Αν μου το έλεγες πριν από ένα χρόνο, δεν θα το πίστευα. Δεν θα το θεωρούσα αδύνατο ή ακατόρθωτο, αλλά σίγουρα θα διατηρούσα τις αμφιβολίες μου. Και να, όμως, που η ζωή - για ακόμα μία φορά - βάλθηκε να με εκπλήξει, να με ντριμπλάρει, να με ξεβρακώσει - ή όπως αλλιώς θέλεις πες το, φίλτατε αναγνώστη.
Και εξηγούμαι: μέσα στη σαιζόν 2021 - 2022, είδα περισσότερο θέατρο από ό,τι όλα τα προηγούμενα χρόνια της ζωής μου, συνολικά. Ξέρω, δε με τιμά η κατάστασις αυτή, αλλά ψέματα δε γράφω ποτέ, οπότε: πάταξον μεν, άκουσον δε.
Αφού διαπίστωσα το προαναφερθέν, αναρωτήθηκα πώς και γιατί. Τι είναι αυτό που με έκανε να στραφώ προς το μαγικό κόσμο του θεάτρου; Ας τα πάρουμε με τη σειρά:
Α. Μια θεατρική παράσταση έχει συγκεκριμένη ιεροτελεστία: τρία κουδούνια, προκαθορισμένες θέσεις, απαραίτητη προσήλωση, ησυχία (σιωπή, για την ακρίβεια - εκκωφαντική σιωπή), ορισμένη διάρκεια. Παράλληλα, ποτέ δεν είναι ίδια με την προηγούμενη ή την επόμενη (αμέτρητοι παράγοντες, ενδογενείς κι εξωγενείς, την επηρεάζουν κάθε φορά).
Β. Αν συγκρίνω, δε, μια θεατρική παράσταση με τις μουσικές αντίστοιχες εμφανίσεις, υπερτερεί στα εξής σημεία: δεν έχει κάπνα (αν έχετε το θεό σας, μέσα στην πανδημία βρέθηκα σε συναυλία σε κλειστό χώρο κι ο κόσμος κάπνιζε ελεύθερα - ευχαριστούμε, Gagarin), δεν έχει βαβούρα και περιφρόνηση προς τα επί σκηνής δρώμενα και το σημαντικότερο: δεν ζεις τη μέρα της μαρμότας (ας είμαστε ρεαλισταί - που έλεγε και ο μέγας Τόλης - το τραγούδι μας στη ζωντανή του επιτέλεση είναι μια λούπα: μια φορά αν έχεις δει τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη είναι αρκετή). Καμία έκπληξη, κανένα ρίσκο, καμιά απόπειρα ανακατέματος της τράπουλας. Ειδικά αν είσαι σαν κι εμένα κι έχεις φάει τις συναυλίες με το κουτάλι, έρχεται μια ώρα που καταθέτεις τα όπλα. Ή παίρνεις αποστάσεις για ένα διάστημα. Εδώ είμαι τώρα.
Μερικές σκέψεις ακόμα:
1. Σκέφτομαι, δειλά - δειλά, να αρχίσω να γράφω εντυπώσεις από τις θεατρικές παραστάσεις που είδα φέτος.
2. Μια εβδομάδα έμεινε για το κλείσιμο της θεατρικής σαιζόν, σπεύσατε.
3. Στη ζωή, αναγνώστη μου, ποτέ μην πεις ποτέ. Για τίποτα και για κανέναν.
4. Πολύ χαίρομαι που χώρεσα έναν Τόλη στο κείμενο αυτό. Και... τραγούδα θεατρίνε.
Καλή Κυριακή!
Τα σέβη μου.