Ο Σάκης Αμπατζίδης είναι συνθέτης και τραγουδοποιός. Γεννήθηκε, μεγάλωσε και σπούδασε μουσική στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και διδάσκει ως μουσικός.
Το ξεκίνημά του στη δισκογραφία έγινε το 2018, με το ορχηστρικό άλμπουμ "Restart". Φέτος μάς παρουσίασε τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο, με τίτλο «Ουτοπίες», και συνδρομή στον ερμηνευτικό τομέα από τους Ανδρέα Καρακότα, Καίσαρα Κίκη, Γιάννη Μήτση, Μαρία Παπανικολάου και Ντίνο Σαδίκη. Η εργασία περιλαμβάνει 13 τραγούδια, σε ποίηση του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη και της Μαρίας Πολυδούρη, και σε στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου και της Μαρίας Παυλίδου, καθώς και ένα ορχηστρικό θέμα. Πρόκειται για τραγούδια που, σύμφωνα με τον συνθέτη, γεννήθηκαν σε διαφορετικές περιόδους και μέσα από έντονες συνθήκες.
Ως σημερινός μας φιλοξενούμενος, με αφορμή την προαναφερθείσα κυκλοφορία, ο Σάκης Αμπατζίδης επιλέγει και σχολιάζει παρακάτω δέκα σημαντικά για τον ίδιο τραγούδια:
1. «Σερενάτα Για Την Σεξουαλική Απουσία», του Μάνου Χατζιδάκι, από το «Sweet Movie» (1974)
Είναι δύσκολο να επιλέξω μόνο μία συγκεκριμένη δημιουργική στιγμή από τον Μάνο Χατζιδάκι. Είναι όλο του το έργο ένας θησαυρός που με έχει καθορίσει. Το συγκεκριμένο θέμα πηγαίνει κατευθείαν στην καρδιά και μετά μουδιάζει όλος ο εγκέφαλος.
2. Caro Diario, του Nicola Piovani, από το ομότιτλο soundtrack (1993)
Η αθωότητα της νεότητάς μου συμπυκνωμένη σε δύο λεπτά και δύο δευτερόλεπτα.
3. String Quartet No.3, του Michael Nyman, από τον δίσκο "String Quartets 1-3" (1991)
Γιατί έμαθα να εκτιμώ μουσικά το μεγαλείο της απλότητας μέσα από τον μινιμαλισμό.
4. «Το Τρένο», από τις Τρύπες, και τον δίσκο «Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια» (1993)
Για τη διαχρονική (και μελαγχολική) ενέργειά του.
5. «À Ton Étoile», των Noir Désir, από τον δίσκο "Barclay" (1997)
Για όλα αυτά:
«A Marcos
A la joie
A la beauté des rêves
A la mélancolie
A l’espoir qui nous tient
A la santé du feu
Et de la flamme»
6. «Το Χρυσαλιφούρφουρο», του Νίκου Κυπουργού και της Μαριανίνας Κριεζή, σε ερμηνεία της Σαβίνας Γιαννάτου, από το «Εδώ Λιλιπούπολη» (1980)
Γιατί είναι το τραγούδι που τραγούδησα στην κόρη μου μόλις γεννήθηκε.
7. «The Weeping Song», των Nick Cave & The Bad Seeds, από τον δίσκο "The Good Son" (1990)
Γιατί το τραγούδι του Cave νιώθω ότι έχει μία διάσταση μεταξύ παραμυθιού και δραματικής αφήγησης που με συνεπαίρνει.
8. «Ούτε Τριγμός, Ούτε λυγμός», του Θανάση Παπακωνσταντίνου, από τον «Βραχνό Προφήτη» (2000)
Επειδή ο ήχος του συγκεκριμένου δίσκου είναι σταθμός στην ελληνική δισκογραφία. Και γιατί «τα δάκρυα όταν πέφτουνε, πες μου ποιος δεν το ξέρει, τρύπες ανοίγουνε στη γη κρυστάλλινοι αρουραίοι».
9. «Όχι Μαζί», του Νίκου Μαμαγκάκη και του Γιώργου Ιωάννου, σε ερμηνεία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, από το «Κέντρο Διερχομένων» (1982)
Γιατί είναι ένα αριστούργημα μουσικής και στίχου. Με συγκινεί τόσο το θέμα του (ένας περιθωριακός και κατακριτέος έρωτας), όσο και η μελωδική του γραμμή.
10. «Φίλε Αδελφή Ψυχή», του Νίκου Ξυδάκη και του Μανώλη Ρασούλη, σε ερμηνεία του Νίκου Παπάζογλου, από τα «Δήθεν» (1979)
Η ερμηνεία του Παπάζογλου είναι συγκλονιστική, όπως και η μουσική με τους στίχους, οι οποίοι αγγίζουν με τόση ευαισθησία ένα θέμα δύσκολα προσεγγίσιμο ακόμη και για τη δική μας εποχή.
Η Facebook σελίδα του Σάκη Αμπατζίδη