Τι θα ακούσετε:
Την επιτυχημένη δισκογραφική επιστροφή των Who - ή πιο για να είμαστε ακριβής του Pete και του Roger - δεκατέσσερα χρόνια μετά. Δηλαδή classic rock.
Ποιά τραγούδια να προσέξετε:
"All The Music Must Fade", "Ball and Chain", "I'Dont Wanna Get Wise", "Break The News", "She Rocked My World"
Την επιτυχημένη δισκογραφική επιστροφή των Who - ή πιο για να είμαστε ακριβής του Pete και του Roger - δεκατέσσερα χρόνια μετά. Δηλαδή classic rock.
Ποιά τραγούδια να προσέξετε:
"All The Music Must Fade", "Ball and Chain", "I'Dont Wanna Get Wise", "Break The News", "She Rocked My World"
Βαθμολογία:
7,3
Τα ιστορικά συγκροτήματα που μεσουράνησαν στις δεκαετίες του '60 και '70 δυσκολεύονται να βρουν πια έμπνευση. Είναι λογικό, καθώς τα ερεθίσματα που υπάρχουν στην εποχή μας έχουν αλλάξει, αλλά και επίσης αν έχεις επηρεάσει γενιές μουσικών και έχεις προσφέρει τόσα στη μουσική τα περιθώρια στενεύουν. Στην περίπτωση των Who, ένας σημαντικός παράγοντας στην εξέλιξη του συγκροτήματος είναι πως ο Keith Moon αλλά και ο John Entwisle δεν είναι πια κοντά μας. Έτσι μένουν ο Pete Townshend και ο Roger Daltrey.
O Pete Townshend όμως ήταν πάντα ο βασικός συνθέτης της μπάντας, ότι και να γινόταν, οπότε σε ένα θεωρητικό επίπεδο ο χαρακτήρας των συνθέσεων σε ένα καινούριο project θα ήταν εκεί. Σίγουρα δεν θα ήταν το ίδιο, όπως φάνηκε στο "Endless Wire", που κατά τα άλλα ήταν εξαιρετικό δείγμα δουλείας της νέας περιόδου των Who. Σκεφτείτε βέβαια πως πριν το "Endless Wire" η προηγούμενη studio δουλειά της μπάντας είχε κυκλοφορήσει το 1982. Οι χρονικές αποστάσεις λοιπόν είναι τεράστιες όμως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο δίσκος βγαίνει επειδή η μπάντα -ή μάλλον ο Pete- αποφάσισε πως έχει κάτι να πει.
Tο "WHO" όσο και αν ξαφνιάσει μερικούς, είναι η επιστροφή που περιμέναμε από τους Who. Θα μου πείτε, τι περιμέναμε δηλαδή από δύο 75άριδες; Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι μία γιορτή, μία τρόπον τινά ανασκόπηση της καριέρας τους με στοιχεία που να δείχνουν ότι έχουν συναίσθηση του που βρίσκονται στο 2019. Και αυτό ακριβώς πετυχαίνει το "WHO".
Αν εξαιρέσουμε ένα παλιό τραγούδι του Townshend, το "Guantanamo" που μετατράπηκε στο "Ball and Chain", όλα τα υπόλοιπα είναι καινούριες συνθέσεις. Τα φωνητικά του Daltrey ηχογραφήθηκαν ξεχωριστά ενώ παράλληλα έκανε κάποιες διορθώσεις στα demos που του έστελνε ο Pete, ο οποίος με τη σειρά του έκανε τις αλχημείες του στο studio. Ο κλασσικός ήχος των Who υπάρχει στο background, ενώ στις κιθάρες του ο Τοwnshend συνδυάζει τις ακουστικές με τις ηλεκτρικές, με βάση το ρυθμό και όχι τα σόλο. Η παραγωγή είναι εμπλουτισμένη με πλήκτρα (μάλιστα συμμετέχει και ο Benmont Tench των Heartbreakers), ορχηστρικά κομμάτια και effects παντός τύπου - όμως δεν ακούγεται μπουκωμένη. Πίσω από το rhythm section βρίσκεται ο εδώ και χρόνια drummer των Who Zak Starkey (γιός του Ringo Starr) και ο μπασίστας Pino Palladino.
Τα πρώτα τρία κομμάτια "All The Music Must Fade", "Ball and Chain" και "I'Dont Wanna Get Wise" βρίσκουν τους Who σε αξιοθαύμαστη φόρμα, με τα φωνητικά του Daltrey να έχουν βαρύνει, μετατοπίζοντας τις ερμηνείες του από το rock στα blues, αλλά διατηρώντας την εκφραστικότητα τους. Ο Pete κάνει αισθητή την παρουσία του στα δεύτερα φωνητικά του δίσκου αλλά και στα ρυθμικά effects/παλαμάκια του "Detour" (που δανείζεται το όνομα από τις πρώτες προσπάθειες των Who, όταν λέγονταν The Detours) .
