Είναι αλήθεια, ζηλεύω. Δεν μιλάω για γυναίκες (ίσως στο μέλλον) ή για σχέσεις. Μιλάω για ένα από τα πράγματα που ζηλεύω στους πλανητάρχες. Γενικά, δεν είμαι τόσο οπαδός της Αμερικανικής φιλοσοφίας, αλλά όταν έρχεται η ώρα για το μπάσκετ, τότε ζηλεύω το ΝΒΑ, πάρα πολύ. Να ζητήσω συγγνώμη από τον ψύλλο γιατί μπαίνω στα χωράφια του.
Να πω, πρώτα, ότι το άρθρο γράφεται Παρασκευή απόγευμα από έναν κουρασμένο Χάλια που κοιμήθηκε στις 7.30 το πρωί (περίεργο να γράφω σαν τρίτο πρόσωπο) αφού τέτοια ώρα τελείωσε το τέταρτο παιχνίδι των τελικών (με τους Λεΐκερς να κάνουν στην παράταση το 3-1 απέναντι στους Μάτζικ).
Από τη μια είμαι τυχερός που το πρόγραμμα μου επιτρέπει αυτό το παραστράτημα κάθε δυο μέρες και από την άλλη πολύ άτυχος που μένω σε μια χώρα με τόσες ώρες διαφορά από την Αμερική. Πιο πολύ όμως νιώθω άτυχος που μένω σε μια χώρα που έχουμε την τάση να αντιγράφουμε τα χειρότερα και όχι τα καλύτερα.
Εντάξει, υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να αλλάξουν (τουλάχιστον όχι σύντομα). Μπορεί να ήρθε ένα όνομα σαν τον Childress (και για όσους θυμούνται ο ακόμα πιο τεράστιος Dominique Wilkins), αλλά δεν φτάνει στην σύγκριση με τα ονόματα των δυο ομάδων: τον Kobe Bryant και τον Dwight Howard. Επίσης τόσο σε ποσά σε διαφημίσεις και τηλεοπτικά δικαιώματα δεν υπάρχει σύγκριση.
Η μεγάλη αγορά και οι περίπλοκες και μελετημένες διαφημιστικές καμπάνιες δεν μπορούν να υπάρξουν εδώ. Μπορεί να ζηλεύω, αλλά καταλαβαίνω ότι αυτά δεν αλλάζουν.
Υπάρχουν όμως πολλά πράγματα που μπορούν να αλλάξουν. Πρώτα από όλα η δουλειά και η εξέλιξη ενός παίκτη. Τα πολλά παιχνίδια και η προσεκτική προετοιμασία και προπόνηση των παικτών είναι η πιο μεγάλη διαφορά των ομάδων του ΝΒΑ από τις ευρωπαϊκές ή τις άλλες ομάδες. Όταν θυμάμαι τον Mickael Pietrus των Μάτζικ όταν έγινε ντραφτ αναρωτιόμουν γιατί παίζει καν στο ΝΒΑ πόσο μάλλον να είναι βασικός σε ομάδα. Όχι ότι ήταν κακός αλλά σίγουρα μπορούσα να σκεφτώ πολλούς Έλληνες που δεν έγιναν ντραφτ και ήταν καλύτεροι όταν ξεκινούσαν την μπασκετική τους καριέρα. Και όμως η αλλαγή μέσα σε μερικά χρόνια ήταν τόσο μεγάλη που χθες όχι μόνο ήταν βασικός στους Μάτζικ, αλλά ήταν ο καλύτερος παίκτης τους στο κρίσιμο τέταρτο δωδεκάλεπτο και είναι ο παίκτης που έχει περιορίσει τoν Kobe
από το δεύτερο παιχνίδι και μετά. Για έναν παίκτη σαν το «Μαύρο Μάμπα» το να έχει στα τρία τελευταία παιχνίδια 30 πόντους (τα δυο με παράταση) και τα ποσοστά του στα σουτ χθες στο 35% είναι λίγο.
