Magnum, Gypsy Rose @ Gagarin205, 30.11.2018

Με τις προσπάθειες της Blackrose Live, βλέπουμε όλο και περισσότερες 80s hard rock μπάντες στα μέρη μας. Έχουν ένα σταθερό κοινό, που χρόνια περίμενε τον ερχομό των Thunder πέρσι και των Magnum φέτος. Είχαμε, λοιπόν, τη δυνατότητα να δούμε σημαντικά συγκροτήματα της Αγγλικής hard rock σκηνής. Δυστυχώς, η προσέλευση και στις δύο συναυλίες ήταν απλά ικανοποιητική χωρίς να γίνεται το αδιαχώρητο στο Gagarin, όπως θα ήταν αναμενόμενο. Το κοινό στις rock συναυλίες αυτού του βεληνεκούς είναι πια περιορισμένο και συγκεκριμένο - βλέπεις τα ίδια πρόσωπα κάθε φορά.



Οι Magnum, όμως, έδωσαν ένα live που, αν και μας φάνηκε λίγο μικρό σε διάρκεια, ήταν αντάξιο της φήμης τους. Ένα μέρος του κοινού, βέβαια, είχε έρθει με «ανθρωποφαγική διάθεση» εναντίον του Bob Catley. Είναι αλήθεια πως η φωνή του έχει αλλάξει με το πέρασμα του χρόνου και τραγουδάει με διαφορετικό τρόπο. Και όντως στη συναυλία διαπιστώσαμε πως ένα μέρος της μελωδικότητας και του βάθους της φωνής του Catley έχουν αντικατασταθεί με βραχνάδα και γρέζι. Παρόλα αυτά, ο ενθουσιασμός και η ζωντάνια του δεν έλειψαν.

Οι Gypsy Rose που άνοιξαν τη συναυλία δεν έδωσαν κάτι παραπάνω στη βραδιά. Όντας απλά ευχάριστοι και εξαντλώντας όλα τα κλισέ του sleaze rock, το συγκρότημα θύμιζε bar band και πέρασε απαρατήρητο. Με τον δίσκο του 1990 'Prey' και το single 'Poisoned By Love' στο ρεπερτόριο τους, ο Michael Ross κάνει τίμιες προσπάθειες να επιστρέψει, αλλά χρειάζεται καινούριο υλικό.



Οι headliners της βραδιάς είχαν στη σύνθεση τους εκτός από τον Bob Catley στα φωνητικά και τον Tony Clarkin στη κιθάρα. Αυτοί οι δύο αποτελούν τον πυρήνα της μπάντας όχι μόνο επειδή πρόκειται για δύο ιδρυτικά μέλη αλλά και επειδή είναι αυτοί που ξεχωρίζουν στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Ο Catley στα 71 του εμφανισιακά μοιάζει σαν ένας συνδυασμός του Γιώργου G-Polly Πολυχρονίου και του Mick Jagger. Στη σκηνή είναι θεατρικός περιγράφωντας με τις κινήσεις του τους στίχους που τραγουδάει. Η αλήθεια είναι πως στα πρώτα λεπτά του "Wild Swan" ακουγόταν εκτός φόρμας. Αυτό άλλαξε όταν η φωνή του ζεστάθηκε, αποδίδοντας τα κομμάτια με πιο τραχιά φωνή μεν, αλλά με την απαραίτητη δύναμη. Ο μπασίστας Al Barrow κάλυπτε των Catley στα ψηλά, αν και η φωνή του δεν έδενε πάντα με του Bob.

Το κοινό φώναζε συνθήματα με το όνομα του συγκροτήματος (μία ειλικρινής οπαδική συναυλιακή συμπεριφορά που τείνει να χαθεί) και συμμετείχε στα τραγούδια με αποκορύφωμα το "How Far Jerousalim". Η μπάντα περιοδεύει στα πλαίσια της προώθησης του 'Lost On The Road To Eternity' από όπου έπαιξαν το ομώνυμο, το " Peaches and Cream" και το "Show me your hands", τραγούδια που στέκονται με σεβασμό δίπλα σε θρυλικές συνθέσεις όπως το "Les Morts Dansant" και το "The Spirit". Στα καινούρια κομμάτια η απόδοση του Bob ήταν ίδια με τις αυθεντικές ηχογραφήσεις ενώ το "Vigilante" χειροκροτήθηκε από το κοινό που περίμενε καιρό για να τραγουδήσει το ρεφρέν παρέα με τους Magnum.



Οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν τόσο ένθερμες που μετά το encore του "Sacred Hour" ο Catley κοντοστάθηκε, πριν τελικά αποχωρίσει. Δυστυχώς η μιάμιση ώρα που έπαιξαν δεν μας ήταν αρκετή, καθώς έλειψαν αρκετά τραγούδια από την μουσική πορεία τους. Μας είπαν όμως πως αν οι διοργανωτές τους ξαναφέρουν, το συγκρότημα θα επιστρέψει. Βέβαια με την προσέλευση του κόσμου που είχε η συναυλία εικάζω πως δύσκολα θα τους ξαναδούμε.

Η μπάντα παραμένει ζωντανή και δημιουργικά, αλλά και πάνω στη σκηνή. Κανείς δεν περίμενε να δει τους Magnum της δεκαετίας του '80 και είναι κάτι που πρέπει να αποδεχτούμε. Είναι το ίδιο παθιασμένοι, αλλά διαφορετικοί.



Magnum Setlist