Ο Πρόδρομος Doe τραγουδάει και γράφει στίχους στο συγκρότημα Jane Doe, έχει εκδώσει μερικά βιβλία, σχεδιάζει επιτραπέζια παιχνίδια, παίζει μπάσκετ και διάφορα άλλα. Μια ακόμα ασχολία του είναι η παρουσίαση στο Mix Grill της στήλης «100 αγαπημένοι ελληνικοί στίχοι από το 2000 και μετά».
Ντίνος Σαδίκης - Πρέπει Ίσως Κάποτε
Το Γέλιο Των Πολλών [2005]
Με τον Σαδίκη μας συνδέει μια περίεργη προσωπική σχέση. Και στο τέταρτο μέρος του αφιερώματος λέω να τα κάνω τα πράγματα πολύ πιο προσωπικά (απ’ ό,τι ήδη είναι) και να διηγηθώ την ιστορία για το πώς μου «έκλεψε» τη πρώτη μου μπάντα…
Το μακρινό 1998 (ή κάπου εκεί) έπαιζα κάθε Παρασκευή στο club του Μύλου (την εποχή που ο Μύλος ήταν στα ντουζένια του κι είχε κάθε μέρα 3-4 διαφορετικά live και όλα τα μαγαζιά του γεμάτα) με το μοναδικό άλλο συγκρότημα του οποίου υπήρξα μέλος εκτός των Jane Doe: μια «διασκευομπάντα» που ακούει στο όνομα Duente. Τολμώ να πω πως εκείνη την περίοδο είχαμε μια κάποια επιτυχία και την συγκεκριμένη Παρασκευή που θα διηγηθώ είχαμε μαζέψει κοντά στα 300 άτομα!
Μέσα στο ρεπερτόριό μας (που περιλάμβανε από Υπόγεια Ρεύματα και Διάφανα
Κρίνα μέχρι Prodigy και Moby), είχαμε και δύο τραγούδια του Ντίνου Σαδίκη: το «Δεν Ήταν Απαισιόδοξο Τραγουδάκι» και το «Χωρίς Κανόνα». Ο ίδιος ο Σαδίκης εκείνη την περίοδο δούλευε DJ σε ένα από τα μαγαζιά του Μύλου. Τον πήρε, λοιπόν, από το χέρι ο ιδιοκτήτης του Μύλου, ο Στεφανίδης, και τον έφερε στο club για να ακούσει και να δει μία μπάντα που έπαιζε τα τραγούδια του καλύτερα από αυτόν.
Κάπου εκεί έδεσε το γλυκό. Στον Ντίνο άρεσε αυτό που είδε, μας προσέγγισε και οικειοποιήθηκε τους Duente. Α, κι εγώ απολύθηκα γιατί άλλη θέση για πρώτα φωνητικά δεν περίσσευε κι εγώ δεν ήμουν ακόμα έτοιμος να ματαιώσω το όνειρο μου να γίνω ο επόμενος Freddie Mercury ή έστω ο επόμενος Αγγελάκας.
Θα θυμάμαι για πάντα όμως εκείνη τη βραδιά στο φράγμα της Θέρμης που
τραγουδήσαμε μαζί το «Δεν Ήταν Απαισιόδοξο Τραγουδάκι». Aaaaaaaanyway...
Το «Πρέπει, Ίσως, Κάποτε» συμπεριλήφθηκε στο δεύτερο προσωπικό δίσκο του Σαδίκη (μαζί με τους Duente) και στους στίχους συνεργάστηκε με την Λία
Καραμπατάκη (που έχει ακόμα δύο όμορφες στιγμές στον ίδιο δίσκο, το «Μια
Θάλασσα» και «Ο Χορός»). Το άκουσα για πρώτη φορά σε ένα πολύ ιδιαίτερο live στο Ξυλουργείο (του Μύλου) σε ένα support του Ντίνου στον Terry Lee Hale. Ήταν μια πρώιμη εκδοχή, ακουστική, υποβλητική που μίλησε κατευθείαν μέσα στην καρδιά μου.
Πρέπει ίσως κάποτε
Μπορεί και να μπορέσω
Να καταλάβω και να ελέγξω
Ένα φόβο που σαν σβούρα
Στροβιλίζεται και καίει
Να κατακτήσω να προσκυνήσω
Την αλήθεια πως γινόμουνα
Μια μέρα κάποιος άλλος
Να συνηθίσω να μην κολλήσω
Να κολλήσω
Στο δίσκο έχει γίνει λίγο πιο ροκ αλλά οι στίχοι εξακολουθούν να με
συγκλονίζουν. Εκείνο το πεισματικό «θα νικήσω» θα ηχεί στα αυτιά μου μέχρι την αιωνιότητα. Μέχρι να νικήσω φαντάζομαι. Κι αν αυτό δεν συμβεί, αυτή η στοιχειωμένη του αισιοδοξία θα με κάνει να προσπαθώ.
Πρέπει ίσως κάποτε
Μπορεί και να μπορέσω
Να καταλάβω να καταστρέψω
Ό,τι όμορφο μου στέρησε
την τρέλα της ασχήμιας
να εξαφανίσω να υποκύψω
σ ένα μέλλον που διαγράφεται
θολό και νυσταγμένο
να συνηθίσω να μην κολλήσω
θα νικήσω
Ο Σαδίκης έχει δώσει ελάχιστα δείγματα της ευφυΐας του (ένας δίσκος με τους Εν Πλω, τρεις προσωπικοί δίσκοι και δυο επισκέψεις στους Επισκέπτες του Αγγελάκα), δεν υπάρχει όμως ούτε μία χαμένη λέξη από όσες έχει γράψει όλα αυτά τα χρόνια.
Διαβάστε επίσης
Την πρώτη ανάρτηση της σειράς. ΛΕΞ - Vittorio (2018)
Την προηγούμενη ανάρτηση της σειράς. #3: Διάφανα Κρίνα - Με Ρωτούν Οι Χειμώνες (2008)
Την επόμενη ανάρτηση της σειράς. #5: Φοίβος Δεληβοριάς - Λέξεις (2007)