Αντίστοιχα πράγματα με τον Pietrus (σε μικρότερο βαθμό εξέλιξης) μπορούν να ειπωθούν και για τα άλλα δυο μεγάλα Ευρωπαϊκά ονόματα των τελικών: Pau Gasol και Hedo Turkoglu που παρεμπιπτόντως είναι οι μεγαλύτεροι σκόρερ των τελικών μετά τον Kobe. Σίγουρα αυτοί είναι πιο μεγάλα ονόματα και από την αρχή ήταν καλοί παίκτες, αλλά το να πετυχαίνεις 20 πόντους μέσο όρο στους τελικούς δεν είναι λίγο πράγμα, ειδικά για τον συμπαθή Τούρκο παίκτη που είναι πρώτος σκόρερ στους τελικούς για την ομάδα του (και ο παίκτης που κάνει τα πάντα μέσα στο γήπεδο) βάζοντας περισσότερους και από τον σούπερσταρ Howard.
Οι παίκτες αυτοί δεν είναι η εξαίρεση στην βελτίωση, αλλά ο κανόνας για τους παίκτες που παίζουν στο ΝΒΑ.
Και δεν είναι μόνο πως βελτιώνονται οι παίκτες. Είναι και τα βήματα που παίρνει η αρχή του σπορ για το θέαμα. Κανονισμοί και οδηγίες, που έχουν σαφήνεια και στόχο, αλλάζουν ακόμα και στην πορεία των τελικών. Το τρίποντο είναι μακρύτερα για την «δημιουργία χώρου» (ακόμα να το μάθει η Ευρώπη αυτό το μάθημα), επιτρέπονται κάποια παραστρατήματα για το θέαμα και το κυριότερο: οι διαιτητές αφήνουν το παιχνίδι να παίζεται χωρίς να σφυρίζουν σε κάθε επαφή. Ακόμα και τα γήπεδα φτιαχνονται με αυτή τη λογική (που δεν είναι μεγαλύτερα από τα ελληνικά) και ο τεράστιος και εξαιρετικά χρήσιμος πίνακας στη μέση του γηπέδου είναι σίγουρα για τους θεατές μεγάλη διαφορά από την Ευρώπη, πόσο μάλλον την Ελλάδα όπου πολλοί από τους απλοϊκούς πίνακες υπολειτουργούν.
Και τελικά ερχόμαστε και στην ατμόσφαιρα. Οι οπαδοί εμψυχώνουν τους παίκτες χωρίς να βρίζουν για κάθε λάθος ή χαμένο σουτ ή πόσο μάλλον να τους κυνηγούν μετά εκτός γηπέδου ή να στήνουν ενέδρες. Δεν σκέφτεται καν κανείς θεατής να απειλεί τους αντιπάλους παίκτες, να τους σημαδεύει με λέιζερ ή να τους πετά πράγματα. Χάνουν ή κερδίζουν δεν σκέφτονται να μπουν μέσα, δεν φεύγουν μαζικά πριν το τέλος και δεν προσπαθούν να διακόψουν το παιχνίδι. Δεν βρίζουν μαζικά τους διαιτητές, δεν επιτίθενται σε παράγοντες δεν πλακώνονται μεταξύ τους ή με τυχόν οπαδούς αντίπαλης ομάδας.
Πολύ βαρετό ε; Ποιος θέλει να πηγαίνει με την οικογένεια του στο γήπεδο; Ποιος θέλει ηρεμία; Μα να μην βρίζεις; Πόσο πίσω είναι! Γιατί να ζηλεύω όλα αυτά που θα μπορούσαν (και μάλιστα σχετικά εύκολα) να αλλάξουν;
Για το κουίζ: Ο Μυλοπότας είναι γνωστή παραλία της Ίου και ακόμα πιο γνωστή είναι το Μαγγανάρι στα νότια του νησιού. Τώρα αφού φεύγω την άλλη βδομάδα, δεν ξέρω πότε θα ξαναγράψω άρθρο, για αυτό και δεν βάζω άλλο κουίζ, οπότε θεωρήστε το σαν τις καλοκαιρινές διακοπές μου. Προτείνω να βάλετε τη συλλογή της Reggae από τον highfidelityshow (στο RE!nvent) και καλή διασκέδαση.
