Σε έναν ομολογουμένως γεμάτο Ιούλιο όσον αφορά τις συναυλίες, η εμφάνιση του Devendra Banhart δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη του επίσκεψη στην Αθήνα (την ίδια βραδιά μάλιστα με την παρθενική εμφάνιση των Antony and the Johnsons) αποτέλεσε τον ιδανικό επίλογο. Και αν τα προηγούμενα καλοκαίρια το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος μέσω του Nostos Summer Festival αποτελούσε ισχυρό πόλο έλξης για τους μουσικόφιλους (Low, Neneh Cherry, Andrew Bird, Στέρεο Νόβα, Balthazar, ενδεικτικά κάποια από τα ονόματα που εμφανίστηκαν σε αυτό), η ανακοίνωση της συναυλίας του Banhart έφερε ξανά λίγα από τα vibes αυτών των εμφανίσεων.
Με την ζέστη να πρωταγωνιστεί και πάλι, ήταν αρκετό το πλήθος που επέλεξε να δει ζωντανά τον αγαπητό στο ελληνικό κοινό Devendra Banhart, πολύ cool ομολογουμένως, με την λατινοαμερικάνικη αύρα του να είναι εμφανής τόσο μουσικά, όσο και αισθητικά. Πριν όμως ανέβει στην σκηνή, το καλωσόρισμά μας ανέλαβαν οι Amalia And The Architects, δίνοντας μας την ευκαιρία να τους γνωρίσουμε λίγο καλύτερα. Πατώντας πάνω σε indie pop και rock ρυθμούς, αλλά και με ένα folk υπόβαθρο στα τραγούδια του, ο Αμαλία ταίριαξε με την γενικότερη ατμόσφαιρα της βραδιάς.
Συνθέσεις με pop ραχοκοκαλιά έδιναν την θέση τους σε πιο εξομολογητικούς στίχους, με την συνολική εικόνα να παραπέμπει σε γνώριμα ακούσματα της εγχώριας αγγλόφωνης σκηνής (με την Monika των πρώτων δυο δίσκων να έρχεται κατευθείαν στο μυαλό). Ακούσαμε τραγούδια από το ντεμπούτο άλμπουμ "amalia???", που κυκλοφόρησε λίγο πριν το καλοκαίρι, με τα "Between Us" και "Need Your Face" να ξεχωρίζουν, σε ένα αρκετά ευχάριστο σαραντάλεπτο σετ.
Όταν πρωτοεμφανίστηκε στο παγκόσμιο μουσικό προσκήνιο το 2005 ο Devendra Banhart έφερε μαζί του έναν εξωτικό αέρα. Με καταγωγή από τη Βενεζουέλα, μπόλιασε την αγάπη του για τις αγγλικές folk μελωδίες με τη ρυθμολογία της μουσικής της Λατινικής Αμερικής, όντας ένας από τους πρωταγωνιστές της λεγόμενης freak folk σκηνής. Και αν και λίγα πράγματα έχουν μείνει από τότε (με τον ίδιο να έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό το στυλ του), το αβίαστο coolness, η επαφή με το κοινό και τα όμορφα τραγούδια παραμένουν. Σε περίπου ογδόντα λεπτά ο Banhart έπαιξε σχεδόν όσα θέλαμε να ακούσουμε, με τα "Mi Negrita", "Twin", "Bad Girl", "Seahorse" να ξεχωρίζουν.
Στα συν οι πολύ καλοί μουσικοί που τον συνόδευαν, με ιδιαίτερη αναφορά στον Ουαλό Hugh Evans a.k.a. H Hawkline στην κιθάρα, ο οποίος ανέλαβε και τα φωνητικά σε ένα τραγούδι (η παρουσία του οποίου στην μπάντα μπορεί και να συνδέεται με το γεγονός πως την παραγωγή στον τελευταίο δίσκο του Banhart έκανε η επίσης Ουαλή Cate Le Bon), Γενικά, η χημεία του Devendra με τους μουσικού του ήταν πολύ καλή, κάτι που πέρασε με ευκολία και στο κοινό, που ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικό προς το τέλος της εμφάνισης του.
Τo άτυπο encore της βραδιάς είχε την "Carmensita" πρωταγωνίστρια, σε έναν tropicalia αποχαιρετισμό ύστερα από δροσερές μουσικές σε μια χαλαρή κυματιστή πλαγιά ("gentle cool slope"), όπως μας είπε και ο ίδιος χαρακτηρίζοντας εύστοχα το Ξέφωτο του ΚΠΙΣΝ.
Η φωτογραφία των Amalia & The Architects ανήκει στο Χάρη Πολονύφη και το mixgrill.gr. Οι φωτογραφίες του Devendra Banhart ανήκουν στη Μαρίζα Καψαμπέλη και παραχωρήθηκαν από το ΚΠΙΣΝ.