στριπ κλαμπ, με χορευτριες pole dancing, ενώ οι ταυρομαχίες προβάλλονται στην τηλεόραση. Τηλεοπτικοί ανταποκριτές υπαρκτού καναλιού ταυρομαχιών κάλυπταν τη νίκη του ταυρομάχου Εσκαμίγιο, κάτι που έδωσε έναν πολύ ρεαλιστικό τόνο.
Η σκηνογραφία του Γιώργου Σουγλίδη ήταν εντυπωσιακή. Δύο κοντέϊνερ δεξιά και αριστερά της σκηνής που είχαν πολλαπλές χρήσεις. Άλλοτε μπαρ και εργοστάσιο, άλλοτε καρότσα φορτηγού με λαθρομετανάστες, είχαν βασικό λειτουργικό ρόλο. Παράλληλα, βοηθούσαν και στη πλοκή καθώς προβάλλονταν πάνω τους βίντεο. Σύγχρονο, αστικό, βιομηχανικό περιβάλλον που θύμιζε κακόφημη περιοχή μεγαλούπολης.
Τα κοστούμια που επέλεξε ο Γιώργος Σουγλίδης, ανταποκρίνονταν στο στερεότυπο του ντυσίματος των εν λόγω κοινωνικών ομάδων με μια δόση υπερβολής, που θύμιζε κάτι από αλμοδοβαρική αισθητική με γκροτεσκ στοιχεία. Απόλυτα συμβατά στα πλαίσια της όπερας που έπρεπε να υπηρετήσει.
Η «Κάρμεν» είναι ένα από τα εμβληματικότερα έργα της γαλλικής όπερας. Ο κεντρικός χαρακτήρας της τσιγγάνας, Κάρμεν αποτελεί σύμβολο της ελευθερίας και του έρωτα και προοιωνίζει τη γυναίκα- φεμινίστρια, που θα εμφανιζόταν τον επόμενο αιώνα, καθιστώντας το, ένα από τα ριζοσπαστικότερα έργα της εποχής. Τη διαχρονικότητα αυτή του έργου, τόνισε με τη σκηνοθεσία του ο Στήβεν Λανγκριτς με ιδιαίτερη μαεστρία.
Η παράσταση ξεκίνησε με αναχρονίες. Συγκεκριμένα, ο νεκρός ταύρος της Δ Πράξης βρισκόταν ήδη στη σκηνή και έπειτα απομακρύνθηκε και έκαναν την εμφανισή τους οι πρόσφυγες και μετανάστες της Γ Πράξης. Η σκηνοθετική ματιά ήταν σύγχρονη και ουσιαστικά έγινε μια προσπάθεια να μεταφερθεί στο σήμερα και να εκφράσει φλέγοντα επίκαιρα ζητήματα. Το πανδοχείο του Λίγιας Πάστα μετατράπηκε σε ένα σύγχρονο στριπ κλαμπ, με χορευτριες pole dancing, ενώ οι ταυρομαχίες προβάλλονται στην τηλεόραση. Τηλεοπτικοί ανταποκριτές υπαρκτού καναλιού ταυρομαχιών κάλυπταν τη νίκη του ταυρομάχου Εσκαμίγιο, κάτι που έδωσε έναν πολύ ρεαλιστικό τόνο.
Η σκηνογραφία του Γιώργου Σουγλίδη ήταν εντυπωσιακή. Δύο κοντέϊνερ δεξιά και αριστερά της σκηνής που είχαν πολλαπλές χρήσεις. Άλλοτε μπαρ και εργοστάσιο, άλλοτε καρότσα φορτηγού με λαθρομετανάστες, είχαν βασικό λειτουργικό ρόλο. Παράλληλα, βοηθούσαν και στη πλοκή καθώς προβάλλονταν πάνω τους βίντεο. Σύγχρονο, αστικό, βιομηχανικό περιβάλλον που θύμιζε κακόφημη περιοχή μεγαλούπολης.