Να πω, πρώτα, ότι το άρθρο γράφεται Παρασκευή απόγευμα από έναν κουρασμένο Χάλια που κοιμήθηκε στις 7.30 το πρωί (περίεργο να γράφω σαν τρίτο πρόσωπο) αφού τέτοια ώρα τελείωσε το τέταρτο παιχνίδι των τελικών (με τους Λεΐκερς να κάνουν στην παράταση το 3-1 απέναντι στους Μάτζικ).
Από τη μια είμαι τυχερός που το πρόγραμμα μου επιτρέπει αυτό το παραστράτημα κάθε δυο μέρες και από την άλλη πολύ άτυχος που μένω σε μια χώρα με τόσες ώρες διαφορά από την Αμερική. Πιο πολύ όμως νιώθω άτυχος που μένω σε μια χώρα που έχουμε την τάση να αντιγράφουμε τα χειρότερα και όχι τα καλύτερα.Εντάξει, υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να αλλάξουν (τουλάχιστον όχι σύντομα). Μπορεί να ήρθε ένα όνομα σαν τον Childress (και για όσους θυμούνται ο ακόμα πιο τεράστιος Dominique Wilkins), αλλά δεν φτάνει στην σύγκριση με τα ονόματα των δυο ομάδων: τον Kobe Bryant και τον Dwight Howard. Επίσης τόσο σε ποσά σε διαφημίσεις και τηλεοπτικά δικαιώματα δεν υπάρχει σύγκριση.
Η μεγάλη αγορά και οι περίπλοκες και μελετημένες διαφημιστικές καμπάνιες δεν μπορούν να υπάρξουν εδώ. Μπορεί να ζηλεύω, αλλά καταλαβαίνω ότι αυτά δεν αλλάζουν. Υπάρχουν όμως πολλά πράγματα που μπορούν να αλλάξουν. Πρώτα από όλα η δουλειά και η εξέλιξη ενός παίκτη. Τα πολλά παιχνίδια και η προσεκτική προετοιμασία και προπόνηση των παικτών είναι η πιο μεγάλη διαφορά των ομάδων του ΝΒΑ από τις ευρωπαϊκές ή τις άλλες ομάδες. Όταν θυμάμαι τον Mickael Pietrus των Μάτζικ όταν έγινε ντραφτ αναρωτιόμουν γιατί παίζει καν στο ΝΒΑ πόσο μάλλον να είναι βασικός σε ομάδα. Όχι ότι ήταν κακός αλλά σίγουρα μπορούσα να σκεφτώ πολλούς Έλληνες που δεν έγιναν ντραφτ και ήταν καλύτεροι όταν ξεκινούσαν την μπασκετική τους καριέρα. Και όμως η αλλαγή μέσα σε μερικά χρόνια ήταν τόσο μεγάλη που χθες όχι μόνο ήταν βασικός στους Μάτζικ, αλλά ήταν ο καλύτερος παίκτης τους στο κρίσιμο τέταρτο δωδεκάλεπτο και είναι ο παίκτης που έχει περιορίσει τoν Kobe
από το δεύτερο παιχνίδι και μετά. Για έναν παίκτη σαν το «Μαύρο Μάμπα» το να έχει στα τρία τελευταία παιχνίδια 30 πόντους (τα δυο με παράταση) και τα ποσοστά του στα σουτ χθες στο 35% είναι λίγο. Αντίστοιχα πράγματα με τον Pietrus (σε μικρότερο βαθμό εξέλιξης) μπορούν να ειπωθούν και για τα άλλα δυο μεγάλα Ευρωπαϊκά ονόματα των τελικών: Pau Gasol και Hedo Turkoglu που παρεμπιπτόντως είναι οι μεγαλύτεροι σκόρερ των τελικών μετά τον Kobe. Σίγουρα αυτοί είναι πιο μεγάλα ονόματα και από την αρχή ήταν καλοί παίκτες, αλλά το να πετυχαίνεις 20 πόντους μέσο όρο στους τελικούς δεν είναι λίγο πράγμα, ειδικά για τον συμπαθή Τούρκο παίκτη που είναι πρώτος σκόρερ στους τελικούς για την ομάδα του (και ο παίκτης που κάνει τα πάντα μέσα στο γήπεδο) βάζοντας περισσότερους και από τον σούπερσταρ Howard.
