Κάθε
μέρα σας παρουσιάζουμε μια δεκάδα από την Λίστα με τους Καλύτερους
Διεθνείς Δίσκους της χρονιάς, συνεχίζοντας σήμερα με τις θέσεις
#11-20 και ολοκληρώνοντας αύριο Παρασκευή με τα κορυφαία 10!
20. Paul McCartney - Egypt Station
Ο Paul McCartney δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα πια. Όμως βρίσκεται στην 7η δεκαετία της ζωής του και εκτός του ότι ακόμα έχει ενέργεια για όλους μας, είναι ακόμα δημιουργικός - κάτι σπάνιο σε αυτή τη γενιά καλλιτεχνών. Στον 17ο δίσκο του 'Egypt Station' συνεργάζεται με την καινούρια γενιά μουσικών (τον Greg Kurstin της Adele στην παραγωγή και τον τραγουδοποιό Ryan Tedder σε δύο τραγούδια) ώστε να εμπλουτίσει τις συνθέσεις του με λίγη αύρα από την σύγχρονη pop. Ενώ λοιπόν οι δομές των τραγουδιών κρύβουν την απλότητα του rock 'n roll με το οποίο μας μεγάλωσε, το 'Egypt Station' έχει έξυπνες ενορχηστρώσεις και φαντασία. Ο Macca τα κατάφερε καλύτερα από ότι περιμέναμε και δεν σταματάει να μας ξαφνιάζει ευχάριστα. [Ξενοφών Καράμπαλης]
19. Ty Segall - Freedom's Goblin
Το Freedom’s Goblin είναι πραγματικά καλό και μεγάλο. Σε 19 κομμάτια και 75 περίπου λεπτά είναι σίγουρα ένα ταξίδι μέσα στον μακρύ κόσμο των επιρροών και ενδιαφερόντων του Segall - από την psych, τη garage rock, την pop, την punk, τη jazz, τη hard funk, και πολλά ακόμα. Και με κάποιο τρόπο, παρά τον χρόνο που διαρκεί και λόγω της ποικιλίας των ήχων, το Freedom’s Goblin ποτέ δεν κινείται, στον ίδιο χώρο για πολύ. Όσο συνεχίζει, γίνεται και πιο συναρπαστική η διαδρομή. [Σταύρος Κασιμάτης]
Το Freedom’s Goblin είναι πραγματικά καλό και μεγάλο. Σε 19 κομμάτια και 75 περίπου λεπτά είναι σίγουρα ένα ταξίδι μέσα στον μακρύ κόσμο των επιρροών και ενδιαφερόντων του Segall - από την psych, τη garage rock, την pop, την punk, τη jazz, τη hard funk, και πολλά ακόμα. Και με κάποιο τρόπο, παρά τον χρόνο που διαρκεί και λόγω της ποικιλίας των ήχων, το Freedom’s Goblin ποτέ δεν κινείται, στον ίδιο χώρο για πολύ. Όσο συνεχίζει, γίνεται και πιο συναρπαστική η διαδρομή. [Σταύρος Κασιμάτης]
18. Anna Calvi - Hunter
Με το πρώτο της album το 2011 μας είχε ενθουσιάσει και αποκαλέστηκε ως η νέα PJ Harvey. Το Hunter είναι η τρίτη της κυκλοφορία, σε παραγωγή Nick Launay γνωστού από αντίστοιχες δουλειές του με τον Nick Cave και τους Grinderman, στην οποία ακούγεται λιγότερο οργισμένη . Το Don’t beat the girl out of my boy θα μπορούσε να είναι alternative hitάκι σε εναλλακτικό club των 90’s. Ηχητικά η Anna Calvi αντλεί επιρροές πλέον και από σύγχρονα σχήματα, κατά δική της δήλωση, όπως οι Fever Ray. Στο album της στιχουργικά υπάρχουν σαφείς αναφορές για τον σεξουαλικό της προσανατολισμό, Hunter, As a man, Chain, αφού είναι και ένθερμη υποστηρίκτρια της απελευθέρωσης των φύλων, ενώ έχει δηλώσει ότι δεν καλύπτεται από τις υπάρχουσες χρησιμοποιούμενες ταμπέλες για τις ερωτικές προτιμήσεις των ανθρώπων. [Λεωνίδας Καλμούκος]