Όταν το tracklisting φτάνει στο ορχηστρικό "Hero Ground Zero" και στο εκμοντερνισμένο "Break The News" (το οποίο έχει γράψει ο αδελφός του Pete και δεύτερος κιθαρίστας της μπάντας πια, Simon Townshend) η μπάντα συνεχίσει να πετυχαίνει την προσπάθεια μετενσάρκωσης της. Το μόνο κομμάτι που μπορεί να χαρακτηριστεί σαν άτσαλο είναι αυτό στο οποίο ο Pete έχει επιλέξει να βρίσκεται πίσω από το κεντρικό μικρόφωνο (πλην των bonus tracks), στο "I'll Be Back", που με κάποια εφέ παραμόρφωσης χάνει τον προσανατολισμό του. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για το "She Rocked My World", που βρίσκει τον Daltrey σε ρόλο crooner να κλείνει το "WHO".
Ο δίσκος κυκλοφορεί με τρία bonus tracks με τον Townshend στα βασικά φωνητικά, τα οποία αποκήρυξε σε συνέντευξη του ο Daltrey λέγοντας πως χαλάνε τη ροή του δίσκου και δεν ταιριάζουν με το σύνολο. Υπάρχει μία αλήθεια σε αυτό, παρόλαυτα εγώ βρήκα ενδιαφέρον στο "Got Nothing to Prove" (είναι demo του 1966) που με το αβανταδόρικο horn section ναι μεν ακούγεται παράταιρο με τα υπόλοιπα, όμως έχει τη δικιά του αξία.
Το "WHO" είναι ένας δίσκος για παλιούς και καινούριος οπαδούς των Who, αλλά και της rock μουσικής. Δεν πρόκειται να επαναπροδιορίσει τη μουσική όπως έκαναν οι δίσκοι "Who's Next" και "Quadrophenia". Πρόκειται για έναν δίσκο που εμπεριέχει αναγνωρίσιμα στοιχεία των Who, δοσμένα μέσα από ώριμο πρίσμα και κέφι που κανείς δεν περίμενε να έχουν ακόμα ο Daltrey και κυρίως ο Townshend. Κρίνοντας από το χρονοδιάγραμμα παραγωγικότητας της μπάντας, το πιθανότερο είναι πως έχουμε στα χέρια μας το τελευταίο δίσκο τους. Αν είναι όντως έτσι, είναι ένας άξιος δισκογραφικός επίλογος (γιατί τις ζωντανές εμφανίσεις μάλλον θα τις συνεχίσουν μέχρι τέλους) ενός από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της rock μουσικής.
7,3
Τα ιστορικά συγκροτήματα που μεσουράνησαν στις δεκαετίες του '60 και '70 δυσκολεύονται να βρουν πια έμπνευση. Είναι λογικό, καθώς τα ερεθίσματα που υπάρχουν στην εποχή μας έχουν αλλάξει, αλλά και επίσης αν έχεις επηρεάσει γενιές μουσικών και έχεις προσφέρει τόσα στη μουσική τα περιθώρια στενεύουν. Στην περίπτωση των Who, ένας σημαντικός παράγοντας στην εξέλιξη του συγκροτήματος είναι πως ο Keith Moon αλλά και ο John Entwisle δεν είναι πια κοντά μας. Έτσι μένουν ο Pete Townshend και ο Roger Daltrey.
O Pete Townshend όμως ήταν πάντα ο βασικός συνθέτης της μπάντας, ότι και να γινόταν, οπότε σε ένα θεωρητικό επίπεδο ο χαρακτήρας των συνθέσεων σε ένα καινούριο project θα ήταν εκεί. Σίγουρα δεν θα ήταν το ίδιο, όπως φάνηκε στο "Endless Wire", που κατά τα άλλα ήταν εξαιρετικό δείγμα δουλείας της νέας περιόδου των Who. Σκεφτείτε βέβαια πως πριν το "Endless Wire" η προηγούμενη studio δουλειά της μπάντας είχε κυκλοφορήσει το 1982. Οι χρονικές αποστάσεις λοιπόν είναι τεράστιες όμως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο δίσκος βγαίνει επειδή η μπάντα -ή μάλλον ο Pete- αποφάσισε πως έχει κάτι να πει.
Tο "WHO" όσο και αν ξαφνιάσει μερικούς, είναι η επιστροφή που περιμέναμε από τους Who. Θα μου πείτε, τι περιμέναμε δηλαδή από δύο 75άριδες; Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι μία γιορτή, μία τρόπον τινά ανασκόπηση της καριέρας τους με στοιχεία που να δείχνουν ότι έχουν συναίσθηση του που βρίσκονται στο 2019. Και αυτό ακριβώς πετυχαίνει το "WHO".
