To MixGrill βρέθηκε στο Θέατρο Άλμα για την παράσταση «Αγαμέμνων» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γεωργαλά, με τους Μαρίνα Παντελάκη και Γεράσιμο Σοφιανό. Βασισμένη στον Αγαμέμνονα του Γιάννη Ρίτσου η παράσταση έρχεται να υπογραμμίσει το εύθραυστο του ανθρώπου, που, παρά τα όσα αξιώματα και κατορθώματά του, στο τέλος της μέρας στέκει εκεί, ανήμπορος να διαχειριστεί ακόμα και την ίδια του την ύπαρξη.
Προβάλλεται ένας Αγαμέμνων, άλλοτε ο τρανότερος όλων, να απεκδύεται των ενδυμάτων του και να συνειδητοποιεί τη φθορά, να αποδέχεται τα πάθη του, προχωρώντας σε μια de profundis εξομολόγηση προς τη σύζυγό του, Κλυταιμνήστρα, λίγο πριν αποτελέσει κι ο ίδιος παρελθόν.
Ήδη, πριν από την αρχή της παράστασης, το σκηνικό, λιτό και συνάμα επιβλητικό, μάς βοηθάει να αντιληφθούμε τη βαριά ατμόσφαιρα. Λίγα βαριά έπιπλα που θυμίζουν την παλιά αίγλη και που είναι αρκετά για να πλαισιώσουν τη συνάντηση που θα λάβει χώρα. Τη συνάντηση του Αγαμέμνονα με την Κλυταιμνήστρα, τη συνάντηση του Αγαμέμνονα με τον ίδιο του τον εαυτό.
Oι ερμηνείες των δύο ηθοποιών ήταν καθόλα άρτιες και προκάλεσαν πλήθος συναισθημάτων, αφού επιτυχώς ερμήνευσαν με ύφος λιτό και προσωπικό την τόσο περίπλοκη συναισθηματικά συνάντηση δύο ανθρώπων που πια τους χωρίζουν χιλιόμετρα. Η Μαρίνα Παντελάκη, επιβλητική ως Κλυταιμνήστρα, κατάφερε να επικοινωνήσει ποικίλα διαφορετικά συναισθήματα διατηρώντας ένα φαινομενικά παγερό, αγέρωχο και απόμακρο ύφος. Η ένταση και οι ψυχολογικές της διακυμάνσεις κατάφερε να γίνουν αισθητές και σιωπηλά να δικαιώσουν σε έναν βαθμό έναν από τους πιο μισητούς χαρακτήρες της τραγωδίας, την αδίστακτη Κλυταιμνήστα.
Ο Γεράσιμος Σοφιανός ερμήνευσε με τρόπο φυσικό τον «χαμένο» από πολλές απόψεις Αγαμέμνονα. Απέδωσε τη συσσωρευμένη σωματική, μα κυρίως ψυχολογική, κούραση και φρόντισε να προσδώσει στον λόγο του το απαραίτητο συναίσθημα, χωρίς να προβεί σε υπερβολές. Ένας λόγος, σχεδόν μονόλογος, ανθρώπινος, που κάνει τον Αγαμέμνονα να μοιάζει με ευριπίδειο ήρωα, κατακλυσμένο από τη φθορά, επισημαίνοντας το παροδικό της ύπαρξής μας.
Η μουσική που πλαισιώνει τις ερμηνείες είναι καθόλα ταιριαστή, ωστόσο είναι λίγο δυσανάλογα δυνατή σε σχέση με την αίθουσα. Μπορεί, όμως, να πρόκειται για σκηνοθετική οδηγία, αφού συνοδεύει σημεία κομβικά, που η συναισθηματική ένταση και δυσφορία είναι εμφανείς.
Πρόκειται για μια παράσταση ενδιαφέρουσα, το θέμα της οποίας παραμένει πάντοτε επίκαιρο, καθώς μας βάζει στη διαδικασία να αναλογιστούμε ποιοι είμαστε πραγματικά.
Θα κλείσω με το απόσπασμα που μου άρεσε περισσότερο απ’ όλα, αφήνοντάς το εδώ ως τροφή για σκέψη.
«Πέρασαν τόσα χρόνια — ξεμάθαμε· ξεχάσαμε. Το σώμα
(όχι μονάχα η ψυχή) σα να ’χει χάσει την παλιά του εκείνη βεβαιότητα:
κρουστό κι ολόρθο μες στην ίδια του χαρά να υπάρχει και να βλέπεται. Τώρα
μονάχα βλέπει (δύσπιστο αυτό και γερασμένο) με μιαν άλλην όραση
την έμπιστη κι αγέραστη ομορφιά του κόσμου, που πια δεν του ανήκει.
Τούτη την όραση, κανένας δεν τη συγχωρεί. Κι αλήθεια, έτσι ανεξάρτητη,
έτσι βαθιά κι αυτάρκης κι απεριόριστη, θαρρώ πως εμποδίζει
κι εμάς και τους άλλους — ανώφελη.»
Γ. Ρίτσος, Αγαμέμνων