17. Low - Double Negative
Οι Low πειραματίζονταν, πειραματίζονται και θα πειραματίζονται για πάντα. Γι’ αυτό το φετινό τους album με τίτλο “Double Negative” δεν αποτελεί λόγος «ανησυχίας» για έναν ακροατή που τους γνωρίζει. Αντιθέτως, οι Αμερικανοί πραγματοποίησαν ένα ακόμη σημαντικό βήμα ανόδου αφού τα τραγούδια που παρουσίασαν είναι τουλάχιστον εκπληκτικά. Τα synths κυριαρχούν σε όλους τους τομείς με τους «βρώμικους» θορύβους να έρχονται και να κολλάνε άψογα κάθε στιγμή. Για να αποφύγω το ρίσκο να γράψω πως το “Double Negative” είναι πολύ μπροστά από την εποχή του, αρκούμαι στο ότι ο συγκεκριμένος δίσκος θα είναι επίκαιρος και μετά από αρκετές δεκαετίες από τώρα. [Θωμάς Τζίτζης]
16. Mitski - Be The Cowboy
Στο 5ο album της, η Αμερικανογιαπωνέζα Mitski καταφέρνει να ακούγεται και κοντά στην synth pop των Beach House, αλλά και στην πρώϊμη - ρόκ εποχή της PJ Harvey. Με βάση την ποπ μουσική, τα αιθέρια φωνητικά της Mitski προσφέρουν διαμαντάκια, όπως τα "Geyser", "Lonesome Love", "Me and My Husband", "Washing Machine Heart" και κατά τη γνώμη μου το καλύτερο τραγούδι της χρονιάς, το "Nobody". Δεν είναι τυχαίο ότι το "Be the cowboy" έχει πάρει εξαιρετικές κριτικές από πολλά μουσικά μέσα. [Γιώργος Μπαλιώτης]
15. Beach House - 7
Κι όμως αυτό το πολύ ενδιαφέρον Αμερικανικό ντουέτο έφτασε τους 7 δίσκους. Σαν χθες θυμάμαι το ντεμπούτο τους. Νιώθω πραγματικά οτι το "7" είναι ο πιο ώριμος και μεστος δισκος τους. Οι ίδιοι νιώθουν εξαιρετικά καλά με τους εαυτούς τους, αγαπάνε το παρελθόν τους και αφού βασιστούν σε αυτό, πάνε την dream pop μουσική τους ένα μικρό βήμα παραπέρα. Παράλληλα, καταφέρνουν να δημιουργήσουν τον ίσως πιο εύπεπτο δίσκο τους σε ευρύ κοινό. [Γιώργος Μπαλιώτης]
14. Thom Yorke - Suspiria (Music for the Luca Guadagnino Film)
13. Kamasi Washington - Heaven And Earth
Η αίσθηση που μας αφήνει είναι πως έχουμε έναν αλλοπρόσαλλο αισθητικά δίσκο από έναν μουσικό που έχει ακούσει και κατανοήσει καντάρια jazz, αλλά αδυνατεί να διαχωρίσει το cool και το φουτουριστικό από το kitch. Το album δεν αποτελεί μια καινούρια μουσική πρόταση (όπως το προηγούμενο "Epic" που ήταν σημαντικά πιο άρτιο στο σύνολο του) και αφήνει μια αίσθηση απορίας στο τέλος! [Αλέξιος Αντωνόπουλος]
11. Car Seat Headrest - Twin Fantasy
