Εν δυνάμει όλα τα άρθρα που έχουν δημοσιευτεί ως σήμερα στο πλαίσιο του αφιερώματός μας στη Denovali Records αποτελούσαν έναν πρόλογο για αυτό εδώ. Το επιστέγασμα όλων των λόγων που μας κινητοποίησαν αρχικά και το κίνητρο για να συνεχίσουμε.
Για να μην πλατιάζω (από τώρα), την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου βρέθηκα στο LWL-Museum für Kunst und Kultur (το Μουσείο για την Τέχνη και τον Πολιτισμό της πόλης του Μύνστερ) για να παρακολουθήσω την εμφάνιση του Carlos Cipa και της Poppy Ackroyd στο ξεκίνημα της μίνι περιοδείας τους που διασχίζει τη Γερμανία, περνάει από το Βέλγιο και ολοκληρώνεται στο Λονδίνο το επόμενο Σάββατο. Η Poppy Ackroyd είχε εγκαινιάσει το Φεβρουάριο το συναυλιακό χώρο που στεγάζεται στον προθάλαμο του μουσείου -του πιο μοντέρνου κτιρίου σε ένα κέντρο πόλης που αποπνέει ατμόσφαιρα άλλης εποχής. Τότε είχε συνοδοιπόρο τον Sebastian Plano. Τώρα τον Carlos Cipa.
Το κοινό στοιχείο και των δύο μουσικών που είδαμε την Τετάρτη ήταν ότι πρόσφατα κυκλοφόρησαν το νέο δίσκο τους (τον δεύτερο και για τους δύο), γεγονός που μου προκαλούσε μια περιέργεια. Ωστόσο, αποδείχτηκε ότι οι συναυλίες δεν ήταν απλώς προωθητικές-διαφημιστικές. Τόσο ο Carlos Cipa όσο και η Poppy Ackroyd παρουσίασαν ένα ισορροπημένο πρόγραμμα από το μέχρι τώρα δισκογραφημένο υλικό τους.
Κι αν εσύ που διαβάζεις απορείς για το είδος της μουσικής που παίζουν, λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω ιδιαίτερα. Τα δελτία τύπου της Denovali αναφέρουν σχέση με τον Ólafur Arnalds (για την Poppy Ackroyd) ή τον Claude Debussy (για τον Carlos Cipa). Προσωπικά, μετά τις αμέτρητες ώρες που με έχει συντροφεύσει η μουσική τους, αδυνατώ να τους ετεροπροσδιορίσω. Ας πούμε ότι ο Carlos παίζει πιάνο και η Poppy πιάνο και βιολί και χρησιμοποιεί samples από τα δύο προηγούμενα και άλλα έγχορδα. (Αλήθεια, έχουμε πειστική απάντηση στο ερώτημα αν το πιάνο είναι έγχορδο ή κρουστό;)
Όταν είδα τον Carlos Cipa να κάθεται στο πιάνο θυμήθηκα εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα πριν από δύο χρόνια που τον είχα πρωτο-"γνωρίσει". Δεν έχει αλλάξει. Ένα παιδί με σεμνότητα που καταπλήσσει. Ένας μουσικός ανήσυχος και συνάμα τόσο συγκροτημένος. Δεν έπαιξε πολλά κομμάτια από το νέο δίσκο του ("All Your Life You Walk"). Είχε έναν αυτοσχεδιασμό λίγο πριν το τέλος του προγράμματός του που συγκλόνισε. Αλλά το προσωπικό αγαπημένο ήταν (και πάλι) το "Human Stain". Και ναι, λοιπόν! Και τα αγόρια μπορεί να δακρύζουν καμιά φορά.
Έκανε τις υποκλίσεις του, μας μοίρασε απλόχερα τα αδέξια χαμόγελά του και μας ευχαρίστησε. Αυτή τη φορά δεν μας έδωσε στοιχεία για το επόμενο ραντεβού μας, αλλά κάτι μου λέει ότι δεν θα αργήσει.
