Η Τάνια Τσανακλίδου έχει τη δική της πορεία στην ελληνική μουσική και δισκογραφία. Με αναπάντεχες συνεργασίες, με όμορφα τραγούδια, μα προπάντων με μια καθάρια και αισθαντική φωνή. Με αφορμή την συμπλήρωση 50 χρόνων στη δισκογραφία, έφτιαξε την παράσταση «Θυμάμαι Τραγούδια, Κρατάω Στιγμές», με αγαπημένα τραγούδια είτε από την προσωπική της διαδρομή είτε άλλων αγαπημένων μουσικών και φίλων.
Η ίδια έχει πει για την συγκεκριμένη παράστασή της:
«Το κάδρο της ζωής μας σκουραίνει διαρκώς. Κάθε μέρα ένας καινούργιος φόβος, μία νέα ανασφάλεια. Να κρατηθούμε από αυτά που αγαπάμε, να υπερασπιστούμε αυτά που πιστεύουμε, να κρατηθούμε χέρι - χέρι και να πάμε στην ελπίδα και την αγάπη. Γι' αυτό θέλω να τραγουδήσω πάλι. Να θυμηθώ στιγμές φωτεινές, να αφήσω τη μουσική να με παρηγορήσει. Θυμάμαι τραγούδια, κρατάω στιγμές. Δεν μπορεί ... αυτός ο κόσμος μπορεί και πρέπει να γίνει καλύτερος. Ο καθείς και το έργο του. Ο καθείς και το χρέος του. Στον χρωστήρα μου τα χρώματα ξανοίγουν και λάμπουν. Ό,τι αξίζει πρέπει να διαφυλαχθεί. Μοιράζομαι την αγάπη και την ελπίδα. Με αυτά τα υλικά στήνω τη συγκεκριμένη παράσταση».
Κατά
τη διαδρομή μου προς το Βεάκειο Θέατρο
του Πειραιά, γύρισα πίσω στο χρόνο,
συγκεκριμένα στο 1998, όταν για πρώτη φορά
είχα δει από κοντά την Τάνια Τσανακλίδου.
Ήμουν από τους τυχερούς που είχα δει το «Μαγικό Κουτί»...
Όσο έπεφτε το βράδυ, τόσο πλήθαινε ο κόσμος,
μέχρι που γέμισε για τα καλά το θέατρο.
«Υπέροχη
νύχτα για μουσικές» σκέφτηκα, και κάτι τέτοιο
προφανώς είχε σκεφτεί και η Τάνια
Τσανακλίδου με τους συνεργάτες της όταν
έστηνε το πρόγραμμα της.
Ορχηστρική εισαγωγή, χειροκρότημα κι η Τάνια εμφανίζεται στην σκηνή. Όμορφη, αέρινη, λαμπερή. Οι πρώτες νότες «Μιας Αγάπης Μικρής» ξεσηκώνουν το κοινό. Υπάρχει κάτι στον αέρα. Αύρα; Επικοινωνία; Κάτι έξω από τα συνηθισμένα που ενώνει το κοινό με την τραγουδίστρια. Ευθύς μας παρουσιάζει τους επί σκηνής μουσικούς συνεργάτες της, δηλαδή τον Σπύρο Μάνεση, τον Κώστα Νικολόπουλο, τον Νίκο Παπαϊωάννου και τον Παναγιώτη Τσεβά.
«Αν Μ’ Αγαπάς», «Φίλε», «Ο Εφιάλτης Της
Περσεφόνης» ακόμα
και η «Σιωπή» των Ξύλινων
Σπαθιών, σε μια υπέροχη αισθαντική
ερμηνεία που μόνο μια Τσανακλίδου μπορεί
να δώσει. Για τις
επόμενες δυόμιση ώρες η Τάνια
μάς παρουσίασε παλιές επιτυχίες
δικές της, αλλά
και τραγούδια
άλλων που η ίδια έχει αγαπήσει. Και
δεν έκανε μόνο αυτό, μίλησε για τις
μαύρες στιγμές που βιώνουμε σαν κοινωνία,
μίλησε για τα συναισθήματα, για την αγάπη.
«Αν
υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος που μας
αγαπάει στον κόσμο και μόνο έναν κι
εμείς αγαπάμε, αυτή η ζωή αξίζει τον
κόπο να τη ζει κανείς»...
Γλυκιά μου Τάνια... Δεν είναι απλά μια τραγουδίστρια, δεν είναι απλά μια ερμηνεύτρια...
Είναι μια «πηγή» απ' όπου αναβλύζουν όλα τα συναισθήματα που μπορεί να σου προσφέρει η μουσική από άκρη σ’ άκρη. Η λύπη κι η χαρά, ο πόνος κι η ευτυχία. Η αγωνία και η κάθαρση. Ιερουργεί σαν μύστης πάνω στη σκηνή, έξω από νόρμες και στεγανά. Ένα πλάσμα γεμάτο πάθος, με μια δίψα εφηβική, που σε παρασύρει σε ένα αχαρτογράφητο ταξίδι. Ένα ταξίδι που, όπως ο ωκεανός, έχει αποχρώσεις, ξεκινά από το βαθύ σκότος και πάντα μα πάντα καταλήγει στο γαλάζιο και στο φως.
Κρατώ για το τέλος κάτι τεχνικό. Είναι από τις λίγες φορές που παρατηρώ προσεκτικά το φωτισμό μιας παράστασης, κι αυτό γιατί ο Περικλής Μαθιέλλης, που ήταν υπεύθυνος για αυτόν έχει κατορθώσει με απλό τρόπο να δώσει τόσα χρώματα, τόση ομορφιά, προσθέτοντας κάτι επιπλέον στην ερμηνεία και στην κίνηση της Τσανακλίδου χωρίς να αποσπά όμως την προσοχή του κοινού από αυτήν.