Τι θα ακούσετε:
jazz
Βαθμολογία:
7
Ο Στέλιος Χατζηκαλέας είναι ένας τρομπετίστας που ξεκίνησε τη δισκογραφική πορεία του το 2014. Το "Urban Stories" είχε κυκλοφορήσει τότε από το κουιντέτο που έφερε το όνομά του και ακολούθησε ένας δεύτερος δίσκος το 2017 με τη συνεργασία του με τρεις (διαφορετικούς) μουσικούς ως κουαρτέτο. Στο σήμερα, το "Dignity" φέρει σκέτο το όνομά του, αλλά οι συνεργασίες παραμένουν, με το αποτέλεσμα να κινείται στον χώρο της σύγχρονης ευρωπαϊκής jazz.
Η τρομπέτα του αποτελεί τη βάση για όλα τα κομμάτια, αλλά συχνά - και ορθώς - αφήνεται χώρος στους υπόλοιπους μουσικούς που κάθε άλλο παρά συνοδευτικό ρόλο έχουν. Η κιθάρα του Θοδωρή Κότσυφα άλλοτε ακούγεται απόμακρη, φροντίζοντας το φόντο, και άλλες φορές πρωταγωνιστεί, όπως για παράδειγμα στο "Dignity". Σημαντικό ρόλο έχει το πιάνο του Γιάννη Παπαδόπουλου, τόσο στην απόδοση των συνθέσεων του Χατζηκαλέα όσο και στο συνολικό ύφος που προκύπτει. Ο συμπαίκτης του Παπαδόπουλου στους Next Step, Ντίνος Μάνος, παίζει κοντραμπάσο και την πεντάδα συμπληρώνει ο Χρήστος Κωνσταντινίδης στα τύμπανα (προσέξτε τον συνδυασμό τους στο πολύ καλό "Soul Touch (In Haifa)"). Δεν αποτελεί έκπληξη ότι οι πέντε τους παίζουν τόσο δεμένα, ώντας μουσικοί της ίδιας γενιάς με κοινές αναφορές και παρελθοντικές συνεργασίες. Πέρα από τις γνωριμίες μέσα από τους Next Step, οι Μάνος και Κωνσταντινίδης αποτέλεσαν το ρυθμικό τμήμα και στον προηγούμενο δίσκο του Χατζηκαλέα.
Ο δίσκος αποτελείται από έξι συνθέσεις, όλες του τρομπετίστα, και μία αγγλόφωνη διασκευή στο «Σιωπή» των Ξύλινων Σπαθιών. Τους στίχους έχει μεταφράσει ο Christian Ronig, γνωστός για τις αγγλόφωνες διασκευές του και σε άλλα τραγούδια, κυρίως ρεμπέτικα (στον δίσκο του "Greece Is Mine" του 2017), και το ερμηνεύει ωραία, θερμά η Νεφέλη Φασούλη. Η διασκευή είχε ανέβει από πέρσι στο YouTube και είναι αξιόλογη προσπάθεια από κάθε άποψη: οι στίχοι αποδίδουν τους ελληνικούς στίχους του Παυλίδη διατηρώντας την ατμόσφαιρα του αρχικού τραγουδιού, η οποία ντύνεται διακριτικά (συνεπώς ταιριαστά) από τους μουσικούς. Παρά την αξία της και τον ταιριαστό ήχο με τα υπόλοιπα κομμάτια, υπάρχει η αίσθηση πως η διασκευή περισσεύει και πως αλλοιώνει τη συνέχεια των συνθέσεων του Χατζηκαλέα, η οποία μάλιστα δεν φεύγει ακόμα και μετά από πολλές ακροάσεις.
Οι μουσικές στο "Dignity" πηγάζουν από τις εμπειρίες του συνθέτη στην Παλαιστίνη, όπου δραστηριοποιείται ως δάσκαλος μουσικής εδώ και μερικά χρόνια. Παραθέτω και τον συνειρμό από τους στίχους του Παυλίδη για «ναυάγια» και για «παιδιά που χαθήκανε» μέχρι τη θεματική που (θέλει να) έχει ο δίσκος ως προσπάθεια αιτιολόγησης της ενσωμάτωσης της διασκευής. Η θεματική αυτή, «των μόχθων των καταπιεσμένων, των ονειροπόλων και των απογοητευμένων ρομαντικών» όπως αναφέρεται στο εσωτερικό του CD, στέκεται συναισθηματικά στις συνθέσεις χωρίς να προσεγγίζει τους εξ ανατολής ήχους. Για παράδειγμα, μην περιμένετε τρομπέτα σαν του Maalouf επειδή υπάρχουν η Haifa και το Cairo ως υπότιτλοι στις παρενθέσεις και σίγουρα η εννιάλεπτη "Jasmine (In Ramallah)" είναι πολύ διαφορετική από το "Ramallah - Jerusalem And Back" του Suhail Khoury, αν και φαινομενικά πηγάζει από την ίδια πόλη. Ως αντιπαράδειγμα, το εξαιρετικό "In Fading Light" της Τάνιας Γιαννούλη προσέγγισε ανατολίτικους ήχους με του ούτι του Κυριάκου Ταπάκη (και λιγότερο με την τρομπέτα του Ανδρέα Πολυζωγόπουλου) έχοντας ευρωπαϊκή ματιά σε πιάνο και συνθέσεις.
Δεν αποτελεί πρόβλημα αυτή η προσέγγιση του Χατζηκαλέα. Ίσως καθιστά όσα θέλει να εκφράσει ο συνθέτης πιο δύσκολα αντιληπτά από έναν σύγχρονο, βιαστικό ενδεχομένως, ακροατή, αλλά μέχρι εκεί. Ακόμα και με μια επιφανειακή προσέγγιση στην ακρόαση, πάντως, η πολύ καλή απόδοση από τους πέντε μουσικούς γίνεται εμφανής και είναι αυτή που καθιστά το “Dignity” μια κυκλοφορία που αξίζει να προσέξουν όσες και όσοι ενδιαφέρονται για την (εγχώρια) jazz. Δεν είναι πια «νέοι μουσικοί». Στα 35-40 τους είναι οι μουσικοί (και η μουσική) του τώρα που ψάχνουν να βρουν ανοιχτά τα αυτιά και τις μουσικές σκηνές.