Τα κοστούμια που επέλεξε ο Γιώργος Σουγλίδης, ανταποκρίνονταν στο στερεότυπο του ντυσίματος των εν λόγω κοινωνικών ομάδων με μια δόση υπερβολής, που θύμιζε κάτι από αλμοδοβαρική αισθητική με γκροτεσκ στοιχεία. Απόλυτα συμβατά στα πλαίσια της όπερας που έπρεπε να υπηρετήσει.
Η ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής σκηνής υπό τη
διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού, ήταν καλοκορδισμένη και σωστή χρονικά.
Υποστηρικτική και αξιοπρεπής, έλειπε όμως το πάθος και ο ενθουσιαμός.
Αντίθετα, ο Λουκάς Καρυτινός εντυπωσιακός, διηύθυνε με ορμή και εντελώς
αρμονικά, χωρίς παρτιτούρες μπροστά του με αποτέλεσμα να κλέβει συχνά
την παράσταση κι από τους σολιστ.
Στην παράσταση στις 28 του Ιούλη, την Καρμεν ενσάρκωσε η Κέιτ Ώλντριτς, η οποία ήταν αξιοπρεπής υποκριτικά και σχετικά συνεπής φωνητικά, χωρίς να εντυπωσιάζει ιδιαίτερα, καθώς δεν ενθουσίασε ούτε στην πολυαγαπημένη άρια "L’amour est un oiseau rebelle". Από την άλλη στον ρόλο της χωρικής Μικαέλα, η Μυρσίνη Μαργαρίτη ήταν εξαιρετική, ιδιαιτέρως στην άρια της Γ Πράξης, κάτι που έγινε αισθητό και στο χειροκρότημα. Στον ρόλο του Δον Χοσέ, ο Δημήτρης Πακσόγλου ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακός και εκφραστικός φωνητικά και υπηρέτησε επάξια τον απαιτητικό ρόλο του ερωτευμένου δεκανέα που καταλήγει δολοφόνος. Ιδιαίτερη μνεία, πρέπει να γίνει στη λογομαχία του Δον Χοσε με τον υπερόπτη Εσκαμίγιο, που ερμήνευσε ο Δημήτρης Τηλιακός.
Κατά γενική ομολογία ήταν μια εντυπωσιακή παραγωγή, με σπουδαίες σκηνοθετικές πινελιές, με έξυπνα σκηνογραφικά ευρήματα και μουσικά αξιοπρεπής.
Στην παράσταση στις 28 του Ιούλη, την Καρμεν ενσάρκωσε η Κέιτ Ώλντριτς, η οποία ήταν αξιοπρεπής υποκριτικά και σχετικά συνεπής φωνητικά, χωρίς να εντυπωσιάζει ιδιαίτερα, καθώς δεν ενθουσίασε ούτε στην πολυαγαπημένη άρια "L’amour est un oiseau rebelle". Από την άλλη στον ρόλο της χωρικής Μικαέλα, η Μυρσίνη Μαργαρίτη ήταν εξαιρετική, ιδιαιτέρως στην άρια της Γ Πράξης, κάτι που έγινε αισθητό και στο χειροκρότημα. Στον ρόλο του Δον Χοσέ, ο Δημήτρης Πακσόγλου ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακός και εκφραστικός φωνητικά και υπηρέτησε επάξια τον απαιτητικό ρόλο του ερωτευμένου δεκανέα που καταλήγει δολοφόνος. Ιδιαίτερη μνεία, πρέπει να γίνει στη λογομαχία του Δον Χοσε με τον υπερόπτη Εσκαμίγιο, που ερμήνευσε ο Δημήτρης Τηλιακός.
Κατά γενική ομολογία ήταν μια εντυπωσιακή παραγωγή, με σπουδαίες σκηνοθετικές πινελιές, με έξυπνα σκηνογραφικά ευρήματα και μουσικά αξιοπρεπής.