Οι παίκτες αυτοί δεν είναι η εξαίρεση στην βελτίωση, αλλά ο κανόνας για τους παίκτες που παίζουν στο ΝΒΑ. Και δεν είναι μόνο πως βελτιώνονται οι παίκτες. Είναι και τα βήματα που παίρνει η αρχή του σπορ για το θέαμα. Κανονισμοί και οδηγίες, που έχουν σαφήνεια και στόχο, αλλάζουν ακόμα και στην πορεία των τελικών. Το τρίποντο είναι μακρύτερα για την «δημιουργία χώρου» (ακόμα να το μάθει η Ευρώπη αυτό το μάθημα), επιτρέπονται κάποια παραστρατήματα για το θέαμα και το κυριότερο: οι διαιτητές αφήνουν το παιχνίδι να παίζεται χωρίς να σφυρίζουν σε κάθε επαφή. Ακόμα και τα γήπεδα φτιαχνονται με αυτή τη λογική (που δεν είναι μεγαλύτερα από τα ελληνικά) και ο τεράστιος και εξαιρετικά χρήσιμος πίνακας στη μέση του γηπέδου είναι σίγουρα για τους θεατές μεγάλη διαφορά από την Ευρώπη, πόσο μάλλον την Ελλάδα όπου πολλοί από τους απλοϊκούς πίνακες υπολειτουργούν.
Και τελικά ερχόμαστε και στην ατμόσφαιρα. Οι οπαδοί εμψυχώνουν τους παίκτες χωρίς να βρίζουν για κάθε λάθος ή χαμένο σουτ ή πόσο μάλλον να τους κυνηγούν μετά εκτός γηπέδου ή να στήνουν ενέδρες. Δεν σκέφτεται καν κανείς θεατής να απειλεί τους αντιπάλους παίκτες, να τους σημαδεύει με λέιζερ ή να τους πετά πράγματα. Χάνουν ή κερδίζουν δεν σκέφτονται να μπουν μέσα, δεν φεύγουν μαζικά πριν το τέλος και δεν προσπαθούν να διακόψουν το παιχνίδι. Δεν βρίζουν μαζικά τους διαιτητές, δεν επιτίθενται σε παράγοντες δεν πλακώνονται μεταξύ τους ή με τυχόν οπαδούς αντίπαλης ομάδας. Πολύ βαρετό ε; Ποιος θέλει να πηγαίνει με την οικογένεια του στο γήπεδο; Ποιος θέλει ηρεμία; Μα να μην βρίζεις; Πόσο πίσω είναι! Γιατί να ζηλεύω όλα αυτά που θα μπορούσαν (και μάλιστα σχετικά εύκολα) να αλλάξουν;
Για το κουίζ: Ο Μυλοπότας είναι γνωστή παραλία της Ίου και ακόμα πιο γνωστή είναι το Μαγγανάρι στα νότια του νησιού. Τώρα αφού φεύγω την άλλη βδομάδα, δεν ξέρω πότε θα ξαναγράψω άρθρο, για αυτό και δεν βάζω άλλο κουίζ, οπότε θεωρήστε το σαν τις καλοκαιρινές διακοπές μου. Προτείνω να βάλετε τη συλλογή της Reggae από τον highfidelityshow (στο RE!nvent) και καλή διασκέδαση. Χαμομήλια (με λίγα highlights από το παιχνίδι και τραγούδι από την προσωπικότητα που δεν αναγνώριζαν οι παρουσιαστές της ΕΤ1)
Σχετικό θέμα