Οι Black Sun Ωmega σχηματίστηκαν το 2018 στην Πάτρα και είναι οι Alex Zegk (κιθάρα, φωνή), Νέστωρ Κωνσταντόπουλος (κιθάρα, φωνή), Λεωνίδας Καραγιάννης (μπάσο, φωνή) και Πέτρος Χαρίτος (τύμπανα). Το ντεμπούτο άλμπουμ τους κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2019 υπό τον τίτλο The Sum Of All Fears.
Ως σημερινοί φιλοξενούμενοι της στήλης, οι τέσσερις thrash metallers αποκαλύπτουν και σχολιάζουν παρακάτω τα αγαπημένα τους άλμπουμ:
1. Reign in Blood - Slayer (1986)
Ελάχιστα μπορούν να ειπωθούν για τη μαύρη βίβλο του thrash. Ταχύτητες, επιθετικότητα, εξωφρενικοί στίχοι σε σημείο παρεξήγησης και ένα πρωτόγνωρο σύνολο ήρθε να μας δείξει πώς θα γίνονται τα πράγματα από 'δώ και 'μπρός.
2. Painkiller - Judas Priest (1990)
Άλλοι προτιμούν τους Priest στις πιο '70s και '80s εκδοχές τους και καλά κάνουν φυσικά! Αυτός ο δίσκαρος από την πρώτη νότα (για την ακρίβεια από το πρώτο ρούλο στα τύμπανα) σε προδιαθέτει ότι θα ακούσεις όλα τα καλά στοιχεία από όλα τα είδη του metal, σε 10 κομμάτια. Το καλύτερο κιθαριστικό δίδυμο στην ιστορία του metal με τη φωνή του Halford να πιάνει διψήφια κιλοχέρτζ. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιο κομμάτι... Απλά αριστούργημα.
3. ...And Justice For All - Metallica (1988)
Στη σκιά του Master Of Puppets βρήκε ένθερμους υποστηρικτές αλλά και επικριτές, αλλά με αδιαμφισβήτητα στοιχεία τις πιο τεχνικές και ψαγμένες συνθέσεις και με στίχους ξυράφι για τα δεδομένα της Αμερικής του '88. Μόνο αγάπη για το κύκνειο άσμα του Burton.
4. Arise - Sepultura (1991)
Ήρθε να μας "εξηγήσει" πως το Beneath The Remains δεν ήταν πυροτέχνημα και πως η riffομηχανή που ακούει στο όνομα Max Cavalera δίνει νέες διαστάσεις στο metal γενικότερα. Ακραίος ήχος με σκοτεινές αλλά και γρήγορες μελωδίες. Μέσω του Arise εδραιώθηκε στην παγκόσμια metal κοινότητα το όνομα Sepultura!
5. Fabulous Disaster - Exodus (1989)
Λίγες λέξεις μπορούν να αποτυπώσουν τη συνεισφορά των Exodus στη thrash σκηνή κι αυτό το προσωπικό αριστούργημα του Gary Holt το επιβεβαιώνει (παρόλο το μούδιασμα της αποχώρησης Baloff). Riff που ξυρίζουν, σφιχτά ρυθμικά ρεφραίν, γρήγορα lead. Συνολικά έχει όλα όσα πρέπει μια Bay Area κυκλοφορία να έχει.
6. Spiritual Healing - Death (1990)
Η τεχνική αρτιότητα του Schuldiner σε συνδυασμό με τις πρωτόγνωρες για την εποχή συνθέσεις αλλά και με τη βαθύτητα των στίχων του έμελλε να αναδείξουν αυτό το διαμάντι στον κόσμο του metal και να κάνουν μεγάλες και φτασμένες μπάντες να χάνουν τα λόγια τους αναφερόμενοι στους Death.
7. Vulgar Display Of Power - Pantera (1992)
Μάλλον ο καλύτερος δίσκος των Τεξανών. Ταχύτητα όπου χρειάζεται, τα πιο γκρουβάτα και βαριά riff που κυκλοφόρησαν ποτέ, στίχος του δρόμου, άμεσος και επιθετικός, απίστευτα ρυθμικό αλλά και απέριττο συνολικά, καθιερώνει την ορολογία groove metal.
8. Powerslave - Iron Maiden (1984)
Ίσως όχι ο πιο εμπορικός ή "επιτυχημένος", αλλά σίγουρα ο πιο αγαπημένος! Μάλλον ο πιο heavy metal δίσκος των Maiden με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Γρήγορες εναλλαγές στις κιθάρες, πιο ψηλά τέμπο, Smith και Murray μάλλον φύλαγαν τα καλύτερα lead γι' αυτόν τον δίσκο και παράλληλα ο Dickinson δίνει τα ρέστα του ερμηνευτικά και μάλλον εδώ είναι που καθιερώνεται ως η αντιαεροπορική σειρήνα του metal.
9. Τhe Blackening - Machine Head (2007)
Ποτέ μια σύγχρονη παραγωγή δεν συμπεριέλαβε όλες τις επιρροές της σε ένα άλμπουμ, και καλά έκανε γιατί τις λατρεύουμε. Σ'αυτόν τον δίσκο επανακαθορίστηκαν τα όρια του thrash, συμπεριλαμβάνοντας πλέον μελωδίες που παραπέμπουν σε παλιό καλό heavy, αλλά και groove σημεία και breakdowns. Κάποιοι πιο αιρετικοί το χαρακτήρισαν δεύτερο Master Of Puppets. Στιχουργικά σίγουρα ο πιο ώριμος δίσκος τους αν εξαιρέσουμε το ωμό "κατηγορώ" του Aesthetics Of Hate που δεν μας χαλάει καθόλου και το θεωρούμε ό,τι καλύτερο και δουλεμένο έχει να επιδείξει ο ακραίος ήχος μετά το 2006.
10. Δισκογραφία Pink Floyd
Δεν γίνεται να ξεχωρίσουμε ή να απομονώσουμε κάποια κυκλοφορία αυτής της μπάντας. Η δισκογραφία τους είναι -όπως την αντιλαμβανόμαστε- η εγκυκλοπαίδεια της δυτικής μουσικής. Το συναίσθημα που εκπέμπει κάθε δίσκος τους μόνο δέος προκαλεί και σε κάνει να νιώθεις ότι δεν ξέρεις τίποτα από μουσική. Οι βαθύτατα φιλοσοφημένοι και αλληγορικοί πολλές φορές στίχοι σε συνδυασμό με άλλοτε σκοτεινές, και άλλοτε πιο δυνατές και μεγαλειώδεις συνθέσεις με κοινό παρονομαστή την ψυχεδέλεια προκαλούν ανατριχίλα και σε ταξιδεύουν παράλληλα.. Βασικά αν δεν υπήρχαν οι Pink Floyd υπήρχε καλή πιθανότητα στις μέρες μας να παίζαμε τσάμικα...
Σχετικό θέμα