H Eurovision είναι ένας «μουσικός» διαγωνισμός που ενδιαφέρει όλο και λιγότερους Ευρωπαίους. Με κάποιες πολύ μικρές εξαιρέσεις, ο διαγωνισμός απλά αναπαράγει αναμασημένη μουσική, συχνά αδιάφορη η οποία μάλιστα ξεχνιέται την επομένη κιόλας μέρα. Προσωπικά, αν και μουσικόφιλος, πάντα θεωρούσα την Eurovision έναν trash – αν μου επιτρέπετε τη λέξη – θεσμό. Αν το παρακολουθούσα, ήταν μόνο με παρέα και ζήτημα να μας έμενε κανένα κομμάτι (πίτσα) στο τέλος της βραδιάς.
Κάπως έτσι επισκέφτηκα και φέτος σπίτι φίλων για να ζήσουμε ό,τι πιο κοντά μπορούμε να δούμε σε ζωντανή μουσική αυτή την καταραμένη εποχή. Αλλά ήταν και η πρώτη φορά που ο διαγωνισμός έκανε όντως εντύπωση όχι μόνο σε μένα, άλλα και στον περισσότερο κόσμο που ποτέ δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα.
Μετά από ένα «νεκρό» πολιτισμικά 2020, και ένα επίσης περίεργο μεγάλο διάστημα του 2021, τα διάφορα δρώμενα ξεκίνησαν δειλά-δειλά, έστω πειραματικά λόγω των εμβολιασμών. Και εμείς οι κοινοί θνητοί που για άλλη μια χρονιά δεν θα δούμε συναυλία στις συνθήκες που έχουμε μάθει από παιδιά, αρκούμαστε στο κάθε livestream, και ας μην συγκρίνεται με τις ζωντανές εμφανίσεις. Πολλοί φέτος σκέφτηκαν έτσι, οπότε ο διαγωνισμός προσέλκυσε μεγαλύτερο κοινό από τα προηγούμενα χρόνια.
Σίγουρα όμως δεν έπαιξαν ρόλο μόνο οι συνθήκες covid στον ντόρο που δημιουργήθηκε γύρω από τη φετινή Eurovision. Πολλές φετινές συμμετοχές είχαν πραγματικό μουσικό ενδιαφέρον. Μάλιστα αρκετά τραγούδια μας έχουν κολλήσει και μάλλον θα τα ακούμε όλο το καλοκαίρι. Είναι γνωστό ότι τα χορευτικά κομμάτια τύπου "El Diablo" (Έλενα Τσαγκρινού, Κύπρος), θεωρούνται παλιάς φιλοσοφίας εδώ και αρκετά χρόνια στον διαγωνισμό. Για αυτό τον λόγο άλλωστε χώρες όπως η Κύπρος, το Αζερμπαϊτζάν και το Ισραήλ δεν βρέθηκαν σε καλές θέσεις. Έχει φανεί ότι οι χορευτές, οι πολλές φωτιές και τα «φρου-φρου κι αρώματα», δεν συγκινούν πλέον τον μέσο τηλεθεατή/μουσικόφιλο. Αντιθέτως μέχρι και πρόσφατα δινόταν μεγαλύτερη βαρύτητα σε τραγούδια που είχαν πιο ευαίσθητο περιεχόμενο. Για αυτό και την τελευταία πενταετία τα νικητήρια τραγούδια είχαν συνήθως κάποιο κοινωνικό μήνυμα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ήταν πάντα καλά τραγούδια όσον αφορά τη σύνθεση.
Φέτος η μόδα άλλαξε πάλι και αυτή τη φορά, για καλή μας τύχη. Οι ψήφοι του κοινού – και όχι των επιτροπών – έδειξαν μια κλήση προς τα πιο «ιδιαίτερα» μουσικά ακούσματα. Και έτσι τη διαφορά την έκαναν κομμάτια που δύσκολα θα φανταζόμασταν άλλη χρονιά στον διαγωνισμό. Πιο ηλεκτρονικοί, rock και «σκοτεινοί» ήχοι μονοπώλησαν το ενδιαφέρον. Και δεν μιλάμε φυσικά μόνο για τους Ιταλούς Maneskin, οι οποίοι έγιναν παγκοσμίως γνωστοί εν μία νυκτί με το "Zitti E Βuoni", το οποίο αυτή τη στιγμή είναι το ένατο πιο «στιμαρισμένο» τραγούδι στο Spotify παγκοσμίως, αλλά και για άλλους διαγωνιζόμενους με των οποίων τη μουσική πραγματικά κολλήσαμε.
O λόγος για τους εκπροσώπους της Γαλλίας, Ουκρανίας, Λιθουανίας, Ισλανδίας και Φιλανδίας. Η Γαλλία κέρδισε τις καρδίες των περισσότερων με το συγκινητικό και νοσταλγικό "Voila" της Barbara Pravi, αλλά συγχρόνως εκστασιαστήκαμε με το "SHUM" του electro-folk ουκρανικού σχήματος Go_A. Ένα κομμάτι που παντρεύει ιδανικά τη σλάβικη παράδοση με την electro μουσική. Στιχουργικά το κομμάτι είναι ένα παραδοσιακό κάλεσμα της άνοιξης.
Οι Λιθουανοί και οι Ισλανδοί ξεχώρισαν με ιδιαίτερα κομμάτια και εμφάνιση. Οι Λιθουανοί The Roop έκαναν αίσθηση με το κολλητικό και χορευτικό "Disquotue", ενώ οι Ισλανδοί Daði & Gagnamagnið, έκλεψαν τις εντυπώσεις με τη nerd αισθητική τους, καθώς και την έξυπνη μουσική τους. Τέλος, οι Φιλανδοί Black Channel συγκέντρωσαν γύρω τους οπαδούς του σκληρού ήχου, οι οποίοι είχαν να ασχοληθούν με τον διαγωνισμό από την συμμετοχή των Lordi το μακρινό 2007. Το κομμάτι για τα δεδομένα της nu metal θα ήταν μεγάλη επιτυχία μέσα στα '00s. Για το 2021 μπορεί να θεωρηθεί ένας φόρος τιμής προς τους ήρωες της μπάντας, αλλά για την Eurovision ήταν κάτι πραγματικά πρωτότυπο.
Η βραδιά ανήκε όμως στους Ιταλούς πιτσιρικάδες Maneskin, οι οποίοι έφτασαν μεθοδικά από τους δρόμους της Ρώμης (κυριολεκτικά μουσικοί δρόμου), στο πρώτο βάθρο της Eurovision. Και για την επιμονή τους, τους βγάζουμε το καπέλο. Οι Maneskin είναι μια σύγχρονη rock μπάντα με αισθητική και φιλοσοφία μια άλλης εποχής που έχει εδώ και καιρό πεθάνει. Και όμως, εκμεταλλευόμενοι τους εγχώριους και ευρωπαϊκούς διαγωνισμούς, αλλά και τις αλλεπάλληλες ζωντανές εμφανίσεις, κατάφεραν να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους, και από ένα σχολικό συγκρότημα να γίνουν γνωστοί σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο.
Ευχόμαστε τα καλύτερα τα παιδιά και όπως είπαν και οι ίδιοι, «rock 'n' roll, never dies»!