Στο δεύτερο μέρος εμφανίστηκε η Poppy Ackroyd, με έναν αέρα καθηλωτικό επί σκηνής -και κάτω από αυτή, όπως διαπίστωσα μετά το πέρας της συναυλίας. Οι αέρινες κινήσεις της, το παιχνιδιάρικο βλέμμα της, ακόμα κι αυτό το χτένισμά της δεν μπορεί παρά να σε γοητεύσουν. Επέλεξε να παίξει κομμάτια τόσο από το ντεμπούτο της ("Escapement", 2012), όσο και από το φρέσκο "Feathers". Δεν ακούσαμε όμως κάτι ιδιαίτερα διαφορετικό από το Φεβρουάριο. Άλλωστε πολλά από τα κομμάτια του νέου της δίσκου έχουν παρουσιαστεί ζωντανά και στο παρελθόν. Το ακουστικό κομμάτι πλαισιώθηκε από τα ανανεωμένα βίντεο που δημιούργησε ο Lumen (και πρόσφατα κυκλοφόρησαν σε DVD από τη Denovali Records). Ταίριαξαν πολύ αρμονικά με τη μουσική και ομολογώ ότι κάποιες στιγμές έδωσα ιδιαίτερη βαρύτητα στο οπτικό κομμάτι. Κυρίως στο "Birdwoman" με τον αέρινο χορό που αρκετές φορές είχα την τύχη να παρακολουθήσω στο φθινοπωρινό γερμανικό ουρανό.
Η βραδιά μού υπενθύμισε την αναγκαιότητα της οικειότητας στην καθημερινότητά μας. Πήρε μια μέρα βαριά κι ασήκωτη και την εξύψωσε.
Στο τέλος των συναυλιών χαιρέτησα τον Carlos, τον ευχαρίστησα και από κοντά για τη συνέντευξη που μας έδωσε τον Οκτώβριο (είχα πολύ θράσος να του στείλω τόσες ερωτήσεις!) και περίμενα καρτερικά την Poppy για μια σύντομη κουβέντα. Αλλά γι' αυτή θα μιλήσουμε τις προσεχείς ημέρες. Προς το παρόν, σας αφήνω με δύο τραγούδια. Βάλτε ένα ζεστό ρόφημα (τσάι, σοκολάτα ή... Glühwein) και απολαύστε...
Οι φωτογραφίες του άρθρου ανήκουν στην Isa Koehler και τον Ορέστη Καζασίδη.
Για να μην πλατιάζω (από τώρα), την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου βρέθηκα στο LWL-Museum für Kunst und Kultur (το Μουσείο για την Τέχνη και τον Πολιτισμό της πόλης του Μύνστερ) για να παρακολουθήσω την εμφάνιση του Carlos Cipa και της Poppy Ackroyd στο ξεκίνημα της μίνι περιοδείας τους που διασχίζει τη Γερμανία, περνάει από το Βέλγιο και ολοκληρώνεται στο Λονδίνο το επόμενο Σάββατο. Η Poppy Ackroyd είχε εγκαινιάσει το Φεβρουάριο το συναυλιακό χώρο που στεγάζεται στον προθάλαμο του μουσείου -του πιο μοντέρνου κτιρίου σε ένα κέντρο πόλης που αποπνέει ατμόσφαιρα άλλης εποχής. Τότε είχε συνοδοιπόρο τον Sebastian Plano. Τώρα τον Carlos Cipa.
Το κοινό στοιχείο και των δύο μουσικών που είδαμε την Τετάρτη ήταν ότι πρόσφατα κυκλοφόρησαν το νέο δίσκο τους (τον δεύτερο και για τους δύο), γεγονός που μου προκαλούσε μια περιέργεια. Ωστόσο, αποδείχτηκε ότι οι συναυλίες δεν ήταν απλώς προωθητικές-διαφημιστικές. Τόσο ο Carlos Cipa όσο και η Poppy Ackroyd παρουσίασαν ένα ισορροπημένο πρόγραμμα από το μέχρι τώρα δισκογραφημένο υλικό τους.