Συντελεστές Παράστασης
Σκηνικά-κοστούμια: Γιώργος Σουγλίδης
Βίντεο Silbersalz Film: Χάγκεν Βάγκνερ & Τόμας Μπέργκμαν
Φωτισμοί: Τζουζέππε ντι Ιόριο
Κινησιολογία: Νταν Ο'Νηλ, Φώτης Νικολάου
Διεύθυνση χορωδίας: Αγαθάγγελος Γεωργακάτος
Διεύθυνση παιδικής χορωδίας: Κωνσταντίνα Πιτσιάκου
Σκηνικά-κοστούμια: Γιώργος Σουγλίδης
Βίντεο Silbersalz Film: Χάγκεν Βάγκνερ & Τόμας Μπέργκμαν
Φωτισμοί: Τζουζέππε ντι Ιόριο
Κινησιολογία: Νταν Ο'Νηλ, Φώτης Νικολάου
Διεύθυνση χορωδίας: Αγαθάγγελος Γεωργακάτος
Διεύθυνση παιδικής χορωδίας: Κωνσταντίνα Πιτσιάκου
Διανομή : Κάρμεν: Ανίτα Ρατσβελισβίλι (27, 29, 31/7) - Κέιτ Ώλντριτς (28/7)
Δον Χοσέ: Πάβελ Τσέρνοχ (27, 29, 31/7) - Δημήτρης Πακσόγλου (28/7)
Εσκαμίγιο: Διονύσης Σούρμπης (27, 29, 31/7) - Δημήτρης Τηλιακός (28/7)
Μικαέλα: Μαρία Μητσοπούλου (27, 29, 31/7) - Μυρσίνη Μαργαρίτη (28/7)
Θουνίγα: Τάσος Αποστόλου (27, 29, 31/7) - Πέτρος Μαγουλάς (28/7)
Μοράλες: Γιάννης Σελητσανιώτης (27, 28, 31/7) - Νίκος Κοτενίδης (29/7)
Φρασκίτα: Χρύσα Μαλιαμάνη (27, 29, 31/7) - Δανάη Κοντόρα (28/7)
Μερθέδες: Άρτεμις Μπόγρη (27, 28, 29, 31/7)
Ντανκάιρε: Χάρης Ανδριανός (27, 29, 31/7) - Νίκος Κοτενίδης (28/7)
Ρεμεντάδο: Νίκος Στεφάνου (27, 29, 31/7) - Χρήστος Κεχρής (28/7)
Συμμετέχει η Ορχήστρα, η Χορωδία, Μονωδοί το Μπαλέτο και η Παιδική Χορωδία της ΕΛΣ, στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής της αποστολής.
Δον Χοσέ: Πάβελ Τσέρνοχ (27, 29, 31/7) - Δημήτρης Πακσόγλου (28/7)
Εσκαμίγιο: Διονύσης Σούρμπης (27, 29, 31/7) - Δημήτρης Τηλιακός (28/7)
Μικαέλα: Μαρία Μητσοπούλου (27, 29, 31/7) - Μυρσίνη Μαργαρίτη (28/7)
Θουνίγα: Τάσος Αποστόλου (27, 29, 31/7) - Πέτρος Μαγουλάς (28/7)
Μοράλες: Γιάννης Σελητσανιώτης (27, 28, 31/7) - Νίκος Κοτενίδης (29/7)
Φρασκίτα: Χρύσα Μαλιαμάνη (27, 29, 31/7) - Δανάη Κοντόρα (28/7)
Μερθέδες: Άρτεμις Μπόγρη (27, 28, 29, 31/7)
Ντανκάιρε: Χάρης Ανδριανός (27, 29, 31/7) - Νίκος Κοτενίδης (28/7)
Ρεμεντάδο: Νίκος Στεφάνου (27, 29, 31/7) - Χρήστος Κεχρής (28/7)
Συμμετέχει η Ορχήστρα, η Χορωδία, Μονωδοί το Μπαλέτο και η Παιδική Χορωδία της ΕΛΣ, στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής της αποστολής.