Αν εξαιρέσουμε ένα παλιό τραγούδι του Townshend, το "Guantanamo" που μετατράπηκε στο "Ball and Chain", όλα τα υπόλοιπα είναι καινούριες συνθέσεις. Τα φωνητικά του Daltrey ηχογραφήθηκαν ξεχωριστά ενώ παράλληλα έκανε κάποιες διορθώσεις στα demos που του έστελνε ο Pete, ο οποίος με τη σειρά του έκανε τις αλχημείες του στο studio. Ο κλασσικός ήχος των Who υπάρχει στο background, ενώ στις κιθάρες του ο Τοwnshend συνδυάζει τις ακουστικές με τις ηλεκτρικές, με βάση το ρυθμό και όχι τα σόλο. Η παραγωγή είναι εμπλουτισμένη με πλήκτρα (μάλιστα συμμετέχει και ο Benmont Tench των Heartbreakers), ορχηστρικά κομμάτια και effects παντός τύπου - όμως δεν ακούγεται μπουκωμένη. Πίσω από το rhythm section βρίσκεται ο εδώ και χρόνια drummer των Who Zak Starkey (γιός του Ringo Starr) και ο μπασίστας Pino Palladino.
Τα πρώτα τρία κομμάτια "All The Music Must Fade", "Ball and Chain" και "I'Dont Wanna Get Wise" βρίσκουν τους Who σε αξιοθαύμαστη φόρμα, με τα φωνητικά του Daltrey να έχουν βαρύνει, μετατοπίζοντας τις ερμηνείες του από το rock στα blues, αλλά διατηρώντας την εκφραστικότητα τους. Ο Pete κάνει αισθητή την παρουσία του στα δεύτερα φωνητικά του δίσκου αλλά και στα ρυθμικά effects/παλαμάκια του "Detour" (που δανείζεται το όνομα από τις πρώτες προσπάθειες των Who, όταν λέγονταν The Detours) .
Όταν το tracklisting φτάνει στο ορχηστρικό "Hero Ground Zero" και στο εκμοντερνισμένο "Break The News" (το οποίο έχει γράψει ο αδελφός του Pete και δεύτερος κιθαρίστας της μπάντας πια, Simon Townshend) η μπάντα συνεχίσει να πετυχαίνει την προσπάθεια μετενσάρκωσης της. Το μόνο κομμάτι που μπορεί να χαρακτηριστεί σαν άτσαλο είναι αυτό στο οποίο ο Pete έχει επιλέξει να βρίσκεται πίσω από το κεντρικό μικρόφωνο (πλην των bonus tracks), στο "I'll Be Back", που με κάποια εφέ παραμόρφωσης χάνει τον προσανατολισμό του. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για το "She Rocked My World", που βρίσκει τον Daltrey σε ρόλο crooner να κλείνει το "WHO".
Ο δίσκος κυκλοφορεί με τρία bonus tracks με τον Townshend στα βασικά φωνητικά, τα οποία αποκήρυξε σε συνέντευξη του ο Daltrey λέγοντας πως χαλάνε τη ροή του δίσκου και δεν ταιριάζουν με το σύνολο. Υπάρχει μία αλήθεια σε αυτό, παρόλαυτα εγώ βρήκα ενδιαφέρον στο "Got Nothing to Prove" (είναι demo του 1966) που με το αβανταδόρικο horn section ναι μεν ακούγεται παράταιρο με τα υπόλοιπα, όμως έχει τη δικιά του αξία.
Το "WHO" είναι ένας δίσκος για παλιούς και καινούριος οπαδούς των Who, αλλά και της rock μουσικής. Δεν πρόκειται να επαναπροδιορίσει τη μουσική όπως έκαναν οι δίσκοι "Who's Next" και "Quadrophenia". Πρόκειται για έναν δίσκο που εμπεριέχει αναγνωρίσιμα στοιχεία των Who, δοσμένα μέσα από ώριμο πρίσμα και κέφι που κανείς δεν περίμενε να έχουν ακόμα ο Daltrey και κυρίως ο Townshend. Κρίνοντας από το χρονοδιάγραμμα παραγωγικότητας της μπάντας, το πιθανότερο είναι πως έχουμε στα χέρια μας το τελευταίο δίσκο τους. Αν είναι όντως έτσι, είναι ένας άξιος δισκογραφικός επίλογος (γιατί τις ζωντανές εμφανίσεις μάλλον θα τις συνεχίσουν μέχρι τέλους) ενός από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της rock μουσικής.