Κι αν εσύ που διαβάζεις απορείς για το είδος της μουσικής που παίζουν, λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω ιδιαίτερα. Τα δελτία τύπου της Denovali αναφέρουν σχέση με τον Ólafur Arnalds (για την Poppy Ackroyd) ή τον Claude Debussy (για τον Carlos Cipa). Προσωπικά, μετά τις αμέτρητες ώρες που με έχει συντροφεύσει η μουσική τους, αδυνατώ να τους ετεροπροσδιορίσω. Ας πούμε ότι ο Carlos παίζει πιάνο και η Poppy πιάνο και βιολί και χρησιμοποιεί samples από τα δύο προηγούμενα και άλλα έγχορδα. (Αλήθεια, έχουμε πειστική απάντηση στο ερώτημα αν το πιάνο είναι έγχορδο ή κρουστό;)
Όταν είδα τον Carlos Cipa να κάθεται στο πιάνο θυμήθηκα εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα πριν από δύο χρόνια που τον είχα πρωτο-"γνωρίσει". Δεν έχει αλλάξει. Ένα παιδί με σεμνότητα που καταπλήσσει. Ένας μουσικός ανήσυχος και συνάμα τόσο συγκροτημένος. Δεν έπαιξε πολλά κομμάτια από το νέο δίσκο του ("All Your Life You Walk"). Είχε έναν αυτοσχεδιασμό λίγο πριν το τέλος του προγράμματός του που συγκλόνισε. Αλλά το προσωπικό αγαπημένο ήταν (και πάλι) το "Human Stain". Και ναι, λοιπόν! Και τα αγόρια μπορεί να δακρύζουν καμιά φορά.
Έκανε τις υποκλίσεις του, μας μοίρασε απλόχερα τα αδέξια χαμόγελά του και μας ευχαρίστησε. Αυτή τη φορά δεν μας έδωσε στοιχεία για το επόμενο ραντεβού μας, αλλά κάτι μου λέει ότι δεν θα αργήσει.
Στο δεύτερο μέρος εμφανίστηκε η Poppy Ackroyd, με έναν αέρα καθηλωτικό επί σκηνής -και κάτω από αυτή, όπως διαπίστωσα μετά το πέρας της συναυλίας. Οι αέρινες κινήσεις της, το παιχνιδιάρικο βλέμμα της, ακόμα κι αυτό το χτένισμά της δεν μπορεί παρά να σε γοητεύσουν. Επέλεξε να παίξει κομμάτια τόσο από το ντεμπούτο της ("Escapement", 2012), όσο και από το φρέσκο "Feathers". Δεν ακούσαμε όμως κάτι ιδιαίτερα διαφορετικό από το Φεβρουάριο. Άλλωστε πολλά από τα κομμάτια του νέου της δίσκου έχουν παρουσιαστεί ζωντανά και στο παρελθόν. Το ακουστικό κομμάτι πλαισιώθηκε από τα ανανεωμένα βίντεο που δημιούργησε ο Lumen (και πρόσφατα κυκλοφόρησαν σε DVD από τη Denovali Records). Ταίριαξαν πολύ αρμονικά με τη μουσική και ομολογώ ότι κάποιες στιγμές έδωσα ιδιαίτερη βαρύτητα στο οπτικό κομμάτι. Κυρίως στο "Birdwoman" με τον αέρινο χορό που αρκετές φορές είχα την τύχη να παρακολουθήσω στο φθινοπωρινό γερμανικό ουρανό.
Η βραδιά μού υπενθύμισε την αναγκαιότητα της οικειότητας στην καθημερινότητά μας. Πήρε μια μέρα βαριά κι ασήκωτη και την εξύψωσε.
Στο τέλος των συναυλιών χαιρέτησα τον Carlos, τον ευχαρίστησα και από κοντά για τη συνέντευξη που μας έδωσε τον Οκτώβριο (είχα πολύ θράσος να του στείλω τόσες ερωτήσεις!) και περίμενα καρτερικά την Poppy για μια σύντομη κουβέντα. Αλλά γι' αυτή θα μιλήσουμε τις προσεχείς ημέρες. Προς το παρόν, σας αφήνω με δύο τραγούδια. Βάλτε ένα ζεστό ρόφημα (τσάι, σοκολάτα ή... Glühwein) και απολαύστε...
Οι φωτογραφίες του άρθρου ανήκουν στην Isa Koehler και τον Ορέστη Καζασίδη.