Τι θα ακούσετε:
(electro-)pop
Τραγούδια που πρέπει να ακούσετε:
«Το Φόρεμα», «Με Λένε Μαρία», «Πάτσι»
Βαθμολογία:
7
Πολλοί περίμεναν αυτή τη δεύτερη δουλειά από το Παιδί Τραύμα. Πριν από ακριβώς δύο χρόνια είχε κυκλοφορήσει ανεξάρτητα τον ντεμπούτο δίσκο του, «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις», και η αστικού περιεχομένου electro pop του είχε κερδίσει διόλου άδικα ένα μέρος ακροατών. Εξαιρετικά σημαντική τόσο στον προηγούμενο δίσκο, όσο και σε αυτόν που κυκλοφόρησε από την Inner Ear και αναφερόμαστε εδώ, είναι η παρουσία του Κτίρια Τη Νύχτα. Η συνταγή είναι σταθερή: μουσική, στίχοι και φωνή από το Παιδί Τραύμα, παραγωγή, μίξη και όργανα από τον Κτίρια Τη Νύχτα. Αυτοπροσδιοριζόμενο ως θεματικό album, το «Θα Καταστρέψω Τον Κόσμο» είναι πιο φιλόδοξο από τον προκάτοχό του, και καλώς συμβαίνει αυτό. Το συνολικό αποτέλεσμα, όμως, ως ενιαία θεματική, είναι λιγότερο ελκυστικό από τα επιμέρους κομμάτια του.
Η ιστορία του παρανοϊκού εγκληματία ο οποίος θέλει να καταστρέψει τον κόσμο, που αναφέρεται ως αληθινή, υπάρχει προφανώς στους στίχους, αλλά λιγότερο ξεκάθαρα για τον ακροατή από αυτό που μάλλον είχε στο μυαλό του το Παιδί. Αυτό δεν σημαίνει πως τραγουδάει αρλούμπες στα δέκα τραγούδια του δίσκου, το αντίθετο. Η ιστορία του εγκληματία, όμως, που μοιάζει να θέλει να διηγηθεί ως σύνολο δεν λειτουργεί, ούτε νοηματικά ούτε ατμοσφαιρικά, κι ας υπάρχει κάποιο «βοηθητικό» υλικό στην ιστοσελίδα του. Υπάρχει εξέλιξη στις μουσικές και την ένταση, από το ευχάριστα ζωηρό «Το Φόρεμα», ένα από τα καλύτερα τραγούδια του, μέχρι το καταπραϋντικό πιάνο στο «Θεραπεία», αλλά δεν συμβαδίζει με την όποια ιστορία κρύβεται από πίσω ούτε βοηθάει στο να αναδειχθεί. Η υποστήριξη αυτής της θεματικής είναι, υποθέτω, και ο λόγους που δεν συμπεριλήφθηκε το επίσης καλό τραγούδι που είχε κυκλοφορήσει νωρίτερα μέσα στη χρονιά, με τίτλο «Ο Νικόλας». Είναι, πάντως, ταιριαστή η επιλογή του «Ακαταλαβίστικο» ως το τραγούδι που ηγείται του δίσκου, κι ας μην είναι αυτό που ξεχωρίζει στην ακρόαση και των δέκα. Περιέχει και την ηρεμία («στην παιδική χαρά χαϊδεύεις τα μαλλιά μου και μου λες “μια ιστορία να σου πω;”») και την καταιγίδα («θα γυρίσουμε ξανά μες στην παιδική χαρά κι όσα πήγανε στραβά θα τ’ αλλάξουμε και θα γεννηθούμε απ’ την αρχή και θα ξέρουμε μαζί πώς να κρυβόμαστε απ’ την καταστροφή») που περιλαμβάνει και ο δίσκος συνολικά.
Όπως και στο ντεμπούτο, υπάρχει εδώ μια γυναικεία φωνή, της Sophie Lies, η οποία πολύ πρόσφατα κυκλοφόρησε και τον πρώτο προσωπικό της δίσκο («Μια Πέτρα Σαν Σπίτι»). Εδώ, συμμετέχει στο ντουέτο «Πάτσι», το οποίο ακολουθεί μεν τα χνάρια του The Boy, αλλά ως προϊόν του Κτίρια Τη Νύχτα έχει και μια ηλεκτρονική χροιά που το κάνει πιο πλούσιο, πιο ικανοποιητικό στην ακρόαση. Η σκέψη του The Boy έρχεται και φεύγει κατά την ακρόαση, κυρίως λόγω των λέξεων και του ύφους με το οποίο ακούγονται, σε φράσεις όπως «θέλω να ‘σαι σιωπηλή, όχι με την έννοια του να μην μιλάς πολύ, αλλά με την έννοια του να είσαι μπουκωμένη» από το τελευταίο τραγούδι «Άνθρωπος Κακός». Δεν γίνεται αντιληπτό αυτό ως μίμηση, αλλά περισσότερο ως αποτέλεσμα κοινής πηγής έμπνευσης από το αστικό περιβάλλον.
Δεν εξαντλείται η πηγή αυτή και δεν θα εξαντληθεί όσο οι πόλεις στις οποίες ζούμε εξελίσσονται. Κι αν οι στίχοι του Παιδιού Τραύμα δεν είναι - ακόμα - τόσο αιχμηροί (αν και υπάρχουν ενδιαφέροντα παραδείγματα τόσο στο ντεμπούτο όσο και εδώ), έχουν συχνά όσα χρειάζεται ώστε να γίνουν ωραία σύγχρονα τραγούδια με τη συνδρομή του Κτίρια Τη Νύχτα. Για χορό σε τσιμεντένιο ημιυπόγειο, για άραγμα σε κάποια ταράτσα… ή το αντίθετο.