Με το νέο Twin Fantasy, ο Toledo έχει κάνει κάτι αξιοθαύμαστο: δημιούργησε ένα reboot που ταιριάζει με τον πρωτότυπο τόνο, πάθος και ενθουσιασμό. Πλέον, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Toledo είναι ένας εντυπωσιακά χαρισματικός και στοχαστικός τραγουδοποιός, ο οποίος έχει αντίληψη για το πώς να μεταφέρει του δουλειά στο στούντιο, δείχνει πως δεν φοβάται να σκεφτεί σε μεγάλη κλίμακα και χαρίζει σε όλους μας μία από τις καλύτερες μουσικές στιγμές για το 2018. [Σταύρος Κασιμάτης]
Τα κομμάτια σε αυτό το άλμπουμ είναι σκοτεινά και δυσοίωνα. Υπάρχουν πολλές, πολύ περίεργες συνθέσεις, μελαγχολικό πιάνο, υπνωτικά synths και τα λίγα κομμάτια στα οποία τραγουδάει ο Thom γεμίζουν με το φαλσέτο του και τον άγριο εσωτερισμό του λυρισμού του. Το "Suspirium" είναι μια πανέμορφη μπαλάντα, το "Open Again" ακούγεται κυριολεκτικά σαν b-side του Amnesiac και το "Unmade" κρύβει μια παραδείσια/κολασμένη ομορφιά. Θα ήθελα να καθίσω και να ξανά ακούσω για 80 λεπτά στη σειρά ολόκληρο τον δίσκο; Ίσως δεν θα το κάνω συχνά. Αλλά αν είχα μια συγκεκριμένη διάθεση και ήθελα να δημιουργήσω μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα (όπως για μια ταινία τρόμου), νομίζω ο δίσκος αυτός είναι εξαιρετικός. Δημιουργεί εκπληκτικές ηχητικές διαδρομές και επιτυγχάνει με μαεστρικό τρόπο τον σκοπό που δημιουργήθηκε. [Σταύρος Κασιμάτης]
13. Kamasi Washington - Heaven And Earth
Η αίσθηση που μας αφήνει είναι πως έχουμε έναν αλλοπρόσαλλο αισθητικά δίσκο από έναν μουσικό που έχει ακούσει και κατανοήσει καντάρια jazz, αλλά αδυνατεί να διαχωρίσει το cool και το φουτουριστικό από το kitch. Το album δεν αποτελεί μια καινούρια μουσική πρόταση (όπως το προηγούμενο "Epic" που ήταν σημαντικά πιο άρτιο στο σύνολο του) και αφήνει μια αίσθηση απορίας στο τέλος! [Αλέξιος Αντωνόπουλος]
12. Janelle Monae - Dirty Computer
Η Janelle Monáe μετά από αρκετά χρόνια σιωπής
παρουσίασε ένα όμορφο και ξεχωριστό δίσκο. Το "Dirty Computer" έχει
πλούσια synths και ρυθμικές κιθάρες που γεμίζουν με φωτεινότητα σχεδόν
κάθε κομμάτι και αντιτίθενται στη μελαγχολία που κρύβεται προς το τέλος
του. Ολόκληρος ο δίσκος εκφράζει την έννοια της συμμετοχής και σου
αφήνει μια γλυκιά γεύση αγάπης που οδηγεί στην απελευθέρωση, όπως
ακριβώς ήθελε η Monáe. [Βαγγέλης Γκρέκο]
11. Car Seat Headrest - Twin Fantasy
Με το νέο Twin Fantasy, ο Toledo έχει κάνει κάτι αξιοθαύμαστο: δημιούργησε ένα reboot που ταιριάζει με τον πρωτότυπο τόνο, πάθος και ενθουσιασμό. Πλέον, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Toledo είναι ένας εντυπωσιακά χαρισματικός και στοχαστικός τραγουδοποιός, ο οποίος έχει αντίληψη για το πώς να μεταφέρει του δουλειά στο στούντιο, δείχνει πως δεν φοβάται να σκεφτεί σε μεγάλη κλίμακα και χαρίζει σε όλους μας μία από τις καλύτερες μουσικές στιγμές για το 2018. [Σταύρος Κασιμάτης]